Η προ διετίας εμφάνιση των Σουηδών με είχε ενθουσιάσει. H ενέργεια που έβγαζαν επί σκηνής και η live εκτέλεση των κομματιών τους, που κέρδιζαν σε όγκο και δύναμη σε σχέση με τις studio εκτελέσεις, ήταν το στοιχείο εκείνο που με έκανε να τους λατρέψω. Και φυσικά η επί σκηνής παρουσία της Helin Larsson που άγγιζε τα Woodstockικά σύμβολα του παρελθόντος όπως η Janis και η Grace Slick των Jefferson Airplane.
Με την κυκλοφορία του περυσινού "Lady In Gold" οι Blues Pills φάνηκε σαν να υποχωρούν λίγο ως προς την ποιότητα του πρώτου τους album, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η τελευταία τους δουλειά δεν είναι ικανοποιητική. Σε κάθε περίπτωση η εκ νέου έλευσή τους στη χώρα μας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη φανέρωνε την απήχησή τους στο ελληνικό κοινό, αλλά και της εκτίμησης που απολαμβάνουν. Αν και ο χώρος του Principal Club Theater, είχε σαφώς λιγότερο κόσμο σε σχέση με την προηγούμενη φορά, δεν νομίζω ότι υπήρξε έστω και ένας που να μην έφυγε τουλάχιστον ικανοποιημένος από τα όσα βίωσε το βράδυ της Παρασκευής. Είναι γεγονός, όμως, ότι η προηγούμενη εμφάνισή τους ήταν σαφώς καλύτερη.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Με βάση το αρχικό πρόγραμμα και χωρίς καμία παρέκκλιση, στις 21:30 ακριβώς εμφανίστηκαν οι Smoke. Η Βορειοελλαδίτικη μπάντα στα περίπου σαράντα λεπτά της παρουσίας της, όχι απλά κατάφερε να ζεστάνει το κοινό, γεγονός που δεν είναι εύκολο για support σχήμα, αλλά ενίοτε να το εντυπωσιάσει, τόσο με τις συνθετικές της ικανότητες όσο και με το δέσιμο που είχαν τα μέλη του σχήματος. Με επιρροές από το ευρύτερο φάσμα του κλασσικού ροκ ήχου, όπως π.χ. η blues-rock του ενός και μοναδικού Rory Gallagher, αλλά και με avant-garde καταβολές,- σαν να έκλειναν το μάτι στους System Of A Down κυρίως στα τελευταία τους κομμάτια-, οι Smoke κέρδισαν το στοίχημα. Εάν στο μέλλον κατασταλάξουν σε αυτό που κυρίως τους εκφράζει και επεξεργαστούν περισσότερο συστηματικά τις μουσικές τους ιδέες, είμαι σίγουρος ότι θα μιλάμε για μια από τις πλέον αξιόλογες εγχώριες μπάντες.
Και μιας και έγινε λόγος για επεξεργασμένες ιδέες οι Blues Pills είναι από τα συγκροτήματα εκείνα που δημιουργήθηκαν για να μας επαναφέρουν στις ρίζες της ροκ. Ό,τι οδήγησε στο Woodstock και ό,τι ακολούθησε μετά από αυτό στις αρχές των seventies, είναι αναμφίβολα ο μουσικός τους χάρτης. Από τις 22:30 που εμφανίστηκαν και για την επόμενη μιάμιση ώρα που διήρκεσε η εμφάνισή τους, απέδειξαν ότι είναι μια πολύ καλή μπάντα και ότι η Elin ίσως και να είναι το next best thing στο ροκ στερέωμα. Αυτό που θα πρέπει να τους προβληματίσει είναι ότι τα καινούργια τους τραγούδια δεν πιάνουν τα υψηλά standards της πρώτης κυκλοφορίας, γεγονός που έγινε φανερό καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας.
Η βραδιά ξεκίνησε με τα “Lady In Gold’ και “Little Boy Preacher” που συγκαταλέγονται στα καλύτερα κομμάτια της τελευταίας τους κυκλοφορίας. Το κοινό τα υποδέχθηκε θετικά, όμως εκεί που πραγματικά έδειχνε την προτίμησή του τόσο με τη συμμετοχή του όσο και με τις εκδηλώσεις του, ήταν σε κομμάτια όπως το “Astraplane” ή το “High Class Woman” που ειρήσθω εν παρόδω αφιέρωσε η χαρισματική Elin στις γυναίκες της συναυλίας, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Στις δυνατές στιγμές τους συγκαταλέγεται η απόδοση του “Black Smoke” και του “Elements And Things” (διασκευή σε κομμάτι του Tony Joe White), ενώ στις μάλλον αδύναμες το “I Felt The Change”, μια επί της ουσίας pop μπαλάντα με την Elin στο πιάνο να θυμίζει έντονα την Grace Potter. Το “Gone So Long” που έκλεισε το κυρίως μέρος συνοψίζει τα όσα προαναφέραμε, ότι δηλαδή οι Blues Pills έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους αρκεί να γεμίζουν τις συνθέσεις τους με κιθάρες και να αφήσουν στην άκρη τις όποιες σκέψεις για περισσότερο εύπεπτες συνθέσεις. Καλό τραγούδι, αλλά θα προτιμούσα το “The River”. Η διασκευή του “Somebody To Love” στο encore ήταν πολύ καλή με τη δύναμη που έβγαζε, φανερώνοντας τα χαρίσματα της Elin αλλά και το πάθος της για τη μουσική που όλοι αγαπάμε. Κορυφαία στιγμή της όλης τους εμφάνισης ήταν το “Devil Man” που έκλεισε τη συναυλία με το κοινό να συμμετέχει εκστατικά ευτυχισμένο, δείχνοντας εν τέλει και ποιους Blues Pills επιθυμεί.
