Μπήκε ο Σεπτέμβριος και έφτασε ο καιρός να μοιραστούμε μαζί σας τα ακούσματα μας.
Για να αποφασιστεί ο δίσκος του μήνα δυσκολευτήκαμε αρκετά, καθώς είχε μεσολαβήσει το καλοκαίρι και οι επιλογές ήταν πολλές. Πολλά συγκροτήματα και καλλιτέχνες έφτασαν κοντά στην κορυφή: o Kamashi Washington με το πολυσυλλεκτικό "Heaven and Earth", η Tash Sultana με το ενδιαφέρον ντεμπούτο της "Flow State" και οι Spiritualized με το (μάλλον) αποχαιρετιστήριο "And Nothing Hurt". Όμως, παρ' όλες τις φωνές και τα μπουγέλα, νικητές βγήκαν οι The Coral από την Αγγλία με το λίγο folk, λίγο rock και λίγο indie "Move Through The Dawn", που τελικά στάθηκε το πιο προσιτό (ηχητικά) σε όλους τους συντάκτες.
Μπορεί να μην είναι ένας ριζοσπαστικός δίσκος που θα αλλάξει τη μουσική βιομηχανία, είναι, όμως, ένας πολύ καλός δίσκος που δείχνει τους συνθετικούς ελιγμούς των Coral. Δεν θυμίζει το ντεμπούτο τους ("The Coral", 2002) αλλά ούτε και τον προηγούμενο δίσκο τους "Distance Inbetween" (τον πρώτο μετά την επανένωση τους το 2014). Στο "Move Through The Dawn" η μπάντα πάτησε το λεγόμενο «κουμπί του Jeff Lynne»*, frontman και παραγωγό των ELO, αλλά και παραγωγό του George Harrison, του Tom Petty και του Roy Orbison μεταξύ άλλων.
Η μπάντα έχει, λοιπόν, δανειστεί μερικά τρικ από τον Jeff - όχι τόσο τις πολλαπλές ακουστικές κιθάρες, αλλά την συνολική αίσθηση της ηχογράφησης, από τα ταμπούρα μέχρι τα φωνητικά. Θα το καταλάβετε ακούγοντας το "Eyes like Pearles", "Reaching Out For A Friend" και "She's a Runaway". Η φόρμουλα αλλάζει λίγο στο "Εyes Of The Moon" με το φλάουτο στο mix για λίγη ψυχεδέλεια, αλλά και στο πολύ μελωδικό "Undercover Οf Τhe Night".
Το 'Move Through The Dawn' είναι ένα πολύ καλό δείγμα της pop-rock σκηνής, όταν μπάντες σαν τους Coral επιστρέφουν ανανεωμένοι με την απαραίτητη ποικιλία, ώστε να κερδίσουν και πάλι το ενδιαφέρον μας. Κάποιοι μπορεί να διαφωνήσουν ότι παραείναι ρετρό και ίσως αναχρονιστικό, αλλά ο οργανικός ήχος στον οποίο στοχεύει η μπάντα θα ακούγεται πάντα σύγχρονος.
*φράση δανεισμένη από την κριτική του Classic Rock για τον δίσκο "Get Up" του Bryan Adams όπου, όντως, παραγωγός ήταν Jeff Lynne.
Μπορεί να μην είναι ένας ριζοσπαστικός δίσκος που θα αλλάξει τη μουσική βιομηχανία, είναι, όμως, ένας πολύ καλός δίσκος που δείχνει τους συνθετικούς ελιγμούς των Coral. Δεν θυμίζει το ντεμπούτο τους ("The Coral", 2002) αλλά ούτε και τον προηγούμενο δίσκο τους "Distance Inbetween" (τον πρώτο μετά την επανένωση τους το 2014). Στο "Move Through The Dawn" η μπάντα πάτησε το λεγόμενο «κουμπί του Jeff Lynne»*, frontman και παραγωγό των ELO, αλλά και παραγωγό του George Harrison, του Tom Petty και του Roy Orbison μεταξύ άλλων.
Η μπάντα έχει, λοιπόν, δανειστεί μερικά τρικ από τον Jeff - όχι τόσο τις πολλαπλές ακουστικές κιθάρες, αλλά την συνολική αίσθηση της ηχογράφησης, από τα ταμπούρα μέχρι τα φωνητικά. Θα το καταλάβετε ακούγοντας το "Eyes like Pearles", "Reaching Out For A Friend" και "She's a Runaway". Η φόρμουλα αλλάζει λίγο στο "Εyes Of The Moon" με το φλάουτο στο mix για λίγη ψυχεδέλεια, αλλά και στο πολύ μελωδικό "Undercover Οf Τhe Night".
Το 'Move Through The Dawn' είναι ένα πολύ καλό δείγμα της pop-rock σκηνής, όταν μπάντες σαν τους Coral επιστρέφουν ανανεωμένοι με την απαραίτητη ποικιλία, ώστε να κερδίσουν και πάλι το ενδιαφέρον μας. Κάποιοι μπορεί να διαφωνήσουν ότι παραείναι ρετρό και ίσως αναχρονιστικό, αλλά ο οργανικός ήχος στον οποίο στοχεύει η μπάντα θα ακούγεται πάντα σύγχρονος.
*φράση δανεισμένη από την κριτική του Classic Rock για τον δίσκο "Get Up" του Bryan Adams όπου, όντως, παραγωγός ήταν Jeff Lynne.
Σχετικό θέμα