Κάπου 8 χρόνια πίσω. Οι Fall ήταν πάντα ένα ιδιαίτερο σχήμα για μένα, απο την εφηβεία μου ακόμη. Έτσι λοιπόν, ήμουν διπλά χαρούμενος για τη συνέντευξη του Mark E. Smith στην εκπομπή μου.
Οι ώρες δεν ταίριαζαν, έτσι λοιπόν θα έπρεπε να ηχογραφήσουμε τη συνέντευξη στο production studio και να παίξει στην εκπομπή. Τρομερή βροχή έξω, γύρω στις 7 παρά, είμαι στον δρόμο για το ραδιόφωνο με τις ερωτήσεις μου έτοιμες.
Κάποια πράγματα για τον John Peel, η σχέση του Mark με την Ελλάδα, το νέο τους άλμπουμ και κάποιες πιο «δύσκολες» ερωτήσεις, όλα στη θέση τους.
7 και κάτι είμαι στο studio. Η συνέντευξη είναι για τις 7.30. Η ώρα τρέχει (περιμένω να μου τηλεφωνήσει εκείνος, αυτή είναι η συμφωνία) και ο χρόνος τρέχει.
Γύρω στις 8 παρά τέταρτο στο κινητό μου, ο ενδιάμεσος. «Δημήτρη καθυστέρησε λίγο, θα σε πάρει όμως, όλα οκ, μιλάει ακόμη στον προηγούμενο».
Σκέφτομαι πως μπλέξαμε, όμως OK, shit happens, ας περιμένουμε.
Κάπου κοντά στις 8, ξανά στο κινητό μου, το ίδιο πρόσωπο. «Δημήτρη σόρι, θα σε πάρει τώρα σε 5 λεπτά, έχει πιει τον κώλο του, πίτα είναι μαθαίνω, όμως θα σε πάρει σε 5».
5, 6, 7, 8, 9, 10 λεπτά ακόμη.
Αποχαιρετώ τον ηχολήπτη και φεύγω. Στην πόρτα, τον ακούω να μου φωνάζει: «Έλα, είναι στο τηλέφωνο, μου λέει αν μπορεί να μιλήσει στον Δημήτρη».
Στέκομαι για ένα δευτερόλεπτο και του λέω, «πες του να πάει να γ....» και φεύγω.
Αυτό το περιστατικό δεν άλλαξε στο παραμικρό την σχέση μου τους Fall. Είχα ήδη την εμπειρία να διαχωρίζω κάποια πράγματα. Επίσης, έχω την αίσθηση (αν όχι την βεβαιότητα) πως και ο Mark, κάπως έτσι θα απαντούσε στον εαυτό του σε κάτι ανάλογο. Ήταν ένα από τα αυθεντικό παιδιά του punk.
Respect.
R.I.P. Mark E smith, see you on the other side.
Οι ώρες δεν ταίριαζαν, έτσι λοιπόν θα έπρεπε να ηχογραφήσουμε τη συνέντευξη στο production studio και να παίξει στην εκπομπή. Τρομερή βροχή έξω, γύρω στις 7 παρά, είμαι στον δρόμο για το ραδιόφωνο με τις ερωτήσεις μου έτοιμες.
Κάποια πράγματα για τον John Peel, η σχέση του Mark με την Ελλάδα, το νέο τους άλμπουμ και κάποιες πιο «δύσκολες» ερωτήσεις, όλα στη θέση τους.
7 και κάτι είμαι στο studio. Η συνέντευξη είναι για τις 7.30. Η ώρα τρέχει (περιμένω να μου τηλεφωνήσει εκείνος, αυτή είναι η συμφωνία) και ο χρόνος τρέχει.
Γύρω στις 8 παρά τέταρτο στο κινητό μου, ο ενδιάμεσος. «Δημήτρη καθυστέρησε λίγο, θα σε πάρει όμως, όλα οκ, μιλάει ακόμη στον προηγούμενο».
Σκέφτομαι πως μπλέξαμε, όμως OK, shit happens, ας περιμένουμε.
Κάπου κοντά στις 8, ξανά στο κινητό μου, το ίδιο πρόσωπο. «Δημήτρη σόρι, θα σε πάρει τώρα σε 5 λεπτά, έχει πιει τον κώλο του, πίτα είναι μαθαίνω, όμως θα σε πάρει σε 5».
5, 6, 7, 8, 9, 10 λεπτά ακόμη.
Αποχαιρετώ τον ηχολήπτη και φεύγω. Στην πόρτα, τον ακούω να μου φωνάζει: «Έλα, είναι στο τηλέφωνο, μου λέει αν μπορεί να μιλήσει στον Δημήτρη».
Στέκομαι για ένα δευτερόλεπτο και του λέω, «πες του να πάει να γ....» και φεύγω.
Αυτό το περιστατικό δεν άλλαξε στο παραμικρό την σχέση μου τους Fall. Είχα ήδη την εμπειρία να διαχωρίζω κάποια πράγματα. Επίσης, έχω την αίσθηση (αν όχι την βεβαιότητα) πως και ο Mark, κάπως έτσι θα απαντούσε στον εαυτό του σε κάτι ανάλογο. Ήταν ένα από τα αυθεντικό παιδιά του punk.
Respect.
R.I.P. Mark E smith, see you on the other side.