Κατέφθασαν τελικά προχθές, οι Postmodern Jukebox στην Τεχνόπολις Δήμου Αθηναίων. Ήταν αυτό που περίμεναν όλοι, μια ατμόσφαιρα πάρτι με ήχους μεσοπολέμου, αλλά με επιτυχίες τού σήμερα.
Η Ariana Savalas προλόγισε την μπάντα όπως έκανε ο κονφερασιέ Γιώργος Οικονομίδης την δεκαετία του 50. Και είχε όλο το δικαίωμα, μιας κι είναι κόρη του γνωστού σε μας Κότζακ, Τέλι Σαβάλας. Στο σήριαλ «Κότζακ» ο Σαβάλας είχε πει μια ατάκα: «όλοι έχουν ανάγκη από λίγο Έλληνα μέσα τους». Η κόρη του άμα τη εμφανίσει τον δικαίωσε πανηγυρικά με το μεσογειακό της ταμπεραμέντο. Η δεύτερη ατάκα που θυμάμαι απ’ το σίριαλ που έβλεπα (αναγκαστικά μιας και ο πατέρας μου ήταν φανατικός οπαδός), ήταν «ποιος σε αγαπάει μωρό μου;» Μα φυσικά όλοι την αγαπήσαμε! Όχι μόνο επειδή ήταν κόρη του Κότζακ, αλλά για το ταλέντο της.
Μισή Ελληνίδα, λοιπόν, κι αυτό φαινόταν απ’ το κέφι της και απ’ την επικοινωνία της με τον κόσμο, όχι όμως απ’ την εμφάνισή της και την τόλμη της, αφού είχαμε μπροστά μας μια γυναίκα με μπλε μαλλί, σαν να βγήκε από κόμικ, κάτι μεταξύ Γουόντερ Γούμαν και κορίτσι του Crazy Horse Saloon, μια σπουδαία performer, όπως απέδειξε αργότερα.
Η μπάντα ήταν πιστή στο ραντεβού της, ανέβηκε στη σκηνή 10-15 λεπτά αργότερα από την καθορισμένη ώρα πού έγραφε η πρόσκληση και τραγούδησαν χορταστικά για μιάμιση περίπου ώρα. Ήχοι από swing, jazz και fox-trot πλημμύρισαν το Γκάζι και παρέσυραν όσους είχαν την ευκαιρία να βρεθούν εκεί, και -πιστέψτε με- ήταν αρκετοί. Όλος ο χώρος γέμισε σιγά σιγά, σιγοντάροντας την κεφάτη ορχήστρα. Το πείραμα του ιδρυτή της μπάντας, πιανίστα Scott Bradlee, πέτυχε και στην Αθήνα.
Το πρόγραμμά τους χορταστικό. Στη σκηνή ανέβηκαν διάφοροι καλλιτέχνες με ξεχωριστές φωνές, που προλόγιζε και σύστηνε στο κοινό η Ariana Savalas, γνήσια σουμπρέτα (αφού είναι και ηθοποιός). Τραγουδιστές και τραγουδίστριες με την ανάλογη εμφάνιση, συνοδευόμενοι όλοι από την ratpack ορχήστρα, μας ηχομετέφεραν άλλοτε στο Λας Βέγκας, άλλοτε στον μεσοπόλεμο, άλλοτε στην δεκαετία του 50. Έκπληξη της βραδιάς, το μπουρλέσκ νούμερο της Ariana Savalas, η οποία καλώντας στον σκηνικό χώρο που δημιούργησε για αυτήν ο προβολέας στην πλατεία, έναν άμοιρο (ή τυχερό;) θεατή, τον Πάνο, χόρεψε και γδύθηκε για αυτόν, κάνοντάς του νούμερα σαν σε καμπαρέ.
Ξεχωριστή παρουσία, επίσης, ήταν η performer Robyn Adele Anderson, άψογη φωνητικά και σκηνικά. Ακούστηκαν διασκευές σε τραγούδια των Beyoncé, Justin Timberlake, Katy Perry, Ariana Grande και πολλών άλλων, που λόγω της ζέστης αλλά και της καλής διάθεσης, μου διαφεύγουν. Το τραγούδι της Taylor Swift "Shake It Off", με όλους τούς τραγουδιστές στην σκηνή, ήταν η κορύφωση αυτής της δροσιάς που μας αιφνιδίασε ευχάριστα και απογείωσε τελικά όλο το Γκάζι.
Παρόλο τον ενθουσιασμό που προκάλεσαν στο κοινό, έλειπε η φρεσκάδα στο σύνολό της. Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια έχουμε κατακλυστεί από διασκευές ανάλογου ύφους, τόσο από Έλληνες καλλιτέχνες όσο και από ξένους. Έτσι, η εμφάνιση των Postmodern Jukebox Orchestra με τις διασκευές δεν αποτελούσε έκπληξη. Δυστυχώς, η μπάντα περιορίστηκε σε ασφαλείς δρόμους και ευκολίες, με στόχο του να διασκεδάσει ένα όχι και τόσο απαιτητικό κοινό. Πέρα από τους άψογα διαβασμένους μουσικούς, αυτό που εισπράξαμε ήταν απλά ψυχαγωγία που κάποιες φορές ήταν παρωχημένη και κάποιες άλλες δεύτερη, σαν αρπαχτή σε επαρχία από έναν περιοδεύων θίασο δευτέρας διαλογής.
Οι προσδοκίες για ένα φαντασμαγορικό show τύπου Λας Βέγκας δεν ευοδώθηκαν, το όλο θύμιζε περισσότερο εμφάνιση σε ξεχασμένο μπαρ της αμερικάνικης ενδοχώρας, παρά ένα show απαιτήσεων. Ακόμα κι ο μοναδικός χορευτής που εμφανίστηκε χορεύοντας κλακέτες, φαινόταν σαν να δοκίμαζε τις φιγούρες του για πρώτη φορά, ενώ το ενδυματολογικό του θύμιζε περισσότερο κούκλα βιτρίνας του ZARA, παρά χορευτή αστραφτερού μιούζικαλ. To ζητούμενο (που ήταν να διασκεδάσουν το κοινό) τελικά το πέτυχαν, χωρίς, όμως, να κάνουν την έκπληξη.
Ας ξανάρθουν. Ίσως περισσότερο ευρηματικοί!
[Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Βασίλη Γρίβα]
Η Ariana Savalas προλόγισε την μπάντα όπως έκανε ο κονφερασιέ Γιώργος Οικονομίδης την δεκαετία του 50. Και είχε όλο το δικαίωμα, μιας κι είναι κόρη του γνωστού σε μας Κότζακ, Τέλι Σαβάλας. Στο σήριαλ «Κότζακ» ο Σαβάλας είχε πει μια ατάκα: «όλοι έχουν ανάγκη από λίγο Έλληνα μέσα τους». Η κόρη του άμα τη εμφανίσει τον δικαίωσε πανηγυρικά με το μεσογειακό της ταμπεραμέντο. Η δεύτερη ατάκα που θυμάμαι απ’ το σίριαλ που έβλεπα (αναγκαστικά μιας και ο πατέρας μου ήταν φανατικός οπαδός), ήταν «ποιος σε αγαπάει μωρό μου;» Μα φυσικά όλοι την αγαπήσαμε! Όχι μόνο επειδή ήταν κόρη του Κότζακ, αλλά για το ταλέντο της.
Μισή Ελληνίδα, λοιπόν, κι αυτό φαινόταν απ’ το κέφι της και απ’ την επικοινωνία της με τον κόσμο, όχι όμως απ’ την εμφάνισή της και την τόλμη της, αφού είχαμε μπροστά μας μια γυναίκα με μπλε μαλλί, σαν να βγήκε από κόμικ, κάτι μεταξύ Γουόντερ Γούμαν και κορίτσι του Crazy Horse Saloon, μια σπουδαία performer, όπως απέδειξε αργότερα.
