Ο πιτσιρικάς Tom δεν ήξερε τι ήθελε να κάνει στη ζωή του μέχρι που ήρθε σε επαφή με τον Elvis και τους Beatles. Μέσα από τους μουσικούς του ήρωες βρήκε διέξοδο, βρήκε αυτό που ήθελε να κάνει. Έπιασε την κιθάρα έχοντας στο μυαλό του το τότε Αμερικανικό πρότυπο, τους καουμπόηδες που έπαιζαν την κιθάρα τους για να γοητεύσουν τα κορίτσια. Έτσι ξεδίπλωσε την μοναδική συνθετική του ικανότητα που μαζί με την προφορά του, που προερχόταν από την πατρίδα του το Gainesville της Φλόριντας, έπλασε χαρακτήρες και ιστορίες με τις οποίες ταυτίστηκαν εκατομμύρια. Ονειροπόλοι, αισθηματίες, επαναστάτες και απογοητευμένοι όλοι βρήκαν ένα δικό τους κομμάτι στη μουσική του Tom Petty.
«Θα τραγουδούσα ακόμα και αν δεν ήταν κανένας από κάτω να με ακούσει», είχε δηλώσει κατά την περιοδεία του ‘Wildflowers’. Και δεν έλεγε ψέματα, τέτοια ήταν η εμμονή που είχε με τη μουσική. Μάλιστα είχε εκνευριστεί τόσο πολύ όταν δεν κατάφερναν να πετύχουν την ιδανική ηχογράφηση στο "Rebels", που χτύπησε το χέρι του στον τοίχο του studio και παραλίγο να του αφήσει μόνιμη βλάβη.
Από τον πρώτο δίσκο των Heartbreakers το 1976 ο Tom διοχέτευε τη νοσταλγία, τη μελαγχολία και την ελπίδα μαζί με σαρκασμό. Η σκηνή και το studio ήταν τα μέρη που αισθανόταν ολοκληρωμένος: «Στην καθημερινότητα, όταν δεν είμαι στο studio ή παίζω live η συμπεριφορά μου μπορεί να γίνει κοινωνικά περίεργη». Είναι από τους καλλιτέχνες που παρέμειναν ενεργοί μέχρι την τελευταία εβδομάδα της ζωής τους. Η μεγάλη εμπορική επιτυχία έγινε με το 'Damn The Torpedoes' και το 'Hard Promises', το 1979 και 1980 αντίστοιχα, και συνεχίστηκε μέχρι το 'Hypnotic Eye' του 2014 που ανέβηκε στην κορυφή του Billboard Τop 100.
Η συμμετοχή στους θρυλικούς Travelling Wilburys τo 1988 έγινε κατά τύχη, αφού ο George Harrison είχε ξεχάσει την κιθάρα του στο σπίτι του Tom. Έτσι τον κάλεσε να φέρει την κιθάρα και να συμμετάσχει στις ηχογραφήσεις μαζί με τον Bob Dylan, τον Roy Orbison και τον Jeff Lynne. Μετά από τον πρώτο δίσκο των Wilburys ξεκίνησε η στενή συνεργασία Tom Petty/ Jeff Lynne , με καρπούς το πέντε φορές πλατινένιο στην Αμερική 'Full Moon Fever' του 1989 που ήταν solo project για τον Petty μαζί με το 'Highway Companion' του 2006. Συνεργάστηκαν επίσης και στο 'Into The Great Wide Open' επίσημα μαζί με τους Heartbreakers to 1991.
Ο Tom έπαιζε με τους δικούς του κανόνες το παιχνίδι. Τα έβαλε με τη μουσική βιομηχανία για τις τιμές των δίσκων του, κάτι που φέρεται ότι οδήγησε στο να του κάψουν το σπίτι το 1987. Δεδομένου του ότι η επιμονή και η ξεροκεφαλιά ήταν στο αίμα του, δεν σταμάτησε εκεί. Έβγαλε την οργή του στο “I Won't Back Down” ενώ πιο μετά κυκλοφόρησε το 'The Last DJ' (2002) που εστίαζε στην παρακμή και την εμπορευματοποίηση της μουσικής. Μία λιγότερο γνωστή λεπτομέρεια είναι πως ο Tom Petty τσακώθηκε με τη δισκογραφική του Roger McGuinn των Byrds όταν προσπάθησαν να αναγκάσουν τον Roger να ηχογραφήσει ένα «τραγούδι - προϊόν».
