Από το 1996 που μας συστήθηκε δισκογραφικά με τους δύο συνοδoιπόρους του: τον Μεντζέλο και τον Πρύτανη, έχουν περάσει παραπάνω από 25 χρόνια. Όλο αυτό τον καιρό υπηρέτησε το αγαπημένο του μουσικό είδος που δεν είναι άλλο απ' το Hip Hop, με συνέπεια και προσήλωση «θιβετιανού μοναχού», παρατηρώντας την κοινωνία και τις θέσεις μας, καυτηριάζοντας εύστοχα, κακώς κείμενα και παθογένειες. Στίχος ευρηματικός, περιγραφικός ενίοτε βιτριολικός και πάντα μα πάντα δοσμένος με χιούμορ.
Ακόμα κι αν το το Hip Hop δεν είναι το αγαπημένο μου είδος, είχα έντονη την επιθυμία να κουβεντιάσω μαζί του. Πολύ περισσότερο όταν η επισκεψιμότητα του «Για να μην τα χρωστάω» χτύπησε κόκκινο κι έδωσε, για άλλη μια φορά, λόγο διαφωνίας και διαχωρισμού του κόσμου. Μέχρι αναφορά στην Βουλή υπήρχε για αυτό. Βρεθήκαμε στο χώρο του, υπό το βλέμμα του Αnimal (Muppet Show) και του Spiderman που δέσποζαν. Προσηνής, γλυκομίλητος με ευγένεια άλλης εποχής μιλήσαμε σχεδόν για όλα:
MIXGRILL: Ήρθα με σκοπό να κάνουμε μια κουβέντα αποφεύγοντας τα στερεότυπα. Έτσι κι αλλιώς το Hip Hop είναι μια μουσική που έχει «στιγματιστεί» από συγκεκριμένα στερεότυπα (χρήμα, γυναίκες, αυτοκίνητα). Τι είναι για σένα το Hip Hop;
ΜΙΘΡΙΔΑΤΗΣ: Αυτή τώρα είναι μια μεγάλη κουβέντα. Το Hip Hop είναι μια μουσική που όπως ξέρεις, ξεπήδησε από τα γκέτο. Κατά βάση, μουσική μαύρων ανθρώπων της Αμερικής, που εξέφραζαν μέσω αυτής, τα προβλήματα, τις αγωνίες, τα πάντα. Φυσικά και θα υπάρχουν στερεότυπα. Οι άνθρωποι είμαστε στερεοτυπικοί, (γελάει) το αποζητούμε αυτό. Όταν μιλάμε κιόλας για την υποκουλτούρα μιας οικονομικής τάξης - είναι ταξικό το Hip Hop μην το ξεχνάμε- τα στερεότυπα αυτά, το Hip Hop τα έκανε δικά του. Οι γκετοποιημένοι λοιπόν, μέσω της τέχνης του Hip Hop μίλησαν για όσα βίωναν. Αυτή ήταν η ζωή τους. Μπορεί σε μας να φαντάζει κάπως το τρίπτυχο χρήματα, γκόμενες, αυτοκίνητα, αλλά για αυτούς ήταν το Αμερικάνικο Όνειρο. Η χώρα που πας "From zero, to hero" και μέσο για αυτό είναι το χρήμα, είναι ο αυτοσκοπός. Δεν είναι στερεότυπο λοιπόν του αμερικάνικου γκέτο αλλά στερεότυπο όλης της Αμερικής. Money, Power, Respect. Aυτό είναι το το Αμερικάνικο Όνειρο. Αυτός είναι ο καπιταλισμός. Και μιλάμε από τότε μέχρι σήμερα, με όλα αυτά που συμβαίνουν ίσως είναι χειρότερα τα πράγματα δεν έχει αλλάξει τίποτα. Το Hip Hop είναι φωτορεπορτάζ μιας εποχής. Κάθε εποχής. Δεν πρέπει λοιπόν να ισοπεδώνουμε αυτό το είδος γιατί κάποιοι μιλούν για γκόμενες και αυτοκίνητα, οκ κάποιοι άλλοι μιλάνε για ανθρώπους και αξίες. Το θέμα είναι να κατανοήσουμε τι εκφράζει η συγκεκριμένη μουσική. Τότε και τώρα. Για μένα το Hip Hop είναι η μουσική με την οποία μεγάλωσα και συνεχίζω να μεγαλώνω, δεν είναι η νεανική μου τρέλα και γενικά δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτό, πάμε παρέα και θα συνεχίσουμε να πάμε, όσο βέβαια πάω (γελάει). Βέβαια δεν είναι το ίδιο που είχα γνωρίσει, οι καλλιτέχνες που κάνουν το Hip Hop που αγαπάω είναι πια λίγοι.
