Ο δίσκος: Homo logotypus
Στίχοι-Μουσική-Ερμηνεία: Δανάη Παναγιωτοπούλου
Συμμετοχές: Μαρία Παπαγεωργίου, Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης
Ενορχήστρωση: Άγγελος Αγγέλου - Δανάη Παναγιωτοπούλου
Κυκλοφορία: 03/2009
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι το ελληνικό τραγούδι περνά σοβαρή κρίση και ότι δεν βγαίνουν καλά νέα πράγματα. Έχει μια βάση αυτός ο ισχυρισμός αλλά ταυτόχρονα κρύβει την πραγματικότητα. Διότι ενώ όλοι εμείς ψάχνουμε να βρούμε γιατί δεν βγαίνει νέος Θεοδωράκης και νέος Χατζιδάκις, ένα πλήθος νέων καλλιτεχνών έχει φτιάξει ένα ανεπίσημο - δηλαδή όχι κατόπιν συνεννόησης - νέο ρεύμα στο ελληνικό τραγούδι. Νέοι καλλιτέχνες που έχουν μεταξύ τους μουσικές και εν γένει καλλιτεχνικές και αισθητικές συγγένειες γράφουν εξαίσια, σύγχρονα πράγματα την ίδια στιγμή που εμείς, ανυποψίαστοι σχεδόν, μιλάμε για την έλλειψη πολιτικού στίχου, την έλλειψη τόλμης και άλλα τέτοια.
Μία τέτοια λαμπρή περίπτωση νέας καλλιτέχνιδας είναι η Δανάη Παναγιωτοπούλου και γι’αυτήν θα μιλήσουμε σήμερα αφήνοντας τους άλλους ταλαντούχους ομοτέχνους της για άλλη αφορμή. Υποψιάζομαι ότι πολλοί δεν ξέρουν ούτε το όνομά της γι’αυτό θα αναφερθώ με συντομία στη μέχρι τώρα πορεία της.
Η Δανάη Παναγιωτοπούλου σπούδασε Φιλολογία στη Φιλοσοφική Αθήνας και υποκριτική στο θέατρο "Εμπρός". Συγκρατείστε τις δύο αυτές ιδιότητές της καθώς καθόλου άσχετες δεν είναι με το τραγουδοποιητικό και ερμηνευτικό της στυλ. Από το 2000 περίπου άρχισε να συμμετέχει σε διάφορες συναυλίες ανά την Ελλάδα και κατά καιρούς να παρουσιάζει και κάποια δικά της τραγούδια. Το 2006 δίνει στο Μίλτο Πασχαλίδη ένα τραγούδι της. Ήταν "O Τρελός" που συμπεριλήφθηκε στον επετειακό "ζωντανό" δίσκο του Πασχαλίδη με τίτλο "Έχουν περάσει χρόνοι δέκα". Εξαιρετικό τραγούδι που θα μου επιτρέψετε να το θεωρώ από τα καλύτερα που ακούσαμε τα τελευταία χρόνια από νέο δημιουργό. Αρκετά ελπιδοφόρο λοιπόν το ξεκίνημά της στη δισκογραφία, ακόμη πιο εντυπωσιακή όμως η συνέχεια. Το 2007 θα δώσει στο Γιάννη Χαρούλη το τραγούδι "Ένα γύρο το φεγγάρι" που συμπεριλήφθηκε στον εξαιρετικό δίσκο "Χειμωνανθός". Είχε έρθει πλέον η ώρα για τον πρώτο της προσωπικό δίσκο. Με συνεργάτες τον Άγγελο Αγγέλου και τον Παντελή Ραβδά κυκλοφορεί τον δίσκο με τίτλο "Οίκος Αντοχής" μέσα από την ανεξάρτητη εταιρία "Καθρέφτης". Ένας δίσκος που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως ο καλύτερος της χρονιάς εκείνης και γενικώς τάραξε τα νερά του ελληνικού τραγουδιού καθώς έφερνε στο προσκήνιο μια νέα αισθητική πρόταση με συστατικά στοιχεία τη λιτότητα, την καθαρότητα της έκφρασης και τον καυστικό, κριτικό, σύγχρονα κοινωνικό και πολιτικό λόγο.
