Η Nalyssa Green αγαπά τα synths, ακούει Πρωτοψάλτη και είναι (πλέον) φαν του Κοέν

Για να σπάσει, όμως, ο πάγος (ή μάλλον τα παγάκια) ξεκινήσαμε κάπως έτσι...

Με δύο καλαμάκια σερβίρονται τα κοκτέιλ, αλλά τελευταία έχω έναν οικολογικό προβληματισμό πάνω σ΄αυτό, γιατί καλό θα ήταν να χρησιμοποιούμε όσο λιγότερο πλαστικό γίνεται. Υπάρχει και μια πανευρωπαϊκή οδηγία που σιγά σιγά θα καταργήσει τα καλαμάκια. Οπότε εγώ τώρα πια ζητάω ένα καλαμάκι, δηλαδή έχω μειώσει στο μισό το πλαστικό που χρησιμοποιώ στα κοκτέιλ μου! Αλλά το τραγούδι τα λέει όπως ήταν τα πράγματα. Αν ήμουν κοκτέιλ, θα ήμουν το μοχίτο γιατί είμαι λίγο έως πολύ πράσινη και μ΄ αρέσει κιόλας. Είναι πολύ δροσερό και καλοκαιρινό.

Αισθητικά μου κάνει «κλικ»! Τα τελευταία χρόνια τα synthesizers μ' αρέσoυν πάρα πολύ. Μ΄αρέσει η αίσθηση που φέρνουν στο κομμάτι και το γεγονός ότι μπορείς να τα πειράξεις και να τα κάνεις όπως θέλεις εσύ. Μ’ αρέσει που αν και είναι όργανα πάρα πολύ χρησιμοποιημένα εδώ και πολλές δεκαετίες και, ίσως, συνυφασμένα με τις δεκαετίες αυτές, φέρνουν  ένα φρέσκο πράγμα στον ήχο. Εγώ παλιά έπαιζα κυρίως με ακουστική κιθάρα και τώρα αυτό το έχω αφήσει πίσω μου. Έχουν μπει τα synthesizers και νιώθω ότι είναι ένας πολύ πιο φρέσκος ήχος από τον folk ήχο μιας ακουστικής κιθάρας.

Τελευταία με ενδιαφέρει πολύ ο ελληνικός στίχος, αλλά δεν μπορώ να πω ότι τελείωσα με τον αγγλικό στίχο. Θεωρώ ότι στο μέλλον μπορεί να επιστρέψω, ωστόσο, αυτή την περίοδο είμαι στον ελληνικό στίχο. Τα τελευταία δυο – τρία χρόνια γράφω σχεδόν μόνο στα ελληνικά και είναι κάτι που με ενδιαφέρει πάρα πολύ, ενώ, παράλληλα, ακούω πολύ περισσότερο ελληνική μουσική απ΄όσο άκουγα παλιά. Νομίζω ότι καταφέρνω να εκφράζομαι στη μητρική μου γλώσσα κι αυτό είναι κάτι πάρα πολύ δυνατό. Η αγγλική γλώσσα είναι πολύ πιο μουσική γλώσσα για το είδος που κάνω εγώ, αλλά τα ελληνικά είναι η μητρική μας γλώσσα και κάθε λέξη φέρει μια ένταση, που είναι χίλιες φορές μεγαλύτερη από αυτήν των αγγλικών λέξεων. Είναι η γλώσσα με την οποία σκεφτόμαστε, οπότε αμέσως έχει αντίκτυπο.

Πάντα άκουγα ελληνική μουσική, ελληνόφωνη και αγγλόφωνη. Τελευταία (θα το πω!) ακούω μουσική που κλίνει προς το έντεχνο, πιο συγκεκριμένα, ακούω αρκετά Ελευθερία Αρβανιτάκη και Άλκηστη Πρωτοψάλτη. Δεν ακούω πρώτη φορά, προφανώς, αλλά το τελευταίο καλοκαίρι βάζω τα 90ς της Πρωτοψάλτη, για παράδειγμα, και λαμβάνω μια ευχαρίστηση που δεν μπορώ να τη λάβω από κανένα άλλο είδος μουσικής. Νομίζω έχει να κάνει με την πάρα πολύ με την ωραία γλώσσα της Λίνας Νικολακοπούλου εκείνης της εποχής, αλλά και με το γεγονός ότι είναι οικεία, καθώς τα άκουγαν οι γονείς μας κι εμείς ως παιδιά.

