Διάβασε εδώ τι έγινε στη 2η μέρα του Rockwave Festival με τους Placebo, Sivert Hoyem κ.α.
Φθάνοντας στο χώρο του Terra-Vibe γύρω στις 16.45, παρατήρησα ότι περίπου 1500 άτομα είχαν συγκεντρωθεί συνολικά έως εκείνη την ώρα. Εάν λάβει κανείς υπ'όψιν του τον καυτό ήλιο και την υψηλότατη θερμοκρασία, μπορεί να γίνει λόγος για θεατές-ήρωες. Δυστυχώς δεν πρόλαβα την εμφάνιση των Tardive Dyskinesia και Poem που άνοιξαν την τρίτη και τελευταία ημέρα του Rockwave.
EPICA -"Who'll Stop The Sun"
Στις 17.00 ακριβώς και σύμφωνα με το πρόγραμμα που για ακόμα μία φορά τηρήθηκε κατά γράμμα και για το λόγο αυτό αξίζουν συγχαρητήρια στους διοργανωτές, οι symphonic-metallers Epica, εμφανίστηκαν στο Terra-Stage. Με τους ανεμιστήρες να δουλεύουν στο φουλ πίσω από τα μέλη του συγκροτήματος και με τη ζέστη εκείνη τη στιγμή να έχει χτυπήσει κόκκινο, το έργο των Ολλανδών μόνο εύκολο δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Με την αιθέρια Simone Simons να δεσπόζει επί σκηνής, και λόγω της φυσικής της παρουσίας, αλλά και λόγω των υψηλότατων φωνητικών της ικανοτήτων, οι Epica στα πενήντα περίπου λεπτά που διήρκεσε η εμφάνισή τους, προσπάθησαν να μας "δροσίσουν" όσο περισσότερο μπορούσαν, χωρίς κάτι τέτοιο να είναι εύκολο. Η μουσική τους θεωρώ πως είναι κατάλληλη αποκλειστικά για κλειστούς χώρους με συνέπεια το συνολικό αποτέλεσμα της παρουσίας τους, να κρίνεται ναι μεν ως θετικό, αλλά από την άλλη πλευρά να υπολείπεται σε σύγκριση με τα συγκροτήματα που εμφανίστηκαν μετά από αυτούς.
Κάποια προβληματάκια που υπήρχαν στον ήχο κυρίως στα εναρκτήρια "Edge Of The Blade" και "A Phantasmic Parade", αντιμετωπίστηκαν με την πάροδο του χρόνου και όσο περνούσε η ώρα, η μπάντα έβρισκε τα πατήματά της επί σκηνής. Οι εκτελέσεις των "Cry For The Moon" και "Sancta Terra", ήταν υποδειγματικές και αντάξιες του status του συγκροτήματος στο χώρο του ευρύτερου metal στερεώματος.
Θα πρέπει επίσης να σημειώσουμε τη διάθεση των μελών του γκρουπ να επικοινωνούν διαρκώς με το κοινό, είτε προσφέροντας μπουκαλάκια με νερό, είτε κινούμενοι εντός της front of stage ζώνης «συνομιλώντας» με τους φανατικότερους των θαυμαστών τους, που είχαν πιάσει κάγκελο για να τους απολαύσουν.
Συνοψίζοντας, οι Epica αν και το πάλεψαν με αιχμή του δόρατος τη χαρισματική παρουσία της Simone, υστέρησαν σε σχέση με τις μπάντες που ακολούθησαν.
ANATHEMA -"Show Must Go On"
Στην ίδια σκηνή και μετά από ένα διάλειμα 30 λεπτών, τα μέλη των οικογενειών Cavanagh και Douglas, οι Anathema δηλαδή, "έπιασαν δουλειά" υπό τους intro-ήχους των Pink Floyd. Το τί θα έπαιζαν ήταν εκ των προτέρων γνωστό. Εδώ και επτά χρόνια, από τότε δηλαδή που κυκλοφόρησε το "We're Here Because We're Here", η μπάντα από το Liverpool της Αγγλίας, έχει αποκοπεί από τις αρχικές metal καταβολές της και ανήκει πλέον στο χώρο του post-rock στερεώματος με κάποια progressive-rock στοιχεία να ανιχνεύονται στις συνθέσεις τους. Αυτό ακριβώς το είδος μουσικής παρουσίασαν οι Anathema. Στηρίχθηκαν κυρίως στο υλικό των δύο τελευταίων τους album και κατά την άποψή μου καλά έκαναν.
Αυτό τους εκφράζει τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο και αυτό θέλουν να παίζουν.