Δύο χρόνια μετά το δισκογραφικό της ντεμπούτο η Δανάη Παναγιωτοπούλου πιάνει το νήμα από εκεί ακριβώς που το άφησε με τον πρώτο της δίσκο και το πάει ακόμη παραπέρα μέσα από τον δίσκο "Homo Logotypus". Με τους ίδιους συνεργάτες (Άγγελος Αγγέλου, Παντελής Ραβδάς), αλλά σε νέα, δική τους στέγη πλέον (Yafka Records), προσπαθούν όλοι μαζί να φέρουν μία νέα πρόταση στην εγχώρια δισκογραφία (η διανομή των δίσκων γίνεται από επιλεγμένα δισκοπωλεία σε χαμηλές τιμές, αλλά και μέσω ταχυδρομείου με παραγγελίες στην ιστοσελίδα της Yafka). Με τη λιτότητα στην ενορχήστρωση να είναι και πάλι το κυρίαρχο στοιχείο (δύο πιάνα και κιθάρα), αλλά εμπλουτισμένη με το μπάσο του Γιώτη Κιουρτσόγλου σε ένα τραγούδι, το ακορντεόν του Νίκου Παπαναστασίου επίσης σε ένα τραγούδι και το ιδιαίτερο, διακριτικό παίξιμο του Αλέκου Χρηστίδη στα τύμπανα. Οι συνθέσεις είναι ένα σύνολο από jazz στοιχεία, blues και χαμηλότονες μπαλάντες, μαζί με τα γνωστά παιχνιδίσματα και τους πειραματισμούς της Παναγιωτοπούλου η οποία προσπαθεί και καταφέρνει οι συνθέσεις της να υπηρετούν το περιεχόμενο, δηλαδή το στίχο. Φαίνεται να καθιερώνει το πολύ ιδιαίτερο προσωπικό της στυλ με αναγνωρίσιμες μελωδίες να παρεμβάλονται και πάλι τις συνθέσεις της και να "σχολιάζουν" και αυτές με τον τρόπο τους (για παράδειγμα στο τραγούδι "Μολότοφ" υπάρχει ένα κομμάτι από τη μελωδία του Εθνικού Ύμνου). Οι στίχοι της ισορροπούν ανάμεσα στην ποίηση και τη στιχουργική και είναι και πάλι πολύ καυστικοί, κριτικοί απέναντι στην κοινωνική και πολιτική κατάσταση, με μια αισθητική σαφώς "αντιεξουσιαστική" (θα ακούσετε αναφορές σε μολότοφ, αριστερές στροφές, προκηρύξεις, μεσάζοντες), ιδιαίτερα σκωπτικοί σε πολλές περιπτώσεις με μια λεπτή ειρωνεία, χωρίς να απουσιάζει το ερωτικό περιεχόμενο εκφρασμένο με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Θα το πω όσο πιο απλά μπορώ. Η Παναγιωτοπούλου σφάζει με το βαμβάκι, είναι αιχμηρή, είναι εύστοχη και ασκεί έντονη κοινωνική κριτική με έναν τρόπο "αθώο" αλλά καίριο. Βοηθά σε αυτό η εξαιρετική της φωνή, η καθάρια εκφραστικότητά της, η γενικότερη λιτότητα που επιλέγει για να πει σπουδαία πράγματα που βάζουν το μυαλό σε κίνηση. Δώστε την ίδια προσοχή σε όλα τα κομμάτια, όπως επίσης και στην εξαιρετική φωνή της Μαρίας Παπαγεωργίου που κάνει εδώ το δισκογραφικό της ντεμπούτο ερμηνεύοντας ένα τραγούδι και κάνοντας φωνητικά σε αρκετά ακόμα.
Το να αναφερθώ σε κάθε ένα τραγούδι ξεχωριστά το θεωρώ άστοχο και γι’αυτό δεν θα το κάνω. Για την ακρίβεια μέχρι τελευταία στιγμή είχα αμφιβολίες αν έπρεπε να αποτολμήσω να γράψω άποψη για αυτόν τον δίσκο αλλά δεν μπορούσα να μην τον παρουσιάσω καθώς θέλω να μάθει για αυτόν όσο περισσότερος κόσμος γίνεται. Απλά αποκτήστε τον (και αυτόν και τον "Οίκο αντοχής") και ακούστε με προσοχή τα τραγούδια του. Είναι ένας δίσκος που μοιάζει με μονόπρακτο, έχει μια θεματολογία και μια ατμόσφαιρα ενιαία, έχει πολλά νοήματα κρυμμένα και άλλα πολύ σαφή. Μην περιμένετε να γίνει "σουξέ" κανένα από τα κομμάτια. Ούτως ή άλλως δεν ήταν αυτή η πρόθεση των δημιουργών. Είναι δίσκος που... μας βάζει δύσκολα και πολύ καλά κάνει. Τον θεωρώ από τώρα ανάμεσα στους κορυφαίους της χρονιάς.
