Για να χτιστούν σχέσεις, χρειάζεται ένα σταθερό περιβάλλον.
Σήμερα, τα πάντα είναι όχι απλά ρευστά, καθώς είμαστε στο μεταίχμιο, πριν την επόμενη φάση πραγμάτων (αναφέρομαι προφανώς, στο πάντρεμα ανθρώπου - μηχανής που συμβαίνει στις μέρες μας), αλλά συχνά μοιάζουν με κινούμενη άμμο.
Ιδιαίτερα, σε όλους όσοι σκέφτονται, λειτουργούν, προσπαθούν να αντιληφθούν και να κατανοήσουν την εποχή, με ξεπερασμένους, μη συμβατούς πια, όρους του χθες.
Το ζούμε στην πολιτική, στην εργασία, σε θεσμούς που καταρρέουν και που οι περισσότεροι στέκονται απλά και τους κοιτάζουν αμήχανα να αποδομούνται δίχως να καταγραφούν τα χαρακτηριστικά των αλλαγών που έρχονται, που είναι ήδη εδώ, στη γωνία, στα πάντα - όλα, στο κομμάτι της καθημερινότητας τελικά.
Το πιο σημαντικό όταν κλείσουν τα φώτα και πέσουν οι μάσκες.
Στο τετ α τετ με τον εαυτό μας.
Εκεί.
Πέρα απο την ρευστότητα αυτή (δομικό στοιχείο κάθε αλλαγής), βιώνουμε ταυτόχρονα και την αύξηση ταχύτητας στο κοντέρ.
Εικόνες, πληροφορίες, ασχημάτιστες μορφές μαζί, ήχοι, πρόσωπα, εναλλάσονται με τέτοια και τόση ταχύτητα πλέον, με την πρόσβαση που παρέχει η τεχνολογία δηλαδή, που είναι ζήτημα χρόνου να περάσουμε στον αφασικό άνθρωπο, αν δεν έχουμε περάσει ήδη δίχως να το καταλάβουμε εξαιτίας ακριβώς της ταχύτητας αυτής, στην οποία στροβιλιζόμαστε τα τελευταία χρόνια, αναζητώντας το «επόμενο», και το «επόμενο», και το «επόμενο», σαν να βηματίζουμε στον αέρα ένα πράγμα...
Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω, ούτε σκοπός του σημερινού άρθρου είναι οι όποιες ηθικές η άλλες κρίσεις, σε σχέση με την εποχή.
Ασφαλώς και δεν γνωρίζω βέβαια τη λύση για όλα αυτά, γιατί δεν θεωρώ απαραίτητα πως υπάρχει ακριβώς πρόβλημα μάλλον, ώστε να σκεφτώ την πρόταση που θα έμοιαζε ως κατάλληλη, στη δική μου οπτική και θέαση.
Ας μην αναζήτουμε λοιπόν λύσεις εκεί που δεν υπάρχουν προβλήματα, κι ας αγκαλιάσουμε αυτό που έρχεται, με μεγαλύτερη τόλμη.
Δεν γράφω ελπίδα, γιατί δεν πιστέυω σε αυτή.
Λέω για την τόλμη κάθε αληθινά ζωντανού οργανισμού, που θέλει να χωρέσει κάτι απο εκείνον μέσα στο ταξίδι του χώρου και του χρόνου.
Το ταξίδι της ζωής αυτής, εδώ.
Όλα τα παραπάνω, έχουν σαν αφορμή, την γκρίνια που υπάρχει κάθε μα κάθε μέρα, στον...μικρόκοσμο μας, εμάς των εραστών της μουσικής, των ακροατών και φίλων της, σχετικά με τα σημαντικά και αριστουργηματικά πράγματα που ΔΕΝ βγαίνουν, ΔΕΝ κυκλοφορούν πια...
Ας καταλάβουμε λίγο τι αληθινά συμβαίνει γύρω μας, κι αυτό, θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε και το γιατί.
Ο φυσικός άνθρωπος, πρόλαβε να χαρίσει εκπληκτικά μουσικά αριστουργήματα στις δεκαετίες που πέρασαν.
Το ίδιο το φυσικό προιόν (βινύλιο, CD), ο τρόπος, η διαδικασία με την οποία σχετιζόμασταν με αυτό, είναι πια νεκρά.
Και τα διάφορα revival, είναι απλοί εμπορικοί τακτικισμοί ώστε να πιάσουμε όλο το κοινό, όλους τους πελάτες, ιδιαίτερα βάζοντας στο παιχνίδι το βαμπίρ που λέγεται νοσταλγία. Αυτά πέρασαν.
Μαζί με τον φυσικό άνθρωπο, χεράκι - χεράκι.
Ο κύκλος έκλεισε.
Στον μετάνθρωπο, στον άνθρωπο - μηχανή που έρχεται, στο επόμενο βήμα, τη νέα αυγή που ξημερώνει όπως στην Οδύσσεια του Κιούμπρικ, καμία ιστορική μνήμη με την αναγκαιότητα της όποιας συνέχειας, και κανένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό πια, δεν θα δεσμεύει τις επόμενες δημιουργικές δυνάμεις.
Κι αυτές, είναι πάντα απαραίτητες στον όποιο πολιτισμό, όσο κι αν αυτός σήμερα δαιμονοποιεί τα φυσικά ένστικα και υμνεί τους αυτοματισμούς μιας μηχανιστικής αντίληψης της πραγματικότητας.
Αν υπάρχει μουσική ακόμη, αυτό, θα το δούμε.
Τα νέα πράγματα δηλαδή, που δεν θα έχουν καμία σχέση με αυτό που μπορούμε να φανταστούμε σήμερα...
