Ο Πρόδρομος Doe τραγουδάει και γράφει στίχους στο συγκρότημα Jane Doe, έχει εκδώσει μερικά βιβλία, σχεδιάζει επιτραπέζια παιχνίδια, παίζει μπάσκετ και διάφορα άλλα. Μια ακόμα ασχολία του είναι η παρουσίαση στο Mix Grill της στήλης «100 αγαπημένοι ελληνικοί στίχοι από το 2000 και μετά».
Γιάννης Αγγελάκας & Οι Επισκέπτες - Σιγά Μην Κλάψω
Από 'Δω Και Πάνω [2005]
Στιχουργός: Γιάννης Αγγελάκας
Ναι, υπάρχουν κάποια τραγούδια που τα έχεις ακούσει χιλιάδες φορές (κυριολεκτικά) και δεν σου κάνουν πια καμία αίσθηση. Μπορεί κάποτε να τα λάτρευες, τώρα όμως αναφωνείς «όχι πάλι αυτό».
Μαζί σου. Μου έχει συμβεί αμέτρητες φορές. Όμως, όποτε το ράδιο (ο υπολογιστής, το «στικάκι» μου στο αυτοκίνητο) περνάει σε ένα τραγούδι που κάθε πόρος του σώματός μου το αναγνωρίζει αυτόματα και σα σκυλάκι του Παβλόφ το χέρι μου τινάζεται για να το αλλάξει, κάνω κράτει για ένα δευτερόλεπτο, παίρνω δύο αναπνοές και προσπαθώ να θυμηθώ τι αισθάνθηκα και σκέφτηκα την πρώτη φορά που το άκουσα.
Συνήθως οι τρίχες μου σηκώνονται και η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Προσπάθησε τώρα να σκεφθείς, αναγνώστη, τι αισθάνθηκες και σκέφτηκες όταν άκουσες πρώτη φορά το «Σιγά Μην Κλάψω».
Μου λεν' αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ
στα όρια του μοναχά να γυροφέρνω
και πως ο κόσμος είν' ανήμερο θεριό
κι όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω.
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν' να πάω κρυφά κάπου να κλάψω
και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός, πολύ μικρός για να τ' αλλάξω.
Έχω αναφέρει και σε προηγούμενο κείμενό μου πως λατρεύω εκείνους τους
στιχουργούς που, αν και χαρακτηρίζονται «σκοτεινοί», φτάνει μια στιγμή να γράψουν ένα αριστουργηματικά αισιόδοξο τραγούδι.
Ο Αγγελάκας το έκανε συγκαλυμμένα με τις Τρύπες, βαφτίζοντας την αισιοδοξία σε μια κολυμβήθρα ειρωνείας ή κυνισμού («Γιορτή», «Ακούω Την Αγάπη»). Έπρεπε να αυτονομηθεί για να δώσει το πιο πεισματάρικα φωτεινό του πόνημα.
Μα εγώ μ' ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ' τις λύπες θα πετάξω.
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.
Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.
Όλο το κομμάτι είναι ένα βγάλσιμο της γλώσσας στους Απέναντι. Στο Σύστημα, στην Κοινωνία των Φιλήσυχων Αστών, στην ίδια τη ζωή που σε χτυπάει στο κεφάλι μέχρι να λιποθυμήσεις και να πεις παραδίνομαι. Είναι ένα ατρόμητο τραγούδι, για ατρόμητους ανθρώπους.
Μου λεν' αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ
καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι
και πως αν θέλω περισσότερα να δω,
σ' ένα καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι.
Έχουν περάσει κοντά δεκαπέντε χρόνια από την κυκλοφορία του. Πολλά έχουν
αλλάξει σε αυτή τη χώρα και σχεδόν τίποτα προς το καλύτερο. Ο Αγγελάκας μοιάζει κάπως κουρασμένος στιχουργικά, οι έφηβοι εκείνης της περιόδους έχουν περάσει τα τριάντα και το σύνθημα δεν ακούγεται πια και τόσο επίκαιρο. Ή να το πω καλύτερα: δεν ακούγεται τόσο εφικτό.
Ίσως γι' αυτό να είναι πιο χρήσιμο τώρα. Κι ίσως σε είκοσι χρόνια από τώρα, Και σε εκατό. Και είναι παράδοξο που ο Αγγελάκας των θαυμάσιων στίχων με τις Τρύπες θα αφήσει ως ταυτότητα (αν έπρεπε να επιλέξουμε μία και μόνο δημιουργία) το συγκεκριμένο τραγούδι.
Ξέρεις γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί όσο κι αν δεν αρέσει η σύγκριση ούτε στους
πιτσιρικάδες, ούτε στους μεγάλους, ούτε στον ίδιο τον Αγγελάκα, το «Σιγά Μην Κλάψω» είναι το «Ένα Το Χελιδόνι» των πρώτων χρόνων του καινούργιου αιώνα.
Είναι ποίηση και σύνθημα μαζί, είναι προσωπικό και μαζικό. Αφορά την χώρα μας και τον κόσμο ολάκερο. Καταγράφει το τώρα και το επέκεινα.
Είναι τα πάντα και είναι απλά ένα τραγούδι πέντε λεπτών.
Διαβάστε επίσης: