Οι φωτογραφίες ανήκουν στο Θοδωρή Μάρκου.
Τρεις συντάκτριες μας ήταν εκεί και σας μεταφέρουν όλα όσα είδαν την Παρασκευή στην πλατεία Νερού:
Σtella
[Γράφει η Δήμητρα Τζαβάρα]
Το απόγευμα της Παρασκευής, όσο ακόμα ο καλοκαιρινός ήλιος δυσκόλευε τις βόλτες στους δρόμους της Αθήνας, βρεθήκαμε στην πλατεία Nερού, να γιορτάσουμε την αρχή του Ejekt festival 2016. Η εκκίνηση έγινε με ένα δυναμικό live από τη Στέλλα Χρονοπούλου και την μπάντα της, που παρ' όλη τη ζέστη και το γεγονός πως η προσέλευση ήταν ακόμα περιορισμένη, δεν υπολειτούργησε ούτε για λίγο. Ανεβασμένη και περιπαικτική διάθεση με το κοινό, που μαζί με την ένταση της μουσικής, σε ωθούσε να πλησιάσεις και να συμμετέχεις σε αυτό το μικρό απογευματινό πάρτι.
Setlist:
Way to go / Wet cigarette / Nest / The Map / Sοmething Real / Detox / I’ ll never be / Walk like I taught you / Made to attack / Picking words / Promise I made / Works for you
Crystal Castles
[Γράφει η Ελένη Πεφάνη]
Όταν ανακοινώθηκε ότι οι Crystal Castles θα είναι στο lineup του Ejekt, ο αρχικός ενθουσιασμός μου κάμφθηκε από μερικές σκέψεις... Από τη μια πλευρά χάρηκα γιατί θα είχα την ευκαιρία να δω ένα συγκρότημα με πολύ καλή φήμη για τις ζωντανές εμφανίσεις του, από την άλλη όμως, φοβήθηκα ότι η εμφάνισή του στα πλαίσια ενός φεστιβάλ -και όχι μεμονωμένα σε ένα club- δεν θα ήταν η ενδεδειγμένη, λαμβάνοντας υπόψη τη μουσική που παίζουν. Και όντως, οι προβληματισμοί μου επιβεβαιώθηκαν. Οι Crystal Castles εμφανίστηκαν στις 7 παρά καθώς οι μεγάλες ώρες ήταν κρατημένες για τους headliners James και Editors. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, η παρουσίασή τους να απευθυνθεί σε λιγοστό κοινό χωρίς παλμό και ενέργεια. Η μεγάλη και σκληρή για τους φανς αλήθεια, όμως, είναι ότι οι Καναδοί δεν έκαναν και μεγάλη προσπάθεια για να μας διασκεδάσουν.
Η νέα vocalist του σχήματος Edith Frances, με την απόκοσμη φιγούρα της, με την πάλλευκη επιδερμίδα, το έντονο ροζ χρώμα στα μαλλιά, τα μάλλινα γάντια και την καπαρντίνα, πέρναγε με πολύ καλό βαθμό το μάθημα 'Σκηνική παρουσία' αλλά όχι το 'Επικοινωνία με το κοινό'. Μπορεί να μη σταμάτησε να χοροπηδά, να κινείται στη σκηνή και να αδειάζει μπουκαλάκια με νερό πάνω της -λογικό με τόση ζέστη και τέτοια αμφίεση-, αλλά δεν κατάφερε να μας μεταφέρει αυτή της ενέργεια. Ελαφρυντικό (αλλά όχι δικαιολογία): η Frances εμφανίστηκε πρώτη φορά στο κοινό ως μέλος των Crystal Castles τον περασμένο Νοέμβριο και μέχρι τώρα έχουν κάνει λίγες εμφανίσεις.
Από την άλλη, ο ιθύνων νους του σχήματος, Ethan Khan, φαινόταν πιο άνετος πίσω από τα decks, από ότι η Edith πίσω από το μικρόφωνο. Και αυτός στυλιζαρισμένος αντίστοιχα με την παρτενέρ του, με μαύρο μπουφάν και σκούφο, είχε την επιμέλεια των ηλεκτρονικών ήχων. O Christopher Chartrand, πολύ καλός στα drums του κράταγε με ένταση το ρυθμό.
Το τελικό αποτέλεσμα του ήχου ήταν πολύ καλό, σε ότι αφορά τους ήχους που έβγαιναν από τα drums και τα ηλεκτρονικά μπλιμπλίκια του Khan, αλλά η φωνή της Edith δεν ακουγόταν τόσο καλά όσο θα έπρεπε. Η παραμόρφωση του ήχου στο μικρόφωνό της ίσως χρειαζόταν μεγαλύτερη ένταση γιατί ενώ καταλάβαμε ότι η φωνή της είναι πολύ καλή και η ερμηνεία της ταιριάζει σε αυτό το distorted ύφος, δεν την ακούγαμε καλά ειδικά στο πρώτο μισό του σετ τους.
Μιας και οι επιλογές των κομματιών ήταν πολύ καλές (ακούσαμε τα 'Concrete', 'Untrust Us', 'Baptism', 'Suffocation', 'Kerosene', 'Intimate', 'Fleece', 'Frail', 'Crimewave', 'Telepath', 'Celestica', 'Enth', 'Wrath of God', 'Not In Love'), όλα τα προηγούμενα θα ήταν καλύτερα αν ακούγαμε τους Crystal Castles μετά τους Editors. Ο κόσμος θα ήταν ζεσταμένος και έτοιμος για τους ανεβαστικούς και ηλεκτρονικούς ήχους τους, η Edith ίσως έπαιρνε λίγο θάρρος παραπάνω και αντί για μια μετριούτσικη εμφάνιση να συζητάγαμε για ένα πάρτι.
James
[Γράφει η Δήμητρα Τζαβάρα]
Οι αγαπημένοι του ελληνικού κοινού (ή και αντίστροφα!), έδωσαν για άλλη μια φορά στη χώρα μας τον καλύτερό τους εαυτό. Με εμφάνιση μιας ώρας περίπου, ο Tim Booth έδειξε διάθεση να μην αφήσει ούτε λεπτό να πάει χαμένο. Το live ξεκίνησαν με ένα τραγούδι από το δίσκο Stutter του 1986, το 'Johnny Yen', ενώ συνέχισαν με το 'To my surprise' από το δίσκο Girl At The End Of The World του 2016.
Η επιλογή αυτή «των άκρων», από τον πρώτο και τον τελευταίο δίσκο τους, φανέρωσε αμέσως τη διάθεσή τους, να μην αφήσουν το κοινό ανικανοποίητο και να καλύψουν όλο το φάσμα της δισκογραφίας τους. Η φωνή του Tim Booth, σαν να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα από το 1982 που πρωτοσυστάθηκαν, και η ενέργειά του αστείρευτη! Πολύ σύντομα έκανε την πρώτη του βουτιά στο κοινό και συνέχισε να τραγουδά πάνω στα χέρια τους. Το 'Waltzing along' ήταν μόλις το τέταρτο σε σειρά τραγούδι το οποίο δεν είχαν παίξει σε καμία από τις πρόσφατες εμφανίσεις τους. 'Sit down', 'Come Home' και 'Sometimes' ήταν τα highlights της βραδιάς.
Στην πορεία της συναυλίας ξανακατέβηκε από τη σκηνή, έγινε ένα με τον κόσμο, και διέσχισε τραγουδώντας ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του συναυλιακού χώρου στην αρένα, έχοντας άμεση επαφή με τον κόσμο, τραγουδώντας και χορεύοντας μαζί τους. Με το 'Attention' ολοκλήρωσαν κύριο μέρος του live τους, όπου ο Booth έδωσε τον καλύτερό του εαυτό, χορεύοντας στον ηλεκτρονικό ρυθμό και δίνοντας με το σώμα του περίεργα σχήματα, κόντρα στον έντονο φωτισμό της σκηνής. Επέλεξαν να μην κατέβουν και να ξανανέβουν στη σκηνή για το υποτιθέμενο encore, μιας και, όπως ανέφεραν, το θεωρούν χαμένο χρόνο! Η συναυλία έκλεισε με την έντονη συναισθηματική φόρτιση των 'Moving on' και 'Nothing but love', αφήνοντας έτσι μια πολύ ωραία ανάμνηση της πρόσφατης δισκογραφικής τους δουλειάς.
Setlist:
Johnny Yen / Τo My Surprise / Move Down South / Waltzing Along / Sit Down /
Catapult / Interrogation / P.S. / Just Like Fred Astaire / Dear John / Surfer's Song / Come Home / Sometimes / Attention / Moving On / Nothing But Love
Editors
[Γράφει η Νάνσυ Πολυδώρου]
Και κάπως έτσι έφτασε η πολυπόθητη στιγμή για την οποία συγκεντρώθηκε ο περισσότερος κόσμος εκείνο το δροσάτο βράδυ Παρασκευής. Στη σκηνή επικρατεί απόλυτο σκοτάδι και με την αίσθηση μυσταγωγίας τα πομπώδη τύμπανα της εισαγωγής του “No harm” κατακλύζουν την Πλατεία Νερού. Το όλο σκηνικό με τον ισχνό φωτισμό και τη φωνή του του Tom Smith να μας εκμυστηρεύεται “Don't hold, no harm” αποτέλεσε την καταλληλότερη έναρξη για την εμφάνισή τους. Κι ενώ ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να αποβάλουμε αυτή την μοναδική ανατριχίλα που σου προκαλείται όταν παρακολουθείς μία καλοστημένη συναυλία, η μπάντα συνεχίζει δυναμικά με το “Sugar”, ένα κομμάτι που το ελληνικό κοινό αγάπησε από το πρώτο άκουσμα κι αυτό επιβεβαιώθηκε γι' ακόμη μία φορά, καθώς σύσσωμο τραγουδούσε γνωρίζοντας κάθε στίχο.
Στη συνέχεια ακολούθησε ένα εξίσου δυνατό σερί κομματιών (“Smokers outside the hospital doors”, “Life is a fear”, “An end has a start”) και κάπου εκεί οι Βρετανοί επαναλαμβάνουν το ίδιο λάθος, που ,κατά την γνώμη μου ,έχουν πράξει και σε παρελθοντικές τους εμφανίσεις. Τη σύνθεση ενός setlist που το πρώτο δεκαπεντάλεπτο είναι καθηλωτικό, μη μπορώντας να πάρεις τα μάτια σου (και τα αυτιά σου) από πάνω τους και κάπου εκεί στερεύουν και αποφασίζουν να πραγματοποιήσουν αλλαγές στη δυναμική της ακολουθίας των κομματιών, έχοντας ένα χλιαρό αποτέλεσμα και ένα κοινό που αρπάζει το κινητό του στην πρώτη ευκαιρία, κατευθύνεται για ποτό και συλλήβδην στρέφει την προσοχή του σε οτιδήποτε άλλο.
Ο Tom κυκλοθυμικός, ζεσταίνεται και αφαιρεί από πάνω του το δερμάτινο jacket του το οποίο κάποια στιγμή θα αναζητήσει. Ανήσυχος, με έντονη παραστατικότητα και θεατρικότητα στις κινήσεις του, διασχίζει όλο το βραδύ τη σκηνή, προκειμένου να καταφέρουμε όλοι όσοι βρεθήκαμε εκεί να τον απολαύσουμε.
Ωστόσο, σχετικά με όσα ειπώθηκαν παραπάνω, η μπάντα δεν άφησε το κοινό παραπονεμένο καθώς και “Munich” έπαιξε και “No sound but the wind” και “Eat raw meat” και “A ton of love” και “Ocean of night” και γενικώς ήταν ένα mix 'n' match από τα πέντε, μέχρι σήμερα, άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει (τρίτη φορά που τους παρακολουθώ, και πάλι με την όρεξη έμεινα καθώς το αγαπημένο “The weight” γι' άλλη μία φορά δε στάθηκε τυχερό να μπει στο setlist).
Memorable moment of the night: Η στιγμή που ο frontman έχει μείνει μόνος του επί σκηνής και ερμηνεύει Bruce Springsteen υπό τη συνοδεία πιάνου, εκφράζοντας ευγνωμοσύνη για το γεγονός ότι αποτελούν headliners του φετινού Ejekt.
Memorable moment of the night #2: Σε μία παύση μεταξύ των κομματιών ο Smith εγκωμιάζει τους... συμπατριώτες James με τα λόγια “What a wonderful band , James!” και εμείς ήδη κάνουμε σενάρια στο μυαλό μας για πιθανή συνεργασία και πώς θα ήταν το αποτέλεσμα αυτής.
Κι ενώ είμαστε στην τελική ευθεία για τη λήξη της εμφάνισης τους, οι Editors μας χαρίζουν το electro “Papillon” και ο κόσμος χοροπηδά με περίσσια πώρωση και το γκρουπ ανταποκρίνεται στις χορευτικές μας απαιτήσεις, επιμηκύνοντας τη διάρκεια του κομματιού. Και κάπως έτσι η μπάντα μας αποχαιρετά με το “Marching orders” από τον τελευταίο τους δίσκο και έρχεται στην άκρη της σκηνής προκειμένου να υποκλιθεί στο κοινό και να πει “Ευχαριστώ” στην γλώσσα μας.
Αναμφίβολα, δε θα χαρακτηρίζαμε την εμφάνιση των Editors μια αλησμόνητη εμπειρία, κάτι που διαπιστώθηκε από το απαθές κοινό, γεγονός απολύτως λογικό καθώς τους έχουμε δει πολλάκις live, ωστόσο η πλειονότητα των παρευρισκομένων, ήρθε προκειμένου να αποδείξει τη σταθερή εκτίμηση του προς το Βρετανικό γκρουπ.
Velix/Dimitri Vegas & Like Mike
[Γράφει η Δήμητρα Τζαβάρα]
Σαν να ξενίκησε, ένα δεύτερο, τελείως διαφορετικό μέρος του festival με την άνοδο του Velix στα decks. Το κοινό άλλαξε γρήγορα σύσταση και ηλικία. Δυνατά ηχητικά εφέ, σε διασκευές από γνωστά κομμάτια, γρήγορες αλλαγές και επιβλητική ατμόσφαιρα που επέβαλλε το στήσιμο της σκηνής, η ένταση του ήχου και τα έντονα εφέ του videowall.
Το κλείσιμο ανέλαβαν οι Dimitri Vegas & Like Mike, με μια πολύ γρήγορη μετάβαση από τον Velix, χωρίς να αφήσουν κενό, κρατώντας έτσι το κοινό σε συνεχόμενη ένταση. Ο κόσμος σε κίνηση - όσοι είχαν μείνει από τη μαζική αποχώρηση που ακολούθησε μετά τους Editors χόρευαν ασταμάτητα, ενώ ακόμα και μέχρι τις 2:30 συνέχιζαν να καταφθάνουν και άλλοι, που προφανώς ήρθαν μόνο για τους djs. Ο ήχος πολύ καθαρός και τα έντονα χρώματα συνόδευαν κατάλληλα την ηλεκτρονική μουσική. Οι ηχητικές παρεμβάσεις, σε σπαστά ελληνικά, αν και λίγο άστοχες κατά τη γνώμη μου, ξεσήκωναν τον κόσμο και τον προέτρεπαν να τα δώσει όλα.
Τρεις συντάκτριες μας ήταν εκεί και σας μεταφέρουν όλα όσα είδαν την Παρασκευή στην πλατεία Νερού:
Σtella
[Γράφει η Δήμητρα Τζαβάρα]
Το απόγευμα της Παρασκευής, όσο ακόμα ο καλοκαιρινός ήλιος δυσκόλευε τις βόλτες στους δρόμους της Αθήνας, βρεθήκαμε στην πλατεία Nερού, να γιορτάσουμε την αρχή του Ejekt festival 2016. Η εκκίνηση έγινε με ένα δυναμικό live από τη Στέλλα Χρονοπούλου και την μπάντα της, που παρ' όλη τη ζέστη και το γεγονός πως η προσέλευση ήταν ακόμα περιορισμένη, δεν υπολειτούργησε ούτε για λίγο. Ανεβασμένη και περιπαικτική διάθεση με το κοινό, που μαζί με την ένταση της μουσικής, σε ωθούσε να πλησιάσεις και να συμμετέχεις σε αυτό το μικρό απογευματινό πάρτι.
Setlist:
Way to go / Wet cigarette / Nest / The Map / Sοmething Real / Detox / I’ ll never be / Walk like I taught you / Made to attack / Picking words / Promise I made / Works for you
Crystal Castles
[Γράφει η Ελένη Πεφάνη]
Όταν ανακοινώθηκε ότι οι Crystal Castles θα είναι στο lineup του Ejekt, ο αρχικός ενθουσιασμός μου κάμφθηκε από μερικές σκέψεις... Από τη μια πλευρά χάρηκα γιατί θα είχα την ευκαιρία να δω ένα συγκρότημα με πολύ καλή φήμη για τις ζωντανές εμφανίσεις του, από την άλλη όμως, φοβήθηκα ότι η εμφάνισή του στα πλαίσια ενός φεστιβάλ -και όχι μεμονωμένα σε ένα club- δεν θα ήταν η ενδεδειγμένη, λαμβάνοντας υπόψη τη μουσική που παίζουν. Και όντως, οι προβληματισμοί μου επιβεβαιώθηκαν. Οι Crystal Castles εμφανίστηκαν στις 7 παρά καθώς οι μεγάλες ώρες ήταν κρατημένες για τους headliners James και Editors. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, η παρουσίασή τους να απευθυνθεί σε λιγοστό κοινό χωρίς παλμό και ενέργεια. Η μεγάλη και σκληρή για τους φανς αλήθεια, όμως, είναι ότι οι Καναδοί δεν έκαναν και μεγάλη προσπάθεια για να μας διασκεδάσουν.
Η νέα vocalist του σχήματος Edith Frances, με την απόκοσμη φιγούρα της, με την πάλλευκη επιδερμίδα, το έντονο ροζ χρώμα στα μαλλιά, τα μάλλινα γάντια και την καπαρντίνα, πέρναγε με πολύ καλό βαθμό το μάθημα 'Σκηνική παρουσία' αλλά όχι το 'Επικοινωνία με το κοινό'. Μπορεί να μη σταμάτησε να χοροπηδά, να κινείται στη σκηνή και να αδειάζει μπουκαλάκια με νερό πάνω της -λογικό με τόση ζέστη και τέτοια αμφίεση-, αλλά δεν κατάφερε να μας μεταφέρει αυτή της ενέργεια. Ελαφρυντικό (αλλά όχι δικαιολογία): η Frances εμφανίστηκε πρώτη φορά στο κοινό ως μέλος των Crystal Castles τον περασμένο Νοέμβριο και μέχρι τώρα έχουν κάνει λίγες εμφανίσεις.
Από την άλλη, ο ιθύνων νους του σχήματος, Ethan Khan, φαινόταν πιο άνετος πίσω από τα decks, από ότι η Edith πίσω από το μικρόφωνο. Και αυτός στυλιζαρισμένος αντίστοιχα με την παρτενέρ του, με μαύρο μπουφάν και σκούφο, είχε την επιμέλεια των ηλεκτρονικών ήχων. O Christopher Chartrand, πολύ καλός στα drums του κράταγε με ένταση το ρυθμό.
Το τελικό αποτέλεσμα του ήχου ήταν πολύ καλό, σε ότι αφορά τους ήχους που έβγαιναν από τα drums και τα ηλεκτρονικά μπλιμπλίκια του Khan, αλλά η φωνή της Edith δεν ακουγόταν τόσο καλά όσο θα έπρεπε. Η παραμόρφωση του ήχου στο μικρόφωνό της ίσως χρειαζόταν μεγαλύτερη ένταση γιατί ενώ καταλάβαμε ότι η φωνή της είναι πολύ καλή και η ερμηνεία της ταιριάζει σε αυτό το distorted ύφος, δεν την ακούγαμε καλά ειδικά στο πρώτο μισό του σετ τους.
Μιας και οι επιλογές των κομματιών ήταν πολύ καλές (ακούσαμε τα 'Concrete', 'Untrust Us', 'Baptism', 'Suffocation', 'Kerosene', 'Intimate', 'Fleece', 'Frail', 'Crimewave', 'Telepath', 'Celestica', 'Enth', 'Wrath of God', 'Not In Love'), όλα τα προηγούμενα θα ήταν καλύτερα αν ακούγαμε τους Crystal Castles μετά τους Editors. Ο κόσμος θα ήταν ζεσταμένος και έτοιμος για τους ανεβαστικούς και ηλεκτρονικούς ήχους τους, η Edith ίσως έπαιρνε λίγο θάρρος παραπάνω και αντί για μια μετριούτσικη εμφάνιση να συζητάγαμε για ένα πάρτι.
James
[Γράφει η Δήμητρα Τζαβάρα]
Οι αγαπημένοι του ελληνικού κοινού (ή και αντίστροφα!), έδωσαν για άλλη μια φορά στη χώρα μας τον καλύτερό τους εαυτό. Με εμφάνιση μιας ώρας περίπου, ο Tim Booth έδειξε διάθεση να μην αφήσει ούτε λεπτό να πάει χαμένο. Το live ξεκίνησαν με ένα τραγούδι από το δίσκο Stutter του 1986, το 'Johnny Yen', ενώ συνέχισαν με το 'To my surprise' από το δίσκο Girl At The End Of The World του 2016.
Η επιλογή αυτή «των άκρων», από τον πρώτο και τον τελευταίο δίσκο τους, φανέρωσε αμέσως τη διάθεσή τους, να μην αφήσουν το κοινό ανικανοποίητο και να καλύψουν όλο το φάσμα της δισκογραφίας τους. Η φωνή του Tim Booth, σαν να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα από το 1982 που πρωτοσυστάθηκαν, και η ενέργειά του αστείρευτη! Πολύ σύντομα έκανε την πρώτη του βουτιά στο κοινό και συνέχισε να τραγουδά πάνω στα χέρια τους. Το 'Waltzing along' ήταν μόλις το τέταρτο σε σειρά τραγούδι το οποίο δεν είχαν παίξει σε καμία από τις πρόσφατες εμφανίσεις τους. 'Sit down', 'Come Home' και 'Sometimes' ήταν τα highlights της βραδιάς.
Στην πορεία της συναυλίας ξανακατέβηκε από τη σκηνή, έγινε ένα με τον κόσμο, και διέσχισε τραγουδώντας ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του συναυλιακού χώρου στην αρένα, έχοντας άμεση επαφή με τον κόσμο, τραγουδώντας και χορεύοντας μαζί τους. Με το 'Attention' ολοκλήρωσαν κύριο μέρος του live τους, όπου ο Booth έδωσε τον καλύτερό του εαυτό, χορεύοντας στον ηλεκτρονικό ρυθμό και δίνοντας με το σώμα του περίεργα σχήματα, κόντρα στον έντονο φωτισμό της σκηνής. Επέλεξαν να μην κατέβουν και να ξανανέβουν στη σκηνή για το υποτιθέμενο encore, μιας και, όπως ανέφεραν, το θεωρούν χαμένο χρόνο! Η συναυλία έκλεισε με την έντονη συναισθηματική φόρτιση των 'Moving on' και 'Nothing but love', αφήνοντας έτσι μια πολύ ωραία ανάμνηση της πρόσφατης δισκογραφικής τους δουλειάς.
Setlist:
Johnny Yen / Τo My Surprise / Move Down South / Waltzing Along / Sit Down /
Catapult / Interrogation / P.S. / Just Like Fred Astaire / Dear John / Surfer's Song / Come Home / Sometimes / Attention / Moving On / Nothing But Love
Editors
[Γράφει η Νάνσυ Πολυδώρου]
Και κάπως έτσι έφτασε η πολυπόθητη στιγμή για την οποία συγκεντρώθηκε ο περισσότερος κόσμος εκείνο το δροσάτο βράδυ Παρασκευής. Στη σκηνή επικρατεί απόλυτο σκοτάδι και με την αίσθηση μυσταγωγίας τα πομπώδη τύμπανα της εισαγωγής του “No harm” κατακλύζουν την Πλατεία Νερού. Το όλο σκηνικό με τον ισχνό φωτισμό και τη φωνή του του Tom Smith να μας εκμυστηρεύεται “Don't hold, no harm” αποτέλεσε την καταλληλότερη έναρξη για την εμφάνισή τους. Κι ενώ ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να αποβάλουμε αυτή την μοναδική ανατριχίλα που σου προκαλείται όταν παρακολουθείς μία καλοστημένη συναυλία, η μπάντα συνεχίζει δυναμικά με το “Sugar”, ένα κομμάτι που το ελληνικό κοινό αγάπησε από το πρώτο άκουσμα κι αυτό επιβεβαιώθηκε γι' ακόμη μία φορά, καθώς σύσσωμο τραγουδούσε γνωρίζοντας κάθε στίχο.
Στη συνέχεια ακολούθησε ένα εξίσου δυνατό σερί κομματιών (“Smokers outside the hospital doors”, “Life is a fear”, “An end has a start”) και κάπου εκεί οι Βρετανοί επαναλαμβάνουν το ίδιο λάθος, που ,κατά την γνώμη μου ,έχουν πράξει και σε παρελθοντικές τους εμφανίσεις. Τη σύνθεση ενός setlist που το πρώτο δεκαπεντάλεπτο είναι καθηλωτικό, μη μπορώντας να πάρεις τα μάτια σου (και τα αυτιά σου) από πάνω τους και κάπου εκεί στερεύουν και αποφασίζουν να πραγματοποιήσουν αλλαγές στη δυναμική της ακολουθίας των κομματιών, έχοντας ένα χλιαρό αποτέλεσμα και ένα κοινό που αρπάζει το κινητό του στην πρώτη ευκαιρία, κατευθύνεται για ποτό και συλλήβδην στρέφει την προσοχή του σε οτιδήποτε άλλο.
Ο Tom κυκλοθυμικός, ζεσταίνεται και αφαιρεί από πάνω του το δερμάτινο jacket του το οποίο κάποια στιγμή θα αναζητήσει. Ανήσυχος, με έντονη παραστατικότητα και θεατρικότητα στις κινήσεις του, διασχίζει όλο το βραδύ τη σκηνή, προκειμένου να καταφέρουμε όλοι όσοι βρεθήκαμε εκεί να τον απολαύσουμε.
