Θυμάμαι σαν χθες όταν διάβαζα το πρώτο άρθρο του Δημήτρη Αντωνόπουλου στο Mix Grill με τίτλο «FM to WEB Vol. 1: Iggy Pop» και το ακόλουθο κείμενο να το προλογίζει: «Τις Τρίτες ο Δημήτρης Αντωνόπουλος θυμάται "ιστορίες ραδιοφωνικής τρέλας" από το 1987, που ξεκίνησε τις εκπομπές του, μέχρι και σήμερα. Διαβάστε σήμερα πως ταιριάζουν τα περιστέρια με τον Iggy Pop».
Τότε ήταν ο Φλεβάρης του 2010 και δε σας κρύβω ότι είναι πολλά τα χρόνια, στα οποία σκέφτομαι να κάνουμε μαζί μια συνέντευξη για το ραδιόφωνο, που τόσο αγαπά, τις εκπομπές του και γενικότερα τον Δημήτρη.
Η ώρα αυτή ήρθε λοιπόν. Το «μικρόφωνο» στον Δημήτρη:
Γιώργος Μπαλιώτης: Ξέρω πολύ καλά ότι το ραδιόφωνο είναι η ζωή σου. Θα ήθελες να μας πεις πως γεννήθηκε μέσα σου η ιδέα να γίνεις ραδιοφωνικός παραγωγός;
Δημήτρης Αντωνόπουλος: Θεωρώ πως κάποια πράγματα μας διαλέγουν στην ουσία, Γιώργο. Αυτό είναι όλο. Συν την βαθιά αγάπη για την μουσική και το Rock & Roll και το ότι ήταν όνειρο της εφηβείας μου. Πόσες φορές άλλωστε προσπαθούμε για τόσα δίχως να τα καταφέρνουμε, ενώ αντίθετα, σε άλλες διαδρομές, τα πράγματα τρέχουν μόνα τους. Με ένα μυστήριο αυτοματισμό. Φυσικά και υπάρχει πάντα σκληρή δουλειά απο πίσω, σε οτιδήποτε όπως ξέρεις. Επιμονή, προσπάθεια, επιθυμία, όμως επιμένω πως μάλλον έχει να κάνει με κάτι που «προηγείται», που στοχεύει απο μόνο του κι εμείς απλά ακολουθούμε. Η αν θες, ταξιδεύουμε μαζί του. Γιατί, είναι ένα όμορφο ταξίδι το να κάνει κάποιος επάγγελμα κάτι που σημαίνει πολλά για εκείνον. Υπάρχει μια σπάνια τύχη σίγουρα σε αυτό. Θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα το αντίθετο.
ΓΜ: Ποιο ήταν το πρώτο βινύλιο που αγόρασες;
ΔΑ: 1978. Υπήρξαν κάποιες κασέτες των Beatles βέβαια πριν, πολύ καθοριστικές, που βρέθηκαν στα χέρια μου απο έναν συμμαθητή μου στο δημοτικό τότε. Όμως το '78 αγόρασα το πρώτο μου βινύλιο. 'Ηταν το ντεμπούτο άλμπουμ των Dire Straits που κυκλοφόρησε εκείνη τη χρονιά. Το (εντελώς) αστείο, είναι πως δυστυχώς δεν υπήρχε πικάπ και τα σχετικά σπίτι. 'Ομως όταν θες, βρίσκεις λύσεις. Δεν θα πω περισσότερα για αυτό, γιατί είναι μια ολόκληρη ιστορία. Όχι, δεν απέκτησα στερεοφωνικό. Όμως ένα «διαλυμένο» πικάπ, με βελόνα σαν πρόκα (όντως) που βρέθηκε με ένα τρόπο στα χέρια μου, συν ένα απλό κασετόφωνο, έκαναν την δουλειά μια χαρά. Βραχυκύκλωμα λέγεται και είναι απλό. Και κάπως έτσι, ένας νέος για μενα κόσμος, είχε μόλις ξεκινήσει. Μου θυμίζεις ξέρεις πράγματα που ανήκουν σε περασμένες πια ζωές κι αυτό είναι πολύ όμορφο.
Τους Dire Straits μάλιστα, είχα την τύχη να τους απολαύσω σε ένα απο τα 20 - 30 καλύτερα live που έχω παρακολουθήσει. Το 1985 συγκεκριμένα, όταν και ήρθαν στην χώρα μας για μία και μοναδική φορά. Και ναι, το ντεμπούτο τους, είναι βέβαια στα πιο αγαπημένα μου άλμπουμ. Έχει ξεχωριστή θέση μέσα μου και είναι λογικό.
ΓΜ: Ποια η σχέση σου με το Κανάλι 1, που έκλεισε 30 χρόνια πέρσι;
ΔΑ: Η σχέση μου το Κανάλι Ένα 90.4 fm, είναι σχέση ζωής. Και στο BBC να πήγαινα για παράδειγμα αύριο (και το εννοώ) δεν θα ήταν το ίδιο. Δεν πρόκειται για ιδρυματισμό ξέρεις. Είναι μια πορεία, μια διαδρομή αν θες, μέσα απο την οποία βλέπεις, καταγράφεις παράλληλα, η ζωή σου να τρέχει μαζί, να κυλάει, ανάμεσα σε πρόσωπα, εικόνες και καταστάσεις. Να θυμίσω εδώ με την ευκαιρία, την μεγάλη επιθυμία του Γιάννη Πετρίδη να επιστρέψει στην ΕΡΤ, την στιγμή που γνωρίζω καλά απο πρώτο χέρι, τις σημαντικές προτάσεις και επιλογές που είχε ο Γιάννης τότε. Μπορούσα όμως να καταλάβω πολύ καλά το γιατί. Όπως κι αν ακούγεται, δεν θα άλλαζα ξέρεις το συγκεκριμένο ραδιόφωνο με κανένα άλλο μέσο. Αυτό νομίζω, λέει πολλά. Είναι ένα ιστορικό ραδιόφωνο το συγκεκριμένο άλλωστε, με αληθινές εκπομπές και σήμερα βρίσκεται σε μια πάρα πολύ καλή στιγμή. Την καλύτερη που μπορώ να θυμηθώ εδώ και χρόνια για να το πούμε απλά.
Γίνεται όντως σοβαρή δουλειά, ενώ υπάρχει επίσης (κάτι ιδιαίτερα σημαντικό) μια διοίκηση που δεν της αρέσουν τα λόγια, αλλά τα έργα. Πράγμα σπάνιο.
ΓΜ: Θα μας πεις μια ιστορία που θα ήθελές να μοιραστείς μαζί μας από τις συνεντεύξεις που πήρες όλα αυτά τα χρόνια από πολλούς γνωστούς - θρύλους της παγκόσμιας μουσικής;
ΔΑ: Υπάρχουν τόσες πολλές. Ατέλειωτες. Μου έλεγε μάλιστα η αγαπημένη φίλη Μαρίνα Δανέζη, αυτό το κόσμημα του Gagarin, απο τα πιο σημαντικά παιδιά του χώρου μας, πως θα ήταν καλό να γράψω ένα βιβλίο σχετικά. Ίσως το κάνω κάποτε. Δεν μπορώ λοιπόν να πω μια, να ξεχωρίσω κάποια. Όλες αυτές οι συνεντεύξεις, είναι σαν μια μεγάλη εικόνα. Σαν ένα παζλ, που ενώνεται με ένα περίεργο τρόπο σε μια ιστορία. Θα πω απλά πως είναι αληθινά χαρά μου αυτό που τελικά εισπράττω, μετά απο συνεντεύξεις. Όπως στην περίπτωση των Wolf Alice για παράδειγμα, που το χάρηκαν με την ψυχή τους. Σε ποιόν δεν αρέσει να ακούει καλά λόγια για την δουλεία του. Να λέμε την αλήθεια. Υπάρχουν πάντως απίθανες ιστορίες, απίθανες όντως. Όπως στην περίπτωση του θρυλικού Dave Davies των Kinks, που βγήκε στην εκπομπή με μια εφηβική ορμή και διάθεση να μιλήσει για τα πάντα. Απο τον ήχο της κιθάρας του στο 'You Really Got Me', μέχρι ότι μπορείς να φανταστείς. Πάντως επιμένω, πως όλες αυτές οι συνεντεύξεις, είναι στην ουσία σαν μια. Με τις καλές και κακές στιγμές τους. Δεν θα άλλαζα κάτι άλλωστε.