Στη σκηνική του παρουσία o Tom Petty ήταν σαν ξεχασμένος λόρδος ενώ για να ξεσηκώσει το κοινό χρειαζόταν απλά ένα χαμόγελο. Με τις περιοδείες που είχε κάνει με τον Bob Dylan (True Confessions Tour 1987) είχε μάθει να είναι μέλος των Heartbreakers και όχι απλά ένας front man. Ο Tom με τους Heartbreakers ήταν άλλωστε και η μπάντα που συνόδευε τον Johnny Cash στο 'Unchained', μία ακόμα από τις πολλές περιπέτειες του Tom.
Εγώ ξεκίνησα να ταξιδεύω με τον Tom Petty κάπου μέσα στο 2008. Πρόλαβα την blues εκδοχή των Heartbreakers στο 'Mojo' του 2010 για να συναντηθούμε από κοντά στο Madison Square Garden. Ήπιαμε μπύρες στο Cork, φάγαμε τις λάσπες του Isle of Wight το 2012 και τραγουδήσαμε δυνατά στο Hyde Park για να γιορτάσουμε τα 40 χρόνια της μπάντας του. Η rock 'n roll ποίηση του Tom δεν είναι εξωστρεφής όπως του Bruce Springsteen, του οποίου η μουσική ανήκει επίσης στο Heartland Rock ιδίωμα. Αυτό ακριβώς ένιωθες στις ζωντανές εμφανίσεις του Tom Petty: η ερμηνεία του ήταν προσωπική και καθαρτική τόσο για τον ίδιο όσο και για τους θεατές.
Από τις βόλτες με τους Heartbreakers θυμάμαι χαρακτηριστικά τη στιγμή που έπεσε το ρεύμα στη σκηνή στο Isle of Wight Festival ενώ είχε μόλις ξεκινήσει το “Don't Come Around Here No More”. Καταλήξαμε να τραγουδάμε με κλειστά φώτα σε μία αυθόρμητη μυσταγωγία. Θυμάμαι επίσης τη φασαρία που έκανε το κοινό στο Hyde Park και την Philadelphia ανάμεσα στα τραγούδια. Φωνές ενθουσιασμού και χαράς αλλά όχι γηπεδικές. Όπως είχε πει ο Tom στον Eddie Vedder όταν φώναζαν οι θεατές μετά το τέλος του “The Waiting” (που τραγουδούσαν μαζί στην κοινή περιοδεία Heartbreakers/ Pearl Jam το 2006): «Το ακούς Eddie; Αυτό είναι το Rock 'N Roll'».
O Tom έφυγε για να συνεχίσει να συνθέτει τραγούδια κάπου μακριά. Ίσως να τα ακούσουμε και αυτά κάποια στιγμή, αλλά μέχρι τότε εμείς θα σας προτείνουμε όμορφες στιγμές της δισκογραφίας του ώστε να συνεχίσουμε το ταξίδι όλοι μαζί.
Τα απαραίτητα:
Wildflowers (1994)
Ο δίσκος που φοβόταν ο Tom Petty γιατί πίστευε ότι δεν θα μπορέσει να τον επαναλάβει συνθετικά. Είναι μια συνεργασία με τον παραγωγό Rick Rubin, ο οποίος είχε σχολιάσει πως η δημιουργική διαδικασία ήταν ένα αίνιγμα: o Tom έγραφε τραγούδια απ το πουθενά, χωρίς να μπορεί να εντοπίσει την πηγή της έμπνευσης του. Το 'Wildflowers' είναι ο πιο ιδιαίτερος δίσκος του, πιο χαλαρός από τους υπόλοιπους με επιλεγμένα ηλεκτρικά ξεσπάσματα. Όλα τα τραγούδια αξίζουν τη προσοχή σας.
