Δευτέρα στο γνωστό πια σποτ της Ταινιοθήκης της Ελλάδος για το 1ο Φεστιβάλ Ισπανόφωνου Κινηματογράφου και η προσέλευση του κόσμου καλά κρατεί, παρά το ότι ξεκίνησε η νέα εβδομάδα και δεν υπάρχει ο χρόνος του Σαββατοκύριακου. Μάλιστα, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που παρακολούθησαν και τις δύο ταινίες του προγράμματος, όπως άλλωστε και εμείς, ενώ στο τέλος της βραδιάς μας περίμεναν μεξικάνικες γεύσεις για να δοκιμάσουμε. Αξίζει να πούμε πως οι διοργανωτές του Φεστιβάλ είναι πολύ εξυπηρετικοί και ανά πάσα στιγμή στη διάθεσή μας.
Δείτε το πρόγραμμα της Τρίτης και Τετάρτης εδώ
Πρώτη παρακολουθήσαμε την ταινία "Feriado" (Αργία), μια παραγωγή του 2014 από το Εκουαδόρ και πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Diego Araujo. Υπήρξε υποψήφια στα Διεθνή Κινηματογραφικά Βραβεία του Βερολίνου το 2014 σε μία κατηγορία.
Η υπόθεση της ταινίας:
Ο Juan Pablo είναι ένα αγόρι 16 ετών που επισκέπτεται το κτήμα του θείου του για τις διακοπές του καρναβαλιού. Ο θείος εμπλέκεται στο τραπεζικό σκάνδαλο που έλαβε χώρα στο Εκουαδόρ το 1999 και έχει καταφύγει εκεί μαζί με την οικογένειά του. Ανήμπορος να συναναστραφεί την οικογένειά του, τα μέλη της οποίας φτάνουν στα όρια του τραμπουκισμού, ο Juan Pablo θα γνωρίσει τον Juano, έναν μυστηριώδη νέο από το διπλανό χωριό που θα του κεντρίσει το ενδιαφέορν. Η ιδιαίτερη σχέση που θα αναπτυχθεί ανάμεσά τους θα του δείξει έναν εντελώς καινούριο κόσμο...
Δείτε το trailer της ταινίας (αγγλικοί υπότιτλοι):
H ταινία τοποθετείται χρονικά στο έτος 1999, λίγο πριν την αλλαγή της χιλιετίας, όταν η τραπεζική κρίση στο Εκουαδόρ οδήγησε στο κλείσιμο περίπου του 70% των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων της χώρας. Η επιλογή αυτού του πλαισίου της κρίσης δεν είναι τυχαία, μια και ταιριάζει τόσο στην κρίση αξιών στα μέλη της οικογένειας του Juan Pablo όσο και στην κρίση ταυτότητας που βιώνει ο ίδιος. Η ταινία στην ουσία πρόκειται για άλλη μία ιστορία ενηλικίωσης με υπόθεση που σε γενικές γραμμές έχουμε ξαναδεί, ενώ δεν λείπουν και κάποια νοηματικά κενά. Σκηνοθετικά, υπάρχουν αρκετά σκοτεινά πλάνα, σκηνές από όμορφα φυσικά τοπία (χαρακτηριστικό παράδειγμα η εξόρμηση των πρωταγωνιστών στο ποτάμι) καθώς και πλάνα σιωπής με έμφαση στο βλέμμα και τις αντιδράσεις του πρωταγωνιστή, Juan Pablo, που ανά διαστήματα κουράζουν. O Juan Arregui που τον υποδύεται, ενσαρκώνει έναν διαφορετικό, ήρεμο και ευαίσθητο νέο, που προσπαθεί να ανακαλύψει τον ίδιο και τους γύρω του. Κατά τη διάρκεια της ταινίας, δύο είναι τα άτομα που σταδιακά θα τον μυήσουν στις έννοιες του έρωτα και της φιλίας, και κατ'επέκταση στην έννοια της ζωής γενικότερα.
Κάτι που συνειδητοποιήσαμε έπειτα από μία δεύτερη "ανάγνωση" της ταινίας είναι ότι παρουσιάζονται πολλά και διαφορετικά ανδρικά πρότυπα. Από τον θείο-λαμόγιο της ταινίας, που ερμήνευσε πολύ καλά ο Peki Andino, τους κακομαθημένους γιους του, τον καλόκαρδο heavymetal-ά Juano που αγαπά τη ζωή, μέχρι τους φίλους του και φυσικά τον ευάλωτο πρωταγωνιστή, ο θεατής εντοπίζει φιγούρες που μοιάζουν με τον εαυτό του, τον δικό του θείο ή τον γείτονά του. Το "Feriado" είναι μια ταινία για την εξερεύνηση και την αποδοχής του εαυτού μας, που μόνο μέσα από τη συναναστροφή μας με άλλους και τις εμπειρίες μας μπορεί να επιτευχθεί.