Ακούστε το τραγούδι "Δεν έχεις να πληρώσεις" εδώ
Ακούστε το τραγούδι "Ψηφιδωτό" εδώ
Στίχοι-Μουσική-Ερμηνεία: Δανάη Παναγιωτοπούλου
Συμμετοχές: Μαρία Παπαγεωργίου, Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης
Ενορχήστρωση: Άγγελος Αγγέλου - Δανάη Παναγιωτοπούλου
Κυκλοφορία: 03/2009
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι το ελληνικό τραγούδι περνά σοβαρή κρίση και ότι δεν βγαίνουν καλά νέα πράγματα. Έχει μια βάση αυτός ο ισχυρισμός αλλά ταυτόχρονα κρύβει την πραγματικότητα. Διότι ενώ όλοι εμείς ψάχνουμε να βρούμε γιατί δεν βγαίνει νέος Θεοδωράκης και νέος Χατζιδάκις, ένα πλήθος νέων καλλιτεχνών έχει φτιάξει ένα ανεπίσημο - δηλαδή όχι κατόπιν συνεννόησης - νέο ρεύμα στο ελληνικό τραγούδι. Νέοι καλλιτέχνες που έχουν μεταξύ τους μουσικές και εν γένει καλλιτεχνικές και αισθητικές συγγένειες γράφουν εξαίσια, σύγχρονα πράγματα την ίδια στιγμή που εμείς, ανυποψίαστοι σχεδόν, μιλάμε για την έλλειψη πολιτικού στίχου, την έλλειψη τόλμης και άλλα τέτοια.
Μία τέτοια λαμπρή περίπτωση νέας καλλιτέχνιδας είναι η Δανάη Παναγιωτοπούλου και γι’αυτήν θα μιλήσουμε σήμερα αφήνοντας τους άλλους ταλαντούχους ομοτέχνους της για άλλη αφορμή. Υποψιάζομαι ότι πολλοί δεν ξέρουν ούτε το όνομά της γι’αυτό θα αναφερθώ με συντομία στη μέχρι τώρα πορεία της.
Η Δανάη Παναγιωτοπούλου σπούδασε Φιλολογία στη Φιλοσοφική Αθήνας και υποκριτική στο θέατρο "Εμπρός". Συγκρατείστε τις δύο αυτές ιδιότητές της καθώς καθόλου άσχετες δεν είναι με το τραγουδοποιητικό και ερμηνευτικό της στυλ. Από το 2000 περίπου άρχισε να συμμετέχει σε διάφορες συναυλίες ανά την Ελλάδα και κατά καιρούς να παρουσιάζει και κάποια δικά της τραγούδια. Το 2006 δίνει στο Μίλτο Πασχαλίδη ένα τραγούδι της. Ήταν "O Τρελός" που συμπεριλήφθηκε στον επετειακό "ζωντανό" δίσκο του Πασχαλίδη με τίτλο "Έχουν περάσει χρόνοι δέκα". Εξαιρετικό τραγούδι που θα μου επιτρέψετε να το θεωρώ από τα καλύτερα που ακούσαμε τα τελευταία χρόνια από νέο δημιουργό. Αρκετά ελπιδοφόρο λοιπόν το ξεκίνημά της στη δισκογραφία, ακόμη πιο εντυπωσιακή όμως η συνέχεια. Το 2007 θα δώσει στο Γιάννη Χαρούλη το τραγούδι "Ένα γύρο το φεγγάρι" που συμπεριλήφθηκε στον εξαιρετικό δίσκο "Χειμωνανθός". Είχε έρθει πλέον η ώρα για τον πρώτο της προσωπικό δίσκο. Με συνεργάτες τον Άγγελο Αγγέλου και τον Παντελή Ραβδά κυκλοφορεί τον δίσκο με τίτλο "Οίκος Αντοχής" μέσα από την ανεξάρτητη εταιρία "Καθρέφτης". Ένας δίσκος που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως ο καλύτερος της χρονιάς εκείνης και γενικώς τάραξε τα νερά του ελληνικού τραγουδιού καθώς έφερνε στο προσκήνιο μια νέα αισθητική πρόταση με συστατικά στοιχεία τη λιτότητα, την καθαρότητα της έκφρασης και τον καυστικό, κριτικό, σύγχρονα κοινωνικό και πολιτικό λόγο.
