Οι ακροατές καταναλώνουν μουσική από τα cd μέχρι τα live. Την αγοράζουν, την κλέβουν (ή και όχι) από το διαδίκτυο, βρίσκουν προσκλήσεις για μια συναυλία ή αγοράζουν το εισιτήριο, παίρνουν περιοδικά. Αυτός ειναι ο ρόλος τους πολύ απλά. Πιστέψτε με όμως, δεν υπάρχει τίποτα πιο θλιβερό από τα Rock & Roll ερείπια που συνεχίζουν να ηχογραφούν, να κάνουν συναυλίες, να αναπνέουν με δανεική βενζίνη από το χθές δηλαδή. Αναφέρομαι εδώ σε όλους αυτούς τους απίθανους τύπους (και είναι η πλειοψηφία) που το μόνο που έχουν πια να διαπραγματευτούν με την αγορά, με το όποιο κοινό, είναι μια τσαλακωμένη με τα χρόνια περσόνα και τίποτα άλλο.
Είναι βέβαιο πως αν καταφέρεις να κατακλύσεις κάποιον συναισθηματικά, αν τον κερδίσεις με την επιτηδευμένη σου αφέλεια ("η αδερφή της αθωότητας και η ξαδήλφη της ανοησίας..") μπορείς και να προβλέψεις τις κινήσεις του. Καταλαβαίνετε τι εννοώ. Θα μπορούσα σε δυο γραμμές να καταστρέψω μύθους δεκαετιών εδώ με δυο λόγια. Μα εντάξει, όπως τραγούδησε και ο Elvis 'one for the MONEY..two for the show' άρα δεν θα είχε κάποιο νόημα, το ξέρω. Άλλωστε γενικότερα, από θέση όταν κάποιος μου πει πως κάνει κάτι από καλή πρόθεση, μέσα μου γελάω (πολλές φορές και απ' έξω) ΔΕΝ υπάρχουν καλές προθέσεις. Υπάρχουν ΣΟΒΑΡΕΣ και τέτοιες είναι αυτές που στοχεύουν κάπου συγκεκριμένα. Όλα αυτά τα σκέφτομαι πάλι, με αφορμή το νέο album του NEIL YOUNG ('Le Noise'), το οποίο πέρα από σπουδαίο σαν δουλειά, δείχνει και κάτι ακόμα. Το ότι αυτός που είχε τη δύναμη να τραγουδήσει κάποτε το 'Ohio', τον Johnny Rotten, τους τυφώνες μιας ερωτικής αιωνιότητας ή μέρας, όλα αυτά τέλος πάντων που του χάρισαν μια τόσο τεράστια σε αξία διαδρομή, παραμένει το ίδιο πρόσωπο μετά από δεκαετίες, αλλάζοντας κάθε μέρα.
Το παραμύθι που λέγεται Rock & Roll έχει δράκους και είναι αυτοί που ξεπετάγονται μέσα από τα σωθικά του κάθε κακομοίρη που με δύο καλά ή και έξοχα ακόμη albums στα νιάτα του, πίστεψε πως παράλληλα βρήκε τον τρόπο να ζεί (να τρώει το φαϊ του να το πω απλά) μέσα από την ωραία αυτή εφηβική βόλτα. Εκεί, αρχίζουν τα προβλήματα. Πόσο κενή μαϊμού πρέπει να είσαι για να πιστέψεις ΑΛΗΘΙΝΑ κάτι τέτοιο και πόσο άδειος σαν προσωπικότητα. Το ξέρουν και οι ίδιοι, είναι στο βλέμμα τους και καθώς τα χρόνια πέρασαν, η ανακύκλωση χρυσών (ή και όχι) στιγμών του χθες, είναι πια ο μόνος δρόμος. Ένας ολόκληρος θίασος του ενός, ένα ατέλειωτο one man show που ζητάει λίγη προσοχή, μερικά ακόμα live και βέβαια ένα νέο album για τους πιστούς εκεί έξω.Ο Neil Young βρίσκεται στην δικιά του πορεία με τον χρόνο... Μέσα του, επάνω του, γύρω από τη μουσική του... Δεν γουστάρει (και ποτέ δεν γούσταρε) να γίνει άγιος κανενός, αρχηγός κανενός, πηγή έμπνευσης για κανέναν. Είναι για πάρτη του, όπως όλοι οι αληθινά μεγάλοι. Από τις πρώτες νότες του δαιμονικά απλού και αναγνωρίσιμου 'Walk with me' τα πάντα είναι στη θέση τους για μια ακόμα φορά, μα τα πάντα όμως. Έτσι απλά, χωρίς στολίδια και περιττά πράγματα, χωρίς ενδοιασμούς και προσμονές. Ακούω ξανά και ξανά το 'Angry world' καθώς προσπαθώ να καταλάβω πως αυτός ο άνθρωπος παραμένει τόσο βαθιά ειλικρινής απέναντι στον καθρέφτη και όταν τα πρώτα δευτερόλεπτα του 'Sign of love' ξεχυθούν από τα ηχεία, πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται τι χρονιά να έχουμε άραγε; 1969 ή 2010;
Έχει μήπως καμιά σημασία...; Καμία απολύτως. Η αλήθεια είναι πως πάνε πολλά χρόνια που είμαι θυμωμένος μαζί του. Είμαι θυμωμένος για το πόσο γενναία στάθηκε απέναντι στο πρόβλημα υγείας που πέρασε πριν κάποια χρόνια, για το ότι δεν έχει κάνει έστω ένα μέτριο album εδώ και δεκαετίες (για να θάψω κι εγώ επιτέλους μια νέα δουλειά του) και για πολλά, πολλά ακόμα... Μα περισσότερο, για το οτι ΔΕΝ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ για τίποτα λιγότερο από το να κάνει αυτό που ΑΚΡΙΒΩΣ θέλει ο ίδιος. Χωρίς κανένα φόβο, χωρίς κανένα συμβιβασμό.
Μέσα στο 'Rulin'' από το νέο του πάντα album, κρύβονται σε μερικά μόνο λεπτά, ολόκληρα χρόνια πορείας... Σε ένα ταξίδι με άξονα τον εαυτό του και ορίζοντα την ίδια του την ψυχή. Σε ευχαριστούμε θείε Neil.
Υ.Γ.: Μισώ τα λόγια και τις λέξεις. Με ενδιαφέρει ΜΟΝΟ ο ήχος τους κι εδώ ήχος φυσικά δεν μπορεί να υπάρξει ή μήπως όχι...