Ακούω πολύ The Boy, Παύλο Παυλίδη, Nefeli Walking Undercover, Δεσποινίς Τρίχρωμη, Λάμδα, Άλλη μια μπάντα από τη Νότια Ντακότα ,Κύριο Κάππα, Φοίβο Δεληβοριά, Λένα Πλάτωνος, Κωνσταντίνο Βήτα και άλλα πολλά που σίγουρα ξεχνάω.

Μ’ αρέσει πάρα πολύ να γράφω μουσική για θέατρο και το κάνω αρκετά τα τελευταία χρόνια. Είναι άλλο πράγμα. Προφανώς είναι δημιουργία και έκφραση και τα δύο, αλλά είναι διαφορετικός ο τρόπος.  Στην τραγουδοποιία γράφω εγώ για μένα, είναι μια πιο μοναχική δραστηριότητα, ενώ στο θέατρο πρέπει να μπεις στο έργο, να αγκαλιάσεις μια πλοκή ή μια ιστορία και να συνεργαστείς με πολλές άλλες ειδικότητες, οπότε έχει μια διαφορετική λειτουργία. Είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον. Μέχρι να ασχοληθώ με το θέατρο δεν είχα καταλάβει ότι μου αρέσει και από τότε έχει ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο για μένα. 

Καταρχάς είναι ελληνόφωνος, ενώ οι δύο προηγούμενοι ήταν αγγλόφωνοι. Έχει περάσει πολύς καιρός από τον προηγούμενο δίσκο μου και, συγκεκριμένα, 6 χρόνια, οπότε κι εγώ έχω αλλάξει πάρα πολύ.. Νομίζω ακούγεται και στα τραγούδια που έχουν κυκλοφορήσει ήδη, ότι ο ήχος μου έχει πάει κάπου αλλού. Παρόλα αυτά νομίζω ότι η γραφή μου είναι συγκεκριμένη. Πιστεύω ότι υπάρχει ένας κοινός χαρακτήρας στα τραγούδια, ακόμη και από τα πρώτα μέχρι τώρα. Κατά τα άλλα, πέρα από την αλλαγή στη γλώσσα, που είναι πολύ σημαντικό, έχει αλλάξει αρκετά η ενορχήστρωση, καθώς και ο παραγωγός.

Όλο αυτό το διάστημα είχαν γραφτεί τραγούδια, τα οποία θα έπρεπε να ήταν ένας ενδιάμεσος δίσκος, ο οποίος έτυχε και δεν έγινε ποτέ. Μετά ήρθαν τα ελληνόφωνα, που μου είναι πιο επείγον να τα κυκλοφορήσω τώρα, δηλαδή κοντά στη στιγμή που γράφτηκαν. Νομίζω έχει να κάνει και με το ότι ασχολήθηκα αρκετά με το θέατρο, επομένως, δεν είχα πολύ χρόνο να τρέξω το θέμα «δίσκος», το οποίο είναι ούτως ή άλλως ένα δύσκολο θέμα! 

Ήθελα να αποδώσω μαζί τις έννοιες της πτώσης, της βύθισης, αλλά και της άνθισης, καθώς στα αγγλικά η λέξη έχει διαφορετική σημασία. Θα γράφεται στα ελληνικά ο τίτλος, αλλά το εξώφυλλο θα έχει κάτι από το «ανθίζω». 

