Σαν θερινό σινεμά: Cine Παναθήναια

Αν υπολογίσουμε ότι η οικονομική κρίση ξεκίνησε περίπου το 2011, τότε τα θερινά σινεμά σίγουρα έχουν κρατηθεί. Μερικές χρονιές μάλιστα υπήρχε και μικρή άνοδος.

Το αγαπάει πολύ ο κόσμος το θερινό και αποδεικνύεται και μέσα στην κρίση όλα αυτά τα χρόνια. Επειδή έχω εμπειρία και από χειμωνιάτικες αίθουσες, μπορώ να σας επιβεβαιώσω ότι είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα για το θερινό. Δηλαδή πολλές φορές η ταινία είναι δευτερεύον θέμα. Ο κόσμος θέλει να πάει για το χώρο, για να δει την ταινία καπνίζοντας, με τον ουρανό από πάνω κτλ, δηλαδή για την εμπειρία του θερινού σινεμά.

Αυτά βοηθάνε, αλλά σε δεύτερο επίπεδο. Πρώτα απ’ όλα, ο θερινός κινηματογράφος είναι ελληνικό φαινόμενο. Ο κόσμος είναι συνυφασμένος με αυτό και δε νομίζω ότι πρόκειται να αλλάξει.

Και επαναλαμβάνω είναι τρανή απόδειξη αυτά τα τελευταία χρόνια που οι περισσότερες δουλειές έχουν μείωση. Εμείς κρατηθήκαμε και ίσως πήγαμε και καλύτερα κάποιες χρονιές.

Αυτοί που συνήθως δεν έρχονται είναι ίσως πιο νέα άτομα άτομα, που θέλουν μια κλειστή αίθουσα, με πολύ δυνατό ήχο – πράγμα που δεν μπορεί να κάνει ένα θερινό, όχι επειδή δεν έχει τη δυνατότητα τεχνικά,αλλά λόγω των πιθανών παραπόνων που θα εγερθούν από τη συνοικία (ηχορύπανση, βραδινές ώρες κοινής ησυχίας κτλ). Έχω γνωρίσει νέα άτομα που δεν το έχουν βιώσει καν ως εμπειρία. Να έρθουν να μας δουν και να μας γνωρίσουν. Να καταλάβουν γιατί είναι διαφορετικό το θερινό. 

Κάθε κινηματογράφος έχει τα δικά του κριτήρια. Εμείς είμαστε δεύτερη γενιά στην οικογένεια στη διαχείριση του σινεμά και συνεχίζουμε την παράδοση που παραλάβαμε. Πρόκειται κατά βάση για σινεφίλ ταινίες ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Αυτό δε σημαίνει ότι απαγορεύεται ο αμερικάνικος κινηματογράφος, αλλά έμφαση δίνεται στον ευρωπαϊκό και το σινεφίλ.

Οι επανεκδόσεις μπορούν να παιχτούν μόνο το καλοκαίρι. Όχι ότι απαγορεύεται να βγουν το χειμώνα, αλλά τότε δε θα πάει ο κόσμος να τις δει, γιατί ως επί το πλείστον θα προτιμήσει τις πρώτες προβολές.

Σαν αίθουσα έχουμε αγοράσει δύο φορές ταινίες για να τις φέρουμε σε επανέκδοση τα τελευταία χρόνια. Το πρώτο κριτήριο είναι να πρόκειται για πραγματική επανέκδοση, με την έννοια να μην έχει παιχτεί τα τελευταία 15-20 χρόνια τουλάχιστον (κάποιοι ξαναφέρνουν μια ταινία μέσα στη δεκαετία, κάτι που προσωπικά δε θεωρώ επανέκδοση). Δεύτερον, η ταινία να μην είναι «παρωχημένη». Υπάρχουν ταινίες του ’50 ή του ’60 οι οποίες βλέπονται πολύ εύκολα και σήμερα. Υπάρχουν όμως και άλλες ταινίες, που θεωρούνται και είναι αριστουργήματα, αλλά σήμερα είναι δύσκολες για το κοινό που συνηθίζει να βλέπει άλλα πράγματα. Η διαχρονικότητα είναι πολύ σημαντικό πράγμα για τις επανεκδόσεις.

Πήγαν πολύ καλά! Τόσο η «Λάουρα» (Laura , 1944) του Όττο Πρέμινγκερ, όσο και η «Διπλή Ταυτότητα» (Double Indemnity, 1944) του Μπίλι Γουάιλντερ πέρυσι.