MG: Πρωτοπορήσατε στο ελληνόφωνο Hip Hop, το οποίο σήμερα χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης και απήχησης. Ωστόσο, ελάχιστοι MC βάζουν - ή έστω προσπαθούν να βάλουν - το χιούμορ στους στίχους τους όπως κάνατε με τα Ημίζ και κάνεις ακόμα εσύ. Είναι η μαυρίλα των καιρών μας που έχει απομακρύνει πολύ κόσμο από το χιούμορ, αλλά και από τον ρομαντισμό, στα τραγούδια που γράφει και ακούει; Πώς τα βλέπεις όλα αυτά;
ΜΙΘΡΙΔΑΤΗΣ: Δεν θεωρώ ότι έχει απήχηση όπως λες και θέλω να το συζητήσουμε, αν μιλάμε για το Hip Hop, γιατί άλλο πράμα είναι το “trap” που ακούν κάποιες ηλικίες. Από την στιγμή που έχει κάποια άλλη ονομασία αμέσως είναι κάτι άλλο. Και μιλάω πάντα για Αμερικάνους καλλιτέχνες, οι οποίοι, δεν θεωρούν κι οι ίδιοι τους εαυτούς τους καλλιτέχνες αλλά περισσότερο “celebrities” και δεν έχουν σχέση με το Hip Hop. Αν κάποιος ήθελε να κακοχαρακτηρίσει το Hip Hop, να κάνει μια παρωδία, θα έκανε το “trap”. Το “trap” αφορά κάποιον που βλέπει το Hip Hop επιδερμικά Μπορεί να ακούγομαι «μπαρμπαδιά» (γελάει), αλλά έτσι είναι. Δεν αποτελεί εξέλιξη του Hip Hop αλλά οπισθοδρόμηση, όχι μόνο του μουσικού είδους, αλλά του ανθρώπινου είδους. Δεν υπάρχει γλώσσα, επικοινωνία αλλά μουρμουρητό. Το βασικό χαρακτηριστικό του Hip Hop είναι η επικοινωνία. Μιλάω και χρησιμοποιώ πολλές λέξεις. Θεωρώ ότι το Hip Hop όπως το ξέραμε έχει πεθάνει. Παραμένουν κάποιοι που νοσταλγικά κάνουν Hip Hop. Όπως κάποιοι ακόμα παίζουν Rock ‘n’ Roll, αλλά αυτό δεν αποτελεί «ζωντανό είδος». Το ζωντανό είδος εξελίσσεται δεν μετατρέπεται σε κάτι άλλο. Το Hip Hop δεν έχει πέραση, έχει περάσει (γελάει). Για το άλλο θέμα, το να χρησιμοποιήσεις την σάτιρα, το χιούμορ, τον κυνισμό, την παράνοια απαιτεί να έχεις την δυνατότητα να το κάνεις. Είναι πολύ δύσκολο εργαλείο. Αν ήταν εύκολο θα το έκαναν πάρα πολλοί. Η εύκολη λύση είναι να ακολουθήσεις την σοβαροφάνεια που σου επιβάλει η κοινωνία γενικά, όχι η σοβαρότητα αλλά ο καθωσπρεπισμός, η επιφάνεια, το φαίνεσθαι, το πως πρέπει να δείχνεις. Νεότεροι καλλιτέχνες που ασχολήθηκαν με το Hip Hop επέλεξαν να ακολουθήσουν τα σοβαροφανή συγκροτήματα που βγήκαν παράλληλα με εμάς. Το Hip Hop δεν δίδαξε ότι πρέπει να ακολουθήσεις αυτό το ύφος. Το χιούμορ δεν μπορούν να το ακολουθήσουν όλοι. Για να ακολουθήσει κάποιος τα Ημισκούμπρια έπρεπε να έχει και τις δυνατότητες και να πάρει το δύσκολο δρόμο.
