«Η αρχή του Αρχιμήδη» γεμάτη κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο

Θα σε υποδεχτεί ως ένας εξτρεμιστής τύπος που γουστάρει τις συγκρούσεις, τα πονηρά υπονοούμενα, το χαβαλέ και πάνω απ’ όλα αγαπάει τρομερά πολύ τα παιδιά. Θα σε αποχαιρετήσει αδύναμος, μόνος, παρατημένος απ’ τους φίλους του, με τζάμια να σπάνε από πέτρες παιδικών χεριών και ένα κυκεώνα κατηγοριών να τον βαραίνει. Στον απόηχο του Βραβείο Χορν, ο Μιχάλης Συριόπουλος εκτελεί μια υποκριτική βουτιά στην πισίνα της στυγνής και αμείλικτης, σύγχρονης κοινωνίας μέσα από τα μάτια του Τζόρντι και του Βασίλη Μαυρογεωργίου.

Το θέατρο Skrow συνεχίζει και φέτος την πολύ επιτυχημένη του πορεία προσφέροντας υψηλής ποιότητας παραστάσεις, έντονα κοινωνικές, γεμάτες με πολιτικούς προβληματισμούς. «Η αρχή του Αρχιμήδη» είναι μια παράσταση που μόνο συγκλονιστική μπορείς να τη χαρακτηρίσεις, μ’ ένα κείμενο γραμμένο για την εποχή μας, καυστικό και επικριτικό, όσο και ανθρώπινο και ευαίσθητο, απ’ τον καταλανό συγγραφέα Ζουζέπ Μαρία Μιρό.

Η πλοκή του δε διαθέτει τίποτα το ιδιαίτερο πέραν του θέματος της παιδοφιλίας σε συνδυασμό με το ρητό πως «Τα μάτια βλέπουν μόνο ό,τι θέλουν να δουν.». Ο Τζόρντι, λοιπόν, είναι ένας δάσκαλος κολύμβησης που διδάσκει σε παιδάκια μικρών ηλικιών στην επαρχιακή πισίνα που δουλεύει. Μία μέρα, ένα αγοράκι φοβήθηκε να πηδήξει μόνο του στο νερό και ο Τζόρντι, για να το καθησυχάσει, το αγκάλιασε και το φίλησε. Αυτό το φιλί αποτέλεσε το εφαλτήριο του πανικού που προκλήθηκε καθώς, το σημείο στο οποίο δόθηκε απ’ τον προπονητή στο μαθητή ήταν διφορούμενο. Ένα κοριτσάκι της ίδιας ομάδας παιδιών, πιστεύοντας πως είδε το φιλί να δίνεται στο στόμα, μίλησε στους γονείς του. Οι γονείς, στις μυστικές σελίδες του facebook, που πλέον αυξάνονται ταχύτερα απ’ τον πληθυσμό του πλανήτη μας, καταπιάστηκαν απ’ τη μαρτυρία της μικρής κοπέλας, ηλικίας μόλις 8 χρονών, και ξεκίνησαν με σκοπό να λιντσάρουν τον παιδόφιλο δάσκαλο. Όμως, κανείς δε μπορεί να είναι σίγουρος για το τι πραγματικά συμβαίνει. Αλλά και ποιος ενδιαφέρεται για αυτό στην κοινωνία του σήμερα όταν παρουσιάζεται ευκαιρία για βία;

Ο τετραμελής θίασος του Βασίλη Μαυρογεωργίου υπήρξε αξιοσημείωτα συνεπής στο πλάνο του, όσο και στο όραμα του συγγραφέα. Ποτέ δε δόθηκε λύση στο μυστήριο, αλλά όσο περνούσε η ώρα, τόσο η ζυγαριά παρέμενε πότε στάσιμη και πότε προς την πλευρά της παιδοφιλίας. Σε μια στιγμή χαρακτηριστικής ειλικρίνειας του πρωταγωνιστή, ο Τζόρντι άρχισε και ο ίδιος ν’ αναρωτιέται αν αυτή η τεράστια αγάπη που αισθάνεται για τα μικρά παιδάκια και τη διδασκαλία, είναι δείγματα ανώμαλης συμπεριφοράς. Σιγά σιγά, οι δύο μέχρι πρότινος φίλοι του, η διευθύντρια της πισίνας και ένας άλλος δάσκαλος σε παιδάκια μεγαλύτερης ηλικίας, στράφηκαν εναντίον του. Τα γέλια και οι πλάκες του χαμογελαστού Τζόρντι κόπηκαν μαχαίρι, με δάκρυα και εκνευρισμό να παίρνουν τη θέση τους. Η ανατροπή του συγκεκριμένου χαρακτήρα ήταν πραγματικά μεγαλειώδης, με το Μιχάλη Συριόπουλο να ζει και να καταπίνει όλα όσα του προσέπιπταν. 

