Υπάρχουν καλλιτέχνες της διεθνούς δισκογραφίας που δεν βρίσκονται στη πρώτη γραμμή. Όχι επειδή δεν το αξίζουν, αλλά επειδή δεν είναι τόσο επικοινωνιακοί ή τους αρέσει πιο πολύ η διαδικασία της ηχογράφησης. Κάπου εκεί κρύβεται η ιδιοφυΐα του Jeff Lynne, του ανθρώπου που είναι υπεύθυνος για την παραγωγή δίσκων των George Harrison, Tom Petty and The Heartbreakers, Roy Orbison, Bryan Adams, Del Shannon, Brian Wilson και Regina Spektor μεταξύ άλλων. Ήταν επίσης μέλος και παραγωγός των Travelling Wilburys, το supergroup στο οποίο συμμετείχαν οι Dylan, Petty, Harrison, Orbison μαζί με τον Lynne. Στον πολύ κόσμο το όνομα του χάνεται ανάμεσα στο πεντάγραμμο. Όπως μου είχε πει ο ιδιοκτήτης του bar Σπέτσα (στις Σπέτσες) - που αρέσκεται να κάνει test μουσικών γνώσεων στους θαμώνες - όταν κάποιος ονοματίζει τους Travelling Wilburys πάντα ξεχνάει τον τύπο με το μούσι (δηλαδή τον Jeff Lynne).
Η μουσική καριέρα του Jeff έχει σαν αρχή και τέλος τους Electic Light Orchestra, μία κατά βάση rock 'n roll μπάντα με στοιχεία «κλασσικής μουσικής» στην ενορχήστρωση της. Ξεκίνησε μέσα στα 70s μαζί με τον Roy Wood και τον Bev Bevan και έχει διασχίσει τέσσερις δεκαετίες μουσικής. Αυτή τη στιγμή οι ELO περιοδεύουν με μοναδικό αυθεντικό μέλος τον Jeff, σε μία αλυσίδα συναυλιών που ξεκίνησε το 2014 στο Hyde Park (τότε μαζί με τον παλιό πληκτρά Richard Tandy που στην τρέχουσα περιοδεία απουσιάζει για αδιευκρίνιστους λόγους). Λόγω της ένθερμης αποδοχής, ο Lynne αποφάσισε να συνεχίσει τις ζωντανές εμφανίσεις των ELO φτάνοντας στον Οκτώβριο του 2018 όπου τον συναντήσαμε από κοντά στην O2 arena του Λονδίνου. Τώρα πια το επίσημο όνομα της μπάντας είναι 'Jeff Lynne's ELO' για να μην συγχέεται με διάφορες tribute bands που υφίστανται.
Στις ζωντανές εμφανίσεις των ELO τον κεντρικό άξονα αποτελούν οι συνθέσεις. Τα hits τους είναι πολλά και οι μελωδίες τόσο γνωστές που θέλει προσπάθεια για να μην τραγουδήσεις μαζί με τη μπάντα. Οι μουσικοί οι οποίοι πλαισίωναν τον Jeff Lynne μάλλον έπαιζαν πιο καλά από ότι θα έπρεπε - υπό την έννοια ότι δεν άφηναν χώρο για αυτοσχεδιασμούς και δεν παρέκκλιναν από τα καλούπια των κομματιών. Αυτό σαφώς δείχνει την εμμονή του Jeff με το studio. Η τελειομανία του Lynne εν μέρη ταιριάζει στα τραγούδια του, με εκτελέσεις που ήταν μεστές, χωρίς να τους λείπουν όλοι οι διαστημικοί ήχοι που υπάρχουν στις studio εκτελέσεις. Από την άλλη χάνει στον αυθορμητισμό και στην αίσθηση που προκαλούν πιθανές ανεξέλεγκτες ζωντανές εκτελέσεις.