Ξεκίνησαν με το "Untouchable, Part 1" και κατά τη διάρκεια της εμφάνισής τους, παρουσίασαν τραγούδια πρωτίστως από την πρόσφατη κυκλοφορία τους υπό τον τίτλο "The Optimist": "Leaving It Behind", "The Optimist" και φυσικά το καλύτερο κομμάτι του τελευταίου τους δίσκου, το "Springfield". Εκεί που έδωσαν ρέστα αποδεικνύοντας πόσο σπουδαίοι μουσικοί είναι και πόσο καλοί σε αυτό που πλέον κάνουν, ήταν με την εκτέλεση του experimental-rock έπους, του "Closer". Με το συγκεκριμένο κομμάτι οι Anathema εκτόξευσαν την απόδοσή τους και έπεισαν και τους πλέον δύσπιστους, ότι εξακολουθούν και παραμένουν ένα πολύ σπουδαίο συγκρότημα.
Στη μία ώρα που έπαιξαν νομίζω ότι ικανοποίησαν το σύνολο των παρευρισκομένων. Τα φωνητικά μέρη μοιράστηκαν μεταξύ του Vincent Cavanagh και της Lee Douglas και οι lead κιθάρες κατέλαβαν τον ίδιο χώρο στη μουσική του γκρουπ με τα ambient-electronica περάσματα που παραπέμπουν σε μπάντες όπως οι Massive Attack ή οι Portishead.
Μπορεί να μην ακούστηκε το "Fragile Dreams" που όπως μας υποσχέθηκε ο Daniel θα το παίξουν σε κάποια από τις επόμενες εμφανίσεις τους στη χώρα μας, όμως η γενικότερη εικόνα τους ήταν πολύ καλή.
FLOGGING MOLLY - "Life Is Good"
Για την εμφάνιση των Flogging Molly αλλάξαμε σκηνή και μεταφερθήκαμε στη Vibe Stage. Ο ήλιος άρχισε να πέφτει γεγονός που βοηθούσε τη γενικότερη συναυλιακή ροή. Όταν οι Ιρλανδο-Αμερικανοί εμφανίστηκαν στις 19.25, ήμασταν όλοι προετοιμασμένοι για τη μουσική λάβα που θα ακολουθούσε. Ο Dave King και η επταμελής παρέα του, εδώ και πολλά χρόνια οργώνουν τα stages του πλανήτη, προσφέροντας μοναδικές στιγμές.
Το χθεσινό live ήταν για μένα προσωπικά εμπειρία ζωής. Έχοντας δει και τους Dropkick Murphys και τους έτερους κολοσσούς του celtic-rock, folk, punk ήχου Rumjacks, θεωρώ ότι οι Flogging Molly είναι ελαφρώς καλύτεροι. Περισσότερο δεμένοι και με μεγαλύτερη ποικιλία στις συνθέσεις τους. Το κέλτικο πανηγύρι που στήθηκε χθες ήταν άνευ προηγουμένου και η εμφάνιση των Flogging Molly ήταν το απόλυτο highlight της χθεσινής ημέρας.
Μια συναυλική πανδαισία που συνδύαζε κιθάρες,ηλεκτρικό μαντολίνο, μπάντζο και ηλεκτρικά βιολιά. Και ένας frontman, ο David King, που "τίμησε τη φανέλα" όσο ελάχιστοι. Και τί δεν έκανε χθες: συνομιλούσε με το κοινό, μας κερνούσε μπύρες και νερό και χόρευε επί σκηνής σαν να μην υπάρχει αύριο. Για εβδομήντα λεπτά οι τύποι από το Λος Άντζελες έδωσαν ρέστα και αναγνωρίστηκαν ως κορυφαίο act, ακόμα και από τους θεατές που ουδεμία σχέση έχουν με το συγκεκριμένο είδος μουσικής.
Το party που ξεκίνησε με το "The Hand of John L. Sullivan", ουδέποτε σταμάτησε. Οι περίπου 3.000 θεατές που βρισκόντουσαν στο live την ώρα που έπαιζαν ο David και οι Κέλτες ιππότες του, δεν άφησαν ούτε μια νότα να πέσει κάτω χωρίς να συμμετέχουν με την ψυχή τους. Η αδρεναλίνη όπως ήταν φυσικό χτύπησε κόκκινο με κομμάτια όπως τα "Drunken Lullabies", "Life in a Tenement Square","The Worst Day Since Yesterday" και με το "Crushed" από το τελευταίο τους album, ενώ με τα περισσότερο folk "Float" και "If I Ever Leave This World Alive", σχηματίστηκαν μπροστά στη σκηνή ομάδες χορού από τους θεατές που προσέδωσαν στην όλη ατμόσφαιρα μια πολύ όμορφη νότα. Όσο για τα "Saints & Sinners" και "Devil's Dance Floor" που επίσης έπαιξαν, μπορεί κάποιος να πει ότι εκεί ακριβώς η μπάντα κυριολεκτικά «θέρισε».
