Τι θα ακούσεις:
experimental, synthpunk, pop
Τραγούδια που αξίζει να ακούσεις:
"Ρημάζω", "Κυριακή Ξημερώματα", "Διαδρομή (Θάνατος Στη Μοναξιά)"
Βαθμολογία:
6,5
Ξεκίνησα να ακούω το νέο δίσκο του project Mazoha μέσω του κλασσικού bandcamp.com. Πλέον μετράει μερικούς φίλους ακόμη, καθώς η ενέργεια του «Μπάσταρδο» και γενικά του project αυτού του Τζίμη Πολιούδη των Vagina Lips σε παρασέρνει σε μια κοινή ακρόαση μαζί με τους γείτονες σου.
Ο δίσκος ανοίγει πολύ εύστοχα με το «Ρημάζω». Στίχος σκληροπυρηνικός, απλός και συνάμα καλοδουλεμένος, που περνάει άμεσα μηνύματα χωρίς όμως να χάνει από λυρικότητα. Συνθετικά, παρόλο που το ηλεκτρονικό και πειραματικό στοιχείο κυριαρχεί, είναι διακριτό ένα ελαφρύ pop μοτίβο, που εκπλήσσει ευχάριστα και ομαλοποιεί το άνοιγμα του δίσκου για τους μη μυημένους. Συνεχίζοντας, το «Ποπ 81» παρά την αινιγματική στιχουργική του ένδεια προξενεί μια νοσταλγία και αφήνει μια συναισθηματική ελευθερία που σε αφήνει προβληματισμένο.
Το επόμενο κομμάτι «Χωρίς Αύριο» αποτελεί κάπως αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Όσα ακούσματα και αν του έδωσα δεν μπόρεσα να δικαιολογήσω την όλη «cultίλα» που «βρωμάει» το συγκεκριμένο κομμάτι. Εδώ αν και ο στίχος προσπαθεί να περάσει κάποια «ατάκτως ειρημένα» μηνύματα, αποτυγχάνει και απλώς φαίνεται σαν μια ατημέλητη προσπάθεια για φασαρία δίχως λόγο. Συνθετικά φαίνεται σαν μια άτυχη προσπάθεια αλλαγής στιλ, χωρίς όμως κάποια καίρια κατεύθυνση. Όσον αφορά την ερμηνεία που αποτελεί και το μεγάλο «φάουλ» του κομματιού αυτού, θυμίζει κάτι από ερμηνευτικές δεξιότητες Γιάννη Τσιμιτσέλη στο «ιστορικό lipstick» και ερασιτεχνικών «garage band» που ηχογραφούν «metal» με εξοπλισμό του '70. Γενικά το κομμάτι θυμίζει ένα κακοφτιαγμένο demo που κατά λάθος ανέβηκε στην πρωταρχική του μορφή, αλλά επ' ουδενεί δεν αντιπροσωπεύει ούτε τον δίσκο αυτό ούτε το συγκρότημα γενικά.
Τέταρτο κομμάτι του δίσκου είναι το «Είμαι Ο Σκλάβος Μου». Στίχος αναπάντεχα δυναμικός που σίγουρα κατορθώνει να αφυπνίσει όποιον του δώσει μια ευκαιρία. Μουσικά το κομμάτι είναι εξίσου ολοκληρωμένο και ταιριάζει άψογα στα μηνύματα που θέλει να περάσει ο στίχος. Το κομμάτι αυτό προσφέρεται για πολλά «replay» ή και ακόμα για μια αρκετά «extended version», καθώς θεωρώ πως θα μπορούσε άνετα να έχει τη διπλή διάρκεια.
«Κυριακή Ξημερώματα» ο τίτλος του επόμενου κομματιού, το οποίο μου ξύπνησε μια ελπίδα για την psychedelic–punk εγχώρια σκηνή. Η έντονη νοσταλγία των στίχων από τον τίτλο ακόμα ξύπνησε μια «χίπικη» αύρα που στηρίζεται άψογα από τη σύνθεση. Ακόμη ένα κομμάτι που ξεχωρίζει συνολικά από το πρώτο κιόλας άκουσμα. Το «Λίπασμα», το έκτο κομμάτι του δίσκου, αποτελεί μια απίστευτα ταιριαστή μετάβαση σε παρόμοια δεδομένα με το «Κυριακή Ξημερώματα» με περισσότερη έμφαση στη σύνθεση.
Και ξαφνικά μπαίνει η «Φόλα» και αναρωτιέσαι εάν ακούς ακόμη τον ίδιο δίσκο. Αν εξαιρέσουμε και πάλι το ηλεκτρονικό του ήχου, μιλάμε για ένα άψογο, μεστό κομμάτι που όμως ξεχωρίζει τελείως από το σύνολο του δίσκου. Ακόμη και το έμμετρο του στίχου που προς στιγμήν μοιάζει να χωλαίνει, παρατηρείς πως βγαίνει αβίαστα και είναι εν τέλει άρτιο.
Η «Σταγόνα» κινούμενη σε γνώριμο μελωδικό μοτίβο βασίζεται στον στίχο της που και πάλι με οικεία απλότητα εκφράζει μια αλήθεια που θα αγγίξει πολλούς. Το εν λόγω κομμάτι βέβαια δημιουργεί μια έντονη περιέργεια για το πώς θα μπορούσε να παρουσιαστεί ζωντανά. Στο κλείσιμο του δίσκου βρίσκεται το «Διαδρομή (Θάνατος Στη Μοναξιά)». Δεν θυμάμαι να ήμουν ποτέ πιο ικανοποιημένος με επιλογή κομματιού για κλείσιμο δίσκου. Εξαίρετη επιλογή με πολύ άρτιο και δυναμικό στίχο, με μια μελωδικότατη νοσταλγία που πραγματικά σε παρασέρνει στην ενέργεια που προστάζει το συγκρότημα. Το κομμάτι ξεφεύγει λίγο από το «synthpunk» του όλου δίσκου, αλλά αυτό προσωπικά κατάφερε να με κάνει να ξαναπατήσω το «play» ώστε να ξαναμπώ σ' αυτό το συναισθηματικό ταξίδι που προτείνει η ακρόαση του «Μπάσταρδο».
Δεν περίμενα ένας δίσκος με τόσο εναλλακτικές επιρροές για τα ελληνικά δεδομένα να είναι τόσο δυναμικός και συναρπαστικός ακόμη και για αμύητους στο είδος. Είναι κατανοητό πως το project αυτό έχει πολλά να προσφέρει και με λίγο παραπάνω πειραματισμό και προσοχή στη λεπτομέρεια υπόσχεται πολλά.