Η περσόνα που αντιπροσωπεύει ο Peter Hammill πάνω στη σκηνή είναι κάτι πολύ περισσότερο από έναν ή και περισσότερους ίσως χαρακτήρες... Είναι η ίδια η τέχνη της ολοκληρωμένης αφήγησης στην πιο αυθεντική της μορφή, ενσαρκωμένη σε μια φωνή, που με τα χρόνια μας γίνεται όλο και πιο απαραίτητη, όλο και πιο αναγκαία. Ζούμε άλλωστε σε μια πολύ φθηνή εποχή, που φθηνές ανάγκες την αποτελούν, όπως φθηνά στολίδια την ντύνουν και την πετάνε πάλι πίσω στην αρένα ακόμα πιο γυμνή από αλήθεια και φως. Δεν υπάρχει λοιπόν εδώ χώρος για τίποτα λιγότερο από το όλο, μέσα στην τόσο βαθιά ερμηνεία του Hammill όλα σημαίνουν, όλα ΕΙΝΑΙ πιο σωστά κι αυτό από μόνο του είναι μια πρόκληση. Μιια πρόκληση για να θυμηθούμε τον αυθεντικό ρυθμό της γης, αυτόν που κάποτε γίνεται κραυγή και κάποτε ψίθυρος, ανάλογα με το μονοπάτι που η ψυχή και το μυαλό του Peter Hammill διαλέγουν την κάθε φορά για να μας αποκαλυφθούν και να μας αποκαλύψουν...
Τον έβλεπα να παίρνει την θέση του επάνω στην σκηνή, δίπλα στο πιάνο, ακριβώς στις 9 (πάντα τυπικός άλλωστε) και καθώς τα φώτα χαμήλωναν, αναρωτιόμουν αν αυτός ο ίδιος άνθρωπος είναι το πρόσωπο με το οποίο συνομιλούσα πριν λίγες ώρες... Απίστευτα εγκάρδιος, γεμάτος χιούμορ και ουσιαστική παιδεία σε κάθε επίπεδο, μα τώρα ο αιώνιος gentleman κάθε εποχής και μουσικής περιόδου, ήταν έτοιμος να ξετυλίξει μπροστά μας για ακόμη μια φορά τον υπέρλαμπρο μύθο της μουσικής του διαδρομής... Ήταν λοιπόν το ίδιο πρόσωπο μέσα στα τόσα πρόσωπα του πια. Όλα αυτά που δεκαετίες σχηματίζει μέσα από τον εσωτερικό ρυθμό μιας βαθύτερης συνείδησης μα και το ένστικτο του θηρίου που ξεχύνεται στην αρένα των ηλιθίων, των μετρίων και των ανέραστων, με μοναδικό ίσως σκοπό να κάνει το πάθος του για ζωή και γνώση έναν ήχο που μεταφέρει μαζί του την αναπνοή του σύμπαντος, την δίψα για ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ... Όσοι τον παρακολουθούν χρόνια, γνωριζούν πολύ καλά για ποιο πράγμα μιλάω... Για αυτό άλλωστε και ήταν εκεί σε ένα κατάμεστο 'Κύτταρο' έτοιμοι να ταξιδέψουν μαζί του για ακόμη μια φορά..
Οι πρώτες νότες του My room από το μεγαλειώδες 'Still life' των VDGG δείχνουν το δρόμο, ο κόσμος συντονίζεται μαζί του από το πρώτο λεπτό, για να ακολουθήσει το σπουδαίο Just good friends από το εξαιρετικό 'Patient' και στη συνέχεια (μια έκπληξη για πολλούς) το καταπληκτικό Unconscious life απο το 'Enter K'. Το κοινό του Hammill γνωρίζει εδώ και χρόνια τους εσωτερικούς κώδικες του κορυφαίου καλλιτέχνη και έτσι απλά συντονίζεται όλο και περισσότερο με την ώρα, σε μια ατμόσφαιρα αληθινά ζεστή και ώρες, ώρες σχεδόν κατανυκτική... Ο Peter μας μιλάει για το πλέον πρόσφατο album του ('Thin air'), μας βάζει με ευκολία στον κόσμο του, μας το συστήνει από σκηνής (με το Mercy να ξεχωρίζει μέσα από αυτό) και μετά βέβαια είναι η ώρα για να αφήσει το πιάνο, να πιάσει την κιθάρα και να μας καρφώσει στο πάτωμα μέσα από μια σειρά από κορυφαίες συνθέσεις σε μια όντως εξαιρετική απόδοση... The comet, the course, the tail από το αριστουργηματικό 'In Camera' σε μια μανιασμένη ερμηνεία, If i could από το οριακό 'The future now' με το κοινό να απογειώνεται και αμέσως μετά: Patient, Sitting targets, Ophelia, Traintime, Driven...Η αίσθηση του χρόνου μεταβάλλεται σε κάτι εντελώς υποκειμενικό και γιατί όχι σχετικό τελικά με τον Hammill MONO του επάνω στη σκηνή, χωρίς την ασφάλεια της μπάντας, ή έστω τον Stewart Gordon στο πλάϊ του όπως μας είχε συνηθίσει στο παρελθόν... Αυτός, η κιθαρά και τώρα ξανά το πιάνο... Είναι συγκινητικά αληθινός στο Friday afternoon από το έξοχο 'Singularity', μα αν έπρεπε να επιλέξω το τραγούδι που για μένα σημάδεψε την ερμηνεία και τον χαρακτήρα του πάνω στη σκηνή, αυτό ειναι σίγουρα το A better time. Μπορούσες σχεδόν να ακούσεις την αναπνοή του ανάμεσα στους στίχους και τις νότες... Μπορούσες ακόμη αν ήσουν τυχερός, να δεις έναν κορυφαίο καλλιτέχνη κι έναν μεγάλο ποιητή της ζωής, να μεταμορφώνεται από έναν άνδρα 60 ετών, σε ένα παιδί μετά σε έναν έφηβο και στο τέλος στον ίδιο σου τον εαυτό που χαίρεται ακριβώς για το ότι ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ, ΕΔΩ, ΣΗΜΕΡΑ, ΤΩΡΑ... Κοιτάζω κλεφτά το ρολόϊ μου, κρατάω ακόμα πιο σφιχτά τα χέρια της στα δικά μου, ξέρω πως πάμε για το τέλος μιας σπουδαίας βραδιάς και οι πρώτες νότες του Still life κάνουν τους πάντες να ξεσπάσουν σε απίστευτα χειροκροτήματα... O Peter το ερμηνεύει με έναν πιο ώριμο ίσως λυρισμό από τις κοφτερές, άγριες μέρες των VDGG και στην ουσία το ξαναγεννά. Το τραγούδι τελειώνει, το κοινό δεν σταματά να φωνάζει για 'περισσότερο', μια υπόκλιση, ένα 'ευχαριστώ' και η σκηνή αδειάζει, μα ευτυχώς όχι για πολύ. Το τέλειο encore ήταν το δώρο του PH σε όλους εμάς στο κλείσιμο μιας σπάνιας βραδιάς. The birds... μα αυτή τη φορά όχι στο πιάνο (όπως πάντα..) μα με μια κιθάρα και μια γυμνή ψυχή να παραμένει στη σκηνή ακόμη κι όταν αυτός έχει φύγει..
Σχετικό θέμα