********************************************************
Και ενώ η νύχτα είχε "πέσει" για τα καλά, η δεύτερη ταινία που παρακολουθήσαμε ονομάζεται "Los hongos" (Τα μανιτάρια). H αλήθεια είναι πως την βρήκαμε καλύτερη από την πρώτη, αλλά ούτε αυτή ενθουσίασε. Κυκλοφόρησε επίσης το 2014, είναι κολομβιανή παραγωγή σε σκηνοθεσία του Oscar Ruiz Navia και απέσπασε το βραβείο κριτών στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Λοκάρνο την ίδια χρονιά.
Η υπόθεση της ταινίας:
Ο Ras και ο Calvin είναι δύο φίλοι που ζουν στην πόλη Κάλι (ή Σαντιάγο δε Κάλι) της Κολομβίας, την πρωτεύουσα της salsa μουσικής και πόλη πλούσια σε αφρο-κολομβιανές παραδόσεις. Αν και προέρχονται από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις και με διαφορετικό οικογενειακό backround ο καθένας, τους ενώνει η ενασχόλησή τους με την τέχνη του graffiti. Είναι δυο 20αρηδες που περιφέρονται στην πόλη η οποία είναι πότε φιλική και πότε εχθρική απέναντί τους, που βγαίνουν το βράδυ και κάνουν φιλίες, που έχουν ανησυχίες και που πάντα στο τέλος της ημέρας η αγάπη τους για το βάψιμο και την έκφραση είναι πάνω απ'όλα.
Δείτε το trailer της ταινίας (αγγλικοί υπότιτλοι):
Μία ταινία αφιερωμένη στην street art δεν θα μπορούσε παρά να είναι γυρισμένη στους δρόμους. Ο Oscar Ruiz Navia σκηνοθέτησε μια ταινία που θα μπορούσε να είναι ντοκιμαντέρ για τη ζωή δυο νέων γραφιτάδων του σήμερα, με τα προβλήματα και τις απορρίψεις που αντιμετωπίζουν. Είναι μια θετική και ευχάριστη ταινία που σε κάνει να χαμογελάς ή και γελάς παρά τα δραματικά της στοιχεία, αλλά που σίγουρα θα μπορούσε να είναι μικρότερη σε διάρκεια για να μην κουράσει σε κάποιες στιγμές. Όσον αφορά τον τίτλο της ταινίας, "Τα μανιτάρια", αυτός χρησιμοποιείται μεταφορικά καθώς οι δύο χαρακτήρες ζουν σε μια σάπια στο εσωτερικό κοινωνία και παρόλ' αυτά καταφέρνουν να αναπτυχθούν, όπως και οι συγκεκριμένοι μύκητες. Τον παραλληλισμό έχει εξηγήσει ο ίδιος ο σκηνοθέτης, αφού δεν είναι εύκολο και βέβαιο πως θα την αντιληφθεί και ο θεατής... Οι πολιτικές αναφορές στην ταινία είναι πολλές, αφού η ιστορία διαδραματίζεται εν μέσω προεκλογικής περιόδου, και όλοι οι χαρακτήρες αντιπροσωπεύουν κάτι (η μητέρα του Ras, ο πατέρας και η γιαγιά του Calvin, το video των διαμαρτυρόμενων της Αραβικής Άνοιξης κ.ά.) .
Οι δύο πρωταγωνιστές της ταινίας, Jovan Alexis Marquinez (Ras) και Calvin Buenaventura (Calvin), είναι καλοί και συμπαθητικοί, ενώ δεν θα ξαφνιαζόμασταν εάν είναι στην πραγματικότητα δυο φίλοι που ασχολούνται με το graffiti και υποδύονται τους εαυτούς του! Το προτέρημα της ταινίας είναι πως δεν παρουσιάζει την στερεοτυπική εικόνα δυο ζωγράφων του δρόμου που είναι μπλεγμένοι σε φασαρίες ή είναι κλεισμένοι στον κόσμο τους και δεν νοιάζονται για τους οικείους τους, γιατί ο Ras και ο Calvin είναι δύο καλά και ταλαντούχα παιδιά που αγαπάνε την οικογένεια τους, ενδιαφέρονται για τον ακτιβισμό και είναι καλοί φίλοι. Ο Calvin μάλιστα φροντίζει τη μεγάλης ηλικίας γιαγιά του που κάνει χημιοθεραπείες. Η Atala Estrada, η Ñaña, της ταινίας είναι ο πιο αξιολάτρευτος χαρακτήρας της ταινίας. Μάχεται ενάντια στην ασθένειά της και με λίγα αλλά μεστά λόγια δίνει μαθήματα για τη ζωή στα δύο παιδιά. Τέλος, στην ταινία συμμετέχει και ένας κανονικός καλλιτέχνης graffiti, o Mario Wize. "Τα μανιτάρια" αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα στο Κάλι της Κολομβίας, με τα πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα που επικρατούν, και δίνει ένα μήνυμα αισιοδοξίας και ελευθερίας για τους νέους που μπορούν και πρέπει να θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο (τους)...