Ο φετινός δίσκος των Black Keys ("Delta Kream") είναι αφιερωμένος στα hill country blues και αποτελείται εξ ολοκλήρου από διασκευές κομματιών του είδους. Η αγάπη των Dan Auerbach και Patrick Carney για το ιδιόμορφο αυτό είδος είχε γίνει εμφανής από τον πρώτο τους δίσκο "The Big Come Up" του 2002, στον οποίο διασκεύασαν το "Do The Rump" του Junior Kimborough και το "Skinny Woman" του R.L. Burnside. Το 2006 κυκλοφόρησαν το EP "Chulahoma: The Songs Of Junior Kimborough", το οποίο περιλάμβανε διασκευές σε κομμάτια του Kimborough, ενώ στον φετινό δίσκο τα πέντε από τα έντεκα κομμάτια του άλμπουμ είναι δικές του συνθέσεις. Επίσης συναντάμε και δύο κομμάτια του R.L. Burnside, το ένα εκ των οποίων είναι το "Goin' Down South" που έχουμε συναντήσει στη δισκογραφία του μουσικού σε διάφορες εκτελέσεις μέχρι να πέσει στα χεράκια των Black Keys.
O R.L. Burnside (1926-2005) μεγάλωσε και έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του στην ευρύτερη περιοχή της πολιτείας του Μισισίπι. Ήταν μουσικός σε όλη του τη ζωή, αλλά βιοπορίστηκε κυρίως από άλλα επαγγέλματα, όπως ψαράς, αγρότης και οδηγός τρακτέρ. Δάσκαλός του ήταν ο θρυλικός blues μουσικός Mississippi Fred McDowell, ενώ βασικές επιρροές του ήταν οι μεγάλοι του είδους: Muddy Waters, Lightnin' Hopkins και John Lee Hooker.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1940 ο R.L. Burnside πήγε στο Σικάγο όπου βρισκόταν ο πατέρας του. Ωστόσο, μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο δολοφονήθηκαν δύο αδέρφια του, δύο θείοι του καθώς και ο ίδιος ο πατέρας του. Έτσι ο R.L. επέστρεψε στον Νότο ("Goin’ Down South") όπου συνέχισε την ενασχόλησή του με τη μουσική. Το 1967 έχουμε τις πρώτες του ηχογραφήσεις από έναν φοιτητή δημοσιογραφίας, τον George Mitchell, οι οποίες κυκλοφόρησαν το 2003 στον δίσκο "First Recordings", με τον R.L. να παίζει μόνος του με την ακουστική του κιθάρα. Μέσα στα κομμάτια ακούμε φυσικά και το "Goin’ Down South".
Η επόμενη δισκογραφική εμφάνιση του R.L. Burnside ήταν με τους Sound Machine (μπάντα αποτελούμενη από τους γιους του), με τον μουσικολόγο David Evans να κάνει τις ηχογραφήσεις και τη διανομή από το δικό του label. Όμως, στα '80s δεν υπήρξε μεγάλο ενδιαφέρον για blues καλλιτέχνες. Πάντως, οι ηχογραφήσεις αυτές παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον, καθώς το ιδιαίτερο ύφος του μουσικού μπλέκεται με soul και funk στοιχεία (για του λόγου το αληθές ακούστε το "Bad Luck City"). Το κομμάτι που μας ενδιαφέρει το ακούμε και εδώ solo από τον R.L. με την ηλεκτρική του κιθάρα.
Από το 1980 μέχρι το 1986 ο Burnside ηχογράφησε για τις εταιρείες Old Swingmaster και Orion (η μια ολλανδική, η άλλη γαλλική), χωρίς τους Sound Machine, με τον Curtis Salgado να τον συνοδεύει με φυσαρμόνικα σε κάποια κομμάτια. Ηχογραφήσεις από αυτή την περίοδο θα βρούμε στην συλλογή "Going Down South", που κυκλοφόρησε το 1998 από την ολλανδική εταιρεία, με τους Ranie Burnette και Johnny Woods να συμπεριλαμβάνονται επίσης. Το "Goin’ Down South" το ακούμε πρώτο σε μια εκτέλεση παρόμοια με αυτή από το First Recordings.