ΓΜ: Άραγε πως κατάφερες να τους προσεγγίσεις, τη στιγμή που στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είχες βοήθεια από τις Δισκογραφικές Εταιρείες τους;
ΔΑ: Είναι πολλά. Εννοώ, παίζουν ρόλο πολλά σε αυτό. Δεν ξέρω αν είναι μια προσωπική ικανότητα, ή κάποιο ταλέντο, ούτε και στέκομαι εκεί. Είναι σίγουρο πως το διαδίκτυο προσφέρει μια τεράστια δυνατότητα πρόσβασης σήμερα. Όμως αυτό, είναι απλά το μέσο. Απόλυτα απαραίτητο πια, καθοριστικό αν θες, όμως όχι αυτό που φέρνει το τελικό αποτέλεσμα. Το τελικό αποτέλεσμα πηγάζει πάντα απο εμάς τους ίδιους. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Με ένα τρόπο, εμείς οι ίδιοι, δημιουργούμε και τις συνθήκες και τα όλα αυτά, μέσα απο μια βαθιά επιθυμία πρώτα. Αν υπάρχει κάτι που κάνει την διαφορά, είναι ακριβώς αυτό. Η επιθυμία, η καύλα, ο έρωτας για κάτι. Είτε πρόκειται για μία συνέντευξη, είτε πρόκειται για τον πρώτο άνθρωπο που πάτησε στην σελήνη. Χαίρομαι που έφτυσα μια συνέντευξη του Mark E. Smith των Fall λοιπόν, γιατί άργησε 30' να με πάρει τηλέφωνο και διάλεξα να μην του απαντήσω καν, όπως χαίρομαι επίσης και για το ότι βρήκα μια τρύπα για μια συνέντευξη του Neil Young και το κυνήγησα όσο δεν παίρνει άλλο. Δεν έχει σημασία που η συνέντευξη δεν έγινε, αν γίνομαι κατανοητός. Και να γινόταν, πάλι σπίτι μου θα επέστρεφα και τα ίδια πράγματα που κάνω θα έκανα. Μπορεί να γίνει αύριο. Ή σε κάποιο παράλληλο σύμπαν ή ποτέ. Είμαι καλά με τον εαυτό μου κι αυτό με ενδιαφέρει όσο τίποτα άλλο σε κάθε περίπτωση.
ΓΜ: Το ραδιόφωνο στην Ελλάδα του '80, του '90, του 2000 και του σήμερα.
ΔΑ: Το ραδιόφωνο που αγάπησα, πηγαίνει ακόμη πιο πίσω. Στους ερασιτέχνες της δεκαετίας του ΄70 και στις αρχές του '80 επίσης. Υπήρχαν αρκετές εκπομπές τότε, με απίστευτο μεράκι και τον ίδιο απίστευτο σεβασμό μαζί, απέναντι στον ακροατή. Έπαιζαν δηλαδή για την φανέλα. Αυτό, το κράτησα. Ως ακροατής. Εννοώ πως αν αυτοί οι άνθρωποι έδιναν την ψυχή τους χωρίς υλικό αντίκρυσμα, τότε τι πρέπει να κάνει κάποιος που ζει απο αυτό, που πληρώνεται για αυτό. Με βοήθησε αυτή η σκέψη για να μην εφησυχάζομαι ξέρεις. Πολύ. Να προσπαθώ αν θες, πάντα, για το καλύτερο που μπορώ την κάθε φορά. Απο το '87 και μετά, για να απαντήσω στην ερώτησή σου, άλλαξαν τα πάντα. Η πρώτη τριετία, άντε τετραετία της ελεύθερης ραδιοφωνίας, απο το '87 δηλαδή, ήταν μια αποκάλυψη. Ρομαντική εποχή σίγουρα και μαζί, μια εντελώς νέα κατάσταση για το ραδιόφωνο. Μοναδική εποχή για όλους. Και για μας που το ζούσαμε απο μέσα και για τους ακροατές. Στην ουσία, συνδιαμορφώναμε κάτι που ούτε εμείς, μα ούτε κι οι ακροατές γνώριζαν τι ακριβώς είναι! Κι αυτό ήταν και το όμορφο. Ο αυθορμητισμός, η διάθεση για «να αλλάξουμε τον κόσμο» που υπήρχε. Είχε σκάσει σαν βόμβα τότε όλο αυτό, με τρομερή συμμετοχή και όρεξη απο όλες τις πλευρές. Το '90 τα πράγματα άλλαξαν πίστα, σε κάθε επίπεδο. Με το ιδιωτικό πλέον ραδιόφωνο να έχει μπει πολύ γερά, με ότι κι αν αυτό μπορεί να σημαίνει. Με σπουδαία πράγματα και εκεί βέβαια, στην δεκαετία εκείνη. Η ουσία είναι πως σήμερα είμαστε στην εποχή του διαδικτύου πια κι όμως το ραδιόφωνο με χίλιους τρόπους δηλώνει παρών! Είναι καταπληκτικό αυτό. Και στο λέω, γιατί ακούω αρκετά ραδιόφωνα του πλανήτη με πολύ σημαντικές εκπομπές.