Από το "Evil Woman" και μετά η ELO του Lynne κρατούσε όρθιους τους θεατές της Ο2, που χόρευαν και λίγο. (βλέπετε εκτός του ότι ο μέσος όρος ηλικίας ήταν 50+, στην O2 είχε μόνο καθήμενους). Με τρία (!) άτομα στα keyboards και το απαραίτητο string section, ζωντάνεψαν το "All Around The World" και το "Livin' Thing". Η disco πλευρά τους, "The Last Train To London" & "Shine A Little Love" διαδέχτηκε τo rock n' roll του "Rockaria!" φτάνοντας στο "Don't Let Me Down" (το κομμάτι τους που έφτασε πιο ψηλά στα charts στην Αμερική) για να τραγουδήσουν μαζί με τον κόσμο το 'Grooosss΄ στο ρεφρέν (μία λέξη που δε σημαίνει απολύτως τίποτα!).
Ο Jeff Lynne βρισκόταν στη μέση της σκηνής με την κιθάρα του, αλλάζοντας τραγούδια και κιθάρες χωρίς πολλά λόγια. Συνεπώς δεν χρειάστηκε πάνω από μιάμιση ώρα για να μας παρουσιάσει ένα γεμάτο set που περιέλαβε και το "Handle With Care" των Wilburys, μία συγκινητική στιγμή κατά την οποία στην οθόνη βρέθηκαν όλοι οι εκλιπόντες συνεργάτες του. Εκεί ανάμεσα έπαιξαν και το riff του "Do Ya", ένα τραγούδι που είχε γράψει ο Lynne για τους The Move, την μπάντα του Roy Wood.
Μαέστρος και ενορχηστρωτής ήταν ο Mike Stevens και όχι ο Jeff, ο οποίος σύστησε και τους μουσικούς. Ο Lynne από τη μεριά του δεν προσπάθησε να συνδεθεί με το κοινό και δεν κουνήθηκε ιδιαίτερα από τη θέση του, πάρα μόνο για κάνει μερικά άβολα 'thumbs up' στο κοινό. Τα φωνητικά του όμως ήταν διατηρημένα εξαιρετικά, ειδικά άμα λάβουμε υπόψη μας πόσο απαιτητικά είναι τα τραγούδια. Όταν η υπόλοιπη μπάντα ηρεμούσε, όπως στο "When I Was A Boy", οι φωνητικές ικανότητες του Jeff Lynne έβγαιναν στην επιφάνεια. Τα οπτικά εφέ κάλυπταν την στατικότητα του στη σκηνή, με πυροτεχνήματα, αστέρια και ένα στοχευμένο light show που συμπλήρωνε το θέαμα του 'Mr. Blue Sky'. Εκεί που ο Jeff χαλάρωσε και αντάλλαξε μερικά solo κιθάρας με την υπόλοιπη μπάντα ήταν στο "Roll Over Beethoven", με το οποίο μας αποχαιρέτησε.
Με ένα show παραγυαλισμένο και στημένο στην εντέλεια οι ELO βρίσκονται ακόμα στο προσκήνιο (άλλωστε και η τελευταία δισκογραφική τους δουλεία του 2015 δεν είναι μακριά). Δεν δίνουν μία συνηθισμένη rock συναυλία με τα αρχέτυπα των rock stars που οργώνουν τη σκηνή ενώ είναι από τα συγκροτήματα που δύσκολα θα κερδίσουν μικρότερες ηλικίες. Χάνουν στο ότι από τις συναυλίες τους λείπει το στοιχείο της έκπληξης αλλά κερδίζουν με το μουσικό αντίβαρο του - εμφανώς παραγνωρισμένου - Jeff Lynne, με τις εκκεντρικές και εθιστικές συνθέσεις του.
Jeff Lynne's ELO Setlist
Standin' in the Rain
Evil Woman
All Over the World
Showdown
Do Ya (The Move)
When I Was a Boy
Livin' Thing
Handle With Care (Traveling Wilburys)
Rockaria!
Last Train to London
10538 Overture
Shine a Little Love
Wild West Hero
Sweet Talkin' Woman
Telephone Line
Don't Bring Me Down
Turn to Stone
Mr. Blue Sky
Encore:
Roll Over Beethoven (Chuck Berry)