MG: Τι εννοείς δύσκολο δρόμο;
ΜΙΘΡΙΔΑΤΗΣ: Ο δύσκολος δρόμος είναι να καταλάβουν την σοβαρότητά σου χωρίς να είσαι σοβαροφανής. Εσύ χρησιμοποίησες την λέξη χιούμορ. Πολλοί ακούγοντας τα Ημισκούμπρια χρησιμοποιούσαν τον όρο «πλάκα». Τα Ημιζ έχουν πλάκα. Τι σημαίνει αυτό; Έχουν πλάκα; Όλα λοιπόν είναι θέμα αντίληψης αυτού που λες εσύ κι αυτού που καταλαβαίνει ο άλλος. Είναι διαφορετικό πράγμα η πλάκα, ο χαβαλές με την σάτιρα και το χιούμορ.
MG: Σε συνεντεύξεις έχεις δηλώσει ότι είσαι: αλαζονικός, παράξενος, ιδιόρρυθμος άνθρωπος. Ισχύουν τα παραπάνω, έχει αλλάξει κάτι στο ενδιάμεσο;
ΜΙΘΡΙΔΑΤΗΣ: Με χαρακτηρίζουν έτσι και τα χρησιμοποιώ κι εγώ με χιούμορ. Δεν είναι ότι δεν δέχομαι τους χαρακτηρισμούς, αλλά το γιατί με χαρακτηρίζουν έτσι. Είμαι άνθρωπος, ο οποίος ξέρει ποιός είμαι και τι κάνει. Γνωρίζω που είμαι καλός, πού δε είμαι, που είμαι μέτριος και που πάρα πολύ καλός. Αυτό με κατατάσσει στους αλαζόνες. Έχει ενδιαφέρον κοινωνιολογικά το ότι δεχόμαστε άνετα τα σημεία που κάποιος παραδέχεται ότι υστερεί σε αντίθεση με τα δυνατά του σημεία, τα οποία αν τα τονίσει γίνεται αλαζόνας. Ο καθένας έχει την άποψή του, αλλά για τον εαυτό μου γνωρίζω περισσότερο απ’ τον καθένα. Είναι λάθος να περιμένουμε να καθορίσουν οι άλλοι τις δυνατότητες και τις αξίες µας.
MG: Κάνεις συχνά ενδοσκόπηση;
ΜΙΘΡΙΔΑΤΗΣ: Όσο μπορώ, καθημερινά. Χρειάζεται, σε όλους τους ανθρώπους. Υπάρχουν καθημερινές μικρές ευκαιρίες ώστε να δούμε το μέσα μας. Να δούμε τα καλά μας, όπως λέγαμε πριν και τα κακά μας. Και να αποτιμήσουμε που έχουμε δίκιο και πού άδικο.
MG:Τα χώνεις στον εαυτό σου;
ΜΙΘΡΙΔΑΤΗΣ: Μόνο! Είμαι πολύ αυστηρός με τον εαυτό μου. Γι’ αυτό ξέρω και ποιός είμαι, επειδή είμαι πολύ αυστηρός με τον εαυτό μου.
