Ένας από τους ευρωπαίους καλλιτέχνες με τις πιο ιδιαίτερες φωνές και προσωπικό στυλ της τελευταίας 10ετίας, ο José Gonzalez, παρουσίαστηκε για δεύτερη φορά στην Ελλάδα, την Τετάρτη το βράδυ παρουσίαζοντας σε μία συναυλία που διήρκησε περίπου μία ώρα, κυρίως το υλικό από τις δύο δισκογραφικές του δουλειές Veneer και In Our Nature. Καλός, πρώτος, οιωνός για τη βραδιά ήταν η αθρόα προσέλευση του κόσμου, ο οποίος τελικά γέμισε το Gagarin, ενδεικτικό του ότι ο Gonzalez εκτός από τις δεδομένες αρετές του ως μουσικός είναι προφανώς και πολύ αγαπητός στο ελληνικό κοινό.
Η συναυλία ξεκίνησε στην ώρα της, οπού και ο Gonzalez εμφανίστηκε επί σκηνής μόνος, παρέα μόνο, με την κλασσική κιθάρα του, όπως άλλωστε κάνει, ως επί του πλείστον τουλάχιστον, και στα albums του, και η ατμόσφαιρα, αμέσως ζεστάθηκε χωρίς, όμως, να υπάρχει η αίσθηση της «απογείωσης» κατά τη διάρκεια και μετά το πρώτο κομμάτι. Κι αυτό, γιατί ο ήχος του Gonzalez, ευαίσθητος και ευάλωτος ακόμα και στους παραμικρούς θορύβους διαχέοταν, αρχικά τουλάχιστον, πιο αόριστα από ότι ίσως προτείνει η αισθητική της μουσικής του.
Το κύριο πρόβλημα, λοιπόν, ήταν ότι, λίγο εξαιτίας του θορύβου του κοινού (παρόλο που έγιναν, κατά διαστήματα, προσπάθειες να σιωπήσει) και λίγο εξαιτίας του μεγέθους του χώρου, η ήρεμη ροή φωνής και κιθάρας που με είχε καθηλώσει ακούγοντας και ξαναακούγοντας τα CD του, κάπου αραίωνε, κάπου σταματούσε, για να συνεχίσει βέβαια αργότερα, επαναφέροντας το κοινό εντός των οικείων ορίων. Ίσως η απόσταση κοινού-καλλιτέχνη να μεγενθυνόταν κι από την απόσταση του Gonzalez από το κέντρο της σκηνής, αφού είχε τοποθετηθεί ακριβώς στο κέντρο της, σε ένα σημείο από όπου ήταν μεν ορατός από όλους αλλά αφαιρούσε ακόμα περισσότερο το στοιχείο της αμεσότητας από την συνάντησή μας. Όσον αφορά τις εκτελέσεις, τα τραγούδια του ήταν πολύ κοντά, αν όχι πανομοιότυπα με το πρωτότυπο, η παρουσία ιδιαίτερα διακριτική, οι λέξεις λίγες. Σε 4 από τα κομμάτια, εκτός από την κιθάρα και τη φωνή ακούσαμε και μία τρομπέτα, η οποία αργότερα τελικά, κατάλαβα ότι δεν ήταν προηχογραφημένη αλλά την έπαιζε ο ηχολήπτης, από τον πάνω οροφο οπού βρίσκεται και η κονσόλα του ήχου. Η πιο επιτυχημένη εκτέλεση όλης της βραδιάς και το σημείο στο οποίο ο κόσμος ζεστάθηκε ήταν η διασκευή του Jose στο Teardrop των Massive Attack ενώ ξεχώρισε και η εκτέλεση του Lovestain από τον πρωτο δίσκο του, ενώ η συναυλία ολοκληρώθηκε με τη διασκευή στο Love will tear us apart των Joy Division, που μου άφησε μία ευχάριστη γεύση, καθώς και την επιθυμία να τον ξαναδώ σύντομα. Την επόμενη φορά, ίσως, σε έναν πιο ήσυχο χώρο και κατά προτίμηση καθιστός.