Πάντα δυσκολεύομαι να ορίσω το είδος. Θα έλεγα ότι είναι εναλλακτικό pop ή indie pop, νομίζω ότι αυτό δίνει ένα στίγμα. Νομίζω, όμως, ότι για τα πάντα που αφορούν δημιουργίες καλλιτεχνικού ενδιαφέροντος, είναι κάπως δύσκολο να βάλεις μία μόνο κατηγορία. Χρειάζεται μάλλον για να συννενοούμαστε, αλλά πάντα με δυσκολεύει, ακόμη και για άλλους καλλιτέχνες. 

Από τη μία, το βλέπω και το πιστεύω ότι είναι πιο δύσκολο, γιατί είναι εναλλακτικό, είναι πιο περίεργο από τα mainstream πράγματα. Από την άλλη, επειδή ο στίχος είναι ξεκάθαρος, σε μια ιδανική πραγματικότητα πιστεύω ότι δεν θα ήταν τόσο δύσκολο να φτάσει σε ένα ευρύ κοινό. Το υλικό από μόνο του δεν νομίζω ότι είναι κάτι πολύ πειραματικό ή πολύ δύστροπο, για να μην μπορεί να φτάσει σε περισσότερο κόσμο. Όντως, όμως, αυτό το είδος μουσικής, που είναι λίγο διαφορετικό, δεν έχει φτάσει σε μεγάλο κοινό.

Ήδη έχω στοιχεία και από άλλα πράγματα, αλλά ο τρόπος που θα το ενορχηστρώσω και θα το φτιάξω θα είναι δικός μου. Δεν έχω θέμα να πάρω πράγματα και από άλλα είδη, αλλά θα τα φέρω στα μέτρα μου. Δεν νομίζω ότι ποτέ θα έκανα κάτι που δεν θα ήμουν εγώ, γιατί δεν θα το έκανα καλά. Προφανώς αλλάζουμε μέσα στον χρόνο, αλλά δεν πιστεύω ότι θα άλλαζα κατεύθυνση για να γίνω, για παράδειγμα, πιο εμπορική. Ελπίζω σε 5 χρόνια να έχει συμβεί κάτι και να υπάρχει το υπόβαθρο, ώστε όλοι αυτοί καλλιτέχνες που έχουν το δικό τους ύφος να μπορέσουν να φτάσουν το κοινό. Στην ουσία, να μην αλλάξουν οι δημιουργοί, να έρθει κοντά το κοινό.

Όχι πάντα. Βασικά μ’ αρέσουν οι περίεργες διασκευές! Μ’ αρέσει να πειράζω πολύ το τραγούδι που διασκευάζω, οπότε μπορεί να είναι ένα τραγούδι που αγαπώ πολύ και θέλω να το πω ή μπορεί να είναι ένα τραγούδι που είναι «κόντρα». Για παράδειγμα είχα διασκευάσει το “What is love” των Haddaway, που είναι χιτάρα, 90s, χορευτικό. Κάποια στιγμή όταν το άκουγα, συνειδητοποίησα ότι οι στίχοι ήταν πολύ μελαγχολικοί και έτσι το έκανα μπαλάντα. Οι Haddaway δεν είναι η αγαπημένη μου μπάντα - και μάλλον κανενός! (γέλια). Ήθελα , όμως, να ασχοληθώ με αυτό το τραγούδι και να του δώσω μια άλλη πνοή, να το δω από μια άλλη ματιά.

Τον καταλαβαίνω τον χαρακτηρισμό, κυρίως για τη φωνή μου και τη χροιά μου, η οποία είναι κάπως παιδική. Επίσης, ο τρόπος που τραγουδώ είναι κάπως απλός. Ούτε καμία μεγάλη έκταση έχω, ούτε ψάχνω τα όρια της φωνής. Μ’ αρέσει να τραγουδώ απλά και με αίσθημα. Ωστόσο, εγώ για τον εαυτό μου, πιστεύω ότι έχω πολλές πτυχές. Απλώς, ίσως, αυτή να είναι η πιο έντονη λόγω της φωνής μου.

Να, για παράδειγμα, αυτό το video-clip είναι εύθραυστο, αλλά δεν έχει αγνότητα ή αθωότητα. Ίσως να έχει, αλλά με έναν περίεργο τρόπο. Νομίζω ότι έχω στιγμές πιο προκλητικές, αλλά και πάλι με έναν τρόπο απλό και όχι φοβερά έντονο.