Ναι μεν δεν ακούσαμε το "Life Is Good", αλλά με τέτοιες συναυλιακές εμπειρίες όντως η ζωή είναι πολύ καλή. Αναμένουμε την επανεμφάνισή τους στη χώρα μας, όσο το δυνατόν πιο σύντομα γίνεται.
PARADISE LOST - "Symbol Of Live"
Ξανά στην κεντρική σκηνή για τους μαυροφορεμένους "λόρδους" από το βιομηχανικό Halifax. Στις 20.45 ο Nick Holmes (by the way εμφανισιακά πλέον μοιάζει με τον Chris Martin των Coldplay) και η παρέα του, πήραν τη σκυτάλη. Για μια ώρα, οι κορυφαίοι του είδους τους dark-metallers αποδείχθηκαν αντάξιοι της ιστορίας τους. Η χθεσινή εμφάνιση των Paradise Lost, ήταν σεμιναριακού επιπέδου. Ήχος κρύσταλλο, φώτα που ταίριαζαν απόλυτα με το όλο feeling και vibe της ατμόσφαιρας και μια set-list που δεν άφησε κανένα παραπονεμένο, με εξαίρεση ίσως τους οπαδούς του "Symbol Of Life". Εάν υπήρχε επί σκηνής και ένας πληκτράς και τα αντίστοιχα μέρη των πλήκτρων δεν ήταν προηχογραφημένα, ίσως θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια συναυλία που άγγιξε το τέλειο.
Ξεκίνησαν με το "No Hope in Sight" και εν συνεχεία τα "Pitty The Sadness", " Say Just Words", "Faith Divides Us - Death Unites Us" και "One Second", επιλέχθηκαν μεταξύ άλλων από την πλούσια δισκογραφία της μπάντας που μετρά πλέον 30 χρόνια αδιάλλειπτης παρουσίας στο χώρο του gothic-metal. Όταν οι τίτλοι τέλους έπεσαν με το "The Last Time" από το δίσκο-έπος "Draconian Times" και μετά από δώδεκα συνολικά τραγούδια, τα 5.000 άτομα που βρισκόντουσαν εκείνη την ώρα στη Μαλακάσα, είχαν παρακολουθήσει μια από τις πλέον μεγαλειώδεις συναυλίες των Paradise Lost.
Μπορεί επικοινωνιακά ο Holmes να υστερεί σε σχέση με άλλους frontmen γεγονός που αποδείχθηκε και χθες, αφού η επικοινωνία του με το κοινό ήταν υποτυπώδης, όμως αυτό ουδόλως μειώνει το χθεσινό live των Άγγλων. Ήταν μια συναυλία-σύμβολο της ιστορίας τους.
GOJIRA -"The Heaviest Matter of the Universe"
Οι Γάλλοι Gojira είναι εδώ και κάποια χρόνια το κορυφαίο συγκρότημα στο technical-death metal στερέωμα. Χθες δικαιολόγησαν απόλυτα το θόρυβο γύρω από το όνομά τους. Πιστεύω ότι ήταν η μπάντα που αποτέλεσε τον μεγαλύτερο "κράχτη" της χθεσινής ημέρας για τους περισσότερους θεατές. Θεωρώ ότι έπρεπε να παίξουν στο Terra και όχι στο Vibe-Stage στο οποίο εν τέλει εμφανίστηκαν.
Στις 21.45 το κουαρτέτο από τη Bayonne, έκανε την εμφάνισή του και για μία ώρα και ένα τέταρτο παρέσυρε τους πάντες και τα πάντα. Απόλυτα δεμένοι μεταξύ τους, με ένα ντράμερ που ενδεχομένως αυτή τη στιγμή να είναι ο κορυφαίος του είδους του και με κιθάρες που συνδύαζαν τη μελωδία με την τραχύτητα, οι Gojira άγγιξαν το τέλειο, ισοπεδώνοντας τη Μαλακάσα.
