Τι θα ακούσετε:
Τον Stephin Merritt να συμπιέζει τις συνθέσεις του κάτω από τα δύομιση λεπτά
Ποιά τραγούδια να προσέξετε:
"The Biggest Tits In History", "(Ι Want To Join A) Biker Gang", "Favorite Bar", "Castle Down A Dirt Road", "She Says Hello"
Βαθμολογία:
6,5
Η έμπνευση δεν φαίνεται να είναι πρόβλημα για τον Stephin Merritt, το βασικό και ιδρυτικό μέλος των Magnetic Fields, o οποίος δε σταματάει να κυκλοφορεί μακρόσυρτους δίσκους. Περιορίζει τον εαυτό του βέβαια και βάζει εμπόδια ώστε να καταλήξει στο αποτέλεσμα που έχει οραματιστεί. Καθώς οι Magnetic Fields δεν έχουν ακριβώς μανιέρα, ο Stephin αισθάνεται την ανάγκη να βάζει όρια ώστε να ακολουθεί μια συγκεκριμένη πορεία. Ακούγεται λίγο ψυχαναγκαστικό - και μάλλον είναι - όμως αφού τον βοηθάει στη τέχνη του εμείς δε μπορούμε να διαμαρτυρηθούμε. Το "Quickies" του 2020 λοιπόν απαρτίζεται από εικοσιοκτώ τραγούδια μικρής διάρκειας, που δε ξεπερνούν τα δύομιση λεπτά (εκτός από ένα) και οι ενορχηστρώσεις δεν συμπεριλαμβάνουν πάνω από δύο όργανα ανά κομμάτι. Δηλαδή εικοσιοκτώ τραγούδια μινιατούρες.
Ο Merritt θεωρεί πως η διάρκεια του pop τραγουδιού για αυτούς που ενηλικιώθηκαν πριν το "Bohemian Rhapsody" φτάνει τα τρία λεπτά - αν και στη σύγχρονη εποχή αυτό έχει πια αλλάξει. Ο ίδιος ομολογεί πως δεν έχει θέμα με τη διάρκεια, αφού οι επιρροές του είναι ανάμεικτες από διάφορα είδη μουσικής, όμως με τη απόφαση του να χρησιμοποιήσει μικρό σημειωματάριο για το "Quickies" κατάφερε να πετύχει το πείραμα του, δημιουργώντας κομμάτια μικρής διάρκειας. Μόνο το “Come Life Shaker Life” ξέφυγε αφού είχε προσθέσει κάποια κιθαριστικά μέρη ο (κιθαρίστας) John Woo που δεν ήθελε να τα κόψει.
Το χιούμορ και ο σαρκασμός ξεκινούν και ολοκληρώνουν το "Quickies", με τίτλους κομματιών όμως "The Biggest Tits In History" που δεν θα ξεχάσουμε εύκολα, το "I Wish I Were a Prostitute Again" και το "Let's Get Drunk Again (And Get Divorced)". Και συνεχίζει με το "The Day The Politicians Died", όπου μοιράζεται μαζί μας τη γνώμη του για τους πολιτικούς για να καταλήξει στο "I Have A Date With Jesus" να σατιρίζει την καινούρια μόδα που κυκλοφορεί (όχι στην Ελλάδα ακόμα) να τα πίνει κάποιος μόνος του στο bar, ενώ επικοινωνεί με τον Χρηστό. Ο Stephin εξήγησε πως κάνει ακριβώς το ίδιο, αλλά τελικά επικοινωνεί με τη μούσα του. Εικόνες από την προσωπική του ζωή δε λείπουν ("Bathroom Quickie") που καταλήγουν να είναι λίγο περίεργες μέσα απ την αμεσότητα τους. Τα φωνητικά αναλαμβάνει ο Merritt με την Claudia Gonson και τη Shirley Simms, σε ένα πλέγμα από ukulele, κιθάρες και banjos, που βέβαια δε συναντιόνται όλα στο ίδιο τραγούδι (είναι το minimal concept πίσω απ το "Quickies" που το περιορίζει).
Τα περισσότερα κομμάτια φτάνουν μέχρι το πρώτο ρεφρέν και τελειώνουν, δίνοντας την αίσθηση ότι ο Merritt απλά κατέγραψε τις σκέψεις του γρήγορα-γρήγορα. Τα τραγούδια δηλαδή έρχονται και φεύγουν σαν ο ακροατής να ακούει τα samples του δίσκου. Όμως καταφέρνει να σε ξεγελάει και όταν τελικά φτάσεις στο τέλος του δίσκου, κομμάτια όπως το "Castles In America" (που φτάνει τα 34 δευτερόλεπτα)ή το "She Says Hello" (διάρκειας μόλις ενός λεπτού) θα έχουν μπει στο κέντρο της μνήμης σαν ολοκληρωμένες συνθέσεις.
