
Δευτέρα, 18 Οκτωβρίου – και νιώθω σαν να ζούμε σε άλλη δεκαετία, άλλοτε στη δεκαετία εκείνου του όχι και τόσο μακρινού Μεσοπολέμου, με την εξωφρενική οικονονομική κρίση και τον υπερπληθωρισμό – αλλά και τις κοχλάζουσες θαρραλέες πνευματικές αναζητήσεις – και άλλοτε στην δεκαετία του 1950, στις αρχές, τότε που έπαιρνε μπροστά, αλλά σε στενό κύκλο, η ανατρεπτική λοκομοτίβα του Allen Ginsberg και των λοιπών ωραίων ποιητών, συγγραφέων, αλητών, δημιουργών της λεγόμενης Beat Generation.
* * *
«Ενώ εγώ τον ξέχασα τον Βιβλιομέντελο επί χρόνια, κι ας έπρεπε ειδικά εγώ να γνωρίζω πως τα βιβλία τα δημιουργούμε μόνο και μόνο για να συνδεθούμε με κάποιους ανθρώπους ξεπερνώντας τα όρια του βίου μας, και για να αμυνθούμε έτσι απέναντι στους αδυσώπητους αντιπάλους της ζωής σε κάθε έκφανσή της: στο εφήμερο και στη λήθη» Stefan Zweig, Ο Παλαιοβιβλιοπώλης Μέντελ και Η Αόρατη Συλλογή [μτφρ. Μαρία Τοπάλη, εκδ. Άγρα]. Δύο αφηγήματα φερμένα από τον βαθύ Μεσοπόλεμο. Με χαρά βλέπω ότι είναι ευπώλητο τούτο το βιβλίο, και μάλιστα για πολλοστή εβδομάδα.* * *

* * *
Είμαστε μια ωραία παρέα, βάζω ν’ ακούσουμε Howlin’Wolf, κάνει μια έτσι η κιθάρα, ακούγεται ένα αγέρωχο σπαραχτικό ακόρντο, ναι, ένα ακόρντο που έχει μελαγχολία αλλά έχει και άγρια, αγριεμένη μάλλον, περηφάνια. Ένα ακόρντο-σύνοψη όλης της Μεγάλης Ιστορίας των Blues: Θαρρείτε πως μας έχετε βάλει κάτω, αλλά έχουμε ακόμη πολύ πράμα εντός μας. Πενιά σαν πρόκα, σχολιάσαμε ακαριαία. Πενιά Σαν Πρόκα !!!