Damn The Torpedoes (1979) & Ηard Promises (1980)
Με τον παραγωγό του 'Easter' της Patti Smith και του 'Born To Run' του Bruce Springsteen, Jimmy Iovine, o Tom Petty και οι Heartbreakers ηχογράφησαν έναν διαχρονικό δίσκο. Ανήκει στην κατηγορία των Classic Rock δίσκων που διαμόρφωσαν τη Rock μουσική τη δεκαετία του 1970. Είναι ο πιο δεμένος δίσκος τους συγκροτήματος. Το αδελφάκι του είναι το 'Hard Promises' που ακολούθησε συνεχίζοντας τον ήχο του 'Damn The Torpedoes' και περιέχει και ένα ντουέτο με την Stevie Nicks, το "Insider".
Full Moon Fever (1989)
Η πρώτη solo προσπάθεια του Tom, στην οποία βέβαια συμμετέχουν και οι περισσότεροι Heartbreakers. Θα ακούσετε Heartland rock με τη στάμπα του Jeff Lynne και της καλογυαλισμένης του παραγωγής. Εδώ θα βρείτε τα χιτάκια “Free Fallin”, “Runnin Down A Dream” και “I Won't Back Down”.
Τα πιο περιθωριακά:
Tom Petty & The Heartbreakers (1976)
Ο πρώτος δίσκος των Heartbreakers που ροκάρει και πανκίζει εξίσου. Πολύ συχνά παραγκωνίζεται από τους διάσημους δίσκους του που κυκλοφόρησαν μετά, όμως η ακρόαση αυτού είναι εξίσου απαραίτητη. Η ενέργεια και ο ενθουσιασμός της μπάντας εμπλουτίζει τις συνθέσεις με ένα μείγμα ήχου της California των '60s μαζί με rock των '70s.
Ακούστε δυνατά τα: “American Girl”, “Rocking Around (With You)”, “Breakdown”, “The Wild One, Forever”
Echo (1999)
Ο δίσκος που δεν άρεσε στον Tom πιθανώς επειδή το συνδύασε με τον χωρισμό από την τότε γυναίκα του αλλά και μεταγενέστερα με τον θάνατο του μπασίστα της μπάντας Howie Epstein. Στοιχειωμένο και μελαγχολικό, ίσως ο πιο αδικημένος δίσκος του Tom. Ο Rick Rubin βρίσκεται και εδώ στη θέση του παραγωγού.
Ακούστε επίμονα τα: “Room At The Top”, “Free Girl Now”, “About To Give Out”, “Swingin”
Οι συνεργασίες:
Traveling Wilburys Vol.1 (1988)
Το supergroup που έστησε ο George Harrison των Beatles και τους τράβηξε όλους μέσα: Bob Dylan, Roy Orbison, Jeff Lynne και Tom Petty. Ξεκίνησε από ένα B-side που ήθελε να ηχογραφήσει ο Harrison (“Handle with Care”) που τους βγήκε τόσο καλό που αποφάσισαν να ηχογραφήσουν ολόκληρο δίσκο. Κρίμα που δεν κράτησε πολύ καθώς ήταν πραγματικά το πιο αστεράτο supergroup που έχει σχηματιστεί.
Ετοιμολογία: Το όνομα τους προέρχεται από διαλόγους του Harrison με τον Jeff Lynne μετά από ατέλειωτες ώρες στο studio. Όταν γινόταν κάποιο λάθος έλεγαν We'll bury it in the mix = Wilbury.
Mudcrutch (2008)
Οι Mudcrutch ήταν το παλιό συγκρότημα του Tom Petty στα 70s πριν τους Heartbreakers. Μετά το documentary του Peter Bogdanovich ‘Runnin Down A Dream’ του 2007 (που σας το προτείνουμε ανεπιφύλακτα) ο Tom αποφάσισε να ξεθάψει την παλιά του μπάντα, με την οποία δεν είχαν κυκλοφορήσει επίσημη κυκλοφορία. Στους Mudcrutch συμμετείχε ο Mike Campbell και ο Benmont Tench που είναι μέλη και των Heartbreakers, μαζί με τον Petty, τον Randall Marsh και τον Tom Leadon (αδελφός του Bernie Leadon των Eagles). Η πρώτη επίσημη κυκλοφορία τους λοιπόν βγήκε το 2008. Πρόκειται ένα μείγμα country rock, folk rock και rock 'n' roll που διαφοροποιείται από τον rock ήχο των Heartbreakers.
Ακούμε συνέχεια τα: “Shady Grove”, “Scare Easy”, “Crystal River”, “Lover of the Bayou”