MG: Κάποιος είπε «Είναι γνωστό όλοι έχουνε απόψεις και στο ίντερνετ το νόμισμα έχει χίλιες όψεις».
ΜΙΘΡΙΔΑΤΗΣ: (Χαμογελάει) Είναι γαμώ τα παιδιά αυτός που το έγραψε. Αυτό είναι κάτι που γνωρίζουμε όλοι. Είναι μια πραγματικότητα. Το νόμισμα δεν έχει δυό όψεις, έχει όσες είναι και οι λογαριασμοί που υπάρχουν στο διαδίκτυο. Για να βρεις την αλήθεια δεν φθάνουν δύο απόψεις και χρειάζονται περισσότερες, αλλά και όλες όσες υπάρχουν δεν προσφέρουν, δεν είναι εποικοδομητικό. Αν υποθέσουμε ότι δύο απόψεις εκφράζουν τα άκρα καλό είναι να υπάρχει και τρίτη και τέταρτη άποψη, αλλά μετά χάνεται η μπάλα.
MG: Ο Δημήτρης Λιαντίνης έλεγε: «Να γελάς όταν τα πράγματα γίνονται απότομα σοβαρά. Και στο βουβό σχήμα των προσώπων γράφεται μια πολύ μακρινή προσδοκία. Έτσι που να φαίνεται ότι υπάρχει το βάθος. Και να θλίβεσαι, όταν το γελοίο διατρέχοντας όλα τα στάδια έκφρασής του, φτάνει στο αδιέξοδο». Το σχόλιο σου.
ΜΙΘΡΙΔΑΤΗΣ: Αυτό που έχω εντοπίσει είναι ότι υπάρχουν πράγματα που μπορείς να τα σχολιάσεις ως γελοία. Να τα τεντώσεις και να τα διακωμωδήσεις, αυτό εξάλλου είναι η σάτιρα. Αν αυτό το αντιληφθεί μόνο μια μικρή μερίδα ανθρώπων, θα οδηγηθούμε με μαθηματική ακρίβεια, να γίνει πραγματικότητα αυτή η παρωδία. Και το αστείο δεν θα αποτελεί πια αστείο. Αυτό το διαπίστωσα και με το «Για να μην τα χρωστάω» δηλαδή: οι στίχοι δεν έχουν αλλάξει σε νόημα, σε ύφος, υπάρχει χιούμορ, αλλά και δύο σημαντικές διαφορές σε σχέση με προηγούμενα τραγούδια. Οι στίχοι είναι σε δεύτερο και τρίτο πρόσωπο και όχι σε πρώτο και το ύφος είναι επιθετικό και όχι πρόσχαρο. Όσοι βρίσκουν διαφορές μάλλον δεν είχαν καταλάβει το νόημα των τραγουδιών που λέγαμε με τα Ημισκούμπρια ή μετέπειτα μόνος μου. Κι όμως οι αλλαγές αυτές έπαιξαν τόσο σημαντικό ρόλο.
MG: Πώς βλέπεις το «Για Να Μην Τα Χρωστάω» ένα εξάμηνο αφού έγινε viral;
ΜΙΘΡΙΔΑΤΗΣ: Είναι πολύ νωρίς να πω κάτι, γιατί ακόμα βρισκόμαστε μέσα σ' αυτή την κατάσταση που περιγράφεται στο «Για Να Μην Τα Χρωστάω». Δεν είμαι αισιόδοξος, φωτογραφίζει μια πολύ μεγάλη χρονική περίοδο όχι μόνο του παρόντος αλλά και του παρελθόντος κι ότι μιλάει για παρελθόν και παρόν σίγουρα περιέχει και το μέλλον. Και με τα Ημισκούμπρια σχολιάζαμε πράγματα που βλέπαμε τότε και που ακόμα γίνονται. Το απίθανο είναι που δεν τα βλέπουν οι υπόλοιποι. Και στους επόμενους 6 μήνες πιστεύω, πάλι τα ίδια θα γίνονται.