Σήμερα, τα πάντα είναι όχι απλά ρευστά, καθώς είμαστε στο μεταίχμιο, πριν την επόμενη φάση πραγμάτων (αναφέρομαι προφανώς, στο πάντρεμα ανθρώπου - μηχανής που συμβαίνει στις μέρες μας), αλλά συχνά μοιάζουν με κινούμενη άμμο.
Ιδιαίτερα, σε όλους όσοι σκέφτονται, λειτουργούν, προσπαθούν να αντιληφθούν και να κατανοήσουν την εποχή, με ξεπερασμένους, μη συμβατούς πια, όρους του χθες.
Το ζούμε στην πολιτική, στην εργασία, σε θεσμούς που καταρρέουν και που οι περισσότεροι στέκονται απλά και τους κοιτάζουν αμήχανα να αποδομούνται δίχως να καταγραφούν τα χαρακτηριστικά των αλλαγών που έρχονται, που είναι ήδη εδώ, στη γωνία, στα πάντα - όλα, στο κομμάτι της καθημερινότητας τελικά.
Το πιο σημαντικό όταν κλείσουν τα φώτα και πέσουν οι μάσκες.
Στο τετ α τετ με τον εαυτό μας.
Εκεί.
Πέρα απο την ρευστότητα αυτή (δομικό στοιχείο κάθε αλλαγής), βιώνουμε ταυτόχρονα και την αύξηση ταχύτητας στο κοντέρ.
Εικόνες, πληροφορίες, ασχημάτιστες μορφές μαζί, ήχοι, πρόσωπα, εναλλάσονται με τέτοια και τόση ταχύτητα πλέον, με την πρόσβαση που παρέχει η τεχνολογία δηλαδή, που είναι ζήτημα χρόνου να περάσουμε στον αφασικό άνθρωπο, αν δεν έχουμε περάσει ήδη δίχως να το καταλάβουμε εξαιτίας ακριβώς της ταχύτητας αυτής, στην οποία στροβιλιζόμαστε τα τελευταία χρόνια, αναζητώντας το «επόμενο», και το «επόμενο», και το «επόμενο», σαν να βηματίζουμε στον αέρα ένα πράγμα...
Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω, ούτε σκοπός του σημερινού άρθρου είναι οι όποιες ηθικές η άλλες κρίσεις, σε σχέση με την εποχή.
Ασφαλώς και δεν γνωρίζω βέβαια τη λύση για όλα αυτά, γιατί δεν θεωρώ απαραίτητα πως υπάρχει ακριβώς πρόβλημα μάλλον, ώστε να σκεφτώ την πρόταση που θα έμοιαζε ως κατάλληλη, στη δική μου οπτική και θέαση.
Ας μην αναζήτουμε λοιπόν λύσεις εκεί που δεν υπάρχουν προβλήματα, κι ας αγκαλιάσουμε αυτό που έρχεται, με μεγαλύτερη τόλμη.
Δεν γράφω ελπίδα, γιατί δεν πιστέυω σε αυτή.
Λέω για την τόλμη κάθε αληθινά ζωντανού οργανισμού, που θέλει να χωρέσει κάτι απο εκείνον μέσα στο ταξίδι του χώρου και του χρόνου.
Το ταξίδι της ζωής αυτής, εδώ.
Όλα τα παραπάνω, έχουν σαν αφορμή, την γκρίνια που υπάρχει κάθε μα κάθε μέρα, στον...μικρόκοσμο μας, εμάς των εραστών της μουσικής, των ακροατών και φίλων της, σχετικά με τα σημαντικά και αριστουργηματικά πράγματα που ΔΕΝ βγαίνουν, ΔΕΝ κυκλοφορούν πια...
Ας καταλάβουμε λίγο τι αληθινά συμβαίνει γύρω μας, κι αυτό, θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε και το γιατί.
Ο φυσικός άνθρωπος, πρόλαβε να χαρίσει εκπληκτικά μουσικά αριστουργήματα στις δεκαετίες που πέρασαν.
Το ίδιο το φυσικό προιόν (βινύλιο, CD), ο τρόπος, η διαδικασία με την οποία σχετιζόμασταν με αυτό, είναι πια νεκρά.
Και τα διάφορα revival, είναι απλοί εμπορικοί τακτικισμοί ώστε να πιάσουμε όλο το κοινό, όλους τους πελάτες, ιδιαίτερα βάζοντας στο παιχνίδι το βαμπίρ που λέγεται νοσταλγία. Αυτά πέρασαν.
Μαζί με τον φυσικό άνθρωπο, χεράκι - χεράκι.
Ο κύκλος έκλεισε.
Στον μετάνθρωπο, στον άνθρωπο - μηχανή που έρχεται, στο επόμενο βήμα, τη νέα αυγή που ξημερώνει όπως στην Οδύσσεια του Κιούμπρικ, καμία ιστορική μνήμη με την αναγκαιότητα της όποιας συνέχειας, και κανένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό πια, δεν θα δεσμεύει τις επόμενες δημιουργικές δυνάμεις.
Κι αυτές, είναι πάντα απαραίτητες στον όποιο πολιτισμό, όσο κι αν αυτός σήμερα δαιμονοποιεί τα φυσικά ένστικα και υμνεί τους αυτοματισμούς μιας μηχανιστικής αντίληψης της πραγματικότητας.
Αν υπάρχει μουσική ακόμη, αυτό, θα το δούμε.
Τα νέα πράγματα δηλαδή, που δεν θα έχουν καμία σχέση με αυτό που μπορούμε να φανταστούμε σήμερα...