Ελληνική όχι. Σε επανέκδοση θα προβληθεί «Η Φωλιά του Κούκου» (One Flew Over The Cuckoo's Nest, 1975). Δεν ξέρω τώρα αν θα προβάλουμε άλλη, γιατί κάποια πράγματα είναι σε συζητήσεις. Στο υπόλοιπο πρόγραμμα θα υπάρχουν διάφορα: σινεφίλ ταινίες, κωμωδίες, κοινωνικές. Για παράδειγμα, την προηγούμενη εβδομάδα προβάλαμε τη «Φάλτσο Σοπράνο» (Florence Foster Jenkins, 2016) με τη Μέριλ Στριπ, θα προβληθεί η καινούργια ταινία του Τορνατόρε («Θα Σε Περιμένω, Πάντα»/ La corrispondenza, 2016) μέσα στον Ιούλιο, αυτή την εβδομάδα μια ταινία από τη Σουηδία που λέγεται «Ο Κύριος Όβε» (En man som heter Ove, 2015) στην οποία πιστεύω πολύ και μπορεί να είναι από τις εκπληξούλες, ο καινούριος Γούντι Άλεν (Café Society, 2016), καινούρια κινούμενα σχέδια για τους πιτσιρικάδες. Πιστεύω ότι είναι δυνατό το πρόγραμμα.

Αυτό έχει να κάνει με αρκετά πράγματα. Ας πούμε, ο Γούντι Άλεν έχει το κοινό του στην Ελλάδα. Οπότε, εκεί μπορεί να δοθεί περισσότερος χρόνος, να είναι δυο εβδομάδες τουλάχιστον. Μπορεί να υπάρχει ένα κενό, καθώς δεν έχεις προγραμματίσει νέα ταινία για την επόμενη εβδομάδα, και να συνεχίσει μια ταινία και για δεύτερη εβδομάδα αν κάνει εισιτήρια. Εξαρτάται πώς πάει εμπορικά. Συνήθως είναι εβδομάδα-εβδομάδα, αλλά υπό προϋποθέσεις και ανάλογα την ταινία.

Βεβαίως έρχονται και τουρίστες. Φυσικά στο κέντρο και τις τουριστικές περιοχές, όπως στην Πλάκα, είναι πολύ παραπάνω από το μέσο όρο. Πάντα έρχονται τουρίστες πάντως. Το θυμάμαι από παλιά, από τότε που ήμουν παιδάκι. Βγάζουν φωτογραφίες, τις ανεβάζουν στα social media. Δεν το έχουν στις χώρες τους αυτό το πράγμα.

Δεν το καταλαβαίνω. Δηλαδή να γίνει το εισιτήριο φθηνότερο από τα χειμωνιάτικα; Οι τιμές των θερινών σινεμά είναι συνυφασμένες με τις τιμές των χειμωνιάτικων. Από εκεί και πέρα, κάποια που βρίσκονται σε πιο κεντρικά σημεία, π.χ. Μαρούσι, Φιλοθέη, μπορεί να κοστίζουν 8 ευρώ, και υπάρχουν άλλα με 7 ευρώ. Το κόστος ενοικίασης των ταινιών είναι το ίδιο το καλοκαίρι, δεν είναι διαφορετικό. Οι ταινίες μάς δίνονται με ένα ποσοστό επί του εισιτηρίου. Μάλιστα, όταν πρόκειται για μεγάλες ταινίες το ποσοστό για την πρώτη εβδομάδα είναι 50%. Αυτό δεν αλλάζει στο θερινό. Οπότε δεν μπορούμε να έχουμε πιο χαμηλό εισιτήριο από τους χειμωνιάτικους.

Ωστόσο, κάνουμε προσφορές. Αν δείτε τα τελευταία χρόνια, υπάρχουν πολλές προσφορές στους κινηματογράφους. Για ηλικιωμένους, για φοιτητές. Υπάρχουν μέρες με πολύ χαμηλότερη είσοδο (π.χ. στα 8 ευρώ για 2 άτομα). Και βέβαια υπάρχουν προσφορές μέσω του ίντερνετ και μέσω εφημερίδων.

Είναι καθαρά θέμα καιρού. Όπως θέμα καιρού είναι το πόσο νωρίς θα ανοίξουμε το Μάιο. Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια διαφοροποίηση στο κλίμα και πολλές φορές έχουμε κρατήσει ως τέλος Σεπτεμβρίου, μπορεί και αρχές Οκτωβρίου.