Ο Πρόδρομος Doe τραγουδάει και γράφει στίχους στο συγκρότημα Jane Doe, έχει εκδώσει μερικά βιβλία, σχεδιάζει επιτραπέζια παιχνίδια, παίζει μπάσκετ και διάφορα άλλα. Μια ακόμα ασχολία του είναι η παρουσίαση στο Mix Grill της στήλης «100 αγαπημένοι ελληνικοί στίχοι από το 2000 και μετά».
Ορέστης Ντάντος - Μια Κι Έξω
Προσάναμμα [2018]
Στιχουργός: Ορέστης Ντάντος
Στο προηγούμενο κείμενο μίλησα για τον Αγγελάκα και το «Σιγά Μην Κλάψω», το πιο τσαμπουκαλίδικα αισιόδοξο τραγούδι της καινούργιας χιλιετίας. Στο σημερινό θα ασχοληθώ με ένα τραγούδι που δεν μπορώ να αποκρυπτογραφήσω τι είναι: σκοτεινό ή φωτεινό;
Στο τέλος του κειμένου ελπίζω να βοηθήσω τον ακροατή να το αποκωδικοποιήσει ή να αναφωνήσει στα μούτρα μου: «Πρόδρομε, δεν έχει καμία σημασία».
Δεν έχει πρόβα η παράσταση ούτε sound check το live.
Είναι μια κι έξω η ζωή σου και ποτέ δε ρωτάει.
Να κι αν σ' αρέσει κι αν γουστάρεις να κι άμα σε χαλάει.
Μέχρι να πάρεις πρέφα τι έχει γίνει σε προσπερνάει.
Δεν πα' να βάλεις εκατό καθρέφτες να στέκουν μπρος σου,
θέλει και φως για να μπορέσεις να δεις το πρόσωπό σου,
μα εσύ όλο σέρνεσαι και πας ψηλαφητά στα σκοτάδια
και στα σκοτάδια μοιάζουν να 'ναι απ' όλους ίδια τα χάδια.
Ξέρεις η αγάπη κι η ανάγκη έχουν δυο άλφα, ένα ήτα
αλλά δε μοιάζουν καθόλου, κοίτα καλά ξανακοίτα.
Ο Ορέστης Ντάντος σε πιάνει από τα μαλλιά με το ξεκίνημα του τραγουδιού. Οριοθετεί το χώρο του, βάζει τους κανόνες. Είναι μια κι έξω η ζωή, δε σε ρωτάει, δε την ενδιαφέρει αν τη γουστάρεις ή όχι… δεν δίνει δεκάρα τσακιστή. Το θέμα είσαι εσύ εκεί έξω και οι επιλογές σου απέναντι στους ανθρώπους. Όχι απέναντι στη ζωή.
Έφαγες χρόνια για να βρεις πώς παίζεται το παιχνίδι
αλλά την πάτησες κορόιδο γιατί παιζόταν ήδη
όλες τις ώρες που δε σηκωνόσουν απ’ το κρεβάτι,
τις ώρες που σε φιλούσε κι εσύ δεν ένιωθες κάτι,
τις ώρες που έφευγες θλιμμένος ξένος απ' τις γιορτές τους,
μακριά από τα Σάββατά τους κι έξω απ’ τις Κυριακές τους,
όλες τις ώρες που ζητιάνευες την αποδοχή τους
κι έκανες δούλο τη ζωή σου στη ζωή τη δική τους.
Μην περιμένεις να 'ρθει κάποιος και να στο εξηγήσει.
Δεν έχει λύση η ζωή, γαμώτο, δεν έχει λύση.
Πάρε από κάτω τα κομμάτια που 'χεις για εαυτό σου,
γύρνα τα φάτσα στον ήλιο να τυφλωθεί απ’ το φως σου.
