Υπέροχα αδιάφορος για την εμπορική επιτυχία, απόλυτος απέναντι στους ηθικούς κώδικες της τέχνης του και γεμάτος εφιαλτικά δημιουργικές εμμονές. Αυτός είναι ο Peter Hammill με δυο λόγια.
Αρκετοί πιστεύουν (όχι άδικα..) πως ο David Bowie των πρώτων χρόνων, επηρεάστηκε σε βάθος από την τεχνοτροπία και τον βαθύ λυρισμό του Hammill. Ήταν άλλωστε ένας από τους ελάχιστους μιας γενιάς, που όχι μόνο άντεξε σαν καλλιτεχνική αξία στα δύσκολα για πολλούς χρόνια του punk στην Αγγλία, μα το αγκάλιασε μάλιστα σαν ρεύμα και μουσικό ύφος με ευκολία.
Ήταν πάντα σπαραχτικά ειλικρινής και απολαυστικά αδιάφορος για αναγνώριση. Έτσι ήταν απόλυτα λογικό να ταιριάξει με μια γενιά που γύρευε με μανία ένα νέο δρόμο για την ίδια, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του εβδομήντα. Έπαιξε με τους Stranglers σε δύσκολες εποχές για τη μπάντα και βέβαια κανένας δεν ξεχνά πως και ο πρίγκιπας της αυθάδειας, ο μανιακός Johnny Rotten των Pistols τον θεωρούσε σαν κάτι το εντελώς ξεχωριστό, σαν κάτι πηγαίο και ακέραιο και είχε δίκιο...
Το είχε δηλώσει άλλωστε σε μια από τις πρώτες του συνεντεύξεις, μιλώντας για τους Van Der Graaf Generator. Δεν πιστεύω επίσης πως κάποιος άλλος θα μπορούσε να προσεγγίσει καλύτερα από τον Peter Hammill, ένα θέμα τόσο δύσκολο όπως αυτό που περιγράφει στο μοναδικό 'Handicap and Equality'. Ακούστε το.
Μια από αυτές τις μέρες χάζευα τα cd μου. Είναι πάντα πάνω - κάτω η ίδια γνωστή ιστορία... Σκέψεις δηλαδή σε σχέση με την εκπομπή, κάποιες ανακατατάξεις, δυο - τρία πράγματα που δεν πρόλαβα να ακούσω, demos (συνεχίστε να στέλνετε εδώ: Ευριπίδου 79, Πειραιάς. Τα ακούω ό λ α και κάποια θα παίξουν 'on air' σε συγκεκριμένη εκπομπή) νέες κυκλοφορίες, ένα δέμα που δεν πρόλαβα ακόμα να ανοίξω (κάτω από κάποιο περιοδικό τις περισσότερες φορές) και ανάλογες 'μουσικές τακτοποιήσεις', ξέρετε...
Το να πέσει το βλέμμα μου όμως στη δισκογραφία του Peter σε μια τέτοια ώρα, είναι 'μπελάς' πιστέψτε με... Μαγνήτης για να ακριβολογώ κι ας τον ακούω δεκαετίες τώρα κι ας κάναμε την πιο όμορφη 'συνέντευξη' εκτός αέρα πριν από λίγο καιρό μέσα σε λίγες λέξεις κι ας τον έχω χορτάσει πια (λέμε τώρα..) μετά από τόσα και τόσα διαμάντια... Πέρα από τους δίσκους όμως, πέρα από τις studio ηχογραφήσεις του, αυτό που έχω ακόμα και σήμερα πιο έντονα μέσα μου, είναι οι ζωντανές του εμφανίσεις... Μυσταγωγία... Για να είμαι ειλικρινής δεν θυμάμαι (!) ούτε κι εγώ πόσες φορές τον έχω δει πάνω στη σκηνή.
Την τελευταία φορά που μιλήσαμε (ο Peter Hammill ΦΥΣΙΚΑ και ΔΕΝ δίνει τυπικές συνεντεύξεις) λέγαμε πως είναι κρίμα που δεν ταιριάξαμε τους χρόνους μας τελικά για να τα πούμε 'on air', μα θα το κάνουμε ταυτόχρονα με το νέο των VDGG. Όσοι γνωρίζουν την τέχνη του, ξέρουν βέβαια το μέγεθος του. Οι υπόλοιποι δεν έχουν παρά να το ανακαλύψουν...
Y.Γ.: Οι λέξεις αυτές στη μνήμη του Θανάση Μάνθου...
Αρκετοί πιστεύουν (όχι άδικα..) πως ο David Bowie των πρώτων χρόνων, επηρεάστηκε σε βάθος από την τεχνοτροπία και τον βαθύ λυρισμό του Hammill. Ήταν άλλωστε ένας από τους ελάχιστους μιας γενιάς, που όχι μόνο άντεξε σαν καλλιτεχνική αξία στα δύσκολα για πολλούς χρόνια του punk στην Αγγλία, μα το αγκάλιασε μάλιστα σαν ρεύμα και μουσικό ύφος με ευκολία.
Ήταν πάντα σπαραχτικά ειλικρινής και απολαυστικά αδιάφορος για αναγνώριση. Έτσι ήταν απόλυτα λογικό να ταιριάξει με μια γενιά που γύρευε με μανία ένα νέο δρόμο για την ίδια, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του εβδομήντα. Έπαιξε με τους Stranglers σε δύσκολες εποχές για τη μπάντα και βέβαια κανένας δεν ξεχνά πως και ο πρίγκιπας της αυθάδειας, ο μανιακός Johnny Rotten των Pistols τον θεωρούσε σαν κάτι το εντελώς ξεχωριστό, σαν κάτι πηγαίο και ακέραιο και είχε δίκιο...
Το είχε δηλώσει άλλωστε σε μια από τις πρώτες του συνεντεύξεις, μιλώντας για τους Van Der Graaf Generator. Δεν πιστεύω επίσης πως κάποιος άλλος θα μπορούσε να προσεγγίσει καλύτερα από τον Peter Hammill, ένα θέμα τόσο δύσκολο όπως αυτό που περιγράφει στο μοναδικό 'Handicap and Equality'. Ακούστε το.Μια από αυτές τις μέρες χάζευα τα cd μου. Είναι πάντα πάνω - κάτω η ίδια γνωστή ιστορία... Σκέψεις δηλαδή σε σχέση με την εκπομπή, κάποιες ανακατατάξεις, δυο - τρία πράγματα που δεν πρόλαβα να ακούσω, demos (συνεχίστε να στέλνετε εδώ: Ευριπίδου 79, Πειραιάς. Τα ακούω ό λ α και κάποια θα παίξουν 'on air' σε συγκεκριμένη εκπομπή) νέες κυκλοφορίες, ένα δέμα που δεν πρόλαβα ακόμα να ανοίξω (κάτω από κάποιο περιοδικό τις περισσότερες φορές) και ανάλογες 'μουσικές τακτοποιήσεις', ξέρετε...
Το να πέσει το βλέμμα μου όμως στη δισκογραφία του Peter σε μια τέτοια ώρα, είναι 'μπελάς' πιστέψτε με... Μαγνήτης για να ακριβολογώ κι ας τον ακούω δεκαετίες τώρα κι ας κάναμε την πιο όμορφη 'συνέντευξη' εκτός αέρα πριν από λίγο καιρό μέσα σε λίγες λέξεις κι ας τον έχω χορτάσει πια (λέμε τώρα..) μετά από τόσα και τόσα διαμάντια... Πέρα από τους δίσκους όμως, πέρα από τις studio ηχογραφήσεις του, αυτό που έχω ακόμα και σήμερα πιο έντονα μέσα μου, είναι οι ζωντανές του εμφανίσεις... Μυσταγωγία... Για να είμαι ειλικρινής δεν θυμάμαι (!) ούτε κι εγώ πόσες φορές τον έχω δει πάνω στη σκηνή.
Την τελευταία φορά που μιλήσαμε (ο Peter Hammill ΦΥΣΙΚΑ και ΔΕΝ δίνει τυπικές συνεντεύξεις) λέγαμε πως είναι κρίμα που δεν ταιριάξαμε τους χρόνους μας τελικά για να τα πούμε 'on air', μα θα το κάνουμε ταυτόχρονα με το νέο των VDGG. Όσοι γνωρίζουν την τέχνη του, ξέρουν βέβαια το μέγεθος του. Οι υπόλοιποι δεν έχουν παρά να το ανακαλύψουν...
Y.Γ.: Οι λέξεις αυτές στη μνήμη του Θανάση Μάνθου...
Σχετικό θέμα