Έχει πάρα πολλά καλοκαίρια που η Μονή Λαζαριστών φιλοξενεί συναυλίες ή μικρά φεστιβάλ. Θυμάμαι το Ark Festival πριν από οχτώ χρόνια (και μια ζωή), με άλλα ονόματα, άλλες τιμές… άλλες εποχές. Το Urban Festival ξεκίνησε φέτος ως υποκατάστημα του αντίστοιχου στην Αθήνα, το οποίο μοιάζει περισσότερο με φεστιβάλ. Στη Βόρεια εκδοχή, το «more acts t.b.a.» της αφίσας έμεινε για πάντα εκεί χωρίς κάποιο επιπλέον όνομα να συνοδεύσει τελικά το Βέβηλο και τον Αγγελάκα (ή τον Τζαμάλ και τον Μικρό Κλέφτη την επόμενη μέρα).
Τα σχετικά ανόμοια ονόματα της πρώτης βραδιάς δεν κατάφεραν να γεμίσουν το χώρο και η συναυλία αντιμετωπίστηκε κυρίως στο ύφος «παίζει ο Αγγελάκας, αλλά θα βγει κι ο Βέβηλος πριν, τι ώρα να πάμε;» από πολλούς. Όχι πως δεν είχε το κοινό του ο Βέβηλος, αλλά τα ούτε διακόσια άτομα μπροστά στη σκηνή μου φάνηκαν πολύ λίγα. Λίγους μήνες πριν, βέβαια, στην παρουσίαση του νέου του δίσκου («Το Βιβλίο Των Τεσσάρων Στοιχείων», 2019) είχε γεμίσει το WE. Ίσως να ήταν η χρονική συγκυρία η αιτία της μειωμένης προσέλευσης στη συναυλία αυτή. Συγκρίνοντάς την, πάντως, με την πρόσφατη εμφάνιση του ΛΕΞ στην πόλη, όπου πάνω από δύο χιλιάδες άτομα (εκτιμώ) γέμισαν μια αλάνα της ΔΕΘ, γίνεται εμφανής η διαφορά απήχησης δύο «κοντινών» μουσικών.
Όπως και να ‘χει ο Βέβηλος έμεινε μία ώρα στη σκηνή, ξεκινώντας με μισή ώρα καθυστέρηση στις 21:30 (ακόμα δεν κατάλαβα γιατί οι πόρτες είχαν ανοίξει από τις 19:30). Το κοινό του συμμετείχε στα περισσότερα τραγούδια, όσο δυναμικά μπορούσε με βάση το πλήθος του, και υπήρξαν ωραίες στιγμές, όπως στο «Άμα Ρωτήσουν Πού Χάθηκα» με τον Anser ή το «Ποτέ Δε Σημαδεύουνε Στα Πόδια» με τον Τσέκο. Η ειλικρίνεια των όσων τραγουδιούνται έγινε αντιληπτή, αλλά το ύφος συχνά φανέρωνε μια επιτήδευση, ένα σκληρό προσωπείο, που τουλάχιστον στη συγκεκριμένη ατμόσφαιρα δεν ταίριαζε. Επίσης, πολλά από όσα τραγουδάει ο Βέβηλος μοιάζουν να λειτουργούν περισσότερο ως βαλβίδα εκτόνωσης αρνητικών συναισθημάτων του κοινού παρά ως πυξίδα για κάτι θετικό.
Έτσι, διάφορα γνωστά συνθήματα εμπλέκονταν ή συνόδευαν την εμφάνιση του Βέβηλου, αλλά όταν τα ίδια πήγαιναν να ξεκινήσουν μια ώρα αργότερα οι 100C έβαζαν μπροστά και τα σκέπαζαν με τραγούδια όπως «Τηλεντρόγκες» ή «Από ‘Δω Και Πάνω». Ο Γιάννης Αγγελάκας είχε λίγους μήνες να εμφανιστεί στη Θεσσαλονίκη και αρχικά δεν περίμενα κάτι καινούριο στη συναυλία αυτή. Το Φλεβάρη, άλλωστε, μας είχε ήδη προσφέρει μια έκπληξη εντάσσοντας το «6η Αυγούστου» στο πρόγραμμα. Η εμφάνισή του ξεκίνησε με τα συνηθισμένα τραγούδια, πιο συμπυκνωμένα λόγω του χρονικού περιορισμού στη Μονή Λαζαριστών, αλλά η έκπληξη ήρθε λίγο πριν τη μέση της βραδιάς. Χωρίς κανέναν πρόλογο, οι 100C άρχισαν να παίζουν το «Όταν Χαράζει», το οποίο δεν θυμάμαι πόσα χρόνια έχει να πει σε συναυλίες του ο Γιάννης Αγγελάκας.
Η βραδιά έκλεισε γύρω στα μεσάνυχτα, με ένα αξιοπρεπές encore και τον καταλύτη «Γιορτή» για τελείωμα. Με τα τραγούδια που έχουν διαθέσιμα ο Αγγελάκας και οι 100οC δεν χρειάζονται πολύ κόπο για να κερδίσουν το κοινό. Ευτυχώς, συνεχίζουν να προσφέρουν κάτι καινούριο, έστω και μικρό, ανά μερικούς μήνες, όσο συνεχίζουν την πορεία της μεταξύ τους ζύμωσης. Θέλω να αναφερθώ και στον κόσμο στις συναυλίες τους, ετερόκλητος καθώς είναι λόγω της ιστορίας και της διάρκειας του Αγγελάκα, με τη νεολαία ωστόσο να κυριαρχεί. Κι η νεολαία αυτή δεν χρειάζεται να ανάβει πυρσούς κάθε τρίτο τραγούδι, είτε λέγεται «Σιγά Μην Κλάψω», είτε «Vittorio», είτε «Πεχλιβάνης», είτε «Johnny I Hardly Knew Ya». Είναι άλλο η ενίσχυση μιας ατμόσφαιρας στην κορύφωση κάποιας συναυλίας κι άλλο η προσπάθεια να γίνει το κάθε τι χαμός και πανηγύρι. Καλύτερα να τραγουδάμε όλοι μαζί το «Ταξιδιάρα Ψυχή», χωρίς ψεγάδια, πάνω από τα όργανα. Προχθές σχεδόν το καταφέραμε, την επόμενη φορά καλύτερα.
Setlist
Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι
Μόνο από τη λύπη σου
Αιρετικό
Δικαιοσύνη
Ακίνδυνο τραγουδάκι
Ντρόγκες
Όταν χαράζει
Τυχερός
Πόθοι
Μέσα μου ο αέρας που φυσά
Ο χαμένος τα παίρνει όλα
Από δω και πάνω
Τρένο
Σαράβαλο
Σιγά μην κλάψω
Ακούω την αγάπη
-
Ταξιδιάρα Ψυχή
6η Αυγούστου
Γιορτή
*Οι φωτογραφίες προέρχονται από την επίσημη σελίδα του Urban Festival στο Facebook.