Ετοιμάσου να βγεις από την βολή σου με την «Αρχή του Αρχιμήδη» στο Θέατρο Skrow

Είσαι ο προπονητής που κατηγορείται πως αγκάλιασε και φίλησε ένα μικρό αγόρι στο στόμα, όπως λέει μια μικρή του μαθήτρια; Είσαι η διευθύντρια του κολυμβητηρίου, που καλείσαι να αντιμετωπίσεις τους γονείς και να μάθεις την αλήθεια; Είσαι ο συνάδελφος του προπονητή; Είσαι ένας γονιός;

Στο μικρής διάρκειας, όπως παρουσιάζεται, έργο, του Ισπανού Josep Maria Miró, στο Skrow Theater, για δεύτερη χρονιά, τα πράγματα είναι δύσκολα.
Το τονίζω αυτό, γιατί στη διάρκεια της παράστασης, ένοιωσα πολλές φορές να μου σφίγγεται το στομάχι.

Αν πάρουμε δεδομένο, τη δύναμη του ίδιου του έργου, τότε χρειάζεται να αναλυθούν τα βασικά συστατικά της παράστασης, υπό τη σκηνοθετική οδηγία του Βασίλη Μαυρογεωργίου, ο οποίος καταφέρνει να μας «βυθίσει» στην πισίνα του κολυμβητηρίου, μαζί με τους πρωταγωνιστές του. 

Ο χώρος είναι συγκεκριμένος, τα αποδυτήρια των προπονητών, όλα συμβαίνουν εκεί. Ο χρόνος, υπάρχει, αλλά και χωρίζεται σε κομμάτια, πηγαίνοντας μπρος πίσω, παρουσιάζοντας τα γεγονότα, από μία οπτική κι έπειτα από μια δεύτερη, ίσως και τρίτη. Δεν αλλάζει ο χρόνος τα πραγματικά γεγονότα, απλά πολύ έξυπνα τα επανασυνθέτει. Σε κάθε σκοτάδι/παύση που συμβαίνει, μαθαίνεις τι είχε συμβεί λίγο πριν, ενώ ξέρεις τι έχει συμβεί λίγο μετά. Δεν είναι τόσο μπερδεμένο όσο ακούγεται, όλα είναι ξεκάθαρα, κι αυτό είναι από τα ατού του έργου.Όπως βεβαίως και το σκηνικό, που δε θα πρέπει να πω πολλά, γιατί θα χαλάσω τις όποιες εκπλήξεις συμβαίνουν, όπως κι η οπτική του χώρου, που αλλάζει από σκοτάδι σε σκοτάδι (όχι πάντα).

Είναι οι ερμηνείες, όμως εκείνες που απογειώνουν το έργο (ή τουλάχιστον μπορούν να το κάνουν), κυρίως των δυο πρωταγωνιστικών ρόλων, του προπονητή και της διευθύντριας. Να σημειωθεί πως όλοι οι ηθοποιοί (κυρίως οι τρεις), έχουν να βγάλουν εις πέρας ένα απαιτητικό εγχείρημα, αφού ξαναγυρίζουν τις ίδιες σκηνές, κι αλλάζουν συνεχώς συναισθηματική κατάσταση από λεπτό σε λεπτό.

Ο Μιχάλης Συριόπουλος, είναι εξαιρετικός, με μια ερμηνεία που βρίσκεται σε πολύ υψηλά επίπεδα, καθ'όλη τη διάρκεια της παράστασης. Είναι ο ωραίος κι άνετος προπονητής ( ο Τζόρντι). Ο τρυφερός με τα παιδιά, αφού έχει υποστεί ψυχολογική βία όταν εκείνος προσπαθούσε να μάθει να κολυμπάει, που τα αντιμετωπίζει σαν να ήταν ανίψια του, ή μήπως όχι; Το κάνει από ζεστή κι άδολη αγάπη, ή δε γνωρίζει κι ο ίδιος το βάρος των ανίερων πράξεων του; Εκνευριστικός ως χαρακτήρας στην αρχή, «ψιλοκάγκουρας» στα δικά μου μάτια, με κινησιολογία και χιούμορ που σε απωθεί. Στοιχεία που διατηρεί μέχρι τέλους, μόνο που ξεφτίζουν υπό το βάρος των γεγονότων και είναι αυτά τα στοιχεία που τον κάνουν τόσο τραγικό. 

Η Μαρία Φιλήνη, στα ίσα σχεδόν με τον Μιχάλη Συριόπουλο, κεντάει το ρόλο της ως αυστηρή διευθύντρια, που μαζί με τον πρωταγωνιστή, συνθέτουν ένα ιδιαίτερο δίδυμο. Θύμα(;) ο Τζόρντι, θύμα και ξανά θύμα η Άννα. Ίσως και θύτης. Δε μπορεί να ξέρει αν ο Τζόρντι, είναι άρρωστος (ή αρρωστημένος), δεν ξέρει αν μπορεί να τον υπερασπιστεί. Δε μπορεί να καταλάβει τους γονείς, αφού η ίδια δεν έχει παιδιά. Μια γυναίκα χωρίς παιδιά (ή μήπως έχει;).

Το ίδιο το έργο πραγματεύεται ένα σωρό πράγματα, που δε σε αφήνουν να ησυχάσεις. Η ηθική, οι προκαταλήψεις, η δύναμη των social media, το αγελαίο συναίσθημα, η οικογένεια κι ο ρόλος των γονέων, η διαπαιδαγώγηση, η άτεκνη γυναίκα, οι «κοινωνικά απόβλητοι» gay, η ενηλικίωση των παιδιών κι η σεξουαλική τους έγερση, ο σύγχρονος συντηρητισμός, η αυτοδικία κι άλλα μικρά και μεγάλα. Πολλά θέματα, με αρχή ένα κρίσιμο περιστατικό, την αγκαλιά και το φιλί, που παρασύρουν πρωταγωνιστές και κοινό στον πάτο της πισίνας, όπως στο όνειρο της διευθύντριας.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με αυτό το θέμα, θα αναφέρω ενδεικτικά τις δυο  καταπληκτικές ταινίες, σχετικά πρόσφατης σοδειάς, το "Doubt"(2008) του John Patrick Shanley, με τους Meryl Streep, Amy Adams και Philip Seymur Hoffman και το "The Hunt"(2012) του Thomas Vinterberg, με το Mads Mikkelsen.  Αν εκείνες οι ταινίες σου άρεσαν (πώς όχι), τότε σίγουρα πρέπει να τρέξεις στο Skrow Theater, να τις δεις να ζωντανεύουν μπροστά σου, μέσες άκρες. Στις 21.00 ακριβώς όμως, όπως είπε η ευγενέστατη κυρία στο ταμείο του θεάτρου. 

Σχετικό θέμα

Ταινίες / Προτάσεις streaming

«Η Δουλειά της» έχει γένος θηλυκό