Τα intros των παιδικών μου χρόνων - Μέρος Β'

Στο προηγούμενο άρθρο παρουσίασα τα αγαπημένα μου παιδικά, ταξινομημένα με βάση το τραγούδι του intro από το 20 μέχρι και το 11. Σε αυτό το άρθρο παρουσιάζω την πρώτη δεκάδα. Η αλήθεια είναι πως με πολλά από αυτά τα παιδικά είμαι περισσότερο συναισθηματικά δεμένος από ό,τι με τα προηγούμενα δέκα.

Για να δούμε όμως επιγραμματικά του τίτλους των κινουμένων σχεδίων που έχω αναφέρει μέχρι στιγμής:

 

Πάμε λοιπόν να δούμε την πρώτη δεκάδα.

Ποιο παιδάκι δεν έπαθε ένα μικρό σοκ όταν πρωτοείδε στο STAR channel το πρώτο επεισόδιο του "Pokemon"; Ναι, ήμουν από αυτούς που έβλεπαν τις διαφημίσεις και είχαν βιδωθεί μπροστά στην τηλεόραση μέχρι να ξεκινήσει το "Pokemon". Ποιος δεν λάτρευε τον Pikachu, τον Squirtle, τον Bulbasaur και τον Charmander; Ποιος δεν τραγουδούσε μέρα νύχτα το τραγούδι που ερμήνευσε ο Jason Paige; Στην τελική, ποιος δεν ήθελε να είναι όντως πραγματικά τα Pokemon; Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που οι κασέτες των Pokemon στο GameBoy (θα μπορούσαν να σκεφτούν κάτι λιγότερο σεξιστικό στην Nintendo) είχαν γίνει ανάρπαστες. Αντίστοιχη επιτυχία είχε και το Pokemon Go που κυκλοφόρησε πριν από λίγα χρόνια στα κινητά μας. Η σειρά κυκλοφόρησε πρώτη φορά στην Ιαπωνία την 1η Απριλίου του 1997 και με τις διάφορες εκδοχές της παίζεται μέχρι και σήμερα. Συνολικά σε όλες τις εκδοχές της σειράς "Pokemon" έχουν προβληθεί περισσότερα από 1100 επεισόδια, χώρια οι όποιες ταινίες.

"I wanna be the very best. Like no one ever was. To catch them is my real test. To train them is my cause … Pokemon! Gotta catch 'em all".

Είναι η σειρά με την πιο αστεία ελληνική μεταγλώττιση. Ο μόνιμα πεινασμένος νεαρός νίντζα Καμπαμαρού Ιγκάνo και οι ατάκες «Θέλω να φάω μακαρόνια» , «Διάβολε», «Καταραμένε Χαγιάτε» και πολλές ακόμα ήταν το σήμα κατατεθέν της σειράς. Νομίζω πως η σειρά δεν μπορεί να χαρακτηριστεί σε καμία περίπτωση «παιδική». Περισσότερο θα την χαρακτήριζα ως σάτιρα. Την παρακολούθησα σε κάποιον μικρό επαρχιακό τηλεοπτικό σταθμό. Η βασική εικόνα που θυμάμαι από τη σειρά είναι από το τελευταίο επεισόδιο, στο οποίο κατά τη διάρκεια ενός αγώνα μπέιζμπολ εμφανίζονται ένα αεροπλάνο των Ναζί, κάτι ρομπότ των King Kong και Γκοτζίλα, ένα διαστημόπλοιο και γενικότερα πολλά και διάφορα που δεν βγάζουν κανένα απολύτως νόημα. Αυτό που επίσης δεν βγάζει τελείως νόημα είναι το τραγούδι του intro. Ωστόσο, αποτελεί ένα από τα πιο αγαπημένα και γνώριμα intros, κυρίως για τα μεγαλύτερης ηλικίας «παιδιά».

"Thunder, Thunder, Thunder, Thundercats! Ho". Κάπως έτσι, με τον Lion-O να φωνάζει αυτά τα λόγια κρατώντας το Ξίφος των Οιωνών ξεκινούσε στο STAR μία από τις καλύτερες σειρές των παιδικών μας χρόνων. Ακούγοντάς τα οι ενδορφίνες πλημμύριζαν το αίμα όλων των παιδιών που έβλεπαν τη σειρά. Ειδικά όταν ερχόταν η ώρα για μάχη και έπρεπε ο Lion-O να ξανακάνει το κλασσικό τελετουργικό για να μεγαλώσει τη λεπίδα του ξίφους του, γινόταν ο χαμός! Για πολλούς, καθώς και για εμένα φυσικά, το τραγούδι του intro είναι ένα από τα καλύτερα όλων των εποχών.

"Thundercats are on the move. Thundercats are loose…"

Η σειρά με την πιο λανθασμένη μετάφραση στα ελληνικά και μια από τις καλύτερες που έχει μεταδώσει ποτέ η ελληνική τηλεόραση. Το Alter, που έδειχνε το "One Piece", είχε δώσει στον κεντρικό χαρακτήρα της σειράς το όνομα Ντρέικ. Το πραγματικό όνομα του χαρακτήρα είναι Luffy, ενώ ο Drake είναι ένας άλλος χαρακτήρας ο οποίος εμφανίστηκε στη σειρά χρόνια μετά την κυκλοφορία της. Βέβαια, το Alter δυστυχώς έκλεισε και μαζί του χάσαμε και τον Ντρέικ, Luffy ή όπως αλλιώς θέλετε. Το "One Piece" έκανε πρεμιέρα στην Ιαπωνία στις 20 Οκτωβρίου 1999 και παίζεται μέχρι και σήμερα, έχοντας μέχρι στιγμής περισσότερα από 930 επεισόδια, δίχως να συνυπολογιστούν οι ταινίες. Πολύ πιθανόν το "One Piece" να έχει το καλύτερο σενάριο και χαρακτήρες που έχω δει ποτέ σε anime. Εννοείται πως συνεχίζω να το βλέπω, άλλες φορές ένα-ένα επεισόδιο κάθε εβδομάδα (όπως δηλαδή κυκλοφορεί) και άλλες αφήνοντας τα επεισόδια να μαζευτούν, ώστε να το απολαύσω καλύτερα. Στα anime, κατά καιρούς το intro αλλάζει. Ωστόσο, από το "One Piece" είμαι πιο εξοικειωμένος με το αρχικό intro, με το οποίο το γνώρισα. Για να πω την αμαρτία μου, όμως, προτιμώ την γιαπωνέζικη έκδοση. Κάθε φορά που το ακούω, παρόλο που δεν είναι στα ελληνικά, μου αφήνει μια γλυκιά γεύση, καθώς θυμάμαι τα πάρα πολλά σαββατοκύριακα που περιμέναμε μαζί με τον αδερφό μου πώς και πώς να δείξει το Alter αυτά τα λιγοστά λεπτά καθαρού επεισοδίου.

Όπως «Το βιβλίο της ζούγκλας», έτσι και «Ο Θρύλος του Ζορρό» είναι μια ιταλο-ιαπωνική παραγωγή. Η σειρά βασίζεται όπως προδίδει ο τίτλος στις περιπέτειες του Ζορρό. Η πρώτη μου επαφή μαζί της ήταν σε κανάλι της ΕΡΤ, ενώ χρόνια αργότερα την πέτυχα σε κάποιο μικρό επαρχιακό κανάλι. Η σειρά μού άρεσε, αλλά μέχρι εκεί. Μπορώ να πω ότι η αγαπημένη μου στιγμή κάθε επεισοδίου ήταν το intro, αλλά και το outro της σειράς, μιας που είχαν πάρα πολύ ωραία μουσική. Πρόκειται για δύο instrumental κομμάτια που θυμίζουν σε μεγάλο βαθμό την λατινική-μεξικάνικη καταγωγή του Ζορρό. Στην γιαπωνέζικη εκδοχή τα τραγούδια έχουν και στίχους. 

Οι "Power Rangers" δεν είναι κινούμενα σχέδια, αλλά μιας που προορίζονταν για παιδιά, ας τους εντάξουμε σε αυτή την κατηγορία. Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω τι έκανε εμένα και τόσα άλλα παιδάκια ανά τον κόσμο να βλέπουμε αυτή τη σειρά. Νομίζαμε πως ήταν αληθινές όλες αυτές οι μινιατούρες που έτρεχαν και παρίσταναν τα ρομπότ ή τα κακά τέρατα. Η επιτυχία της σειράς ήταν τόσο μεγάλη, μάλιστα, που κυκλοφόρησε και ταινία με τους ίδιους ηθοποιούς. Επίσης, «όλος ο κόσμος» είχε κατακλυστεί από τα επίσημα παιχνίδια της σειράς, κάνοντας τους καημένους τους γονείς να ψάχνουν δικαιολογίες για να μην δώσουν όλο το μηνιάτικο σε φιγούρες και πλαστικά ρομπότ. Τελικά, πόσο αθώα είναι τα παιδικά μάτια, αλλά και τα αυτιά! Σε αρκετά μεγάλη ηλικία κατάλαβα τι υπερκομματάρα είχε το intro των Power Rangers. Πίσω από το τραγούδι με τίτλο "Go Go Power Rangers" κρύβεται ο Ron Wasserman (ο οποίος - για την ιστορία - βρίσκεται πίσω και από το τραγούδι των "X-Men" που αναφέρθηκαν στο προηγούμενο άρθρο). Το "Go Go Power Rangers" έχει γίνει κατά καιρούς ήχος κλήσης του κινητού μου. Και επειδή είναι κρίμα να ακούσει κάποιος μόνο το ένα λεπτό του τραγουδιού που παρέχει το intro της σειράς, σας παραθέτω ολόκληρο το τραγούδι διάρκειας τεσσάρων λεπτών.

Ένα διαστημικό γουέστερν για γερά γούστα! Πρόκειται για αμερικάνικη παραγωγή που βασίζεται στο anime "Star Musketeer Bismark" του Studio Pierrot, το οποίο δεν είχε μεγάλη απήχηση στην Ιαπωνία. Η World Events Productions (WEP) αγόρασε τα δικαιώματα της σειράς, επεξεργάστηκε τα υπάρχοντα επεισόδια, πρόσθεσε έξι καινούρια και την κυκλοφόρησε με τον τίτλο "Saber Rider and the Star Sheriffs". Στην Ελλάδα είχε τον τίτλο «Ο Σερίφης του Διαστήματος και οι Αστρομαχητές», αν και πολλές φορές αναφέρονταν ως «Αστροφύλακες». Η σειρά προβλήθηκε σίγουρα από το New Channel (ή αργότερα Tempo). Ωστόσο, δεν είμαι σίγουρος αν η πρώτη μου επαφή ήταν σε αυτό ή σε κάποιον επαρχιακό τηλεοπτικό σταθμό μικρότερης εμβέλειας. Την εξαιρετική μουσική της σειράς επιμελήθηκε ο Αμερικανός συνθέτης Dale Schacker, στον οποίο δόθηκε πλήρης ελευθερία από την WEP, καθώς είχαν συνεργαστεί με απόλυτη επιτυχία και στο παρελθόν για τις ανάγκες του "Voltron" (1984). Η ελευθερία αυτή έπιασε τόπο, καθώς πέρα από το τραγούδι του intro (το οποίο επίσης είχα κατά καιρούς ως ήχο κλήσης στο κινητό) και όλο το υπόλοιπο soundtrack είναι εξαιρετικό. Μάλιστα, είχα την τύχη να ακούσω και τα δύο albums που κυκλοφόρησε ο συνθέτης σχετικά με τη συγκεκριμένη σειρά και μπορώ να πω με σιγουριά πως άξιζαν τον χρόνο μου.

Ακόμη μία ιταλο-ιαπωνική παραγωγή που έδειχνε η ΕΡΤ τις καθημερινές. Όπως είναι αναμενόμενο, η σειρά βασίζεται στην γνωστή ιστορία του Ρομπέν των Δασών. Υπάρχει όμως μια ουσιώδης διαφορά. Σε αυτή την περίπτωση, τόσο ο ήρωάς μας όσο και οι σύμμαχοί του είναι κατά βάση νεαρά παιδιά. Αυτό από μόνο του μας έκανε ως παιδιά να δενόμαστε ακόμα περισσότερο με τους χαρακτήρες και να κάνουμε και εμείς τις δικές μας τρέλες. Υπήρχαν επικές στιγμές, όταν επικεντρωνόμασταν στον Ρομπέν που ετοιμαζόταν να ρίξει την καθοριστική βολή με το υπέροχο τόξο του. Ή ακόμα, όταν και πάλι ο Ρομπέν έπαιζε μουσική κρατώντας απλά το φύλλο ενός δέντρου στο στόμα του. Φυσικά και ήθελα να είμαι ο Ρομπέν των Δασών (ίσως ακόμα να θέλω). Ευτυχώς για εμάς, η σειρά ήρθε στην Ελλάδα με το αγγλικό τραγούδι στο intro. Μου αρέσει πάρα πολύ το συγκεκριμένο τραγούδι και δεν είναι λίγες οι φορές που το ακούω (και το τραγουδάω ενίοτε) στο repeat.