ΓΜ: Ο Δημήτρης στο ραδιόφωνο είναι άλλος άνθρωπος από τον πραγματικό Δημήτρη Αντωνόπουλο;
ΔΑ: Πολύ καλή ερώτηση αυτή, μόνο που δεν έχω στ' αλήθεια απάντηση ξέρεις. Ίσως αν το γνώριζα, το ραδιόφωνο να μην είχε πια κανένα αληθινό ενδιαφέρον. Ας το αφήσουμε έτσι λοιπόν.
ΓΜ: Ποια η επαφή σου με τους ακροατές της εκπομπής σε όλα αυτά τα χρόνια;
ΔΑ: Είναι μια μοναδική μορφή επικοινωνίας το ίδιο το μέσο. Αληθινά μοναδική. Είναι κάτι πολύ όμορφο όλο αυτό και με τα χρόνια, γίνεται ακόμη πιο όμορφο τελικά. Είναι μια σχέση ιδιαίτερη λοιπόν για μένα.
ΓΜ: Πώς πιστεύεις ότι θα είναι το ραδιόφωνο μετά από 10 χρόνια; Θα υπάρχει στα FM;
ΔΑ: Σε 10 χρόνια, αν υπάρχει ακόμη ο πλανήτης, θα υπάρχει και το ραδιόφωνο. Σίγουρα. Έστω και χωρίς τα FM.
Τότε ήταν ο Φλεβάρης του 2010 και δε σας κρύβω ότι είναι πολλά τα χρόνια, στα οποία σκέφτομαι να κάνουμε μαζί μια συνέντευξη για το ραδιόφωνο, που τόσο αγαπά, τις εκπομπές του και γενικότερα τον Δημήτρη.
Η ώρα αυτή ήρθε λοιπόν. Το «μικρόφωνο» στον Δημήτρη:
Γιώργος Μπαλιώτης: Ξέρω πολύ καλά ότι το ραδιόφωνο είναι η ζωή σου. Θα ήθελες να μας πεις πως γεννήθηκε μέσα σου η ιδέα να γίνεις ραδιοφωνικός παραγωγός;
Δημήτρης Αντωνόπουλος: Θεωρώ πως κάποια πράγματα μας διαλέγουν στην ουσία, Γιώργο. Αυτό είναι όλο. Συν την βαθιά αγάπη για την μουσική και το Rock & Roll και το ότι ήταν όνειρο της εφηβείας μου. Πόσες φορές άλλωστε προσπαθούμε για τόσα δίχως να τα καταφέρνουμε, ενώ αντίθετα, σε άλλες διαδρομές, τα πράγματα τρέχουν μόνα τους. Με ένα μυστήριο αυτοματισμό. Φυσικά και υπάρχει πάντα σκληρή δουλειά απο πίσω, σε οτιδήποτε όπως ξέρεις. Επιμονή, προσπάθεια, επιθυμία, όμως επιμένω πως μάλλον έχει να κάνει με κάτι που «προηγείται», που στοχεύει απο μόνο του κι εμείς απλά ακολουθούμε. Η αν θες, ταξιδεύουμε μαζί του. Γιατί, είναι ένα όμορφο ταξίδι το να κάνει κάποιος επάγγελμα κάτι που σημαίνει πολλά για εκείνον. Υπάρχει μια σπάνια τύχη σίγουρα σε αυτό. Θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα το αντίθετο.