Το εναρκτήριο λάκτισμα δόθηκε με τα "Silvera" και "Stranded" και όσο περνούσε η ώρα η μπάντα ανέβαζε ρυθμούς, ένταση και δύναμη. Στο μέσο του σετ τους, δεν υπήρχε θεατής που να μην χτυπιέται και να μην συμμετέχει με τον πλέον ενεργό τρόπο στα κομμάτια τους. Τελείωσαν το κυρίως μέρος του live με τα " The Heaviest Matter of the Universe" και "Remembrance" εν μέσω αποθέωσης. Όταν ξαναγύρισαν για το encore και έπαιξαν το "Territory" των Sepultura, το κοινό βίωσε καταστάσεις έκστασης, αφού οι Gojira απέδειξαν ότι αποτελούν το next-big thing της metal μουσικής.
Την αγάπη που εισέπραξαν από τους 7.000 θαυμαστές τους, την ανταπέδωσαν και με το παραπάνω. Αναφέρθηκαν με επαινετικά λόγια όχι μόνο για την Ελλάδα και τους κατοίκους της, αλλά και για τους Rotting Christ, για τους οποίους ανέφεραν χαρακτηριστικά ότι έχουν την τιμή αυτοί ως Gojira να παίζουν μαζί τους σε διάφορα φεστιβάλ. Το γεγονός αυτό έδωσε επιπλέον πόντους στο συγκρότημα που ήδη έχει αρχίσει να χτίζει μια πολύ ζεστή σχέση με το ελληνικό κοινό. Θεωρώ δεδομένο ότι θα τους ξαναδούμε, αφού και μας αξίζουν, αλλά και τους αξίζουμε.
EVANESCENCE -"Still Life"
Η επιλογή των Evanescence ως headliners, ήταν ένα από τα μεγάλα στοιχήματα. Μπορεί να πει κάποιος ότι το στοίχημα αυτό κερδήθηκε, ή τουλάχιστον δεν χάθηκε. Πλέον η μπάντα αποτελεί το προσωπικό όχημα της Amy Lee, αφού τα μέλη του γκρουπ αλλάζουν συνεχώς. Παρά τις αλλαγές αυτές, το τωρινό line-up που εμφανίστηκε στο Terra-Stage για να γράψει τον επίλογο της ημέρας, έπιασε πολύ καλή απόδοση με την Amy Lee να βρίσκεται όπως ήταν αναμενόμενο στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος.
Προσωπικά θεωρώ τη μουσική τους ως μια πιο heavy εκδοχή του ήχου της Bonnie Tyler των eighties και δυσκολεύομαι να τους κατατάξω στην κατηγορία του gothic-metal φάσματος, όπου τυπικά τουλάχιστον ανήκουν.
Βαρύτητα δώθηκε στο κορυφαίο έως και σήμερα album τους, στο "Fallen"(2003). Ξεκίνησαν με το "Everybody's Fool" και αποθεώθηκαν με τις εκτελέσεις των "Going Under", "Bring Me To Life", "Whisper" και την πιάνο-εκτέλεση της κορυφαίας τους μπαλάντας "My Immortal". Η Amy ήταν σε καλή κατάσταση τόσο από φωνητικής όσο και από κινησιολογικής άποψης και στην ίδια καλή κατάσταση βρισκόντουσαν και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας.
Στα συν της χθεσινής εμφάνισης συγκαταλέγεται και ο πολύ καλός ήχος, που ανέδειξε τον όγκο, αλλά και τα τεχνικά μέρη των κομματιών. Όταν γράφτηκε ο επίλογος με το "Disappear" η πλειονότητα των νεαρής ηλικίας θεατών ήταν αν μη τί άλλο ικανοποιημένη. Στον πλανήτη Evanescence επομένως, υπάρχει ακόμα ζωή και αυτό αποδείχθηκε χθες.
ΜΙΑ ΣΥΝΟΨΗ
Συνοψίζοντας μπορούμε να πούμε ότι η τρίτη και τελευταία ημέρα του φετινού Rockwave ήταν παραπάνω από ικανοποιητική. Παρά τον καυτό ήλιο και τις υψηλές θερμοκρασίες, όλοι όσοι βρεθήκαμε στη Μαλακάσα το χαρήκαμε με την ψυχή μας.
Οι εμφανίσεις των Flogging Molly και Gojira κατηγοριοποιούνται στο first level, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπήρξε μπάντα που να υστέρησε. Ίσως οι Epica - που σε κάθε περίπτωση είχαν το δυσκολότερο έργο λόγω της ώρας που εμφανίστηκαν - να μην έπιασαν την απόδοση των Paradise Lost, Anathema και Evanescence, όμως και αυτοί έκαναν ό,τι μπορούσαν προκειμένου να μας ευχαριστήσουν.