"Deep in the forest hideaway. The outlaws have made their getaway … Robin of the Forest!"

Εκτός από τα Pokemon, υπήρχαν και άλλα φανταστικά τερατάκια, τα Digimon (Digital Monsters). Μάλιστα, το "Digimon Adventure" ήταν από τις καλύτερες σειρές που είδα μικρός. Η πρώτη μου επαφή με τη σειρά ήταν σε κάποιο ξενόγλωσσο δορυφορικό κανάλι, στο οποίο δεν καταλάβαινα τίποτα από τα όσα άκουγα. Λίγο καιρό αργότερα έμαθα πως θα το έφερνε στην Ελλάδα το Alter. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Στο Alter είδα επιτυχώς ολόκληρη την πρώτη σεζόν, με την οποία έκλεινε η βασική ιστορία. Έπειτα, τα Digimon επανήλθαν με το "Digimon 2: Next Generation", το οποίο ολοκληρώθηκε και αυτό με επιτυχία. Στη συνέχεια, το Alter έφερε και το "Digimon: Tamers", στο οποίο δεν έδωσα την πρέπουσα σημασία και μάλλον το παράτησα, καθώς δεν έχω και πολλές αναμνήσεις από αυτό. Για την ιστορία, αυτή τη στιγμή στην Ιαπωνία παίζεται η 8η σεζόν της σειράς, με την οποία έγινε reboot στη βασική ιστορία της πρώτης σεζόν και έχει ακριβώς τον ίδιο τίτλο, "Digimon Adventure".

Είχα δει αρκετές φορές την αρχική ιστορία (ίσως και το "Digimon 2: Next Generation"), μιας που είχε προβληθεί πολλάκις από το Alter. Δεν ήταν λίγες και οι φορές που το Alter πρόβαλλε επεισόδια του "Digimon" το βράδυ, σαν να επρόκειτο για μια καθημερινή δραματική σειρά ή κάτι αντίστοιχο. Ελπίζω να μην τα μπερδεύω τόσο πολύ στο μυαλό μου...

Για αυτό που δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία, όμως, είναι το αίσθημα που μου δημιουργείται κάθε φορά που ακούω το τραγούδι από το intro της αρχικής σειράς. Να ξεκαθαρίσω πως και εδώ - όπως και στο "One Piece" - προτιμώ την γιαπωνέζικη εκδοχή και όχι την μεταφρασμένη του Alter. Η γεύση που μου άφηνε και συνεχίζει να μου αφήνει το τραγούδι του "Digimon Adventure", που έχει τίτλο "Butter-Fly", είναι κάπως γλυκόπικρη. Από τη στιγμή, μάλιστα, που διαπίστωσα πως απεβίωσε ο ερμηνευτής του τραγουδιού, Koji Wada, το 2016 σε ηλικία μόλις 42 ετών, η πικρία-συγκίνηση είναι ακόμα μεγαλύτερη. Τόσο που μου αρέσει το "Butter-Fly", έχω αφιερώσει σημαντικό χρόνο στο να μάθω να το τραγουδάω βλέποντας τους στίχους (αν και ακόμα δεν τα καταφέρνω καλά)... άσχετα αν δεν καταλαβαίνω λέξη.

Με βάση όσα έγραψα παραπάνω για το "Butter-Fly", ίσως στην πρώτη θέση να έπρεπε να βρίσκεται το "Digimon Adventure". Ωστόσο, την πρώτη θέση καταλαμβάνει το "Dragon Ball", επειδή «πρέπει και μπορώ».

