Classic Rock 3 feat. Uli Jon Roth, Ray Wilson @ Ηρώδειο, 17.09.2019

Το Classic Rock στο Ηρώδειο ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια με σκοπό να κερδίσει θεατές που θέλουν να ακούσουν γνωστά τραγούδια της rock με συμφωνική ορχήστρα. Το πακέτο συμφωνικό rock στο Ηρώδειο είναι πιασάρικο. Μπορεί κάποιος που δεν ασχολείται και πολύ με τη μουσική να πει ότι είδε και κουλτούρα (αφού πολλοί όντως το βλέπουν έτσι) αλλά και λίγο την Ακρόπολη. Σαν ιδέα είναι κάτι ενδιαφέρον, που μπορεί να έχει νόημα με τολμηρά crossovers,πειραματισμούς και επιλογή τραγουδιών στα οποία μία ορχήστρα μπορεί να προσθέσει ένα παραπάνω επίπεδο. Όμως στη πράξη, στο Classic Rock στο Ηρώδειο, βλέπουμε πολυμαγειρεμένα τραγούδια σε τυπικές εκτελέσεις με ενορχρηστρώσεις δανικές από άλλα project, τραγουδισμένα από μέτριους-ες τραγουδιστές. Κι όμως στο Classic Rock 3 ο Uli Jon Roth έδειξε, έστω και για λίγο, ότι αυτή η συνδυαστική ιδέα μπορεί να πετύχει αν δεν την αντιμετωπίσεις με μετριότητα και προχειρότητα.

Το πρώτο μέρος άνηκε στον Uli, μαζί με τη γυναίκα του Liz Vandall στα φωνητικά. Μαζί έπαιξαν μία εκτέλεση του "We 'll burn the sky" των Scorpions, με λίγο διαφορετικά arrangements από αυτά του Christian Kolonovits που είχε ετοιμάσει για τη live εκτέλεση που υπάρχει στο 'Moment Of Glory Live'. Τα φωνητικά της Liz ήταν εντυπωσιακά, ενώ η κιθάρα του Uli έκανε το κομμάτι να ακούγεται καλύτερο από όταν το παίζουν οι Scorpions του 2019 - χωρίς αυτό να μειώνει σε καμία περίπτωση τη μπάντα. Το "We 'll Burn The Sky" και το "Bridge to Heaven" (το "Nessum Dorma" του Puccini σε στίχους Uli Jon Roth) - πάλι με το δίδυμο Uli/Liz και τις γεμάτες κορόνες της Liz - ήταν οι δύο στιγμές της βραδιάς που θα μας μείνουν. Αυτά τα δύο κομμάτια κέρδισαν και τους πιο απαιτητικούς.



Ό,τι τραγουδούσε η Liz Vandall με τον Uli ή χωρίς αυτόν, είτε αυτό ήταν Scorpions, Deep Purple ή Rolling Stones, το έκανε να ξεχωρίζει με τη δικιά της δυναμική. Όμως δεν ήταν η μόνη τραγουδίστρια της βραδιάς. Η Marketa Poulickova, που επίσης τραγούδησε στο πρώτο μισό, δεν είχε ούτε τις φωνητικές δυνατότητες ούτε και το μπρίο για να διασκευάσει το "Comfortambly Numb" των Pink Floyd ή το "It's A Kind Of Magic" των Queen. Εκεί εντοπίζεται το ατόπημα της διοργάνωσης, που διαλέγει μεσοβέζικες λύσεις ενώ έχει μπροστά της ταλέντα που μπορούν να υπερκαλύψουν τις απαιτήσεις γνωστών κομματιών. Παρόλα αυτά, το πρώτο μισό της συναυλίας ήταν ευχάριστο και διασκεδαστικό, ικανοποιώντας ακόμα και αυτούς που ήθελαν να ακούσουν το "Rock You Like A Hurricane" (στο οποίο κανονικά δεν συμμετέχει ο Uli Jon Roth βέβαια).

Αν το πρόγραμμα κυλούσε με αντίστοιχη λογική και στο δεύτερο μέρος, με τον Uli στο τιμόνι, η βραδιά θα ήταν αλλιώς. Όμως η επιλογή του Ray Wilson θόλωσε τα νερά. Το δεύτερο μέρος είχε μόνο Genesis - συν μερικά κομμάτια που συνδέονται έμμεσα με το συγκρότημα. Τους Genesis τους αγαπάμε πολύ, όμως ήθελε περισσότερες εναλλαγές και από μεριάς επιλογής κομματιών αλλά και από μεριάς ερμηνείας του Wilson. Μπορεί να θεωρείται από τις καλύτερες φωνές από κάποιους, όμως για το συγκεκριμένο project ήταν λίγος. Το "Another Day In Paradise" (του Phil Collins) ήταν άχρωμο, το "Congo" άτσαλο και ενώ είχε δύο καλές στιγμές με το "Land Of Confusion" και το "No Son Οf Mine", το "Inside" των STILTSKIN έκλεισε λίγο αμήχανα τη συναυλία.



Η κρατική ορχήστρα Αθηνών δεν δυσκολευόταν να παίξει τα κομμάτια και σίγουρα έδινε χρώμα στη βραδιά. Αλλά στο σύνολο της ήταν μια βραδιά με λίγες αξιομνημόνευτες στιγμές και όλες είχαν να κάνουν με τον Uli Jon Roth και την Liz Vandall. Το δεύτερο μέρος με τον Ray Wilson αποδείχτηκε άνευρο λόγω της επιλογής τραγουδιών αλλά και της σκηνικής του παρουσίας.