ΓΜ: Ποιο ήταν το πρώτο βινύλιο που αγόρασες;
ΔΑ: 1978. Υπήρξαν κάποιες κασέτες των Beatles βέβαια πριν, πολύ καθοριστικές, που βρέθηκαν στα χέρια μου απο έναν συμμαθητή μου στο δημοτικό τότε. Όμως το '78 αγόρασα το πρώτο μου βινύλιο. 'Ηταν το ντεμπούτο άλμπουμ των Dire Straits που κυκλοφόρησε εκείνη τη χρονιά. Το (εντελώς) αστείο, είναι πως δυστυχώς δεν υπήρχε πικάπ και τα σχετικά σπίτι. 'Ομως όταν θες, βρίσκεις λύσεις. Δεν θα πω περισσότερα για αυτό, γιατί είναι μια ολόκληρη ιστορία. Όχι, δεν απέκτησα στερεοφωνικό. Όμως ένα «διαλυμένο» πικάπ, με βελόνα σαν πρόκα (όντως) που βρέθηκε με ένα τρόπο στα χέρια μου, συν ένα απλό κασετόφωνο, έκαναν την δουλειά μια χαρά. Βραχυκύκλωμα λέγεται και είναι απλό. Και κάπως έτσι, ένας νέος για μενα κόσμος, είχε μόλις ξεκινήσει. Μου θυμίζεις ξέρεις πράγματα που ανήκουν σε περασμένες πια ζωές κι αυτό είναι πολύ όμορφο.
Τους Dire Straits μάλιστα, είχα την τύχη να τους απολαύσω σε ένα απο τα 20 - 30 καλύτερα live που έχω παρακολουθήσει. Το 1985 συγκεκριμένα, όταν και ήρθαν στην χώρα μας για μία και μοναδική φορά. Και ναι, το ντεμπούτο τους, είναι βέβαια στα πιο αγαπημένα μου άλμπουμ. Έχει ξεχωριστή θέση μέσα μου και είναι λογικό.
ΓΜ: Ποια η σχέση σου με το Κανάλι 1, που έκλεισε 30 χρόνια πέρσι;
ΔΑ: Η σχέση μου το Κανάλι Ένα 90.4 fm, είναι σχέση ζωής. Και στο BBC να πήγαινα για παράδειγμα αύριο (και το εννοώ) δεν θα ήταν το ίδιο. Δεν πρόκειται για ιδρυματισμό ξέρεις. Είναι μια πορεία, μια διαδρομή αν θες, μέσα απο την οποία βλέπεις, καταγράφεις παράλληλα, η ζωή σου να τρέχει μαζί, να κυλάει, ανάμεσα σε πρόσωπα, εικόνες και καταστάσεις. Να θυμίσω εδώ με την ευκαιρία, την μεγάλη επιθυμία του Γιάννη Πετρίδη να επιστρέψει στην ΕΡΤ, την στιγμή που γνωρίζω καλά απο πρώτο χέρι, τις σημαντικές προτάσεις και επιλογές που είχε ο Γιάννης τότε. Μπορούσα όμως να καταλάβω πολύ καλά το γιατί. Όπως κι αν ακούγεται, δεν θα άλλαζα ξέρεις το συγκεκριμένο ραδιόφωνο με κανένα άλλο μέσο. Αυτό νομίζω, λέει πολλά. Είναι ένα ιστορικό ραδιόφωνο το συγκεκριμένο άλλωστε, με αληθινές εκπομπές και σήμερα βρίσκεται σε μια πάρα πολύ καλή στιγμή. Την καλύτερη που μπορώ να θυμηθώ εδώ και χρόνια για να το πούμε απλά.
Γίνεται όντως σοβαρή δουλειά, ενώ υπάρχει επίσης (κάτι ιδιαίτερα σημαντικό) μια διοίκηση που δεν της αρέσουν τα λόγια, αλλά τα έργα. Πράγμα σπάνιο.
ΓΜ: Θα μας πεις μια ιστορία που θα ήθελές να μοιραστείς μαζί μας από τις συνεντεύξεις που πήρες όλα αυτά τα χρόνια από πολλούς γνωστούς - θρύλους της παγκόσμιας μουσικής;
ΔΑ: Υπάρχουν τόσες πολλές. Ατέλειωτες. Μου έλεγε μάλιστα η αγαπημένη φίλη Μαρίνα Δανέζη, αυτό το κόσμημα του Gagarin, απο τα πιο σημαντικά παιδιά του χώρου μας, πως θα ήταν καλό να γράψω ένα βιβλίο σχετικά. Ίσως το κάνω κάποτε. Δεν μπορώ λοιπόν να πω μια, να ξεχωρίσω κάποια. Όλες αυτές οι συνεντεύξεις, είναι σαν μια μεγάλη εικόνα. Σαν ένα παζλ, που ενώνεται με ένα περίεργο τρόπο σε μια ιστορία. Θα πω απλά πως είναι αληθινά χαρά μου αυτό που τελικά εισπράττω, μετά απο συνεντεύξεις. Όπως στην περίπτωση των Wolf Alice για παράδειγμα, που το χάρηκαν με την ψυχή τους. Σε ποιόν δεν αρέσει να ακούει καλά λόγια για την δουλεία του. Να λέμε την αλήθεια. Υπάρχουν πάντως απίθανες ιστορίες, απίθανες όντως. Όπως στην περίπτωση του θρυλικού Dave Davies των Kinks, που βγήκε στην εκπομπή με μια εφηβική ορμή και διάθεση να μιλήσει για τα πάντα. Απο τον ήχο της κιθάρας του στο 'You Really Got Me', μέχρι ότι μπορείς να φανταστείς. Πάντως επιμένω, πως όλες αυτές οι συνεντεύξεις, είναι στην ουσία σαν μια. Με τις καλές και κακές στιγμές τους. Δεν θα άλλαζα κάτι άλλωστε.
ΓΜ: Άραγε πως κατάφερες να τους προσεγγίσεις, τη στιγμή που στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είχες βοήθεια από τις Δισκογραφικές Εταιρείες τους;
ΔΑ: Είναι πολλά. Εννοώ, παίζουν ρόλο πολλά σε αυτό. Δεν ξέρω αν είναι μια προσωπική ικανότητα, ή κάποιο ταλέντο, ούτε και στέκομαι εκεί. Είναι σίγουρο πως το διαδίκτυο προσφέρει μια τεράστια δυνατότητα πρόσβασης σήμερα. Όμως αυτό, είναι απλά το μέσο. Απόλυτα απαραίτητο πια, καθοριστικό αν θες, όμως όχι αυτό που φέρνει το τελικό αποτέλεσμα. Το τελικό αποτέλεσμα πηγάζει πάντα απο εμάς τους ίδιους. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Με ένα τρόπο, εμείς οι ίδιοι, δημιουργούμε και τις συνθήκες και τα όλα αυτά, μέσα απο μια βαθιά επιθυμία πρώτα. Αν υπάρχει κάτι που κάνει την διαφορά, είναι ακριβώς αυτό. Η επιθυμία, η καύλα, ο έρωτας για κάτι. Είτε πρόκειται για μία συνέντευξη, είτε πρόκειται για τον πρώτο άνθρωπο που πάτησε στην σελήνη. Χαίρομαι που έφτυσα μια συνέντευξη του Mark E. Smith των Fall λοιπόν, γιατί άργησε 30' να με πάρει τηλέφωνο και διάλεξα να μην του απαντήσω καν, όπως χαίρομαι επίσης και για το ότι βρήκα μια τρύπα για μια συνέντευξη του Neil Young και το κυνήγησα όσο δεν παίρνει άλλο. Δεν έχει σημασία που η συνέντευξη δεν έγινε, αν γίνομαι κατανοητός. Και να γινόταν, πάλι σπίτι μου θα επέστρεφα και τα ίδια πράγματα που κάνω θα έκανα. Μπορεί να γίνει αύριο. Ή σε κάποιο παράλληλο σύμπαν ή ποτέ. Είμαι καλά με τον εαυτό μου κι αυτό με ενδιαφέρει όσο τίποτα άλλο σε κάθε περίπτωση.
ΓΜ: Το ραδιόφωνο στην Ελλάδα του '80, του '90, του 2000 και του σήμερα.
ΔΑ: Το ραδιόφωνο που αγάπησα, πηγαίνει ακόμη πιο πίσω. Στους ερασιτέχνες της δεκαετίας του ΄70 και στις αρχές του '80 επίσης. Υπήρχαν αρκετές εκπομπές τότε, με απίστευτο μεράκι και τον ίδιο απίστευτο σεβασμό μαζί, απέναντι στον ακροατή. Έπαιζαν δηλαδή για την φανέλα. Αυτό, το κράτησα. Ως ακροατής. Εννοώ πως αν αυτοί οι άνθρωποι έδιναν την ψυχή τους χωρίς υλικό αντίκρυσμα, τότε τι πρέπει να κάνει κάποιος που ζει απο αυτό, που πληρώνεται για αυτό. Με βοήθησε αυτή η σκέψη για να μην εφησυχάζομαι ξέρεις. Πολύ. Να προσπαθώ αν θες, πάντα, για το καλύτερο που μπορώ την κάθε φορά. Απο το '87 και μετά, για να απαντήσω στην ερώτησή σου, άλλαξαν τα πάντα. Η πρώτη τριετία, άντε τετραετία της ελεύθερης ραδιοφωνίας, απο το '87 δηλαδή, ήταν μια αποκάλυψη. Ρομαντική εποχή σίγουρα και μαζί, μια εντελώς νέα κατάσταση για το ραδιόφωνο. Μοναδική εποχή για όλους. Και για μας που το ζούσαμε απο μέσα και για τους ακροατές. Στην ουσία, συνδιαμορφώναμε κάτι που ούτε εμείς, μα ούτε κι οι ακροατές γνώριζαν τι ακριβώς είναι! Κι αυτό ήταν και το όμορφο. Ο αυθορμητισμός, η διάθεση για «να αλλάξουμε τον κόσμο» που υπήρχε. Είχε σκάσει σαν βόμβα τότε όλο αυτό, με τρομερή συμμετοχή και όρεξη απο όλες τις πλευρές. Το '90 τα πράγματα άλλαξαν πίστα, σε κάθε επίπεδο. Με το ιδιωτικό πλέον ραδιόφωνο να έχει μπει πολύ γερά, με ότι κι αν αυτό μπορεί να σημαίνει. Με σπουδαία πράγματα και εκεί βέβαια, στην δεκαετία εκείνη. Η ουσία είναι πως σήμερα είμαστε στην εποχή του διαδικτύου πια κι όμως το ραδιόφωνο με χίλιους τρόπους δηλώνει παρών! Είναι καταπληκτικό αυτό. Και στο λέω, γιατί ακούω αρκετά ραδιόφωνα του πλανήτη με πολύ σημαντικές εκπομπές.
ΓΜ: Ο Δημήτρης στο ραδιόφωνο είναι άλλος άνθρωπος από τον πραγματικό Δημήτρη Αντωνόπουλο;
ΔΑ: Πολύ καλή ερώτηση αυτή, μόνο που δεν έχω στ' αλήθεια απάντηση ξέρεις. Ίσως αν το γνώριζα, το ραδιόφωνο να μην είχε πια κανένα αληθινό ενδιαφέρον. Ας το αφήσουμε έτσι λοιπόν.
ΓΜ: Ποια η επαφή σου με τους ακροατές της εκπομπής σε όλα αυτά τα χρόνια;
ΔΑ: Είναι μια μοναδική μορφή επικοινωνίας το ίδιο το μέσο. Αληθινά μοναδική. Είναι κάτι πολύ όμορφο όλο αυτό και με τα χρόνια, γίνεται ακόμη πιο όμορφο τελικά. Είναι μια σχέση ιδιαίτερη λοιπόν για μένα.
ΓΜ: Πώς πιστεύεις ότι θα είναι το ραδιόφωνο μετά από 10 χρόνια; Θα υπάρχει στα FM;
ΔΑ: Σε 10 χρόνια, αν υπάρχει ακόμη ο πλανήτης, θα υπάρχει και το ραδιόφωνο. Σίγουρα. Έστω και χωρίς τα FM.