Από τα μέσα της δεκαετίας του '90 και για πολλά χρόνια τα σαββατοκύριακά μου είχαν τον τίτλο "Dragon Ball". Άλλες φορές πριν και άλλες μετά από το "Sailor Moon", στον ΑΝΤ1 ξεκινούσε ο «Σογκόκου»! Μαζί με τον αδερφό μου δεν χάναμε επεισόδιο. Είναι ίσως η μοναδική σειρά κινουμένων σχεδίων που στεναχωριόμουν όταν την έχανα, όταν ορισμένες Κυριακές η ΔΕΗ έκοβε το ρεύμα για εργασίες. Από τη στιγμή που ακουγόταν το τραγούδι των τίτλων μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο του επεισοδίου υπήρχε απόλυτη προσήλωση μπροστά στην τηλεόραση. Μακάρι να γινόταν το ίδιο και στα μαθήματα του σχολείου...

Κάποια στιγμή τα επεισόδια του "Dragon Ball" τελείωσαν και τη θέση του πήραν αυτά του "Dragon Ball Z". Για την ακρίβεια, η ιστορία συνεχιζόταν κανονικά, με τη μόνη διαφορά ότι άλλαζε το intro και μαζί και το τραγούδι του! Παρόλο που ο ANT1 έδειξε όλα τα επεισόδια του "Dragon Ball Z", τα έκανε μαντάρα όσον αφορά το intro. Τα ελληνικά κανάλια δεν έπαιρναν τα anime απευθείας από την Ιαπωνία, αλλά από χώρες όπως η Γαλλία και η Ισπανία. Έτσι, το "Dragon Ball Z" στην Ελλάδα προβλήθηκε με αρκετά διαφορετικά intros. Παρόλα αυτά, θεωρώ πως ο ANT1 θα μπορούσε να κάνει κάποιο μοντάζ και να κρατήσει το «θρυλικό» τραγούδι από το αρχικό intro, έστω για ένα μέρος του "Dragon Ball Z", μιας που με αυτό έγινε γνωστή η σειρά. Το αρχικό intro ήταν η μεταφρασμένη εκδοχή του αυθεντικού γιαπωνέζικου κομματιού. Στο ελληνικό τραγούδι ακούμε τις φωνές του Πάνου Τσαπάρα και της Άννας Μερκούρη.

Πληροφοριακά το "Dragon Ball GT" έφτασε στην Ελλάδα μόνο από τα DVD της DeAgostini, ενώ το "Dragon Ball Super", που πήρε χρονολογικά τη θέση του πολύ κακού "Dragon Ball GT", ξεκίνησε να προβάλλεται από το Nickelodeon Greece τέλη του 2018. Με την προβολή του "Dragon Ball Kai" φαίνεται πως δεν ασχολήθηκε κανείς, μιας και πρόκειται για κουτσουρεμένη remastered έκδοση του "Dragon Ball Z". Τέλος, να αναφέρω ότι και η instrumental εκδοχή από το τραγούδι του "Dragon Ball" έχει γίνει ήχος κλήσης στο κινητό μου.

Αυτό ήταν λοιπόν το δικό μου top-20 από τις παιδικές σειρές κινουμένων σχεδίων που έβλεπα μικρός, ταξινομημένες φυσικά με βάση το τραγούδι από το εκάστοτε intro. Τα κινούμενα σχέδια ήταν ένα σημαντικό κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας και η αλήθεια είναι πως ορισμένα κατάλοιπά της παραμένουν μέχρι και σήμερα. Ωστόσο, δεν με ενοχλεί καθόλου, καθώς όπως είπε και ο Abraham Sutzkever «αν κουβαλάς μαζί σου την παιδική σου ηλικία, δεν θα γεράσεις ποτέ» ("If you carry your childhood with you, you never become older", Family Circle Magazine, Aug. 9, 2005). Μου αρέσει να αισθάνομαι ακόμα παιδί, άσχετα αν δεν είμαι πια.

 

Εσείς; Έχετε ακόμα ξύπνιο το παιδί μέσα σας; Έχετε κάποιο αγαπημένο intro τραγούδι από σειρά κινουμένων σχεδίων;

Σχετικό θέμα

Cine Νέα

Thessaloniki Animation Festival: 10 χρόνια (κινούμενα) σχέδια επί χάρτου και οθόνης