Οι φωτογραφίες ανήκουν στην Αφροδίτη Ζαγγανά.
Κανονικά οι κριτικές για μία συναυλία, έχουν μία σχετικά συγκεκριμένη μορφή. Μία περιγραφή των δρώμενων, πριν την έναρξη, κατά τη διάρκεια και τον απόηχο της βραδιάς. Σημειώσεις για τον ήχο, το χώρο που διεξάγεται, τη διοργάνωση της βραδιάς καθώς και τον αριθμό των παρευρισκόμενων, κάποιες φωτογραφίες ή video και το setlist.
Για να ξεμπερδεύουμε λοιπόν με τα βασικά:
Αυτή όμως δεν ήταν μία ακόμη συναυλία... Ήταν η εμφάνιση των Kraftwerk στην Ελλάδα, μετά από 13 χρόνια κι αυτή τη φορά σε 3D περιβάλλον. Μια εμφάνιση των Kraftwerk, που με όποιον τρόπο κι αν την κρίνεις, αντικειμενικά ή υποκειμενικά, πρόκειται για μοναδική εμπειρία.
Αν την κρίνεις λοιπόν αντικειμενικά, η έκφραση «ήμουν κι εγώ εκεί», παίρνει σάρκα κι οστά, γιατί άξιζε να «ήσουν κι εσύ εκεί». Μπορεί να μη σου αρέσει η ηλεκτρονική μουσική, ή να βαριέσαι τις συναυλίες χωρίς ιδρώτα και ενέργεια στη σκηνή, μπορεί να μην έχεις «ακούσει» πολύ Kraftwerk στη ζωή σου. Όλα αυτά όμως δεν έχουν καμία σημασία στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Κι αυτό γιατί οι Kraftwerk, έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στη μουσική που ακούμε, την εξέλιξη της και τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη μουσική ως μορφή τέχνης. Σε συνδυασμό πάντα με την εικόνα τους, τα μηνύματα που περνούν μέσα από τους στίχους και την αρχιτεκτονική των ήχων και των εικόνων, στην περίπτωση τους έχουμε να κάνουμε με ένα απόλυτο καλλιτεχνικό ΕΡΓΟ. Γερμανικός εξπρεσιονισμός, αισθητική του ψυχρού πολέμου, απόλυτη χρήση της τεχνολογίας, ρομποτική μουσική και ζωή, όλα αυτά σε ένα ειρωνικό και ταυτόχρονα πραγματικό μπλέντερ, μια απόλυτη ζύμωση που έφερε την επανάσταση.
Αν πάλι αφεθείς και την κρίνεις υποκειμενικά και συναισθηματικά, τότε ουσιαστικά τα πολλά λόγια περιττεύουν. Πέρα λοιπόν από εκείνους που σωστά έπραξαν κι ήρθαν στη συναυλία για να «είναι εκεί», το μεγαλύτερο πλήθος του κόσμου ήταν εκεί, γιατί απλά δε μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Γιατί η μουσική τους ψυχή με τον έναν ή τον άλλον τρόπο συνδέεται απόλυτα με τους Kraftwerk. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ένα από τα αγαπημένα συγκροτήματα του ελληνικού κοινού, οι Depeche Mode, «οφείλουν» πολλά, ιδιαίτερα στο ξεκίνημα τους, στους Kraftwerk. Ένα ολόκληρο μουσικό κίνημα, που έκανε σπουδαία άλμπουμ κι επιτυχίες στις αρχές των 80s, στηρίζεται σε αυτούς. Αξίζει να δείτε το documentary Synth Britannia και να ακούσετε τα λόγια του Andy McCluskey των OMD, να θυμάται πως η μέρα που είδε ζωντανά τους Kraftwerk , ήταν η 1η μέρα της υπόλοιπης ζωής του.
Συγκίνηση και δέος. Μπορεί όχι σε όλη τη διάρκεια του 2-ωρου σετ, αλλά σε πολλά σημεία της εμφάνισης. Η εισαγωγή κι η στιγμή που οι πρώτοι ήχοι του “Computer World” έσκασαν στα αυτιά μου. Οι πρώτες νότες του “Man Machine”, όπου είχα δακρύσει. Το “Autobahn” και το “Radioactivity”, όπου είχα καρφωθεί στο έδαφος.
Κι όλα αυτά μεγενθυμένα στη μοναδική στιγμή του “Robots”, που θα μείνει για πάντα χαραγμένη μέσα μου/σου. Ταυτόχρονα καρφωμένος κι απογειωμένος, στο παρόν, στο παρελθόν και στο μέλλον, άνθρωπος και ρομπότ, μόνος και μαζί.
Έπειτα από αυτό, δεν περίσσεψαν ψυχικά αποθέματα, ίσως μόνο για να τους αποχαιρετήσεις, έτσι έξυπνα που ένας-ένας εγκατέλειπε τη σκηνή.
Μπορεί να είναι η τελευταία φορά που τους βλέπουμε, εκτός τελικά αν δεν είναι άνθρωποι κι είναι ρομπότ. Δε μένει παρά να τους ευχαριστήσουμε. Εσένα κυρίως Ralf Hütter που ήσουν εκεί μπροστά μας. Και σένα Florian Schneider, που ήταν σα να ήσουν.
Κανονικά οι κριτικές για μία συναυλία, έχουν μία σχετικά συγκεκριμένη μορφή. Μία περιγραφή των δρώμενων, πριν την έναρξη, κατά τη διάρκεια και τον απόηχο της βραδιάς. Σημειώσεις για τον ήχο, το χώρο που διεξάγεται, τη διοργάνωση της βραδιάς καθώς και τον αριθμό των παρευρισκόμενων, κάποιες φωτογραφίες ή video και το setlist.