Φθάνοντας στο χώρο του Terra-Vibe γύρω στις 16.45, παρατήρησα ότι περίπου 1500 άτομα είχαν συγκεντρωθεί συνολικά έως εκείνη την ώρα. Εάν λάβει κανείς υπ'όψιν του τον καυτό ήλιο και την υψηλότατη θερμοκρασία, μπορεί να γίνει λόγος για θεατές-ήρωες. Δυστυχώς δεν πρόλαβα την εμφάνιση των Tardive Dyskinesia και Poem που άνοιξαν την τρίτη και τελευταία ημέρα του Rockwave.
EPICA -"Who'll Stop The Sun"
Στις 17.00 ακριβώς και σύμφωνα με το πρόγραμμα που για ακόμα μία φορά τηρήθηκε κατά γράμμα και για το λόγο αυτό αξίζουν συγχαρητήρια στους διοργανωτές, οι symphonic-metallers Epica, εμφανίστηκαν στο Terra-Stage. Με τους ανεμιστήρες να δουλεύουν στο φουλ πίσω από τα μέλη του συγκροτήματος και με τη ζέστη εκείνη τη στιγμή να έχει χτυπήσει κόκκινο, το έργο των Ολλανδών μόνο εύκολο δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Με την αιθέρια Simone Simons να δεσπόζει επί σκηνής, και λόγω της φυσικής της παρουσίας, αλλά και λόγω των υψηλότατων φωνητικών της ικανοτήτων, οι Epica στα πενήντα περίπου λεπτά που διήρκεσε η εμφάνισή τους, προσπάθησαν να μας "δροσίσουν" όσο περισσότερο μπορούσαν, χωρίς κάτι τέτοιο να είναι εύκολο. Η μουσική τους θεωρώ πως είναι κατάλληλη αποκλειστικά για κλειστούς χώρους με συνέπεια το συνολικό αποτέλεσμα της παρουσίας τους, να κρίνεται ναι μεν ως θετικό, αλλά από την άλλη πλευρά να υπολείπεται σε σύγκριση με τα συγκροτήματα που εμφανίστηκαν μετά από αυτούς.
Κάποια προβληματάκια που υπήρχαν στον ήχο κυρίως στα εναρκτήρια "Edge Of The Blade" και "A Phantasmic Parade", αντιμετωπίστηκαν με την πάροδο του χρόνου και όσο περνούσε η ώρα, η μπάντα έβρισκε τα πατήματά της επί σκηνής. Οι εκτελέσεις των "Cry For The Moon" και "Sancta Terra", ήταν υποδειγματικές και αντάξιες του status του συγκροτήματος στο χώρο του ευρύτερου metal στερεώματος.
Θα πρέπει επίσης να σημειώσουμε τη διάθεση των μελών του γκρουπ να επικοινωνούν διαρκώς με το κοινό, είτε προσφέροντας μπουκαλάκια με νερό, είτε κινούμενοι εντός της front of stage ζώνης «συνομιλώντας» με τους φανατικότερους των θαυμαστών τους, που είχαν πιάσει κάγκελο για να τους απολαύσουν.
Συνοψίζοντας, οι Epica αν και το πάλεψαν με αιχμή του δόρατος τη χαρισματική παρουσία της Simone, υστέρησαν σε σχέση με τις μπάντες που ακολούθησαν.
ANATHEMA -"Show Must Go On"
Στην ίδια σκηνή και μετά από ένα διάλειμα 30 λεπτών, τα μέλη των οικογενειών Cavanagh και Douglas, οι Anathema δηλαδή, "έπιασαν δουλειά" υπό τους intro-ήχους των Pink Floyd. Το τί θα έπαιζαν ήταν εκ των προτέρων γνωστό. Εδώ και επτά χρόνια, από τότε δηλαδή που κυκλοφόρησε το "We're Here Because We're Here", η μπάντα από το Liverpool της Αγγλίας, έχει αποκοπεί από τις αρχικές metal καταβολές της και ανήκει πλέον στο χώρο του post-rock στερεώματος με κάποια progressive-rock στοιχεία να ανιχνεύονται στις συνθέσεις τους. Αυτό ακριβώς το είδος μουσικής παρουσίασαν οι Anathema. Στηρίχθηκαν κυρίως στο υλικό των δύο τελευταίων τους album και κατά την άποψή μου καλά έκαναν.
Αυτό τους εκφράζει τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο και αυτό θέλουν να παίζουν.