Οι προβληματισμοί που σου εγείρονται μετά το τέλος της σχετικά μικρής σε διάρκεια παράστασης (80 λεπτά) σου αφήνουν μιαν αίσθηση πως πραγματικά άξιζε το χρόνο σου, σε αντίθεση με πολλές τραγικωμωδίες που φιγουράρουν στις πρώτες θέσεις ακροαματικότητας αυτή την περίοδο στην Αθήνα. Ο συνεχώς αυξανόμενος φόβος πως ένα παιδάκι μπορεί να πέσει θύμα κάποιου παιδόφιλου ακόμη και στον πιο προστατευμένο χώρο, η στάση των γονέων και οι τρόποι αντίδρασης που επιλέγουν, η αλλαγή στη στάση των ανθρώπων απέναντι σε κάποιον για τον οποίο αποκαλύπτεται μια νέα πληροφορία και φυσικά τα παιδάκια, ετεροκαθοριζόμενα απ’ τους γονείς τους, που τη μια στιγμή λατρεύουν έναν δάσκαλο και την επόμενη του πετούν πέτρες στο κολυμβητήριο, βρίζοντάς τον, αποτελούν μόνο μερικά απ’ τα θέματα που θίγει το έργο. Το κείμενο με τις συνεχώς εναλλασσόμενες χρονικές τους ενότητες, πηγαίνοντας μία προς τα μπροστά και επιστρέφοντας έπειτα προς τα πίσω, σου προκαλεί μία αίσθηση ρευστότητας στην ατμόσφαιρα. Αυτό έρχεται να το συμπληρώσει το σκηνικό της Θάλειας Μέλισσα όπου οι τοίχοι των αποδυτηρίων της πισίνας, σαν ταχυδακτυλουργικό κόλπο, άλλαζαν πλευρές. 

Ο ρυθμός της παράστασης δε σ’ άφηνε να πάρεις ανάσα. Πάντα καραδοκούσε και ένα νέο γεγονός, μια καινούργια πληροφορία, ένα ακόμη πάτημα για να κατηγορηθεί ο Τζόρντι, ειδικά στα μάτια των φίλων του. Ο φωτισμός της Στέλλας Κάλτσου, ενώ φαινομενικά ήταν συμβατικός φωτισμός αποδυτηρίων, κανείς ασυνείδητα μπορούσε να τον παρομοιάσει και με φώτα ανακριτικού δωματίου. Όλα συνυπήρχαν επί σκηνής ώστε ο Συριόπουλος να βιώσει το Γολγοθά του μέχρι την τελική σκηνή, στην οποία, χωρίς καμία συγκεκριμένη απάντηση να δίνεται, φαινόταν να αποδέχεται πως είναι καταδικασμένος, απλά και μόνο λόγω μιας κίνησης ευαισθησίας και ενθάρρυνσης που έπραξε. Στα μάτια του μπορούσες να δεις το κατακρήμνισμα της ζωής του μέσα σε λίγες μόλις ώρες, όσο υπερβολικό και αν ακούγεται. Αλλιώς δε θα μιλούσα για πραγματικά αξιομνημόνευτη ερμηνεία από πλευράς του πρωταγωνιστή. 

Εν κατακλείδι, «Η Αρχή του Αρχιμήδη» είναι μια παράσταση που σίγουρα αξίζει προσοχής. Μόνο να προσφέρει στους θεατές της έχει. Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου μετά την περσινή του επιτυχία με τη θεατρική μεταφορά της ταινίας «Mary & Max» (που πραγματικά αν δεν την έχετε δει, προσθέστε την στη λίστα σας), συνεχίζει να δημιουργεί πολύ ενδιαφέροντα θεάματα στο χώρο του Skrow Theater, προκαλώντας μας εν μέρει αγωνία για τα όσα θ’ ακολουθήσουν στο μέλλον.

Συγγραφέας: Ζουζέπ Μαρία Μιρό

Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ

Σκηνοθεσία: Βασίλης Μαυρογεωργίου

Σκηνικά: Θάλεια Μέλισσα

Κοστούμια: Ιφιγένεια Νταουντάκη

Σχεδιασμός Φωτισμών: Στέλλα Κάλτσου

Μουσική Επιμέλεια: Γιάννης Σορώτος

Βοηθός Σκηνοθέτη: Καλή Βοϊκλή

Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας

Φωτογραφίες Παράστασης: Γιάννης Καραμπάτσος

Ηθοποιοί:

Σεραφείμ Ράδης

Γιάννης Σοφολόγης

Μιχάλης Συριόπουλος

Μαρία Φιλίνη

Σχετικό θέμα

Τι Είδαμε;

Τι είδαμε στα θερινά: Longlegs Vs Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ.