Τι θα ακούσεις:
uk rap, grime
Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
Psycho, Black, Lesley
Βαθμολογία:
8
Το Psychodrama, κυκλοφόρησε, λίγο νωρίτερα από το Grey Area, της Little Simz, πολύ κοντά όμως χρονικά, στις αρχές της Άνοιξης. Δύο άλμπουμ βρετανικού rap, που ξεχωρίζουν φέτος, από δύο νέους καλλιτέχνες, που σηματοδοτούν πιθανότατα μια νέα εποχή για τη rap μουσική στο νησί.
Ο 20χρονος Dave, «κάθεται στον καναπέ του ψυχοθεραπευτή του» και λέει πολλά και σπουδαία. Το Psychodrama ξεκινάει με αυτή την ατάκα “Tuesday 23rd of January, 2019, I am here with David, this is our first session”. Βασική του έμπνευση, ο αδελφός στη φυλακή κι οι ψυχοθεραπευτικές του συνεδρίες. Από εκεί πιάνει το νήμα και το ξετυλίγει μιλώντας για όλα, όσα αφορούν την “Black” κοινότητα, το “Drama” της, ενταγμένο σε ένα “Environment” που σε καθορίζει.
Με όπλο τα λόγια, ο νεαρός Dave φαίνεται να έχει σηκώσει στους ώμους του, την οικογένεια του, αλλά κι ολόκληρη την κοινότητα. Και το κάνει αυτό, χωρίς να έχει καταρρεύσει, αλλά με σκληρή δουλειά, κυρίως μετά τα 16 του, όταν υπήρχε αρχικό ενδιαφέρον από τον Drake.
Πρόκειται για ένα σκοτεινό άλμπουμ, μελαγχολικό, με μικρές ακτίδες φωτός, που σπάνια το διαπερνούν κι οδυνηρό θα μπορούσε να πει κάποιος. Οι στίχοι όμως είναι έξυπνοι κι όχι εξυπνακίστικοι, έχουν τρομερό βάθος και διαφέρουν τόσο μα τόσο απέραντα, από αντίστοιχες δουλειές της άλλης άκρης του Ατλαντικού.
Το ίδιο διαφορετικό, είναι και το ηχητικό τοπίο πάνω στο οποίο ξεδιπλώνονται αυτές οι λέξεις. Όλα ρέουν ήσυχα κι αργά, με μικρές εξαιρέσεις, όπως το “Location” ή το “Voices”. Tο πιάνο του Dave δίνει τον τόνο, τίποτε δεν είναι κραυγαλέο ή βίαιο, σε αντίθεση με τους στίχους και τα beats είναι συνοδευτικά, σωστά τοποθετημένα για να κρατούν το τέμπο. Κι όμως, εκεί που δεν το περιμένεις, υπάρχει μια ένταση, ένα καρδιοχτύπι, που δε μπορείς να το εξηγήσεις, αφού το άλμπουμ δεν προσπαθεί να σε κερδίσει με εύκολους εντυπωσιασμούς, απλά το εισπράττεις κι αφήνεσαι.
Ο δίσκος ξεκινάει με το “Psycho” και κλείνει με το “Drama”. Συμμετέχουν οι Burna Boy, J Hus κι η Ruelle, στο 11λεπτο αριστουργηματικό “Lesley”, που αξίζει κάποιος να ακούσει, ακόμη κι αν βαριέται να ακούσει το απαιτητικό “Psychodrama”. Δεν είναι ένα άλμπουμ που το ακούς εύκολα, κι ούτε εύκολα ξεμπερδεύεις μαζί του. Θέλει χρόνο και πόνο. Θα ήταν καλό να το ακούσεις πραγματικά και σωστά, διαφορετικά μην το κάνεις βιαστικά, όπως το έκανα κι εγώ. Διάλεξε αν θέλεις να χάσεις ή να κερδίσεις, από το ψυχόδραμα του Dave.
Υ.Γ. Βγάζω το καπέλο στο Γιώργο Μπαλιώτη, που τόσο έχει επιμείνει σε αυτό το δίσκο, όταν οι υπόλοιποι το προσπεράσαμε με τον εύκολο χαρακτηρισμό «καλό, αλλά σιγά», αφού το άλμπουμ είναι πολλά περισσότερα.
Σχετικό θέμα