Ξεκίνησαν με το "Untouchable, Part 1" και κατά τη διάρκεια της εμφάνισής τους, παρουσίασαν τραγούδια πρωτίστως από την πρόσφατη κυκλοφορία τους υπό τον τίτλο "The Optimist": "Leaving It Behind", "The Optimist" και φυσικά το καλύτερο κομμάτι του τελευταίου τους δίσκου, το "Springfield". Εκεί που έδωσαν ρέστα αποδεικνύοντας πόσο σπουδαίοι μουσικοί είναι και πόσο καλοί σε αυτό που πλέον κάνουν, ήταν με την εκτέλεση του experimental-rock έπους, του "Closer". Με το συγκεκριμένο κομμάτι οι Anathema εκτόξευσαν την απόδοσή τους και έπεισαν και τους πλέον δύσπιστους, ότι εξακολουθούν και παραμένουν ένα πολύ σπουδαίο συγκρότημα.
Στη μία ώρα που έπαιξαν νομίζω ότι ικανοποίησαν το σύνολο των παρευρισκομένων. Τα φωνητικά μέρη μοιράστηκαν μεταξύ του Vincent Cavanagh και της Lee Douglas και οι lead κιθάρες κατέλαβαν τον ίδιο χώρο στη μουσική του γκρουπ με τα ambient-electronica περάσματα που παραπέμπουν σε μπάντες όπως οι Massive Attack ή οι Portishead.
Μπορεί να μην ακούστηκε το "Fragile Dreams" που όπως μας υποσχέθηκε ο Daniel θα το παίξουν σε κάποια από τις επόμενες εμφανίσεις τους στη χώρα μας, όμως η γενικότερη εικόνα τους ήταν πολύ καλή.
FLOGGING MOLLY - "Life Is Good"
Για την εμφάνιση των Flogging Molly αλλάξαμε σκηνή και μεταφερθήκαμε στη Vibe Stage. Ο ήλιος άρχισε να πέφτει γεγονός που βοηθούσε τη γενικότερη συναυλιακή ροή. Όταν οι Ιρλανδο-Αμερικανοί εμφανίστηκαν στις 19.25, ήμασταν όλοι προετοιμασμένοι για τη μουσική λάβα που θα ακολουθούσε. Ο Dave King και η επταμελής παρέα του, εδώ και πολλά χρόνια οργώνουν τα stages του πλανήτη, προσφέροντας μοναδικές στιγμές.
Το χθεσινό live ήταν για μένα προσωπικά εμπειρία ζωής. Έχοντας δει και τους Dropkick Murphys και τους έτερους κολοσσούς του celtic-rock, folk, punk ήχου Rumjacks, θεωρώ ότι οι Flogging Molly είναι ελαφρώς καλύτεροι. Περισσότερο δεμένοι και με μεγαλύτερη ποικιλία στις συνθέσεις τους. Το κέλτικο πανηγύρι που στήθηκε χθες ήταν άνευ προηγουμένου και η εμφάνιση των Flogging Molly ήταν το απόλυτο highlight της χθεσινής ημέρας.
Μια συναυλική πανδαισία που συνδύαζε κιθάρες,ηλεκτρικό μαντολίνο, μπάντζο και ηλεκτρικά βιολιά. Και ένας frontman, ο David King, που "τίμησε τη φανέλα" όσο ελάχιστοι. Και τί δεν έκανε χθες: συνομιλούσε με το κοινό, μας κερνούσε μπύρες και νερό και χόρευε επί σκηνής σαν να μην υπάρχει αύριο. Για εβδομήντα λεπτά οι τύποι από το Λος Άντζελες έδωσαν ρέστα και αναγνωρίστηκαν ως κορυφαίο act, ακόμα και από τους θεατές που ουδεμία σχέση έχουν με το συγκεκριμένο είδος μουσικής.
Το party που ξεκίνησε με το "The Hand of John L. Sullivan", ουδέποτε σταμάτησε. Οι περίπου 3.000 θεατές που βρισκόντουσαν στο live την ώρα που έπαιζαν ο David και οι Κέλτες ιππότες του, δεν άφησαν ούτε μια νότα να πέσει κάτω χωρίς να συμμετέχουν με την ψυχή τους. Η αδρεναλίνη όπως ήταν φυσικό χτύπησε κόκκινο με κομμάτια όπως τα "Drunken Lullabies", "Life in a Tenement Square","The Worst Day Since Yesterday" και με το "Crushed" από το τελευταίο τους album, ενώ με τα περισσότερο folk "Float" και "If I Ever Leave This World Alive", σχηματίστηκαν μπροστά στη σκηνή ομάδες χορού από τους θεατές που προσέδωσαν στην όλη ατμόσφαιρα μια πολύ όμορφη νότα. Όσο για τα "Saints & Sinners" και "Devil's Dance Floor" που επίσης έπαιξαν, μπορεί κάποιος να πει ότι εκεί ακριβώς η μπάντα κυριολεκτικά «θέρισε».