Δύο χρόνια μετά το δισκογραφικό της ντεμπούτο η Δανάη Παναγιωτοπούλου πιάνει το νήμα από εκεί ακριβώς που το άφησε με τον πρώτο της δίσκο και το πάει ακόμη παραπέρα μέσα από τον δίσκο "Homo Logotypus". Με τους ίδιους συνεργάτες (Άγγελος Αγγέλου, Παντελής Ραβδάς), αλλά σε νέα, δική τους στέγη πλέον (Yafka Records), προσπαθούν όλοι μαζί να φέρουν μία νέα πρόταση στην εγχώρια δισκογραφία (η διανομή των δίσκων γίνεται από επιλεγμένα δισκοπωλεία σε χαμηλές τιμές, αλλά και μέσω ταχυδρομείου με παραγγελίες στην ιστοσελίδα της Yafka). Με τη λιτότητα στην ενορχήστρωση να είναι και πάλι το κυρίαρχο στοιχείο (δύο πιάνα και κιθάρα), αλλά εμπλουτισμένη με το μπάσο του Γιώτη Κιουρτσόγλου σε ένα τραγούδι, το ακορντεόν του Νίκου Παπαναστασίου επίσης σε ένα τραγούδι και το ιδιαίτερο, διακριτικό παίξιμο του Αλέκου Χρηστίδη στα τύμπανα. Οι συνθέσεις είναι ένα σύνολο από jazz στοιχεία, blues και χαμηλότονες μπαλάντες, μαζί με τα γνωστά παιχνιδίσματα και τους πειραματισμούς της Παναγιωτοπούλου η οποία προσπαθεί και καταφέρνει οι συνθέσεις της να υπηρετούν το περιεχόμενο, δηλαδή το στίχο. Φαίνεται να καθιερώνει το πολύ ιδιαίτερο προσωπικό της στυλ με αναγνωρίσιμες μελωδίες να παρεμβάλονται και πάλι τις συνθέσεις της και να "σχολιάζουν" και αυτές με τον τρόπο τους (για παράδειγμα στο τραγούδι "Μολότοφ" υπάρχει ένα κομμάτι από τη μελωδία του Εθνικού Ύμνου). Οι στίχοι της ισορροπούν ανάμεσα στην ποίηση και τη στιχουργική και είναι και πάλι πολύ καυστικοί, κριτικοί απέναντι στην κοινωνική και πολιτική κατάσταση, με μια αισθητική σαφώς "αντιεξουσιαστική" (θα ακούσετε αναφορές σε μολότοφ, αριστερές στροφές, προκηρύξεις, μεσάζοντες), ιδιαίτερα σκωπτικοί σε πολλές περιπτώσεις με μια λεπτή ειρωνεία, χωρίς να απουσιάζει το ερωτικό περιεχόμενο εκφρασμένο με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Θα το πω όσο πιο απλά μπορώ. Η Παναγιωτοπούλου σφάζει με το βαμβάκι, είναι αιχμηρή, είναι εύστοχη και ασκεί έντονη κοινωνική κριτική με έναν τρόπο "αθώο" αλλά καίριο. Βοηθά σε αυτό η εξαιρετική της φωνή, η καθάρια εκφραστικότητά της, η γενικότερη λιτότητα που επιλέγει για να πει σπουδαία πράγματα που βάζουν το μυαλό σε κίνηση. Δώστε την ίδια προσοχή σε όλα τα κομμάτια, όπως επίσης και στην εξαιρετική φωνή της Μαρίας Παπαγεωργίου που κάνει εδώ το δισκογραφικό της ντεμπούτο ερμηνεύοντας ένα τραγούδι και κάνοντας φωνητικά σε αρκετά ακόμα.Το να αναφερθώ σε κάθε ένα τραγούδι ξεχωριστά το θεωρώ άστοχο και γι’αυτό δεν θα το κάνω. Για την ακρίβεια μέχρι τελευταία στιγμή είχα αμφιβολίες αν έπρεπε να αποτολμήσω να γράψω άποψη για αυτόν τον δίσκο αλλά δεν μπορούσα να μην τον παρουσιάσω καθώς θέλω να μάθει για αυτόν όσο περισσότερος κόσμος γίνεται. Απλά αποκτήστε τον (και αυτόν και τον "Οίκο αντοχής") και ακούστε με προσοχή τα τραγούδια του. Είναι ένας δίσκος που μοιάζει με μονόπρακτο, έχει μια θεματολογία και μια ατμόσφαιρα ενιαία, έχει πολλά νοήματα κρυμμένα και άλλα πολύ σαφή. Μην περιμένετε να γίνει "σουξέ" κανένα από τα κομμάτια. Ούτως ή άλλως δεν ήταν αυτή η πρόθεση των δημιουργών. Είναι δίσκος που... μας βάζει δύσκολα και πολύ καλά κάνει. Τον θεωρώ από τώρα ανάμεσα στους κορυφαίους της χρονιάς.
Ακούστε το τραγούδι "Δεν έχεις να πληρώσεις" εδώ
Ακούστε το τραγούδι "Ψηφιδωτό" εδώ