Η μπάντα ήταν πιστή στο ραντεβού της, ανέβηκε στη σκηνή 10-15 λεπτά αργότερα από την καθορισμένη ώρα πού έγραφε η πρόσκληση και τραγούδησαν χορταστικά για μιάμιση περίπου ώρα. Ήχοι από swing, jazz και fox-trot πλημμύρισαν το Γκάζι και παρέσυραν όσους είχαν την ευκαιρία να βρεθούν εκεί, και -πιστέψτε με- ήταν αρκετοί. Όλος ο χώρος γέμισε σιγά σιγά, σιγοντάροντας την κεφάτη ορχήστρα. Το πείραμα του ιδρυτή της μπάντας, πιανίστα Scott Bradlee, πέτυχε και στην Αθήνα.
Το πρόγραμμά τους χορταστικό. Στη σκηνή ανέβηκαν διάφοροι καλλιτέχνες με ξεχωριστές φωνές, που προλόγιζε και σύστηνε στο κοινό η Ariana Savalas, γνήσια σουμπρέτα (αφού είναι και ηθοποιός). Τραγουδιστές και τραγουδίστριες με την ανάλογη εμφάνιση, συνοδευόμενοι όλοι από την ratpack ορχήστρα, μας ηχομετέφεραν άλλοτε στο Λας Βέγκας, άλλοτε στον μεσοπόλεμο, άλλοτε στην δεκαετία του 50. Έκπληξη της βραδιάς, το μπουρλέσκ νούμερο της Ariana Savalas, η οποία καλώντας στον σκηνικό χώρο που δημιούργησε για αυτήν ο προβολέας στην πλατεία, έναν άμοιρο (ή τυχερό;) θεατή, τον Πάνο, χόρεψε και γδύθηκε για αυτόν, κάνοντάς του νούμερα σαν σε καμπαρέ.
Ξεχωριστή παρουσία, επίσης, ήταν η performer Robyn Adele Anderson, άψογη φωνητικά και σκηνικά. Ακούστηκαν διασκευές σε τραγούδια των Beyoncé, Justin Timberlake, Katy Perry, Ariana Grande και πολλών άλλων, που λόγω της ζέστης αλλά και της καλής διάθεσης, μου διαφεύγουν. Το τραγούδι της Taylor Swift "Shake It Off", με όλους τούς τραγουδιστές στην σκηνή, ήταν η κορύφωση αυτής της δροσιάς που μας αιφνιδίασε ευχάριστα και απογείωσε τελικά όλο το Γκάζι.
Παρόλο τον ενθουσιασμό που προκάλεσαν στο κοινό, έλειπε η φρεσκάδα στο σύνολό της. Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια έχουμε κατακλυστεί από διασκευές ανάλογου ύφους, τόσο από Έλληνες καλλιτέχνες όσο και από ξένους. Έτσι, η εμφάνιση των Postmodern Jukebox Orchestra με τις διασκευές δεν αποτελούσε έκπληξη. Δυστυχώς, η μπάντα περιορίστηκε σε ασφαλείς δρόμους και ευκολίες, με στόχο του να διασκεδάσει ένα όχι και τόσο απαιτητικό κοινό. Πέρα από τους άψογα διαβασμένους μουσικούς, αυτό που εισπράξαμε ήταν απλά ψυχαγωγία που κάποιες φορές ήταν παρωχημένη και κάποιες άλλες δεύτερη, σαν αρπαχτή σε επαρχία από έναν περιοδεύων θίασο δευτέρας διαλογής.
Οι προσδοκίες για ένα φαντασμαγορικό show τύπου Λας Βέγκας δεν ευοδώθηκαν, το όλο θύμιζε περισσότερο εμφάνιση σε ξεχασμένο μπαρ της αμερικάνικης ενδοχώρας, παρά ένα show απαιτήσεων. Ακόμα κι ο μοναδικός χορευτής που εμφανίστηκε χορεύοντας κλακέτες, φαινόταν σαν να δοκίμαζε τις φιγούρες του για πρώτη φορά, ενώ το ενδυματολογικό του θύμιζε περισσότερο κούκλα βιτρίνας του ZARA, παρά χορευτή αστραφτερού μιούζικαλ. To ζητούμενο (που ήταν να διασκεδάσουν το κοινό) τελικά το πέτυχαν, χωρίς, όμως, να κάνουν την έκπληξη.
Ας ξανάρθουν. Ίσως περισσότερο ευρηματικοί!
[Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Βασίλη Γρίβα]