Τί θα ακούσεις:
heavy metal, alternative metal, hard rock
Τραγούδια που αξίζει να ακούσεις:
Unsainted, Solway Firth, Red Flag
Βαθμολογία:
7.5
Οι Slipknot χωρίς κάποια αμφιβολία θεωρούνται ένα από τα πιο επιτυχημένα συγκροτήματα της metal σκηνής. Από τα τέλη της περασμένης χιλιετίας μέχρι και σήμερα έχουν παρουσιάσει μια σειρά δίσκων που είναι ορόσημο για τη σκηνή του «σκληρού» ήχου. Με εξαίρεση το “.5: The Gray Chapter” του 2014, από το οποίο δεν μου έμεινε κάτι, η δισκογραφία των Slipknot κυμαίνεται στα υψηλότερα επίπεδα. Ύστερα από 5 χρόνια, κάποιες δικαστικές διαμάχες με πρώην μέλη και εκατέρωθεν δηλώσεις και άλλες γραφικότητες για το ποιος έκανε πραγματική δουλειά μέσα στη μπάντα, οι Αμερικανοί επιστρέφουν με το έκτο τους πόνημα με τον τίτλο “We Are Not Your Kind”.
Με το που ολοκλήρωσα την πρώτη (αναγνωριστική) ακρόαση του δίσκου συνειδητοποίησα το άκυρο τελικά σχόλιο του μπροστάρη του συγκροτήματος Corey Taylor περί επιστροφής στους ήχους του “Iowa”. Αν περιμένεις να ακούσεις επιστροφή στις ρίζες, τότε θα απογοητευθείς εντελώς. Μετά το πέρας της δεύτερης ακρόασης ήμουν εξαιρετικά ευχαριστημένος για την μη επιστροφή στον παλιό ήχο, διότι αυτό που μόλις είχα ακούσει για δεύτερη συνεχόμενη φορά με είχε προσελκύσει αρκετά. Όταν στην αρχή του δίσκου υπάρχει το “Unsainted”, τότε ο δρόμος για τη συνέχεια στρώνεται με ρόδα. Είναι από εκείνα τα υπέροχα hit-ακια των Slipknot με τρομερό ρεφρέν και προσωπικά το έχω στη λίστα των top κομματιών για την τρέχουσα χρονιά. Εν συνεχεία, το “Birth of The Cruel” ακολουθεί ένα μέτριο τέμπο χωρίς κάτι το ιδιαίτερο, όπως και το αμέσως επόμενο “Nero Forte” του οποίου το ρεφρέν προσπαθεί να κρατηθεί στην επιφάνεια, αλλά ουσιαστικά δεν αποτελεί αξιοσημείωτο γεγονός για το άλμπουμ.
Το “Critical Darling” έχει εξαιρετικό κουπλέ - σε αντίθεση με το ρεφρέν που πάσχει κάπως - αλλά είναι από τα τραγούδια που ανεβάζουν αρκετά το σύνολο του δίσκου. Καθώς προχωράω στα μέσα του άλμπουμ, υπάρχει το “A Liar’s Funeral”, το οποίο για αλλού πήγαινε και αλλού κατέληξε. Είναι από τις συνθέσεις που ο Taylor αρέσκεται στο να φτιάχνει και να ερμηνεύει με πολύ σκοτεινό τρόπο ένα ατμοσφαιρικό σκηνικό. Η αλήθεια είναι πως οι Slipknot πάντα παρουσίαζαν τέτοιου τύπου κομμάτια, καταφέρνοντας την ανατριχίλα. Ωστόσο στη συγκεκριμένη περίπτωση αποτυγχάνουν, παρόλο το αρκετά ενδιαφέρον κιθαριστικό κρεσέντο προς το τέλος του κομματιού το οποίο προσπαθεί να με πείσει για το αντίθετο. Αν κάτι θυμίζει πολύ παλιές εποχές, αυτό είναι το “Red Flag” με όλη την ομάδα να δίνει τα ρέστα της στη δυναμική ενός τραγουδιού που στις συναυλίες θα προκαλεί τον κακό χαμό στο κοινό, για να ακολουθήσει το “Spiders” που έχει τον χαρακτήρα του filler και απλά προσπερνιέται με συνοπτικές διαδικασίες.
Με το “Orphan” όμως αποκαθίστανται όλα, μιας και το πιασάρικο ρεφρέν σε συνδυασμό με την εκρηκτικότητα του κουπλέ, δημιουργεί το γνώριμο σκηνικό των Slipknot με το οποίο κολλάω και δεν μπορώ να σταματήσω να το απολαμβάνω. Καθώς φτάνω προς το τέλος του δίσκου, η εναπομείνασα τριάδα κομματιών παρουσιάζει ένα καλό τραγούδι και αυτό είναι το “Solway Firth” που δικαιολογημένα έγινε single, με το riff να είναι εξαιρετικά απολαυστικό. Το “My Pain” δεν χρήζει ιδιαίτερης κριτικής. Είναι γνώριμη η διάθεση των Slipknot να συμπεριλαμβάνουν στις δουλειές τους πιο «σκοτεινές» ατμόσφαιρες αλλά το εν λόγω τραγούδι θα μπορούσε και να μην επιλεγεί για την τελική λίστα, ιδιαίτερα όταν υπάρχει το “All Out Life” που δεν συμπεριλήφθηκε. Τα ίδια ισχύουν και για το “Not Long for this World” που επίσης δεν παρουσιάζει κάτι ενδιαφέρον, παρόλη την προσπάθειά του να επιδείξει μια δυναμική αντάξια προηγούμενων τραγουδιών.
Σίγουρα το “We Are Not Your Kind” δεν είναι ο κορυφαίος metal δίσκος για το 2019. Είναι όμως από τους πιο αξιόλογους που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής και αυτό επειδή όταν ένα συγκρότημα τόσο εμπορικό όπως οι Slipknot (που είναι το μεγάλο όνομα στα πιο γνωστά φεστιβάλ και με τόσο μεγάλη δυναμική) κατάφερε να ηχογραφήσει έναν ποιοτίκο δίσκο.
Μετά την τελευταία τους δουλειά πίστευα πως οι Αμερικανοί δεν πρόκειται να κυκλοφορήσουν ξανά κάτι αξιοσημείωτο. Οι Slipknot όμως με διέψευσαν για τα καλά παρουσιάζοντας ένα άλμπουμ που ναι μεν δεν είναι σαν την τρομερή και φοβερή τετράδα δίσκων μέχρι και το “All Hope is Gone” αλλά αποτελέι μία τίμια δισκογραφική επιστροφή με τραγούδια που αξίζει να παίζουν ξανά και ξανά.
Μετά την τελευταία τους δουλειά πίστευα πως οι Αμερικανοί δεν πρόκειται να κυκλοφορήσουν ξανά κάτι αξιοσημείωτο. Οι Slipknot όμως με διέψευσαν για τα καλά παρουσιάζοντας ένα άλμπουμ που ναι μεν δεν είναι σαν την τρομερή και φοβερή τετράδα δίσκων μέχρι και το “All Hope is Gone” αλλά αποτελέι μία τίμια δισκογραφική επιστροφή με τραγούδια που αξίζει να παίζουν ξανά και ξανά.