Τι θα ακούσετε:
Rock, funk και άλλα σε ελληνικούς στίχους σε ένα θεματικό άλμπουμ
Τραγούδια που πρέπει να ακούσετε:
Προς Τη Δόξα Τραβά, Τίποτα Δεν Έχει Αλλάξει, Κάποτε Θέλαμε Να Αλλάξουμε Τον Κόσμο
Βαθμολογία:
6
Πάει αρκετός καιρός από την κυκλοφορία αυτού του άλμπουμ που έφτασε στα χέρια μου πρόσφατα στην «πραγματική» του μορφή. Η κύρια ιδιαιτερότητα του «Ματωμένο Γαλάζιο» είναι πως η αποκλειστικά ψηφιακή του υπόσταση ως ηχογράφημα συνοδεύει ένα κόμικ που κυκλοφορεί ως «κανονικό» βιβλίο. Ο Κώστας Σιδηρόπουλος, ως Ferruccelli εδώ, έβαλε 31 κομμάτια στη σειρά για να διηγηθεί μια ιστορία και ο Δημήτρης Παπαδής ανέλαβε τα ασπρόμαυρα σκίτσα που υποστηρίζουν όσα ακούγονται. Το θέμα είναι ένας άνθρωπος που επιστρέφει από το εξωτερικό στην Ελλάδα της κρίσης, οπότε αναπόφευκτα πολλοί εκεί έξω μπορούν να συσχετιστούν με κάποιον από τους χαρακτήρες.
Ο Σιδηρόπουλος δεν είναι καινούριος στο χώρο, έχει χρόνια στην πλάτη με τους Chroma, και ορισμένα από τα τραγούδια που είχαν απορριφθεί από το συγκρότημα οδήγησαν στο μεγαλύτερο σύνολο που αποτελεί το δίσκο αυτό. Δεν αποτελεί έκπληξη δηλαδή το ότι υπάρχουν τραγούδια που κεντρίζουν εύκολα την προσοχή, περνάνε τα όσα θέλει να εκφράσει ο δημιουργός και ταυτόχρονα, κυλούν ευχάριστα. Ούτε ότι στο σύνολο του δίσκου ακούγονται διάφορες μουσικές ιδέες που, αν και απλές, εξυπηρετούν τον παραπάνω σκοπό και βοηθούν στο να υπάρχει η ποικιλία που απαιτείται από τη διάρκειά του (ξεπερνάει τη μιάμιση ώρα).
Από το «Η Αγάπη Με Έφερε Εδώ» που θυμίζει το «Τα Καράβια Μου Καίω» του Νίκου Πορτοκάλογλου στην αρχή, το κεφάτο funk «Τίποτα Δεν Έχει Αλλάξει», ως το βαρύ κιθαριστικό «Διάλεξε Πλευρά» και το «Μάνα» που ακούγεται σαν να είναι βγαλμένο από το «The Wall», οι επιρροές του είναι παραπάνω από εμφανείς. Παρά το γεγονός πως οι περισσότερες μουσικές παίζονται ωραία και ταιριαστά στην ατμόσφαιρα του δίσκου και της ιστορίας, δεν υπάρχει κάτι μουσικά πρωτοπόρο εδώ. Δεν είναι το «Ματωμένο Γαλάζιο» βέβαια το άλμπουμ στο οποίο πρέπει να αναζητήσει κανείς τη μουσική πρωτοπορία. Το ζουμί του είναι στη συνολική ιστορία και γι’ αυτό η ακρόαση ως σύνολο είναι μονόδρομος.
Ακόμα και στην εξιστόρηση, όμως, υπάρχουν αδυναμίες που οδηγούν στο κύριο μειονέκτημα του δίσκου: την απουσία πυκνότητας. Στην εξέλιξη της ιστορίας παρεμβάλλονται ορισμένες δευτερεύουσες σκηνές που, ενώ προσθέτουν το μικρό τους κομμάτι στο σύνολο, περισσότερο αποπροσανατολίζουν τον ακροατή. Δεν προσπερνιέται το ίδιο εύκολα το «Σπρέι Στον Τοίχο» κατά την ακρόαση όπως προσπερνιέται ένα καρέ του κόμικ. Μια άλλη σημαντική προσέγγιση του Ferruccelli στο δίσκο αυτό, που σχετίζεται μερικώς με την απουσία πυκνότητας, είναι η παρουσίαση όλων των σκέψεων των χαρακτήρων στους στίχους. Δεν υπάρχουν υπονοούμενα ή κάτι που αφήνεται να στον ακροατή (ή αναγνώστη) να σκεφτεί από μόνος του. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε ορισμένα ενδιαφέροντα τραγούδια, π.χ. το «Προς Τη Δόξα Τραβά», αλλά ως σύνολο και σε συνδυασμό με τη διάρκεια μπορεί να θεωρηθεί κουραστικό. Τα παραπάνω συμβαίνουν ανεξάρτητα, φυσικά, από το περιεχόμενο της ιστορίας και των όσων τραγουδιούνται. Από την άλλη, το περιεχόμενο μπορεί να προκαλέσει είτε τη διαφωνία του ακροατή ή να συμβάλλει στον ενθουσιασμό του για το δίσκο αυτό.
Συνολικά, είναι ένα ενδιαφέρον εγχείρημα από έναν μουσικό της Θεσσαλονίκης, με την αξία του να βρίσκεται στη συνολική ιστορία σε συνδυασμό με ένα κόμικ που επιτυγχάνει στο να αναδείξει τις πτυχές της. Ο δίσκος κυκλοφορεί (ψηφιακά) σε δύο εκδόσεις με την πλήρη να περιλαμβάνει επιπλέον αποσπάσματα και συνομιλίες που εμπλουτίζουν την εξιστόρηση και λειτουργούν ως εισαγωγή για τα τραγούδια που ακολουθούν. Θα μπορούσε η συνολική του αξία να είναι ακόμα μεγαλύτερη, με περισσότερη φειδώ και «σουλούπωμα» κατά τη δημιουργία, αλλά ακόμα κι έτσι, ως η πλήρης, σχεδόν αφιλτράριστη, κατάθεση των σκέψεων ενός σχετικά νέου (μουσικού) της πόλης της κρίσης οφείλει να μην περάσει απαρατήρητη.
Σχετικό θέμα