MG: Μπορεί ένα τέτοιο μουσικό αφήγημα, να σπρώξει την κοινωνία μας ένα βήμα πιο μπροστά; Δεδομένου ότι είχε (έχει ακόμη) απήχηση σε μεγάλη μερίδα του κόσμου;
ΜΙΘΡΙΔΑΤΗΣ: Αν το κάνει, και πάρουμε την ερώτηση κυριολεκτικά, και ένα βήμα να γίνει καλό θα είναι. Ότι μπορεί να προσφέρει το συγκεκριμένο αφήγημα καλό θα είναι. Βρίσκεται εδώ για να προσφέρει στην σωστή κατεύθυνση. Κι επειδή δεν είναι ακριβώς τραγούδι, δεν μπορώ να το αποτιμήσω με μουσικούς όρους, αν για παράδειγμα έπιασε «περισσότερο κοινό». Αν με απασχολούσε η απόκτηση περισσότερου κοινού, θα έγραφα σκυλάδικα. Το «Για Να Μην Τα Χρωστάω» ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα γιατί περιέχει κάποιο μήνυμα και όσα περισσότερα αυτιά το ακούσουν καλό είναι. Το ότι έγινε "viral" δεν μου λέει κάτι γιατί "viral" γίνεται κι ένας συνάνθρωπός μας που γλιστράει και πέφτει κάτω ή ένα γατάκι που παίζει μ' ένα κουβάρι. Δεν μπορώ να θεωρήσω επιτυχία το αφήγημά μου, που μιλάει για την απόλυτη αποτυχία μας. Πως μπορεί να αποτελεί επιτυχία η απόλυτη αποτυχία; Επιτυχία θα είναι η επεξεργασία του μηνύματος, είτε συμφωνεί κάποιος είτε διαφωνεί.
MG: Σε απασχολούν η αναγνωρισιμότητα και η δημοσιότητα; Η υστεροφημία;
ΜΙΘΡΙΔΑΤΗΣ: Βεβαίως και με απασχολούν. Για ποιό λόγο να το κάνω άλλωστε. Είτε για την ψυχαγωγία είτε για τον προβληματισμό απευθύνεσαι στον κόσμο με την δουλειά σου. Και η υστεροφημία με ενδιαφέρει. Όλοι πρέπει να αφήνουν κάτι πίσω τους, ότι μπορεί ο καθένας, ένα αποτύπωμα ας πούμε.
ΜG: Πιστεύεις έχει αναγνωριστεί συνολικά η προσφορά σου (είτε με Ημισκούμπρια ή μόνος σου) στην ελληνική μουσική σκηνή;
ΜΙΘΡΙΔΑΤΗΣ: Πολύ λίγο. Είμαι αισιόδοξος ότι κάποια στιγμή θα γίνει. Και να μην γίνει δεν πειράζει (γελάει), σίγουρα σε κάποιους θα έχει συμβεί. Σίγουρα εκεί έξω κάποιοι/ες έχουν εκτιμήσει την προσφορά μας. Και αυτό είναι ένα καλό βήμα όπως προείπαμε.
MG: O καλλιτεχνικός κλάδος αγωνιά για τη νέα πραγματικότητα στον χώρο, όπως αυτή φαίνεται να διαμορφώνεται, πώς αντιμετωπίζεις εσύ αυτή τη νέα συνθήκη;
ΜΙΘΡΙΔΑΤΗΣ: Ήμουν πολύ ξεκάθαρος για το θέμα στην τελευταία ενότητα του «Για Να Μην Τα Χρωστάω». Γι' αυτό βρίσκεται σκόπιμα εκεί, σαν υπογραφή, αφορά όλο τον καλλιτεχνικό κλάδο μέσα σ' αυτή την μαύρη περίοδο που διανύουμε. Είναι η πρώτη φορά στην ζωή μου που είδα τόσο καθαρά - crystal clear που λένε κι οι Αγγλοσάξωνες- πόσο αχρείαστοι είμαστε, οι καλλιτέχνες και γενικά η τέχνη για κάποιους - όχι για όλους - αλλά για την πλειοψηφία. Και δεν μιλάω για την κυβέρνηση, γιατί την κάθε κυβέρνηση την εκλέγει η πλειοψηφία ενός λαού. Οι συμπολίτες μας αποφάσισαν γι' αυτό. Για την απαξίωση της τέχνης. Είναι τρομερό αυτό το πράγμα, αποτελούμε τον τελευταίο τροχό της αμάξης.