Για να ξεμπερδεύουμε λοιπόν με τα βασικά:
- Φτάσαμε στις 6:30 μμ, μπήκαμε στο χώρο εύκολα και γρήγορα και μας κέρασαν και ποτό.
- Η διοργάνωση ήταν πολύ καλή
(ακόμη και στο τέλος, αφού παραμείναμε περίπου 15-20 λεπτά στο χώρο,
μείναμε έκπληκτοι με το πόσο γρήγορα βγήκαμε με το αυτοκίνητο, αφού ο
τροχονόμος διευκόλυνε τα πράγματα).
- Ευτυχώς η συναυλία έγινε sold out, οπότε το Κλειστό Γήπεδο του Tae Kwon Do ήταν γεμάτο.
- Για κάποιους ο ήχος ήταν χαμηλός, αλλά θα μου επιτρέψετε να μη συμφωνήσω, γιατί θεωρώ ότι ήταν μαεστρικά τοποθετημένος εκεί που έπρεπε για να μπορείς να «επι-κοινωνήσεις».
Αυτή όμως δεν ήταν μία ακόμη συναυλία... Ήταν η εμφάνιση των Kraftwerk στην Ελλάδα, μετά από 13 χρόνια κι αυτή τη φορά σε 3D περιβάλλον. Μια εμφάνιση των Kraftwerk, που με όποιον τρόπο κι αν την κρίνεις, αντικειμενικά ή υποκειμενικά, πρόκειται για μοναδική εμπειρία.
Αν την κρίνεις λοιπόν αντικειμενικά, η έκφραση «ήμουν κι εγώ εκεί», παίρνει σάρκα κι οστά, γιατί άξιζε να «ήσουν κι εσύ εκεί». Μπορεί να μη σου αρέσει η ηλεκτρονική μουσική, ή να βαριέσαι τις συναυλίες χωρίς ιδρώτα και ενέργεια στη σκηνή, μπορεί να μην έχεις «ακούσει» πολύ Kraftwerk στη ζωή σου. Όλα αυτά όμως δεν έχουν καμία σημασία στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Κι αυτό γιατί οι Kraftwerk, έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στη μουσική που ακούμε, την εξέλιξη της και τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη μουσική ως μορφή τέχνης. Σε συνδυασμό πάντα με την εικόνα τους, τα μηνύματα που περνούν μέσα από τους στίχους και την αρχιτεκτονική των ήχων και των εικόνων, στην περίπτωση τους έχουμε να κάνουμε με ένα απόλυτο καλλιτεχνικό ΕΡΓΟ. Γερμανικός εξπρεσιονισμός, αισθητική του ψυχρού πολέμου, απόλυτη χρήση της τεχνολογίας, ρομποτική μουσική και ζωή, όλα αυτά σε ένα ειρωνικό και ταυτόχρονα πραγματικό μπλέντερ, μια απόλυτη ζύμωση που έφερε την επανάσταση.
Αν πάλι αφεθείς και την κρίνεις υποκειμενικά και συναισθηματικά, τότε ουσιαστικά τα πολλά λόγια περιττεύουν. Πέρα λοιπόν από εκείνους που σωστά έπραξαν κι ήρθαν στη συναυλία για να «είναι εκεί», το μεγαλύτερο πλήθος του κόσμου ήταν εκεί, γιατί απλά δε μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Γιατί η μουσική τους ψυχή με τον έναν ή τον άλλον τρόπο συνδέεται απόλυτα με τους Kraftwerk. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ένα από τα αγαπημένα συγκροτήματα του ελληνικού κοινού, οι Depeche Mode, «οφείλουν» πολλά, ιδιαίτερα στο ξεκίνημα τους, στους Kraftwerk. Ένα ολόκληρο μουσικό κίνημα, που έκανε σπουδαία άλμπουμ κι επιτυχίες στις αρχές των 80s, στηρίζεται σε αυτούς. Αξίζει να δείτε το documentary Synth Britannia και να ακούσετε τα λόγια του Andy McCluskey των OMD, να θυμάται πως η μέρα που είδε ζωντανά τους Kraftwerk , ήταν η 1η μέρα της υπόλοιπης ζωής του.
Συγκίνηση και δέος. Μπορεί όχι σε όλη τη διάρκεια του 2-ωρου σετ, αλλά σε πολλά σημεία της εμφάνισης. Η εισαγωγή κι η στιγμή που οι πρώτοι ήχοι του “Computer World” έσκασαν στα αυτιά μου. Οι πρώτες νότες του “Man Machine”, όπου είχα δακρύσει. Το “Autobahn” και το “Radioactivity”, όπου είχα καρφωθεί στο έδαφος.
Κι όλα αυτά μεγενθυμένα στη μοναδική στιγμή του “Robots”, που θα μείνει για πάντα χαραγμένη μέσα μου/σου. Ταυτόχρονα καρφωμένος κι απογειωμένος, στο παρόν, στο παρελθόν και στο μέλλον, άνθρωπος και ρομπότ, μόνος και μαζί.
Έπειτα από αυτό, δεν περίσσεψαν ψυχικά αποθέματα, ίσως μόνο για να τους αποχαιρετήσεις, έτσι έξυπνα που ένας-ένας εγκατέλειπε τη σκηνή.
Μπορεί να είναι η τελευταία φορά που τους βλέπουμε, εκτός τελικά αν δεν είναι άνθρωποι κι είναι ρομπότ. Δε μένει παρά να τους ευχαριστήσουμε. Εσένα κυρίως Ralf Hütter που ήσουν εκεί μπροστά μας. Και σένα Florian Schneider, που ήταν σα να ήσουν.