Father John Misty - Pure Comedy

Το 'I Love You, Honeybear', το δεύτερο άλμπουμ για τον Josh Tillman με το παρατσούκλι Father John Misty έλαβε παγκόσμια κριτική αναγνώριση όταν κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 2015 και δικαίως. Φαινομενικά ήταν ένας δίσκος που μιλούσε για την αγάπη, στην πραγματικότητα ήταν ένας δίσκος για την ανασφάλεια αυτής, ένα μανιφέστο του σύγχρονου ρομαντισμού. Σηματοδότησε την ανάδυση μιας νέας, φωνής, σαγηνευτική όσο και σπουδαία, από ένα τραγουδοποιό γεμάτο αυτοσαρκασμό και αυτοπεποίθηση.

Αυτά που ακολούθησαν ήταν από αναμενόμενα: συναρπαστική ευρωπαϊκή περιοδεία, ο δίσκος παρών σε όλες σχεδόν τις λίστες με τα καλύτερα του 2015, μεγάλα αφιερώματα σε όλα τα μουσικά περιοδικά, έως απροσδόκητα: περίεργες ραδιοφωνικές συνεντεύξεις, επεισοδιακά live, με άλλα λόγια hype.

Πιστεύοντας σε αυτό, ο Tillman αποφάσισε πως πλέον έχει κάτι πολύ σημαντικό να μας αφηγηθεί,  προσπάθησε, ας πούμε, να παρουσιάσει το αριστούργημά του. Όπερ & εγένετο το 'Pure Comedy'. Πρόκειται για ένα album που δίνει βάρος στο εννοιολογικό και στιχουργικό του όραμα, καταπιάνεται με μεγάλα θέματα, τον πόλεμο, τη πολιτική, τη θρησκεία, τις ιδεολογίες, όλα είναι εδώ, και όπως ισχύει συνήθως για όλα τα μεγαλεπήβολα καλλιτεχνικά οράματα, λίγα πράγματα λειτουργούν σωστά.

Θεματικά κυριαρχεί ένα αντιτεχνολογικό ψαλτήρι, η ασυμμετρία και η αποξένωση της σύγχρονης ζωής, η απελπισία της θρησκείας, μια γενική και αόριστη οργή ενάντια στην πολιτική, ένα καταθλιπτικό κλίμα που είναι εμφανές σε κάθε πτυχή του δίσκου. Ο Tillman παρουσιάζει ένα μέλλον άδειο σε προοπτική, γεμάτο εικονικό σεξ, καταστροφή και απομόνωση. Παράλληλα με αυτά όμως παραμελεί αρκετά το μουσικό μέρος κι έτσι τα περισσότερα τραγούδια περιφέρονται άσκοπα, τσακισμένα από το βάρος του φιλόδοξου οράματος και της λογοδιάρροιας που έκανε το 'Pure Comedy' συντριπτικά μεγάλο: 74 ολόκληρα λεπτά μελαγχολίας, που ο Tillman μάλιστα τα έκανε να φαίνονται διπλάσια.

Ηχητικά, δεν υπάρχει μεγάλη ποικιλία και στην παραγωγή η διαφορά είναι μεγάλη σε σχέση με τις πλούσιες ενορχηστρώσεις του 'I Love You, Honeybear'. Η πλειοψηφία των κομματιών βασίζεται μόνο στο πιάνο, η κυρίαρχη αισθητική είναι τραγουδοποιού (και στιχουργού…) της δεκαετίας του '70, με πρότυπο τον Elton John και τον Randy Newman.

Το 'Pure Comedy' θα είχε επωφεληθεί αν είχε περισσότερα κομμάτια σαν το ομώνυμο, που είναι κάπως  σαν το μανιφέστο του δίσκου, ξεκινάει απαλά στο πιάνο και φτάνει σε μια μελοδραματική κορύφωση πνευστών και εγχόρδων, ή σαν το “Total Entertainment Forever”, που είναι το “Chateau Lobby # 4” του Honeybear δηλαδή, απλά εδώ την mariachi τρομπέτα αντικαθιστά ένα θριαμβευτικό σαξόφωνο. Ξεχωρίζει ακόμη η θαυμάσια σιροπιαστή μπαλάντα “Things It Would Have Been Helpful To Know Before The Revolution” και το ζοφερό “Two Wildly Different Perspectives”.

Τα περισσότερα από τα υπόλοιπα είναι από μέτρια (“Birdie”, “The Memo”, “In Twenty Years Or So”) έως συμπαθητικά (“Smoochie”, “Ballad Of The Dying Man”) και δυστυχώς δεν οδηγούν πουθενά, χαρακτηριστικότερο απ’ όλα το “Leaving LA”, μία αυτοβιογραφική 13λεπτη περιπλάνηση στη διάρκεια της οποίας ο Tillman παράγει μια σειρά φαινομενικά τυχαίων ψευδαισθήσεων και αναμνήσεων χωρίς καθόλου ρεφρέν!

Οι πολύ πιστοί fans αλλά και όσοι αρκούνται στο να απολαμβάνουν το καυστικό χιούμορ και τη σαρκαστική ορμή του Father John Misty που προσφέρονται εδώ πλουσιοπάροχα και αδιαφορούν για την ουσία, θα μείνουν ικανοποιημένοι, αλλά δυστυχώς για όλους τους άλλους το Pure Comedy μοιάζει περισσότερο με διάλεξη παρά με ένα άλμπουμ που θα ήθελα να ακούσω πολλές φορές στο μέλλον.