Χωρίς να είναι η καλύτερη του δουλειά των Magnetic Fields σα σύνολο, περιέχει μερικά από τα πολύ καλά τους τραγούδια και αντικατοπτρίζει τη πιο χιουμοριστική πλευρά του Stephin Merritt. Παράλληλα η ιδέα του περιορισμού της διάρκειας των τραγουδιών και η απλοποίηση της μουσικής προσέγγισης συγκριτικά με το "50 Song Memoir" του 2017, είναι δείγμα ότι ο Merritt συνεχίζει να αποφεύγει τη στασιμότητα και είναι καλοδεχούμενο.
Τον Stephin Merritt να συμπιέζει τις συνθέσεις του κάτω από τα δύομιση λεπτά
Ποιά τραγούδια να προσέξετε:
"The Biggest Tits In History", "(Ι Want To Join A) Biker Gang", "Favorite Bar", "Castle Down A Dirt Road", "She Says Hello"
6,5
Ο Merritt θεωρεί πως η διάρκεια του pop τραγουδιού για αυτούς που ενηλικιώθηκαν πριν το "Bohemian Rhapsody" φτάνει τα τρία λεπτά - αν και στη σύγχρονη εποχή αυτό έχει πια αλλάξει. Ο ίδιος ομολογεί πως δεν έχει θέμα με τη διάρκεια, αφού οι επιρροές του είναι ανάμεικτες από διάφορα είδη μουσικής, όμως με τη απόφαση του να χρησιμοποιήσει μικρό σημειωματάριο για το "Quickies" κατάφερε να πετύχει το πείραμα του, δημιουργώντας κομμάτια μικρής διάρκειας. Μόνο το “Come Life Shaker Life” ξέφυγε αφού είχε προσθέσει κάποια κιθαριστικά μέρη ο (κιθαρίστας) John Woo που δεν ήθελε να τα κόψει.
Το χιούμορ και ο σαρκασμός ξεκινούν και ολοκληρώνουν το "Quickies", με τίτλους κομματιών όμως "The Biggest Tits In History" που δεν θα ξεχάσουμε εύκολα, το "I Wish I Were a Prostitute Again" και το "Let's Get Drunk Again (And Get Divorced)". Και συνεχίζει με το "The Day The Politicians Died", όπου μοιράζεται μαζί μας τη γνώμη του για τους πολιτικούς για να καταλήξει στο "I Have A Date With Jesus" να σατιρίζει την καινούρια μόδα που κυκλοφορεί (όχι στην Ελλάδα ακόμα) να τα πίνει κάποιος μόνος του στο bar, ενώ επικοινωνεί με τον Χρηστό. Ο Stephin εξήγησε πως κάνει ακριβώς το ίδιο, αλλά τελικά επικοινωνεί με τη μούσα του. Εικόνες από την προσωπική του ζωή δε λείπουν ("Bathroom Quickie") που καταλήγουν να είναι λίγο περίεργες μέσα απ την αμεσότητα τους. Τα φωνητικά αναλαμβάνει ο Merritt με την Claudia Gonson και τη Shirley Simms, σε ένα πλέγμα από ukulele, κιθάρες και banjos, που βέβαια δε συναντιόνται όλα στο ίδιο τραγούδι (είναι το minimal concept πίσω απ το "Quickies" που το περιορίζει).
Τα περισσότερα κομμάτια φτάνουν μέχρι το πρώτο ρεφρέν και τελειώνουν, δίνοντας την αίσθηση ότι ο Merritt απλά κατέγραψε τις σκέψεις του γρήγορα-γρήγορα. Τα τραγούδια δηλαδή έρχονται και φεύγουν σαν ο ακροατής να ακούει τα samples του δίσκου. Όμως καταφέρνει να σε ξεγελάει και όταν τελικά φτάσεις στο τέλος του δίσκου, κομμάτια όπως το "Castles In America" (που φτάνει τα 34 δευτερόλεπτα)ή το "She Says Hello" (διάρκειας μόλις ενός λεπτού) θα έχουν μπει στο κέντρο της μνήμης σαν ολοκληρωμένες συνθέσεις.
Χωρίς να είναι η καλύτερη του δουλειά των Magnetic Fields σα σύνολο, περιέχει μερικά από τα πολύ καλά τους τραγούδια και αντικατοπτρίζει τη πιο χιουμοριστική πλευρά του Stephin Merritt. Παράλληλα η ιδέα του περιορισμού της διάρκειας των τραγουδιών και η απλοποίηση της μουσικής προσέγγισης συγκριτικά με το "50 Song Memoir" του 2017, είναι δείγμα ότι ο Merritt συνεχίζει να αποφεύγει τη στασιμότητα και είναι καλοδεχούμενο.
Σχετικό θέμα