Δεν είναι η πρώτη φορά που γράφει πολιτικό τραγούδι ο Σπύρος Γραμμένος. Για να ακριβολογούμε, μάλλον σπανίως γράφει μη πολιτικά ο Σπύρος Γραμμένος. Ακόμα και τα «εξωτερικώς» χιουμοριστικά τραγούδια του, πολιτικά είναι. Κι αν τον πετύχεις πουθενά και τον κουβεντιάσεις, πολιτική ανάλυση θα κάνεις μαζί του.
Αυτό κάνει και στο καινούργιο του τραγούδι, που αποτελεί προπομπό της επερχόμενης δισκογραφικής του δουλειάς. «Το όνομά μου είν' το δικό σου» λέγεται και θα το χαρακτήριζα με μια λέξη: «υπενθύμισις». Για όλα εκείνα που ξεχνάμε εύκολα, ακόμα κι όταν έχουν αποβεί καθοριστικά για τη γενιά μας, για το ποιοι ήμασταν πριν από αυτά και ποιοι γίναμε μετά από αυτά.
Μέσα στο τραγούδι του Σπύρου έχουν βρει καταφύγιο όλες εκείνες οι «τραγικές φιγούρες» της νιότης μας (και της νιότης άλλων - και της νιότης εκείνης που δε μετριέται με την ηλικία ή στις ταυτότητες). Άνθρωποι σπάνιοι, είτε από επιλογή, είτε από συγκυρία: ο Μιχάλης, ο Νίκος, ο Κάρολος, ο Αλέξης, ο Σαχζάτ, ο Μπερκίν, ο Παύλος, ο Ζακ, ο Τζωρτζ, ο Βασίλης.
Σπάνιοι τους υποδύονται κιόλας: Φοίβος Δεληβοριάς, Δημήτρης Μυστακίδης, Θοδωρής Μαυρογιώργης, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Μαρία Παπαγεωργίου, Δημήτρης Μητσοτάκης, Φώτης Σιώτας, Γιάννης Κότσιρας, Πάνος Φραγκιαδάκης, Θοδωρής Χορόζογλου και Κώστας Παρίσσης.
Το τραγούδι συγκινεί. Ίσως λιγουλάκι εκβιαστικά. Ίσως λιγουλάκι επιτηδευμένα. Συγκινεί, όμως, κι αυτό έχει σημασία. Πως το έλεγε σε εκείνον τον ανατριχιαστικό του στίχο ο Τριπολίτης; «...των αισθήσεων ξύστρα για μυαλά μαρμελάδα».
Κάλλιο έτσι, παρά αγάπες και λουλούδια (χάρτινα - και αυτό του Τριπολίτη), αν με εννοείς φίλτατε αναγνώστη.
Διαβάστε ακόμα