Κάθε εβδομάδα, οι συντάκτες του Mix Grill θέτουν διλήμματα πάνω σε διάφορα θέματα γύρω από την μουσική, το σινεμά, το θέατρο και γενικότερα τον πολιτισμό. Μετά από το θέμα για το τσιγάρο σε κλειστούς συναυλιακούς χώρους, την βιντεοσκόπηση των συναυλιών με τα κινητά μας ή την απαγόρευση τους και την παύση των συναυλιών όταν το κοινό κάνει φασαρία, συνεχίζουμε με κάτι... κινηματογραφικό.
Πρωτότυπο ή μεταγλώττιση στις ταινίες κινουμένων σχεδίων;
[Γράφει ο Ραφαήλ Αντωνιάδης]
Η αλήθεια είναι πως στο δικό μου μυαλό, το εν λόγω δίλημμα δεν έχει ξεκάθαρο «νικητή». Υπάρχουν ταινίες που θέλω να τις βλέπω μεταγλωττισμένες στα ελληνικά και υπάρχουν άλλες που οι ελληνικές φωνές με ξενίζουν αρκετά.
Για παράδειγμα, στα "Ice Age" και "Finding Nemo" θα επιλέξω ελληνική μεταγλώττιση, ενώ στα "Toy Story" και "Shrek" θα επιλέξω τον πρωτότυπο αγγλικό ήχο. Στην μοναδική περίπτωση που πιστεύω ότι η πρωτότυπη εκδοχή είναι καλύτερη από την όποια μεταγλώττιση, άσχετα αν ως παιδιά είχαμε τη δυνατότητα να τα βλέπουμε μεταγλωττισμένα κατά κύριο λόγο, είναι στα anime. Σε αυτή τη κατηγορία κινουμένων σχεδίων αν έπρεπε να επιλέξω μόνο μεταξύ ελληνικής ή αγγλικής μεταγλώττισης, τότε θα διάλεγα τα ελληνικά, καθώς σε αυτή την περίπτωση τα αγγλικά μού ακούγονται κάπως «ξενέρωτα».
[Γράφει η Ελένη Ζαρκάδα]
Οι ταινίες κινουμένων σχεδίων που κατά βάση απευθύνονται σε παιδιά (και ενήλικες) είναι πιο αποτελεσματικό να είναι μεταγλωττισμένες προκειμένου να γίνονται γρηγορότερα αντιληπτά κάποια στοιχεία της υπόθεσης ή να αποτυπώνονται στο μυαλό του παιδιού πιο εύκολα τα τραγούδια και οι ατάκες που θα τα συνοδεύουν μια ζωή - όπως και εμάς!
Από την άλλη, όταν πρόκειται ένας ενήλικας να δει την ταινία χωρίς την παρουσία παιδιού, το πρωτότυπο είναι μακράν καλύτερο γιατί μοιάζει πιο άμεσο και αληθινό. Οπότε ορθώς οι εταιρίες παραγωγής βγάζουν και τους δύο τύπους γιατί μπορούν να απευθυνθούν σε διαφορετικό ηλικιακό κοινό.