[H φωτογραφία εξώφυλλου ανήκει στον/ στην Burning Moon και προέρχεται από την επίσημη σελίδα των Blues Pills στο Facebook]
Με την κυκλοφορία του περυσινού "Lady In Gold" οι Blues Pills φάνηκε σαν να υποχωρούν λίγο ως προς την ποιότητα του πρώτου τους album, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η τελευταία τους δουλειά δεν είναι ικανοποιητική. Σε κάθε περίπτωση η εκ νέου έλευσή τους στη χώρα μας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη φανέρωνε την απήχησή τους στο ελληνικό κοινό, αλλά και της εκτίμησης που απολαμβάνουν. Αν και ο χώρος του Principal Club Theater, είχε σαφώς λιγότερο κόσμο σε σχέση με την προηγούμενη φορά, δεν νομίζω ότι υπήρξε έστω και ένας που να μην έφυγε τουλάχιστον ικανοποιημένος από τα όσα βίωσε το βράδυ της Παρασκευής. Είναι γεγονός, όμως, ότι η προηγούμενη εμφάνισή τους ήταν σαφώς καλύτερη.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Με βάση το αρχικό πρόγραμμα και χωρίς καμία παρέκκλιση, στις 21:30 ακριβώς εμφανίστηκαν οι Smoke. Η Βορειοελλαδίτικη μπάντα στα περίπου σαράντα λεπτά της παρουσίας της, όχι απλά κατάφερε να ζεστάνει το κοινό, γεγονός που δεν είναι εύκολο για support σχήμα, αλλά ενίοτε να το εντυπωσιάσει, τόσο με τις συνθετικές της ικανότητες όσο και με το δέσιμο που είχαν τα μέλη του σχήματος. Με επιρροές από το ευρύτερο φάσμα του κλασσικού ροκ ήχου, όπως π.χ. η blues-rock του ενός και μοναδικού Rory Gallagher, αλλά και με avant-garde καταβολές,- σαν να έκλειναν το μάτι στους System Of A Down κυρίως στα τελευταία τους κομμάτια-, οι Smoke κέρδισαν το στοίχημα. Εάν στο μέλλον κατασταλάξουν σε αυτό που κυρίως τους εκφράζει και επεξεργαστούν περισσότερο συστηματικά τις μουσικές τους ιδέες, είμαι σίγουρος ότι θα μιλάμε για μια από τις πλέον αξιόλογες εγχώριες μπάντες.
Και μιας και έγινε λόγος για επεξεργασμένες ιδέες οι Blues Pills είναι από τα συγκροτήματα εκείνα που δημιουργήθηκαν για να μας επαναφέρουν στις ρίζες της ροκ. Ό,τι οδήγησε στο Woodstock και ό,τι ακολούθησε μετά από αυτό στις αρχές των seventies, είναι αναμφίβολα ο μουσικός τους χάρτης. Από τις 22:30 που εμφανίστηκαν και για την επόμενη μιάμιση ώρα που διήρκεσε η εμφάνισή τους, απέδειξαν ότι είναι μια πολύ καλή μπάντα και ότι η Elin ίσως και να είναι το next best thing στο ροκ στερέωμα. Αυτό που θα πρέπει να τους προβληματίσει είναι ότι τα καινούργια τους τραγούδια δεν πιάνουν τα υψηλά standards της πρώτης κυκλοφορίας, γεγονός που έγινε φανερό καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας.
Η βραδιά ξεκίνησε με τα “Lady In Gold’ και “Little Boy Preacher” που συγκαταλέγονται στα καλύτερα κομμάτια της τελευταίας τους κυκλοφορίας. Το κοινό τα υποδέχθηκε θετικά, όμως εκεί που πραγματικά έδειχνε την προτίμησή του τόσο με τη συμμετοχή του όσο και με τις εκδηλώσεις του, ήταν σε κομμάτια όπως το “Astraplane” ή το “High Class Woman” που ειρήσθω εν παρόδω αφιέρωσε η χαρισματική Elin στις γυναίκες της συναυλίας, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Στις δυνατές στιγμές τους συγκαταλέγεται η απόδοση του “Black Smoke” και του “Elements And Things” (διασκευή σε κομμάτι του Tony Joe White), ενώ στις μάλλον αδύναμες το “I Felt The Change”, μια επί της ουσίας pop μπαλάντα με την Elin στο πιάνο να θυμίζει έντονα την Grace Potter. Το “Gone So Long” που έκλεισε το κυρίως μέρος συνοψίζει τα όσα προαναφέραμε, ότι δηλαδή οι Blues Pills έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους αρκεί να γεμίζουν τις συνθέσεις τους με κιθάρες και να αφήσουν στην άκρη τις όποιες σκέψεις για περισσότερο εύπεπτες συνθέσεις. Καλό τραγούδι, αλλά θα προτιμούσα το “The River”. Η διασκευή του “Somebody To Love” στο encore ήταν πολύ καλή με τη δύναμη που έβγαζε, φανερώνοντας τα χαρίσματα της Elin αλλά και το πάθος της για τη μουσική που όλοι αγαπάμε. Κορυφαία στιγμή της όλης τους εμφάνισης ήταν το “Devil Man” που έκλεισε τη συναυλία με το κοινό να συμμετέχει εκστατικά ευτυχισμένο, δείχνοντας εν τέλει και ποιους Blues Pills επιθυμεί.
[H φωτογραφία εξώφυλλου ανήκει στον/ στην Burning Moon και προέρχεται από την επίσημη σελίδα των Blues Pills στο Facebook]