Ναι μεν δεν ακούσαμε το "Life Is Good", αλλά με τέτοιες συναυλιακές εμπειρίες όντως η ζωή είναι πολύ καλή. Αναμένουμε την επανεμφάνισή τους στη χώρα μας, όσο το δυνατόν πιο σύντομα γίνεται.
PARADISE LOST - "Symbol Of Live"
Ξανά στην κεντρική σκηνή για τους μαυροφορεμένους "λόρδους" από το βιομηχανικό Halifax. Στις 20.45 ο Nick Holmes (by the way εμφανισιακά πλέον μοιάζει με τον Chris Martin των Coldplay) και η παρέα του, πήραν τη σκυτάλη. Για μια ώρα, οι κορυφαίοι του είδους τους dark-metallers αποδείχθηκαν αντάξιοι της ιστορίας τους. Η χθεσινή εμφάνιση των Paradise Lost, ήταν σεμιναριακού επιπέδου. Ήχος κρύσταλλο, φώτα που ταίριαζαν απόλυτα με το όλο feeling και vibe της ατμόσφαιρας και μια set-list που δεν άφησε κανένα παραπονεμένο, με εξαίρεση ίσως τους οπαδούς του "Symbol Of Life". Εάν υπήρχε επί σκηνής και ένας πληκτράς και τα αντίστοιχα μέρη των πλήκτρων δεν ήταν προηχογραφημένα, ίσως θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια συναυλία που άγγιξε το τέλειο.
Ξεκίνησαν με το "No Hope in Sight" και εν συνεχεία τα "Pitty The Sadness", " Say Just Words", "Faith Divides Us - Death Unites Us" και "One Second", επιλέχθηκαν μεταξύ άλλων από την πλούσια δισκογραφία της μπάντας που μετρά πλέον 30 χρόνια αδιάλλειπτης παρουσίας στο χώρο του gothic-metal. Όταν οι τίτλοι τέλους έπεσαν με το "The Last Time" από το δίσκο-έπος "Draconian Times" και μετά από δώδεκα συνολικά τραγούδια, τα 5.000 άτομα που βρισκόντουσαν εκείνη την ώρα στη Μαλακάσα, είχαν παρακολουθήσει μια από τις πλέον μεγαλειώδεις συναυλίες των Paradise Lost.
Μπορεί επικοινωνιακά ο Holmes να υστερεί σε σχέση με άλλους frontmen γεγονός που αποδείχθηκε και χθες, αφού η επικοινωνία του με το κοινό ήταν υποτυπώδης, όμως αυτό ουδόλως μειώνει το χθεσινό live των Άγγλων. Ήταν μια συναυλία-σύμβολο της ιστορίας τους.
GOJIRA -"The Heaviest Matter of the Universe"
Οι Γάλλοι Gojira είναι εδώ και κάποια χρόνια το κορυφαίο συγκρότημα στο technical-death metal στερέωμα. Χθες δικαιολόγησαν απόλυτα το θόρυβο γύρω από το όνομά τους. Πιστεύω ότι ήταν η μπάντα που αποτέλεσε τον μεγαλύτερο "κράχτη" της χθεσινής ημέρας για τους περισσότερους θεατές. Θεωρώ ότι έπρεπε να παίξουν στο Terra και όχι στο Vibe-Stage στο οποίο εν τέλει εμφανίστηκαν.
Στις 21.45 το κουαρτέτο από τη Bayonne, έκανε την εμφάνισή του και για μία ώρα και ένα τέταρτο παρέσυρε τους πάντες και τα πάντα. Απόλυτα δεμένοι μεταξύ τους, με ένα ντράμερ που ενδεχομένως αυτή τη στιγμή να είναι ο κορυφαίος του είδους του και με κιθάρες που συνδύαζαν τη μελωδία με την τραχύτητα, οι Gojira άγγιξαν το τέλειο, ισοπεδώνοντας τη Μαλακάσα.