Με τον άνθρωπο τα βάζει ο στιχουργός. Εκείνον που παραδόθηκε στη θλίψη και την έκανε τρόπο ζωής, εκείνον που έζησε τις μέρες του προσποιούμενος κάποιον άλλον, που δεν μάζεψε τις δικές του δυνάμεις για να αλλάξει τον κόσμο αλλά πίστεψε σε θαύματα. Πίστεψε πως οι λύσεις δίνονται μαγικά.
Αλλά δεν παραιτείται από αυτό τον άνθρωπο ο δημιουργός. Ελπίζει, του δίνει το χέρι, τον αφήνει ξανά μόνο να βρει το δρόμο, του ψιθυρίζει πως δεν είναι αργά.
Δεν έχει πρόβα τελική, μια κι έξω η συναυλία.
Να κάνεις πως δε φοβάσαι είναι μεγάλη δειλία.
Βγες στην αρένα και γονάτισε μπροστά στα θηρία.
Πες τ' όνομά σου λίγο πριν σε καταπιεί η ιστορία.
Πες το κοφτά δυνατά, πες το ν' ακούσει το σύμπαν,
πες το για εκείνους που ποτέ το όνομά τους δεν είπαν,
πες το για όλους αυτούς που ξέρουνε ν’ αγαπάνε
που δε ζητάνε εξηγήσεις και που ποτέ δε ρωτάνε.
Για όλους εκείνους που φύγαν,
για όλους αυτούς που είναι να 'ρθουν,
για όλους αυτούς που το 'πάθαν,
για αυτούς που είναι να το πάθουν,
πες το μετά και για μας, μέχρι να βγει η φωνή σου
μέσα απ’ τα αμέτρητα βάθη της τρομαγμένης ψυχής σου
και πριν σκορπίσεις σαν σκόνη στην αγκαλιά της αβύσσου,
γίνε για λίγο καθρέφτης του αληθινού παραδείσου.
Ο Ντάντος δεν γίνεται διδακτικός, δεν σηκώνει το δάχτυλο. Βλέπει στον απέναντι άνθρωπο τη δική του φάτσα. Με τη σάρκα του τρώγεται. Πρώτα θέλει να δει τον εαυτό το να σηκώνει το κεφάλι στον ουρανό και να μιλήσει για όσους δεν μπόρεσαν να μιλήσουν, για τους προηγούμενους, για τους επόμενους.
Κι εδώ αρχίζει το παιχνίδι με το θάνατο, που όσο τον πλησιάζεις τόσο ο ίλιγγος
γίνεται πιο έντονος. Το στριφογύρισμα σε κάνει να κλείσεις τα μάτια… ή να τα
ανοίξεις διάπλατα.
Χάιδεψε το λύκο που κοιτάει.
Έτσι κι αλλιώς δεν μπορείς να του κρυφτείς.
Θα πρέπει να 'σαι ευγνώμων κι ευτυχής που ακόμα δεν πολυπεινάει.
Χάιδεψε το λύκο που κοιτάει.
Μην μπεις στον κόπο να προσευχηθείς.
Αξίζει έστω μια φορά να δεις να σου χαμογελάει.
Είναι ο λύκος του Ορέστη Ντάντου ο θάνατος; Αυτόν πρέπει να χαϊδέψεις όσο ακόμα μπορείς, να τον αποδεχθείς, να αισθανθείς τυχερός και να βγεις στον κόσμο να το γιορτάσεις; Με τον κόσμο.
Μέχρι τον τελευταίο στίχο η επιλογή αφήνεται πάνω σου και ό,τι κι αν διαλέξεις, όποιο δρόμο κι αν κατέβεις, θα είναι επώδυνο.
Και θα έχει το κόστος της.
Αριστερά είναι η σήραγγα που πάει για το σπίτι
και δεξιά είναι η άλλη για το κέντρο της γης,
εσύ από ποια θες να βγεις;
Εσύ από ποια θες να βγεις;
Διαβάστε επίσης: