Η ενδέκατη νύχτα του Οκτώβρη ήταν και η βραδιά του Ψαραντώνη. Η συναυλία πραγματοποιήθηκε στο Κλειστό Γυμναστήριο Φαλήρου (Tae Kwon Do), μετά τη μετάθεση της από το Καλλιμάρμαρο όπου και θα γινόταν στις 3 Οκτώβρη.
Η συναυλία θα ξεκινούσε στις 20.30 και εμείς ακόμα ψάχναμε την είσοδο του γηπέδου και δεν ήμασταν οι μόνοι. Υπόσχομαι την επόμενη φορά που θα πάω, να έχω πλακάτ με βέλη να μην ταλαιπωρείται ο κόσμος, καθώς μάλλον θεωρούνται περιττές οι ταμπέλες που οδηγούν στην είσοδο. Μετά από μισή ώρα φτάσαμε και είχε ακόμα ουρά στα εκδοτήρια, ευτυχώς, όμως, μπαίνοντας πληροφορήθηκα πως δεν είχε αρκετή ώρα που άρχισε.
Το γήπεδο ήταν κατάμεστο και το μόνο που ακουγόταν ήταν ο βρυχηθμός, το επιβλητικό χτύπημα του ποδιού στο σανίδι της σκηνής και η βίαιη λύρα που κάθε παύση την έκανε και πιο επιθετική. Τον αποκαλούν Δία, μα ο Ποσειδώνας ίσως να του ταιριάζει περισσότερο, με την ηρεμία της θάλασσας και τη φουρτούνα της να αναβλύζουν απρόσμενα από το παίξιμο του. Μαζί του οι Γιώργος Ξυλούρης, Λάμπης Ξυλούρης και Νίκη Ξυλούρη, αλλά και μια ορχήστρα, υπό τη διεύθυνση του Νίκου Πλατύραχου (ο οποίος έκανε και τις ενορχηστρώσεις), την οποία αποτελούσαν ο Βαγγέλης Μαχαίρας στο μπουζούκι, ο Κυριάκος Γκουβέντας στο βιολί, ο Γιάννη Πλαγιαννάκος στο μπάσο και ο Γιώργος Χατζόπουλος στην κιθάρα.
Ακούστηκαν πολλά αγαπημένα τραγούδια παραδοσιακά, ριζίτικα και άλλα από το ευρύτερο ελληνικό ρεπερτόριο. Οι απουσίες ήταν αρκετές: Δεν εμφανίστηκαν ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, η Τάνια Τσανακλίδου, ο Δημήτρης Αποστολάκης, ο Μίλτος Πασχαλίδης, πιθανότατα λόγω αλλαγής ημερομηνίας και χώρου προέκυψαν δυσκολίες σχετικά με την προσέλευση τους. Ωστόσο, δεν αντιλήφθηκα καμία δυσαρέσκεια από τον κόσμο σχετικά με αυτό.
Η συνύπαρξη του Ψαραντώνη με τον Ιταλό τραγουδοποιό Vinicio Capossela ήταν εκστατική, με σχεδόν αρχέγονα ένστικτα. Έχουν συναντηθεί και άλλες φορές στη σκηνή ενώ έχουν βρεθεί και δισκογραφικά το 2011, στον δίσκο «Marinai, profeti e balene». Λίγο αργότερα ανέβηκε στη σκηνή ο Μανώλης Λιδάκης, ο οποίος ξεσήκωσε τον κόσμο με το «Άστρα μη με μαλώνετε» και το «Όσο βαρούν τα σίδερα». Καθ' όλη τη διάρκεια της σύμπραξης τους τον αποκαλούσε «δάσκαλο» και εξέφραζε την εκτίμησή του.
Ιδιαίτερη ήταν η στιγμή που ανέβηκε στη σκηνή ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο οποίος τραγούδησε το «Πάντα θλιμμένη χαραυγή», με τον κόσμο να τον συνοδεύει, το «Πώς να σωπάσω μέσα μου» και φυσικά το «Ήτανε μια φορά», στο οποίο όλο το στάδιο είχε μια φωνή. Πολύ όμορφος ήταν ο τρόπος που αποχαιρέτησε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου τον Ψαραντώνη, αποκαλώντας τον «μοναδικό ελεύθερο άνθρωπο».
Το κοινό υπήρξε αξιοπρεπές, παρακολουθούσε με ευλάβεια ενώ ανταποκρινόταν σε κάθε κάλεσμα για ξεσηκωμό. Μάλιστα μπροστά από τη σκηνή είχανε στήσει χορό και μόνο όταν τραγούδησε ο Ψαραντωνής το «Πότε θα κάνει ξαστεριά», έπαψε ο χορός και ξεκίνησε το τραγούδι.
Μια συναυλία που έπρεπε να γίνει, ένας απόκοσμος καλλιτέχνης που φαντάζει σαν να είναι ένα με την αγριότητα και τη γαλήνη της φύσης, πηγαίος, μεθυστικός που υπενθυμίζει με την παρουσία του τις κοινές μας καταβολές, την απλότητα του «είναι» που αν αφεθεί ελεύθερο, είναι ικανό για τα μεγαλύτερα θαύματα.
Η συναυλία θα ξεκινούσε στις 20.30 και εμείς ακόμα ψάχναμε την είσοδο του γηπέδου και δεν ήμασταν οι μόνοι. Υπόσχομαι την επόμενη φορά που θα πάω, να έχω πλακάτ με βέλη να μην ταλαιπωρείται ο κόσμος, καθώς μάλλον θεωρούνται περιττές οι ταμπέλες που οδηγούν στην είσοδο. Μετά από μισή ώρα φτάσαμε και είχε ακόμα ουρά στα εκδοτήρια, ευτυχώς, όμως, μπαίνοντας πληροφορήθηκα πως δεν είχε αρκετή ώρα που άρχισε.
Το γήπεδο ήταν κατάμεστο και το μόνο που ακουγόταν ήταν ο βρυχηθμός, το επιβλητικό χτύπημα του ποδιού στο σανίδι της σκηνής και η βίαιη λύρα που κάθε παύση την έκανε και πιο επιθετική. Τον αποκαλούν Δία, μα ο Ποσειδώνας ίσως να του ταιριάζει περισσότερο, με την ηρεμία της θάλασσας και τη φουρτούνα της να αναβλύζουν απρόσμενα από το παίξιμο του. Μαζί του οι Γιώργος Ξυλούρης, Λάμπης Ξυλούρης και Νίκη Ξυλούρη, αλλά και μια ορχήστρα, υπό τη διεύθυνση του Νίκου Πλατύραχου (ο οποίος έκανε και τις ενορχηστρώσεις), την οποία αποτελούσαν ο Βαγγέλης Μαχαίρας στο μπουζούκι, ο Κυριάκος Γκουβέντας στο βιολί, ο Γιάννη Πλαγιαννάκος στο μπάσο και ο Γιώργος Χατζόπουλος στην κιθάρα.
Ακούστηκαν πολλά αγαπημένα τραγούδια παραδοσιακά, ριζίτικα και άλλα από το ευρύτερο ελληνικό ρεπερτόριο. Οι απουσίες ήταν αρκετές: Δεν εμφανίστηκαν ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, η Τάνια Τσανακλίδου, ο Δημήτρης Αποστολάκης, ο Μίλτος Πασχαλίδης, πιθανότατα λόγω αλλαγής ημερομηνίας και χώρου προέκυψαν δυσκολίες σχετικά με την προσέλευση τους. Ωστόσο, δεν αντιλήφθηκα καμία δυσαρέσκεια από τον κόσμο σχετικά με αυτό.
Η συνύπαρξη του Ψαραντώνη με τον Ιταλό τραγουδοποιό Vinicio Capossela ήταν εκστατική, με σχεδόν αρχέγονα ένστικτα. Έχουν συναντηθεί και άλλες φορές στη σκηνή ενώ έχουν βρεθεί και δισκογραφικά το 2011, στον δίσκο «Marinai, profeti e balene». Λίγο αργότερα ανέβηκε στη σκηνή ο Μανώλης Λιδάκης, ο οποίος ξεσήκωσε τον κόσμο με το «Άστρα μη με μαλώνετε» και το «Όσο βαρούν τα σίδερα». Καθ' όλη τη διάρκεια της σύμπραξης τους τον αποκαλούσε «δάσκαλο» και εξέφραζε την εκτίμησή του.
Ιδιαίτερη ήταν η στιγμή που ανέβηκε στη σκηνή ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο οποίος τραγούδησε το «Πάντα θλιμμένη χαραυγή», με τον κόσμο να τον συνοδεύει, το «Πώς να σωπάσω μέσα μου» και φυσικά το «Ήτανε μια φορά», στο οποίο όλο το στάδιο είχε μια φωνή. Πολύ όμορφος ήταν ο τρόπος που αποχαιρέτησε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου τον Ψαραντώνη, αποκαλώντας τον «μοναδικό ελεύθερο άνθρωπο».
Το κοινό υπήρξε αξιοπρεπές, παρακολουθούσε με ευλάβεια ενώ ανταποκρινόταν σε κάθε κάλεσμα για ξεσηκωμό. Μάλιστα μπροστά από τη σκηνή είχανε στήσει χορό και μόνο όταν τραγούδησε ο Ψαραντωνής το «Πότε θα κάνει ξαστεριά», έπαψε ο χορός και ξεκίνησε το τραγούδι.
Μια συναυλία που έπρεπε να γίνει, ένας απόκοσμος καλλιτέχνης που φαντάζει σαν να είναι ένα με την αγριότητα και τη γαλήνη της φύσης, πηγαίος, μεθυστικός που υπενθυμίζει με την παρουσία του τις κοινές μας καταβολές, την απλότητα του «είναι» που αν αφεθεί ελεύθερο, είναι ικανό για τα μεγαλύτερα θαύματα.
Photo: Θεμιστοκλής Παντελόπουλος