MG: Στην τελευταία δουλειά που παρουσίασες, το «Για Σένανε Μπορώ» με τη Μαρινέλλα, στο videoclip εμφανίζεις και ένα άλλο ταλέντο που πολύς κόσμος αγνοεί ότι είναι οι βασικές σου σπουδές, την ενασχόλησή σου δηλαδή με τις εικαστικές τέχνες και ειδικά την ζωγραφική. Είναι κάτι που σε ενδιαφέρει να το εξασκήσεις περισσότερο;
ΜΙΘΡΙΔΑΤΗΣ: Για πολλά χρόνια η ζωγραφική δεν είχε πρωταρχικό ρόλο στην ζωή μου, αλλά δεν είναι κάτι που φεύγει ποτέ απο μέσα σου. Σε ακολουθεί, σαν την σκιά σου. Όλα έχουν την ώρα και την στιγμή τους. Τα εικαστικά είναι μες την ζωή μου και έχω μπροστά μου χρόνο να κάνω ωραία πράγματα στο συγκεκριμένο τομέα. Είναι κάτι που θα το χρησιμοποιήσω και ήδη έχω ξεκινήσει. Είναι η πρώτη μου αγάπη και η εκκίνηση μου ως άνθρωπος και καλλιτέχνης. Τα τελευταία χρόνια έχω κατορθώσει να εντάξω τα εικαστικά στα μουσική μου. Ήταν μια καλή ευκαιρία να τα «παντρέψω». Παλιότερα ίσως να μην μπορούσα να το υποστηρίξω. Τώρα πλέον μπορώ και το έπραξα στο «Για Σένανε Μπορώ» ήταν μια εσωτερική ανάγκη να εκφραστώ έτσι οπτικά. Νομίζω ότι ήταν ωραίο το αποτέλεσμα.
MG: Ποιο είναι το μεγαλύτερο λάθος στη ζωή και στη καριέρα σου;
ΜΙΘΡΙΔΑΤΗΣ: (Σκέφτεται) Έχω κάνει πάρα πολλά λάθη και στην ζωή και στην καριέρα μου, αλλά δεν έκανα ποτέ κάτι φρικτό ή καταστροφικό. Υπάρχουν πράγματα για τα οποία σίγουρα έχω μετανιώσει αλλά πιο πολύ έχω μετανιώσει, για πράγματα που δεν έκανα. Πάντως τα λάθη δεν ήταν καθοριστικά. Κοίτα έχουν κάτσει και στραβές αλλά αυτό (γελάει) δεν πιάνεται, έτσι;
MG: Τελειώνοντας, μια ερώτηση που θα ήθελες να απαντήσεις και που ποτέ δεν έγινε.
ΜΙΘΡΙΔΑΤΗΣ: Καλέ μου φίλε, με βρίσκεις απροετοίμαστο σ' αυτή την ερώτηση. Δεν έχω σκεφτεί κάτι τέτοιο και είναι πολύ ενδιαφέρον που με ρωτάς. Πάντως για να το φέρω «τούμπα» αυτό (γελάει) χαίρομαι που σ' όλη την μουσική μου διαδρομή, και με τα Ημισκούμπρια και μόνος, δεν μου έκαναν ερωτήσεις προσωπικής φύσεως. Πραγματικά χαίρομαι που δεν έβγαζα κάτι τέτοιο.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στην Λυδία Σιώρη.