Την Irini Qn την γνωρίσαμε στα τέλη Νοέμβρη, όταν κυκλοφόρησε τον πρώτο της δίσκο, με τίτλο «Χωρίς Το Τόξο Στην Αρένα». Τα τραγούδια της μας άρεσαν τόσο που γρήγορα βρήκε μια θέση στη στήλη μας Greeks Do It Better!, μια ακόμα θέση στις τακτικές αναπαραγωγές εντός και εκτός Spotify, και, πλέον, μια θέση «απέναντί μας» για μια συνέντευξη. Διαβάστε παρακάτω τι μας είπε για τη δημιουργία του καινούργιου της δίσκου, τη συνεργασία με τον Γιώργο Ανδρέου, τα ταξίδια της, την ποίηση και τις γάτες.
MixGrill: Irini Qn πες μας λίγα πράγματα για σένα. Τι σημαίνει το Qn;
Qn: Τα γυναικεία επώνυμα στην γλώσσα μας μπαίνουν σε γενική κτητική. Ποτέ δε συμφιλιώθηκα με αυτόν τον συσχετισμό. Και έτσι η Qn είναι ένα σύμβολο που επινόησα, μία μεταβλητή, μία θηλυκή άγνωστη x. Συμβολίζει το δικαίωμα κάθε γυναίκας – κάθε ατόμου βασικά – στον αυτοπροσδιορισμό.
Πέρα από τον αυτοπροσδιορισμό, αγαπώ πολύ τις εκ βαθέων εξομολογήσεις, διακατέχομαι από μία οριακά γατίσια περιέργεια και τα πράγματα συνήθως με αφορούν ή πολύ ή καθόλου.
MG: Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Γιώργο Ανδρέου;
Qn: Στην πραγματικότητα ο Γιώργος Ανδρέου ήταν εκείνος που με ενθάρρυνε να δισκογραφήσω το υλικό μου. Τον γνώρισα ως εισηγητή σε ένα σεμινάριο του Μικρού Πολυτεχνείου όπου αναπτύξαμε μία όμορφη σχέση. Η πίστη του Γιώργου στη δουλειά μου έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην απόφασή μου να δισκογραφήσω και ακολούθως να συνεργαστούμε στον πρώτο μου δίσκο.
MG: Η συνεργασία με τους υπόλοιπους μουσικούς έγινε με δική σου πρωτοβουλία; Έψαχνες σαξόφωνο και επέλεξες τον Γιάννη Κασέτα και αντίστοιχα με το τσέλο του Μιχάλη Πορφύρη; Υπήρξε κάποια σχετική μουσική ιδέα που ήθελες να δοκιμάσεις και δεν ευδοκίμησε;
Qn: Κάποιους μουσικούς τους αναζήτησα εγώ, κάποιους μου τους πρότεινε ο Γιώργος Ανδρέου και κάποιοι ήταν στενοί συνεργάτες του ήδη. Με τον Γιάννη έγινε όπως το περιγράφεις. Xρειαζόμουν σαξόφωνο, ένας φίλος μού μίλησε για τον Γιάννη, πήγα, τον άκουσα, τα είπαμε, γράψαμε. Με τον Βαγγέλη Παρασκευαΐδη, επίσης. Έψαχνα βιμπράφωνο, είχαμε συναντηθεί με τον Βαγγέλη σε ένα μουσικό project παλιότερα και επικοινώνησα μαζί του. Για τις ιδέες που ήθελα να δουλέψω με τσέλο και ηλεκτρικές κιθάρες, μού πρότεινε ο Γιώργος τον Μιχάλη Πορφύρη και τον Κωνσταντίνο Κοιλάζογλου αντίστοιχα. Tύμπανα και ακουστικές κιθάρες έπαιξαν ο Βαγγέλης Καλαμάρας και ο Κώστας Μπουντούρης, στενοί συνεργάτες του Γιώργου. Εξαιρετικοί μουσικοί όλοι τους.
Τώρα, στη δεύτερη ερώτησή σου, ναι, υπήρξε μια ιδέα που δεν ευδοκίμησε. Στις «Ερινύες» ήθελα να δοκιμάσω μαντολίνο. Δεν είχα, όμως, μία συγκεκριμένη μουσική φράση να προτείνω και το τραγούδι επικοινωνούσε ήδη το μήνυμά του οπότε το αφήσαμε ως είχε.
MG: Το όνομά σου ακούγεται παντού και το άλμπουμ έχει πάρει πολύ καλές κριτικές. Πώς διαχειρίζεσαι αυτή την πρωτοφανή έκθεση; Τί σημαίνει για σένα, σου δημιουργεί κάποιο άγχος;
Qn: Κατ' αρχάς θα ήθελα να πω πως σε μία περίοδο που δε γίνονται live και με μένα ως πρωτοεμφανιζόμενη, η όποια δυναμική μου παρουσία στον χώρο οφείλεται εν πολλοίς στους μουσικοκριτικούς που θέλησαν να γράψουν για αυτόν τον δίσκο, στις/στους ραδιοφωνικές/ούς παραγωγούς που δίνουν χώρο στα τραγούδια μου και στις/στους δημοσιογράφους που δίνουν χώρο σε μένα να συστηθώ. Νιώθω ευγνώμων γι' αυτή τη γέφυρα επικοινωνίας. Η αλήθεια είναι πως την εβδομάδα πριν κυκλοφορήσει ο δίσκος, είχα τρομερό άγχος. Τώρα έχει υποχωρήσει το άγχος και τη θέση του έχει πάρει μία γλυκιά έγνοια να φτάσουν τα τραγούδια μου στους ανθρώπους που αφορούν.
MG: Σε συγκρίνουν με Αρλέτα, Λένα Πλάτωνος και Μελίνα Τανάγρη, τρεις ελληνίδες δημιουργούς με ισχυρό εκτόπισμα, στιχουργικό και μελωδικό. Ήταν/είναι στα ακούσματα σου τελικά κι αν ναι, πόσο έχουν επηρεάσει τον κόσμο σου;
Qn: Πέρα από το αδιαπράγματευτα σημαντικό καλλιτεχνικό τους έργο, αυτές οι τρεις γυναίκες (και κάποιες ακόμη) άνοιξαν με την τόλμη τους τον δρόμο για τη γυναικεία τραγουδοποιία στη χώρα μας. Με αυτήν την έννοια υπήρξαν πηγή έμπνευσης για μένα και ένα αόρατο αλλά συμπαγές δίχτυ προστασίας για να τολμήσω το προσωπικό μου leap of faith ως γυναίκα τραγουδοποιός. Στα ακούσματά μου, ωστόσο, υπήρχε μόνο η Αρλέτα ως ερμηνεύτρια. Όταν άρχισα δειλά δειλά να δίνω ντέμο μου σε μουσικούς και να ακούω πως τα τραγούδια μου παραπέμπουν με κάποιον τρόπο σ' εκείνες, άρχισα να μελετάω το έργο τους. Αποκάλυψη! Τις λάτρεψα.
MG: Πέρα από τις παραπάνω που συχνά αναγράφονται σε κείμενα για τον δίσκο, σκέφτομαι πως μπορεί να ακούμε και λίγο από Κρίστι Στασινοπούλου στο "Yunan". Ποια η σχέση σου με τη world μουσική ή γενικά αυτήν εκτός του «δυτικού» τόξου;
Qn: Στα ακούσματά μου υπάρχει σίγουρα world μουσική. Για χρόνια έκανα διάφορα είδη χορού από ελληνικούς παραδοσιακούς μέχρι flamenco και tango. Στο εξωτερικό ήρθα σε επαφή με τις εκεί τοπικές παραδόσεις. Αργότερα ανακάλυψα τα ρεμπέτικα. Ως συνθέτρια, πάλι, κινούμαι περισσότερο σε δυτικά μονοπάτια συνομιλώντας μόνο σε σημεία με την παράδοσή μας. Τουλάχιστον για την ώρα.
MG: Αναφέρεις επίσης ως επιρροές σου την PJ Harvey και την Bjork μεταξύ άλλων. Έχεις παρακολουθήσει συναυλία κάποιας εξ αυτών; Ποια συναυλία γενικά έχει χαραχτεί στη μνήμη σου και ποιο σχήμα ανυπομονείς να δεις με την πρώτη ευκαιρία;
Qn: Για να είμαι ειλικρινής, σπάνια έχω βρεθεί σε μεγάλες συναυλίες. Προτιμώ πιο μυσταγωγικές καταστάσεις και, εξάλλου, από παιδί είχα συνδέσει την ακρόαση της μουσικής με πιο solo ατμόσφαιρα. Οι μόνες μεγάλες συναυλίες που έχω παρακολουθήσει πολλές φορές και στις οποίες πάντα επιστρέφω είναι του Θανάση Παπακωνσταντίνου και του Γιάννη Αγγελάκα. Έχουν χαραχτεί πολλές από αυτές στη μνήμη μου. Με την πρώτη ευκαιρία, δε θα πω ψέματα, ανυπομονώ να δω το σχήμα μου επί σκηνής, να παρουσιάσουμε τον δίσκο.
MG: Μπορείς να ξεχωρίσεις κάποια ονόματα από τη σύγχρονη ελληνική σκηνή, ελληνόφωνη κι αγγλόφωνη, των τελευταίων 5 ετών;
Qn: Ακριβώς επειδή αγνοούσα το έργο πολύ σημαντικών τραγουδοποιών των περασμένων δεκαετιών, τόσο της εγχώριας μουσικής σκηνής όσο και της ξένης, τα τελευταία χρόνια μελετούσα κυρίως το έργο εκείνων. Με την σύγχρονη ελληνόφωνη & αγγλόφωνη σκηνή άρχισα να ασχολούμαι πολύ πρόσφατα. Δεν έχω προλάβει να διαμορφώσω ακόμη προτιμήσεις.
MG: Έχεις ζήσει στο εξωτερικό και στους στίχους ακούμε και αναφορές σε άλλες πόλεις (Μαδρίτη, Σεβίλλη…). Από τα δέκα τραγούδια του δίσκου είναι κάποιο που γεννήθηκε εκτός της Αθήνας που μένεις τα τελευταία χρόνια;
Qn: Είναι όλα γέννημα θρέμμα της αγαπημένης μου Αθήνας. Μόνο το «Το Κορίτσι Με Το Ρύζι» το ολοκλήρωσα στιχουργικά σε ένα ταξίδι μου στο Ιράν, το 2016. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως δε συνέβη τυχαία. Ξέρεις, στο Ιράν σπάνια επιτρέπεται στις γυναίκες να τραγουδήσουν δημόσια και όποτε τους επιτρέπεται είναι υπό προϋποθέσεις.
MG: Είναι κάποιο από τα τραγούδια προϊόν άμεσο ή έμμεσο της εκεί παρουσίας σου; Πότε ξεκίνησες να γράφεις τα τραγούδια που ακούμε εδώ;
Qn: Τα τραγούδια αυτού του δίσκου γράφτηκαν από την άνοιξη του 2015 μέχρι το φθινόπωρο του 2017 περίπου. Ένα-δύο είχα ξεκινήσει να τα γράφω νωρίτερα αλλά την τελική τους μορφή την πήραν όλα την παραπάνω περίοδο. Το «Ο Μονόλογος Μιας Διαταραχής» προδίδει πράγματι τόπους στους οποίους έζησα ή ταξίδεψα αλλά γενικά τα τραγούδια μου στρέφονται γύρω από την ανθρώπινη διάδραση. Οι τόποι είναι δευτερεύοντες για μένα, πλαισιώνουν βιώματα και συναντήσεις.
MG: Σε άλλες συνεντεύξεις σου έχεις αναφερθεί στην ποίηση. Πώς ξεχωρίζεις, αν το κάνεις, τη γραφή ή την ανάγνωση ποίησης και στίχων; Με ποιους ποιητές ή ποιήτριες καταπιάνεσαι τελευταία;
Qn: Θα ακουστεί ίσως παράδοξος ο τρόπος που τα ξεχωρίζω αλλά για μένα η ποίηση έχει έναν αέρα ελευθερίας σε λέξεις και συνειρμούς (πάντα προτιμούσα την ανομοιοκατάληκτη ποίηση) ενώ ο στίχος φέρει την πρόκληση τού να αποδώσεις πολύ αφαιρετικά, δομημένα και με σαφήνεια κάτι πολύπλοκο. Έχω καιρό να διαβάσω ποίηση, ομολογώ. Η τελευταία ποιητική συλλογή ήταν η Μεσοτοιχία, της Νάντιας Δουλαβέρα. Μ' άρεσε πάρα πολύ.
MG: Για κλείσιμο, μέρος των εσόδων από τις πωλήσεις του δίσκου πηγαίνει στις Nine Lives Greece. Εμφανίζονται και στους στίχους σου οι γάτες, όχι μόνο ως παράδειγμα συντροφιάς. Ποια είναι και πώς αλλιώς θα ήθελες να είναι η σχέση σου με τις γάτες;
Qn: Πριν έξι χρόνια υιοθέτησα τον πρώτο μου γάτο, τον Σεργκέι. Ακολούθησαν η Ρίτα και η Φλώρα. Έπειτα άρχισα να δραστηριοποιούμαι με τα αδέσποτα της γειτονιάς και για ένα διάστημα εργάστηκα ως βοηθός κτηνιάτρου. Εκεί είδα την εξαιρετική δουλειά που κάνουν οι Nine Lives Greece. Η σχέση μου με τις γάτες είναι ακριβώς όπως θα την ήθελα. Εγώ μαθήτρια, αυτές δασκάλες. Μιλάμε για πλάσματα που αγνοούν την έννοια της ενοχής. Το βρίσκω αβάσταχτα γοητευτικό αυτό. Και έπειτα, η όλη συμπεριφορά τους είναι η επιτομή του «go love yourself». Ιδιαίτερα χρήσιμο motto ακόμη κι αν το ακούς σε νιαούρισμα. Η ενασχόλησή μου με τις αδέσποτες γάτες, από την άλλη, ήταν ας πούμε μία προσωπική οφειλή στο παιδί που υπήρξα. Από μικρή ήθελα να φροντίζω αδέσποτα ζώα, αλλά ένιωθα (και ήμουν ως ένα σημείο) ανήμπορη. Αυτή η ενασχόληση, όμως, είναι ιδιαίτερα απαιτητική και όταν ολοκληρώθηκε ο δίσκος έπρεπε να στρέψω την ενέργειά μου σε θέματα σχετικά με τον δίσκο. Οπότε σκέφτηκα πως θα ήταν πολύ όμορφο να συνεχίσω να βοηθάω τις... δασκάλες μου μέσα από τα τραγούδια μου. Εύχομαι να πετύχει το σχέδιο.