Τι θα ακούσετε:
Τον ποιητικό λόγο του Χρίστου Λάσκαρη μέσα σε ένα ενδιαφέρον ηλεκτρονικό μουσικό τοπίο
Βαθμολογία:
7,5
Δεν ξέρω πόσοι εξακολουθούν να διαβάζουν ποίηση στην Ελλάδα, οι μουσικοί πάντως επιμένουν να... κατεβάζουν βιβλιοθήκες, σε αναζήτηση του επόμενου στίχου προς μελοποίηση. Πρόκειται για μια παράδοση που κρατάει πολλές δεκαετίες πια, και έχει δώσει κάμποσα αριστουργήματα, αλλά και πληθώρα τραγουδιών που έχουν ξεχαστεί στη ροή του χρόνου.
Υπάρχει πάντως και μια διαφορετική προσέγγιση, σαφώς λιγότερο δημοφιλής, στη συνύπαρξη ποιητικού λόγου και μέλους, όπου αντί της «συμβατικής» μελοποίησης γινόμαστε μάρτυρες της απαγγελίας των στίχων, πολλές φορές από τον ίδιο τον ποιητή, με τη μουσική να έρχεται να τους ντύσει, να τους σχολιάσει, να τους οριοθετήσει ή να τους προεκτείνει, δημιουργώντας αντιστίξεις, συνειρμούς, ατμόσφαιρες, ή ό,τι άλλο. Έξοχα δείγματα αυτής της λογικής αποτελούν τα άλμπουμ «Το Ποτάμι» (2009), όπου ο συνθέτης και ακαδημαϊκός Γιάννης Μουρτζόπουλος καταπιάστηκε με τον λόγο του Χρίστου Λάσκαρη (1931-2008), και «Μουσική Σε Ποίηση Ντίνου Χριστιανόπουλου» (2013) της May Roosevelt.
Το «Ταξιδεύεις Ακόμα» του Γιώργου Μπότη, κυκλοφορία του περασμένου Οκτώβρη, είναι ένα άλμπουμ που σαφώς οφείλει πολλά στο προαναφερθέν πόνημα του Μουρτζόπουλου, όπως άλλωστε αναφέρεται ρητά και στο σχετικό δελτίο τύπου. Σύμφωνα με αυτό, ο Μπότης όχι μόνο εμπνεύστηκε, αλλά αναζήτησε και την εποικοδομητική κριτική του Μουρτζόπουλου, την οποία έλαβε υπόψη του κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων.
Ο Μπότης, βεβαίως, έχει δικό του χαρακτήρα ως συνθέτης και παραγωγός· είναι γνωστός άλλωστε από τις δουλειές του με τους Electric Litany, τους Valia Calda και άλλους. Εδώ χρησιμοποιεί κυρίως σύνθια, αλλά και κιθάρες, πνευστά, έγχορδα, προκειμένου να στήσει ένα πλαίσιο που κυριαρχείται από την electronica τύπου Brian Eno ή Aphex Twin, με πινελιές που παραπέμπουν άλλοτε στην americana του Ry Cooder κι άλλοτε φέρνουν στον νου τον Βαγγέλη Παπαθανασίου.
Το «Ταξιδεύεις Ακόμα» έχει σαφή ατού ως κυκλοφορία. Ξεκινώντας από πιο επιφανειακά πράγματα, είναι σημαντικό που διαρκεί μόλις μισή ώρα. Η ποίηση του Λάσκαρη είναι ούτως ή άλλως ιδιαίτερα συνοπτική και λιτή, κι ο Μπότης ευτυχώς δεν έπεσε στην παγίδα να... οργιάσει γύρω της. Ακολουθεί κι αυτός μια μινιμαλιστική λογική, πυκνώνοντας τα μουσικά νοήματα, αποφεύγοντας τις μεγαλειώδης χειρονομίες. Όμως τα θέματά του έχουν υπόσταση, και καταφέρνουν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, στις περισσότερες των περιπτώσεων.
Είναι η ισορροπία ένα από τα μεγάλα ζητούμενα τέτοιων εγχειρημάτων: πώς θα αφήσεις τον λόγο του ποιητή να ακουστεί, χωρίς να καταλήξεις απλώς ένα παρασκήνιο. Ο Γιώργος Μπότης το κατάφερε εδώ, έστω κι αν στο «Απ’ Το Φεγγάρι» και στο «Μόνο Στα Όνειρα» δεν τα πήγε το ίδιο καλά όσο στο «Σε Ένα Δρόμο Όλο Επιστρέφω» ή στο ομώνυμο του δίσκου. Σε κάθε περίπτωση κατόρθωσε να μην απέχει εντελώς από μια καλλιτεχνική τόλμη, λελογισμένη έστω: και τη φωνή του ποιητή πειράζει σε σημεία, και τη φέρνει επαναληπτικά στο προσκήνιο εν είδει «ρεφρέν», και ξεσπάσματα επιστρατεύει με όμορφο τρόπο.
Φτιάχνει τελικά ένα άλμπουμ με λόγο ύπαρξης, με καλλιτεχνικό ζητούμενο που επιτυγχάνεται. Καπαρώνοντας έτσι και μια θέση στα άλμπουμ του 2021 που ξεχωρίσαμε εδώ στο MixGrill.