Έχουμε διαλέξει κάποια τραγούδια, μάλλον τα πιο αντιπροσωπευτικά ή σημαντικά, κατά την άποψή μας, και αυτά που ταιριάξαμε στον τρόπο τον δικό μας, στη μπάντα και στις φωνές μας. Γενικά το project αυτό το στήνουμε από το 2017 και το βασικό του χαρακτηριστικό είναι ότι, αντί να υπάρχει ένας άντρας ερμηνευτής, υπάρχουν τρεις γυναίκες ερμηνεύτριες. Και οι τρεις φωνές είναι αρκετά διαφορετικές μεταξύ τους. Η καθεμία μας προέρχεται από έναν άλλο κόσμο και έχει τον δικό της τρόπο. Μοιράσαμε τα κομμάτια σε σχέση με τις φωνές.  Το πρόγραμμα είναι χωρισμένο δια τρία και κάθε φορά που η μία από εμάς είναι πρώτη φωνή, οι άλλες δύο παίρνουν τον ρόλο των backing vocals, γιατί ο Κοέν πάντα είχε γυναίκες στα backing vocals. Είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό στοιχείο του. Το όραμα ήταν του Μωυσή Ναχμία . Μας μάζεψε, το έστησε και το έκανε πραγματικότητα. Θεωρώ ότι είναι μια πάρα πολύ έξυπνη και όμορφη ιδέα, γιατί δίνει μια νέα ματιά στα τραγούδια από την αρχή. Μόνο και μόνο το ότι ακούς γυναικείες φωνές να τα τραγουδούν, σε κάνει να τα ακούσεις από την αρχή και κάπως διαφορετικά.

Έχω πολύ μεγάλη χαρά με αυτό το project γιατί, πέρα από το ότι ήρθα σε πιο στενή επαφή με το έργο του Κοέν, γνώρισα και τις άλλες δύο φανταστικές κυρίες, όπως και τους μουσικούς μας που είναι υπέροχοι. Η Sugahspank! είναι μια φανταστική τραγουδίστρια, με φοβερά έντονη και πανέμορφη φωνή, σαν να είναι μια μαύρη φωνή με ψυχή Πειραιώτισσας και τη Λουίζα Σοφιανοπούλου, η οποία έχει από τις πιο δουλεμένες και εντυπωσιακές φωνές που έχω γνωρίσει ποτέ. Η καθεμιά μας έχει έναν άλλο τρόπο και αυτό κάνει το δέσιμο πολύ μαγικό. Ερχόμαστε από άλλα είδη και όλο αυτό μπλέκεται και ολοκληρώνεται σε κάτι αρμονικό.

Ήμουν μακριά, η αλήθεια είναι, από τον Λεονάρντ Κοέν. Προφανώς εκτιμούσα πάρα πολύ το έργο του. Όταν μου ήρθε η πρόταση για το project μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον το concept. Ξεκινώντας, πηγαίνοντας στην πρώτη πρόβα και τραγουδώντας τα πρώτα κομμάτια, ένιωσα μια συγκίνηση που με έκανε να πω το «ναι» απ’ την αρχή και να βουτήξω στο έργο του Κοέν. Ουσιαστικά, τώρα και μέσα από το project, έχω καταλάβει και έχω αγαπήσει τα τραγούδια του. Τώρα έγινα φανατική!

Καταρχάς, ήθελα ένα άλλο όνομα για το project μου. Το Nalyssa ήταν ήδη το «παρατσούκλι» μου ή αλλιώς το nickname μου. Έπαιζα ένα παιχνίδι online και ο χαρακτήρας μου λεγόταν Nalyssa και μου άρεσε.  Το χρησιμοποιούσα ως nickname στον ηλεκτρονικό τότε κόσμο, στο email μου, στο myspace κλπ. Το Green προέκυψε από το αγαπημένο μου χρώμα, το πράσινο.