Ωστόσο, σχετικά με όσα ειπώθηκαν παραπάνω, η μπάντα δεν άφησε το κοινό παραπονεμένο καθώς και “Munich” έπαιξε και “No sound but the wind” και “Eat raw meat” και “A ton of love” και “Ocean of night” και γενικώς ήταν ένα mix 'n' match από τα πέντε, μέχρι σήμερα, άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει (τρίτη φορά που τους παρακολουθώ, και πάλι με την όρεξη έμεινα καθώς το αγαπημένο “The weight” γι' άλλη μία φορά δε στάθηκε τυχερό να μπει στο setlist).
Memorable moment of the night: Η στιγμή που ο frontman έχει μείνει μόνος του επί σκηνής και ερμηνεύει Bruce Springsteen υπό τη συνοδεία πιάνου, εκφράζοντας ευγνωμοσύνη για το γεγονός ότι αποτελούν headliners του φετινού Ejekt.
Memorable moment of the night #2: Σε μία παύση μεταξύ των κομματιών ο Smith εγκωμιάζει τους... συμπατριώτες James με τα λόγια “What a wonderful band , James!” και εμείς ήδη κάνουμε σενάρια στο μυαλό μας για πιθανή συνεργασία και πώς θα ήταν το αποτέλεσμα αυτής.
Κι ενώ είμαστε στην τελική ευθεία για τη λήξη της εμφάνισης τους, οι Editors μας χαρίζουν το electro “Papillon” και ο κόσμος χοροπηδά με περίσσια πώρωση και το γκρουπ ανταποκρίνεται στις χορευτικές μας απαιτήσεις, επιμηκύνοντας τη διάρκεια του κομματιού. Και κάπως έτσι η μπάντα μας αποχαιρετά με το “Marching orders” από τον τελευταίο τους δίσκο και έρχεται στην άκρη της σκηνής προκειμένου να υποκλιθεί στο κοινό και να πει “Ευχαριστώ” στην γλώσσα μας.
Αναμφίβολα, δε θα χαρακτηρίζαμε την εμφάνιση των Editors μια αλησμόνητη εμπειρία, κάτι που διαπιστώθηκε από το απαθές κοινό, γεγονός απολύτως λογικό καθώς τους έχουμε δει πολλάκις live, ωστόσο η πλειονότητα των παρευρισκομένων, ήρθε προκειμένου να αποδείξει τη σταθερή εκτίμηση του προς το Βρετανικό γκρουπ.
Velix/Dimitri Vegas & Like Mike
[Γράφει η Δήμητρα Τζαβάρα]
Σαν να ξενίκησε, ένα δεύτερο, τελείως διαφορετικό μέρος του festival με την άνοδο του Velix στα decks. Το κοινό άλλαξε γρήγορα σύσταση και ηλικία. Δυνατά ηχητικά εφέ, σε διασκευές από γνωστά κομμάτια, γρήγορες αλλαγές και επιβλητική ατμόσφαιρα που επέβαλλε το στήσιμο της σκηνής, η ένταση του ήχου και τα έντονα εφέ του videowall.
Το κλείσιμο ανέλαβαν οι Dimitri Vegas & Like Mike, με μια πολύ γρήγορη μετάβαση από τον Velix, χωρίς να αφήσουν κενό, κρατώντας έτσι το κοινό σε συνεχόμενη ένταση. Ο κόσμος σε κίνηση - όσοι είχαν μείνει από τη μαζική αποχώρηση που ακολούθησε μετά τους Editors χόρευαν ασταμάτητα, ενώ ακόμα και μέχρι τις 2:30 συνέχιζαν να καταφθάνουν και άλλοι, που προφανώς ήρθαν μόνο για τους djs. Ο ήχος πολύ καθαρός και τα έντονα χρώματα συνόδευαν κατάλληλα την ηλεκτρονική μουσική. Οι ηχητικές παρεμβάσεις, σε σπαστά ελληνικά, αν και λίγο άστοχες κατά τη γνώμη μου, ξεσήκωναν τον κόσμο και τον προέτρεπαν να τα δώσει όλα.