Η αναγνώρισή του, όπως και σε πολλούς γνωστούς Αφροαμερικάνους blues μουσικούς, ήρθε αργά και συγκεκριμένα στις αρχές των '90s. Η συνεργασία του με το νέο τότε label της Fat Possum Records οδήγησε στην κυκλοφορία του άλμπουμ "Bad Luck City" το 1992, ενώ δύο χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε το εξαιρετικό "Too Bad Jim". Εδώ ακούμε και την κορυφαία κατ' εμέ εκτέλεση του "Goin’ Down South": ωμή, ηλεκτρική, σχεδόν ψυχεδελική, με τις κιθάρες να μπλέκονται η μια μέσα στην άλλη.
Ο Burnside ξεκίνησε να περιοδεύει ενώ η γνωριμία και η συνεργασία του με τον Jon Spencer και τους Blues Explosion οδήγησε στο να γνωρίσει το νεανικό indie κοινό τη μουσική του μέσω του άλμπουμ "A Ass Pocket of Whiskey" του 1996. To "Goin’ Down South" έγινε ακόμη πιο σκληρό και ο ήχος ειδικά στις κιθάρες είναι εμφανώς πιο μοντέρνος. Αυτή την περίοδο, πέρα από τους Blues Explosion, ο Burnside συνοδεύονταν από τη σύνθεση με την οποία έγινε πιο πολύ γνωστός: τον εγγονό του Cedric στα ντραμς και τον κιθαρίστα Kenny Brown στη δεύτερη κιθάρα (ο οποίος παρεμπιπτόντως συμμετέχει στο "Delta Kream"), με το μπάσο να είναι περιττό.
Η λιγότερο αγαπημένη μου εκτέλεση είναι αυτή που συναντάμε στο LP "A Bothered Mind" του 2004. Μετά τη λύση της συνεργασίας του Burnside με τους Blues Explosion η Fat Possum στράφηκε σε πιο σύγχρονους για την εποχή ήχους (downtempo, hip-hop, techno), με τα κομμάτια να είναι remixes των ηχογραφήσεων της μπάντας με σύγχρονα ηλεκτρονικά beats. Το ίδιο ισχύει και σε αυτή την ηχογράφηση.
Παρόλα αυτά, αυτή η στροφή ήταν επιτυχημένη εμπορικά και έδωσε την ευκαιρία στον Burnside να περιοδεύσει εκτενώς, με τη μουσική του να ακούγεται σε σειρές (The Sopranos) και να εμφανίζεται σε σόου, όπως του Conan O' Brien. Ακόμα μια εκτέλεση ακούμε από τον δίσκο "Burnside On Burnside", από μια συναυλία που έλαβε μέρος τον Γενάρη του 2001 στο Portland και συγκεκριμένα στο Crystal Ballroom (απ' όπου κυκλοφόρησαν οι Black Keys το 2008 το DVD "Live At The Crystal Ballroom"). Σ' αυτή την καταπληκτική εκτέλεση επιστρέφουμε στον ωμό blues ήχο με τον εγγονό Cedric και τον Brown να είναι στα κέφια τους.
Τη χρονιά αυτής της συναυλίας ο Burnside έπαθε καρδιακή προσβολή. Μια δεύτερη ακολούθησε τον επόμενο χρόνο, με την υγεία του να φθίνει σιγά σιγά μέχρι τον θάνατό του το 2005 στο Memphis. Εννοείται πως ο θάνατός του δεν σταμάτησε την πορεία της μουσικής του και του "Goin’ Down South", το οποίο έφτασε και στα αυτιά μας με την φετινή εκτέλεση των Black Keys. Η διασκευή έχει πολύ ενδιαφέρον, με πολύ ωραίες slide κιθάρες και με το falsetto του Auerbach στην φωνή να προσφέρει κάτι διαφορετικό στο κομμάτι. Και κάπως έτσι από τα βάθη του Βόρειου Μισισίπι και ύστερα από τόσα χρόνια, το κομμάτι ακούγεται ξανά σήμερα φρέσκο στ' αυτιά μας.