Όσο απίστευτο κι αν ακούγεται σε μερικούς από εμάς (κρίση ηλικίας), το σπουδαίο αυτό άλμπουμ κυκλοφόρησε 28 Σεπτέμβρη του 1987. Όταν είσαι λοιπόν, στην τρυφερή ηλικία των 13 κι έχεις ήδη θέσει τις βάσεις της μετέπειτα
μουσικής σου κουλτούρας (καλής ή κακής, δεν ξέρω) και «σκάει» το πρώτο single “Strange Love”, όλα σχεδόν αλλάζουν. Τα υπόλοιπα όλα αλλάζουν με το επικό δεύτερο single “Never Let Me Down Again”, εναρκτήριο τραγούδι του “Music For The Masses” και πιθανότατα ένα από τα πέντε καλύτερα τραγούδια που έγραψαν ποτέ οι Depeche Mode.
Είχες ήδη ακούσει σαν παιδί τα “Just Can’t Get Enough” και “People Are People”, δεν σου ήταν άγνωστο το όνομα, ο ήχος, η φωνή. Είναι όμως η ώρα που το παιδί γίνεται έφηβος και θέλει να έχει τους δικούς του ήρωες κι όχι εκείνους που είχε μάθει από τα μεγαλύτερα αδέλφια/ξαδέλφια. Κι αυτοί οι ήρωες (μαζί και με άλλους φυσικά της ίδιας εποχής, όπως Pet Shop Boys, U2, The Cure) έρχονται με τον ειρωνικό τίτλο “Music For The Masses” και το περίεργο όνομα Depeche Mode.
Το “Music For The Masses” αποτελεί τον κρίκο που ενώνει δύο σπουδαία άλμπουμ του συγκροτήματος, του σκοτεινού “Black Celebration” και του ζενίθ τους “Violator” , όπως και δύο διαφορετικές εποχές. Από ένα περίεργο, σκοτεινό, εμπορικό αλλά όχι παγκόσμιο γκρουπ, στήνουν τα θεμέλια για την κατάκτηση του κόσμου. Αρχίζουν να αποκτούν ένα τρομερό fan base, όχι μόνο στην Ευρώπη πια, αλλά και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, με αποκορύφωμα, το θριαμβευτικό κλείσιμο της περιοδείας τους, στο Rose Bowl της Pasadena. Και το πετυχαίνουν με ένα άλμπουμ που περιέχει όλη τη μαγεία τους, χωρίς εκπτώσεις, χωρίς γεμίσματα, μόνο με σταθερές και δυναμικές στιγμές.
Η ζοφερή ατμόσφαιρα του “Black Celebration”, συνεχίζει να εμποτίζει κι αυτό το άλμπουμ (όπως κι όλα τα άλμπουμ τους τελικά), όμως κάποιες αχνές ακτίνες φωτός το διαπερνούν. Ο Martin Gore, πατάει γερά στα πόδια του συνθετικά, όλοι τους είναι σε απόλυτη φόρμα, έτοιμοι να πάρουν αυτό που τους αξίζει. Οι στίχοι τους συνεχίζουν να μιλούν για τις ανθρώπινες σχέσεις αλλά και τη σχέση του ανθρώπου με το Θεό, με έναν μοναδικό τρόπο, περίεργο, διφορούμενο κι ακαταλαβίστικο πολλές φορές. Για πρώτη φορά επίσης, κάποιες κιθάρες κάνουν την εμφάνιση τους, εμπλουτίζοντας τον ήχο τους, δείχνοντας το δρόμο για τα επόμενα βήματα τους. Αξίζει να αναφερθούν και δύο από τα καλύτερα b-sides που έχουν βγάλει και συμπεριλαμβάνονται σε αυτήν την περίοδο, τα “Pleasure Little Treasure” και “Route 66”.
Το “Music For The Masses” πιθανότατα δεν είναι το καλύτερο άλμπουμ στην καριέρα των Depeche Mode. Ανήκει όμως στην τόσο ισχυρή πεντάδα των “Some Great Reward”, “Black Celebration”, “Music For The Masses”, “Violator” και “Songs Of Faith And Devotion”, αυτήν που καθιέρωσε κι έκανε τόσο «τεράστια» τη μπάντα από το Basildon.
Το τι σε συνδέει με ένα άλμπουμ περισσότερο έχει να κάνει με υποκειμενικά κριτήρια (την ηλικία, τα γεγονότα, τους ανθρώπους). Όμως, το συγκεκριμένο είναι αυτό που σήμερα γίνεται ακριβώς 30 ετών.
Tracklist
1. Never Let Me Down Again
2. The Things You Said
3. Strangelove
4. Sacred
5. Little 25
6. Behind The Wheel
7. I Want You Know
8. To Have And To Hold
9. Nothing
10. Pimpf
μουσικής σου κουλτούρας (καλής ή κακής, δεν ξέρω) και «σκάει» το πρώτο single “Strange Love”, όλα σχεδόν αλλάζουν. Τα υπόλοιπα όλα αλλάζουν με το επικό δεύτερο single “Never Let Me Down Again”, εναρκτήριο τραγούδι του “Music For The Masses” και πιθανότατα ένα από τα πέντε καλύτερα τραγούδια που έγραψαν ποτέ οι Depeche Mode.
Είχες ήδη ακούσει σαν παιδί τα “Just Can’t Get Enough” και “People Are People”, δεν σου ήταν άγνωστο το όνομα, ο ήχος, η φωνή. Είναι όμως η ώρα που το παιδί γίνεται έφηβος και θέλει να έχει τους δικούς του ήρωες κι όχι εκείνους που είχε μάθει από τα μεγαλύτερα αδέλφια/ξαδέλφια. Κι αυτοί οι ήρωες (μαζί και με άλλους φυσικά της ίδιας εποχής, όπως Pet Shop Boys, U2, The Cure) έρχονται με τον ειρωνικό τίτλο “Music For The Masses” και το περίεργο όνομα Depeche Mode.
Το “Music For The Masses” αποτελεί τον κρίκο που ενώνει δύο σπουδαία άλμπουμ του συγκροτήματος, του σκοτεινού “Black Celebration” και του ζενίθ τους “Violator” , όπως και δύο διαφορετικές εποχές. Από ένα περίεργο, σκοτεινό, εμπορικό αλλά όχι παγκόσμιο γκρουπ, στήνουν τα θεμέλια για την κατάκτηση του κόσμου. Αρχίζουν να αποκτούν ένα τρομερό fan base, όχι μόνο στην Ευρώπη πια, αλλά και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, με αποκορύφωμα, το θριαμβευτικό κλείσιμο της περιοδείας τους, στο Rose Bowl της Pasadena. Και το πετυχαίνουν με ένα άλμπουμ που περιέχει όλη τη μαγεία τους, χωρίς εκπτώσεις, χωρίς γεμίσματα, μόνο με σταθερές και δυναμικές στιγμές.
Η ζοφερή ατμόσφαιρα του “Black Celebration”, συνεχίζει να εμποτίζει κι αυτό το άλμπουμ (όπως κι όλα τα άλμπουμ τους τελικά), όμως κάποιες αχνές ακτίνες φωτός το διαπερνούν. Ο Martin Gore, πατάει γερά στα πόδια του συνθετικά, όλοι τους είναι σε απόλυτη φόρμα, έτοιμοι να πάρουν αυτό που τους αξίζει. Οι στίχοι τους συνεχίζουν να μιλούν για τις ανθρώπινες σχέσεις αλλά και τη σχέση του ανθρώπου με το Θεό, με έναν μοναδικό τρόπο, περίεργο, διφορούμενο κι ακαταλαβίστικο πολλές φορές. Για πρώτη φορά επίσης, κάποιες κιθάρες κάνουν την εμφάνιση τους, εμπλουτίζοντας τον ήχο τους, δείχνοντας το δρόμο για τα επόμενα βήματα τους. Αξίζει να αναφερθούν και δύο από τα καλύτερα b-sides που έχουν βγάλει και συμπεριλαμβάνονται σε αυτήν την περίοδο, τα “Pleasure Little Treasure” και “Route 66”.
Το “Music For The Masses” πιθανότατα δεν είναι το καλύτερο άλμπουμ στην καριέρα των Depeche Mode. Ανήκει όμως στην τόσο ισχυρή πεντάδα των “Some Great Reward”, “Black Celebration”, “Music For The Masses”, “Violator” και “Songs Of Faith And Devotion”, αυτήν που καθιέρωσε κι έκανε τόσο «τεράστια» τη μπάντα από το Basildon.
Το τι σε συνδέει με ένα άλμπουμ περισσότερο έχει να κάνει με υποκειμενικά κριτήρια (την ηλικία, τα γεγονότα, τους ανθρώπους). Όμως, το συγκεκριμένο είναι αυτό που σήμερα γίνεται ακριβώς 30 ετών.
Tracklist
1. Never Let Me Down Again
2. The Things You Said
3. Strangelove
4. Sacred
5. Little 25
6. Behind The Wheel
7. I Want You Know
8. To Have And To Hold
9. Nothing
10. Pimpf
Σχετικό θέμα