Το εναρκτήριο λάκτισμα δόθηκε με τα "Silvera" και "Stranded" και όσο περνούσε η ώρα η μπάντα ανέβαζε ρυθμούς, ένταση και δύναμη. Στο μέσο του σετ τους, δεν υπήρχε θεατής που να μην χτυπιέται και να μην συμμετέχει με τον πλέον ενεργό τρόπο στα κομμάτια τους. Τελείωσαν το κυρίως μέρος του live με τα " The Heaviest Matter of the Universe" και "Remembrance" εν μέσω αποθέωσης. Όταν ξαναγύρισαν για το encore και έπαιξαν το "Territory" των Sepultura, το κοινό βίωσε καταστάσεις έκστασης, αφού οι Gojira απέδειξαν ότι αποτελούν το next-big thing της metal μουσικής.
Την αγάπη που εισέπραξαν από τους 7.000 θαυμαστές τους, την ανταπέδωσαν και με το παραπάνω. Αναφέρθηκαν με επαινετικά λόγια όχι μόνο για την Ελλάδα και τους κατοίκους της, αλλά και για τους Rotting Christ, για τους οποίους ανέφεραν χαρακτηριστικά ότι έχουν την τιμή αυτοί ως Gojira να παίζουν μαζί τους σε διάφορα φεστιβάλ. Το γεγονός αυτό έδωσε επιπλέον πόντους στο συγκρότημα που ήδη έχει αρχίσει να χτίζει μια πολύ ζεστή σχέση με το ελληνικό κοινό. Θεωρώ δεδομένο ότι θα τους ξαναδούμε, αφού και μας αξίζουν, αλλά και τους αξίζουμε.
EVANESCENCE -"Still Life"
Η επιλογή των Evanescence ως headliners, ήταν ένα από τα μεγάλα στοιχήματα. Μπορεί να πει κάποιος ότι το στοίχημα αυτό κερδήθηκε, ή τουλάχιστον δεν χάθηκε. Πλέον η μπάντα αποτελεί το προσωπικό όχημα της Amy Lee, αφού τα μέλη του γκρουπ αλλάζουν συνεχώς. Παρά τις αλλαγές αυτές, το τωρινό line-up που εμφανίστηκε στο Terra-Stage για να γράψει τον επίλογο της ημέρας, έπιασε πολύ καλή απόδοση με την Amy Lee να βρίσκεται όπως ήταν αναμενόμενο στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος.
Προσωπικά θεωρώ τη μουσική τους ως μια πιο heavy εκδοχή του ήχου της Bonnie Tyler των eighties και δυσκολεύομαι να τους κατατάξω στην κατηγορία του gothic-metal φάσματος, όπου τυπικά τουλάχιστον ανήκουν.
Βαρύτητα δώθηκε στο κορυφαίο έως και σήμερα album τους, στο "Fallen"(2003). Ξεκίνησαν με το "Everybody's Fool" και αποθεώθηκαν με τις εκτελέσεις των "Going Under", "Bring Me To Life", "Whisper" και την πιάνο-εκτέλεση της κορυφαίας τους μπαλάντας "My Immortal". Η Amy ήταν σε καλή κατάσταση τόσο από φωνητικής όσο και από κινησιολογικής άποψης και στην ίδια καλή κατάσταση βρισκόντουσαν και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας.
Στα συν της χθεσινής εμφάνισης συγκαταλέγεται και ο πολύ καλός ήχος, που ανέδειξε τον όγκο, αλλά και τα τεχνικά μέρη των κομματιών. Όταν γράφτηκε ο επίλογος με το "Disappear" η πλειονότητα των νεαρής ηλικίας θεατών ήταν αν μη τί άλλο ικανοποιημένη. Στον πλανήτη Evanescence επομένως, υπάρχει ακόμα ζωή και αυτό αποδείχθηκε χθες.
ΜΙΑ ΣΥΝΟΨΗ
Συνοψίζοντας μπορούμε να πούμε ότι η τρίτη και τελευταία ημέρα του φετινού Rockwave ήταν παραπάνω από ικανοποιητική. Παρά τον καυτό ήλιο και τις υψηλές θερμοκρασίες, όλοι όσοι βρεθήκαμε στη Μαλακάσα το χαρήκαμε με την ψυχή μας.
Οι εμφανίσεις των Flogging Molly και Gojira κατηγοριοποιούνται στο first level, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπήρξε μπάντα που να υστέρησε. Ίσως οι Epica - που σε κάθε περίπτωση είχαν το δυσκολότερο έργο λόγω της ώρας που εμφανίστηκαν - να μην έπιασαν την απόδοση των Paradise Lost, Anathema και Evanescence, όμως και αυτοί έκαναν ό,τι μπορούσαν προκειμένου να μας ευχαριστήσουν.