Οι Grup Yorum είναι μια λαϊκή, ακτιβιστική μουσική κολεκτίβα από την Τουρκία που δημιουργήθηκε το 1985 (μέσα στο χουντικό καθεστώς) και μίλησε με την παγκόσμια γλώσσα της μουσικής για τα πιο απλά πράγματα (που βέβαια δεν είναι αυτονόητα στην γείτονα χώρα): ελευθερία και ανεξαρτησία. Ηχογράφησε δίσκους με κουρδικά τραγούδια, αντάρτικα τραγούδια, μίλησε για τους μεγάλους επαναστατικούς και απελευθερωτικούς αγώνες των λαών της Ανατολίας και ένωσε χιλιάδες ανθρώπους στις συναυλίες του, πράγμα που δεν πέρασε απαρατήρητο από το αυταρχικό τουρκικό καθεστώς με αποτέλεσμα να μπει αρκετές φορές στο στόχαστρο των αρχών.
Τα δύο τελευταία χρόνια, περισσότερα από 30 μέλη του σχήματος έχουν υποστεί συλλήψεις, πολλές συναυλίες τους έχουν απαγορευτεί, ενώ ο χώρος που λειτουργεί το πολιτιστικό τους κέντρο έχει δεχτεί δεκάδες βίαιες επιθέσεις. Οι λόγοι αυτοί οδήγησαν κάποια μέλη της κολεκτίβας να προχωρήσουν σε απεργία πείνας φτάνοντας στα άκρα, θυσιάζοντας έτσι την ίδια τους τη ζωή. Η Χελίν Μπολέκ, ο Μουσταφά Κοτσάκ, και ο Ιμπραχίλ Γκοκτσέκ είναι μέλη του συγκροτήματος που έχασαν τη μάχη με τη ζωή έπειτα από εξαντλητική απεργία πείνας αρνούμενοι να δεχθούν τις κατηγορίες που τους αποδίδουν καθώς και την καθολική φίμωση που δέχεται το συγκρότημα.
Το μουσικό μέρος της εκδήλωσης άνοιξε το σχήμα Ρωμιοσύνη υπό τις επευφημίες του κόσμου. Με τραγούδια ειδικά για την περίσταση όπως το «Σαν Τον Μετανάστη», το «Μοιρολόι» (των Παπαδόπουλου - Z. Livaneli), ή το «Ο Φασισμός» (των Φ. Λάδη - Θ. Μικρούτσικου) που έδωσαν το στίγμα της βραδιάς που θα ακολουθούσε.
Την σκυτάλη αμέσως πήρε ο Αλέξανδρος Κτιστάκης που όλοι έχουμε γνωρίσει από την παρουσία του στις συναυλίες του Θ. Παπακωνσταντίνου καθώς και από τις ατομικές του εμφανίσεις τα τελευταία χρόνια και μας χάρισε ένα υπέροχο ημίωρο τραγουδώντας φυσικά Θ. Παπακωνσταντίνου αλλά και «Μαλαματένια Λόγια» και «Σεβάχ Ο Θαλασσινός».
Τον λόγο πήρε, μαζί με το παρατεταμένο χειροκρότημα, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης και εξήγησε την εσωτερική του ανάγκη για την παρουσία του στην εκδήλωση κι ευθύς «Ο Τιμονιέρης» βρέθηκε στο στόμα όλων. Συνέχισε με την «Πατρίδα», τον «Κεμάλ», και άφησε για το τέλος ένα νέο κομμάτι, «ακατέργαστο», που όπως αποκάλυψε , έγραψε ειδικά για την Χελίν Μπολέκ όταν είδε τον σπαρακτικό αποχαιρετισμό, στην κηδεία της, από τον σύντροφο κι επίσης απεργό πείνας Ιμπραχίλ Γκοκτσέκ. Αυτό, από μόνο του ήταν ικανό να ξεσηκώσει σε ένα συγκλονιστικό χειροκρότημα όλους ανεξαιρέτως τους παρευρισκόμενους και τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, εμφανώς συγκινημένο να καταθέσει μια ερμηνεία ζωής.
Στην συνέχεια, στη σκηνή ανέβηκαν οι τιμώμενοι, Grup Yorum (όσοι βέβαια μπόρεσαν να ταξιδέψουν στην Αθήνα για την εκδήλωση) και απέδειξαν έμπρακτα ότι η μουσική είναι μια παγκόσμια γλώσσα που δε γνωρίζει σύνορα και προκαταλήψεις. Το «Λεβέντης Εροβόλαγε» και ο ύμνος των Ιταλών παρτιζάνων «Bella Ciao» ακόμα και στην τουρκική γλώσσα ξεσήκωσαν τον κόσμο.
Η βραδιά συνεχίστηκε με παραδοσιακή μουσική και χορό μέχρι τις πρωινές ώρες. Αντί επιλόγου κλείνω με τα λόγια του ποιητή:
«Τα τραγούδια μας πρέπει να είναι στους δρόμους των φτωχών. Στην πρώτη γραμμή, πιο μπροστά, πρέπει να επιτίθενται στον εχθρό. Πριν από εμάς πρέπει να βαφτεί στο αίμα το πρόσωπο των τραγουδιών μας.»
Nazım Hikmet
*Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Κωνσταντίνο Ρουμελιώτη και το MixGrill.