Τι θα ακούσεις:
Πειραματική μουσική για παράσταση σύγχρονου χορού
Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
Στην Κοσμόπολη, Περιπλανώμενος
Βαθμολογία:
7
Αρκετοί είναι οι μουσικοί τα τελευταία χρόνια που παράλληλα με μια πορεία σε rock χώρους ασχολούνται με σύνθεση μουσικής για ταινίες ή θέατρο. Μια δουλειά που ασφαλώς δεν είναι για όλους. Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος, όμως, έχει από χρόνια αποδείξει πως ξεχωρίζει από το τσούρμο, με τις Τρύπες, με τη συνεργασία με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, ακόμα και με πιο πρόσφατες προσωπικές δουλειές του. Μια από αυτές ήταν και η μουσική που έγραψε για την ταινία «Μικρό Ψάρι» του Γιάννη Οικονομίδη πριν από πέντε χρόνια. Η πιο πρόσφατη κυκλοφορία του δημιουργήθηκε με βάση μια χορευτική παράσταση αυτή τη φορά.
Ο τίτλος της παράστασης της ομάδας Creo Dance Company που χορογράφησε η Πωλίνα Κρεμαστά έδωσε και τον τίτλο του δίσκου, ενός δίσκου που μπορεί εύκολα να σταθεί αυτούσιος, έξω από θέατρα ή χωρίς τη συνοδεία χορευτών. Από μια σκοπιά, βέβαια, έχει ενδιαφέρον και είναι σημαντικό να ακουστεί ο δίσκος παράλληλα με τη χορογραφία για να αποκαλυφθούν μερικές μουσικές λεπτομέρειες ή ιδέες που μπορεί να κρύβονται όταν βγαίνουν από κάποιο CD player ή ακουστικά. Αν η παράσταση σας είναι δυσπρόσιτη, υπάρχουν αποσπάσματα στο YouTube. Από την άλλη, βάζοντας να παίξει το άλμπουμ η «καταβύθιση» μπορεί να μην ξεκινάει κατευθείαν, αλλά όταν επιταχύνει ο ρυθμός στα μισά του «Στην Κοσμόπολη» δεν υπάρχει επιστροφή. Λούπες και «θόρυβοι» με την κιθάρα που δίνουν νόημα στην «μουτζούρα» του εξώφυλλου, όλο πηγαίνουν προς τα κάπου κι όλο ξαναγυρνάν στα ίδια.
Οι Βορεάδες στη μυθολογία ήταν οι δίδυμοι φτερωτοί γιοι του Βορέα, ο Ζήτης και ο Κάλαης. Άνεμοι, κατά κάποιο τρόπο. Όνομα ανέμου και ο «Απόγειος» - αυτός που έρχεται από την στεριά - όπως λέγεται το τέταρτο κομμάτι του δίσκου. Η αρχή του ακούγεται όντως σαν άνεμος, όχι άγριος, αλλά σίγουρα όχι γαλήνιος, πριν εξελιχθεί σε μια ατμοσφαιρική μελωδία, τόσο διακριτική όσο και ενδιαφερουσα, όπως θα ‘πρεπε σύμφωνα με τον Brian Eno. Προς το τέλος του οι λούπες και τα «κρουστά» ανεβάζουν και πάλι ταχύτητα. Υπάρχουν αρκετές τέτοιες αλλαγές στο ρυθμό στην περίπου μία ώρα που διαρκεί ο δίσκος. Δεν γνωρίζω μέσα στην χορευτική παράσταση πώς εκφράζονται οι αυξομειώσεις αυτές, στην ακρόαση πάντως περνάνε ανεπαίσθητα, χωρίς να χαλάνε τη συνοχή του έργου.
Ταυτόχρονα, με τα μικρά «διαλείμματα» σε διάφορα σημεία του άλμπουμ δίνεται η δυνατότητα στις ζωηρές μουσικές ιδέες να ξεχωρίσουν και να γίνουν πιο εύκολα κατανοητές. Οι ιδέες αυτές θα έμπαιναν κυρίως κάτω από την ταμπέλα «πειραματική ηλεκτρονική» αν υπήρχε ανάγκη για κάτι τέτοιο. Το πιο χαρακτηριστικό για τα παραπάνω και πιο «εύκολο» κομμάτι είναι το «Περιπλανώμενος». Η χορογράφος έπραξε σε σύγχρονο πλαίσιο, εμπνεόμενη όμως από παραδοσιακούς χορούς. Κάπως έτσι θα μπορούσε να ήταν μια άλλη ταμπέλα για το δίσκο με βάση κάποια απ’ όσα ακούγονται.
Μην νομίσετε, δεν θυμίζει «παραδοσιακά» η κιθάρα και οι λούπες καθ’ αυτές. Είναι οι ρυθμοί, όπως αυτός στο δεύτερο μισό του «Έξοδος - Επιστροφή», που θα μπορούσαν να χορεύονται κυκλικά, με τρόπο οικείο στους περισσότερους από ‘μας, μακριά απ’ το σανίδι. Περίπου αυτός ήταν, άλλωστε, και ο πρωταρχικός στόχος των μουσικών αυτών και ο Μπάμπης Παπαδόπουλος τον πέτυχε για ακόμα μία φορά.