από το Δημήτρη Αντωνόπουλο
Προχθές στο Fuzz λοιπόν. Μια από τις πιο ΕΝΤΙΜΕΣ μπάντες που έχω δει πάνω στη σκηνή... Τα έδωσαν όλα, ο κόσμος το έζησε όσο δεν πάει, ΔΕΝ έκαναν 'απλά' (....) promotion του νέου τους album ('Call To Arms') αν και έπαιξαν βέβαια αρκετά τραγούδια και από αυτό, με τα 'Back In '79' και 'Ηammer Of The Gods' να ξεχωρίζουν.
Τίγκα το Fuzz, το κοινό γεμάτο ενέργεια, η μπάντα με όρεξη να ανταποδώσει τη θερμή υποδοχή, όλα πήγαν ρολόϊ. Οι SAXON είναι μια μπάντα που εκτιμώ χρόνια, ένα σχήμα με συνέπεια και καθοριστικές δουλειές στο ξεκίνημα της δεκαετίας του '80 για το νέο τότε ρεύμα του Βρετανικού μεταλλικού ροκ. Προχθες ήταν καταπληκτικοί. Το θρυλικό 'Denim And Leather' είχε (λογικό) την τιμητική του, καθώς συμπληρώθηκαν 30 χρόνια από την κυκλοφορία του κι έτσι μεταλλικοί ύμνοι όπως τα 'Princess Of The Night' 'Never Surrender' κτλ τιμήθηκαν δεόντως σε καταπληκτικές μάλιστα εκτελέσεις.
Μια από τις πιο ιδιαίτερες στιγμές προχθες ήταν σίγουρα η επική (ω ναι!) απόδοση του εξαιρετικού 'Broken Heroes' από το πολύ καλό επίσης 'Innocence Is No Excuse', έναν αληθινά ΔΕΜΕΝΟ και απολαυστικό δίσκο της μπάντας από τη δεκαετία του '80. Δεν χρειάζεται να πω περισσότερα για όσους δεν ήταν εκεί προχθες (όσοι βρέθηκαν είμαι ΒΕΒΑΙΟΣ πως τώρα 'λιώνουν' για ακόμη μια φορά τα albums της μπάντας), απλά να δώσω μια εικόνα. Μέσα από τίτλους που μιλάνε από μόνοι τους, σε σχέση με το φινάλε του live, αφού πρώτα πω πως έπαιξαν για ΠΑΝΩ από δύο ώρες, με ΔΙΑΘΕΣΗ και ΑΠΟΛΥΤΟ επαγγελματισμό.
'Crusader', 'Wheels Of Steel', 'Denim And Leather', 'Strangers In The Night'... Χρειάζεται να πω κι άλλα; Κορυφαία στιγμή για μένα ήταν η μανιασμένη εκτέλεση του '20.000 ft' και το Δ Ι Α Μ Α Ν Τ Ι βέβαια 'The Eagle Has Landed'. Πέρασα υπέροχα (όπως και ΟΛΟΙ όσοι ήταν εκεί) και χάρηκα μια μπάντα που γουστάρει να παίζει, ξέρει τι κάνει, ξέρει το γιατί και περνάει κι εκείνη όμορφα. Πάντα τέτοια...
από το Λουκά Κάκο
Πέμπτη 7 Απριλίου 2011. 20:00 η ωρα και έξω από το Fuzz έχει μαζευτεί αρκετός κόσμος. Οι περισσότεροι έχουν πάρει θέση και περιμένουν με αγωνία να ανοίξει το club. Ήταν γνωστό, ότι το live ξεκίναγε στις 21:00 με τους δικούς μας Spitfire. Η ψυχολογία του κόσμου στα ύψη... Δεν είναι λίγο να δεις τους Saxon, έναν από τα θρυλικότερα συγκροτήματα του κλασσικού βρετανικού heavy metal. Και μάλιστα με support τους Spitfire, όπου οι ίδιοι άνοιξαν πάλι τη συναυλία των Saxon το 1986 στο Περιστέρι.
Κατά τις εννέα παρά οι πόρτες άνοιξαν και το πεινασμένο για βρετανικό μέταλλο πλήθος άρχισε να γεμίζει το Fuzz. Αφού, λοιπόν, πήραμε όλοι τις θέσεις μας, γύρω στις 21:00 κάνουν την εμφάνιση τους στη σκηνή οι Spitfire. Θερμό χειροκρότημα και φυγαμεεεεεέ!
Γεμάτοι ενέργεια, και σε μεγάλα κέφια οι Spitfire άπλωσαν πάνω στη σκηνή την μεταλλική εμπειρία τους και ξεσήκωσαν κυριολεκτικά τον κόσμο. Και γιατί το λέω αυτό; Όποιος έχει δει το ντοκιμαντέρ Metal From Hellas, σε ένα σημείο ο Ηλίας Λογγινίδης (κιθαρα), μιλούσε για το live του 1986 για το πόσο άπειροι ήταν και πόσο τρομαγμένοι βγήκαν να ανοίξουν τη συναυλία των Saxon, αλλά και πως ο Biff (φωνή) τους έδινε κουράγιο για να βγουν στη σκηνή. Έπαιξαν λίγη ωρα (και ήταν απόλυτα φυσικό), περίπου 40 λεπτά, αν δεν κάνω λάθος. Κορυφαίες στιγμές στα Macedonia και Lady of the Night. Μειονεκτήματα : λίγο μπουκωμένος ήχος (πρόβλημα ξεκαθαρίσματος). Θερμό χειροκρότημα και η αντίστροφη μέτρηση αρχίζει.
Μετά το απαραίτητο συγύρισμα στη σκηνή και τα sound checks από τους τεχνικούς η ωρα πήγε 22:00. Τα φώτα σβήνουν και είμαστε έτοιμοι να υποδεχτούμε τον Biff και την παρέα του. Πρώτο κομμάτι Hammer Of The Gods από τη νέα τους κυκλοφορία Call To Arms (κυκλοφορεί τέλος Μαΐου και έχουμε πολλά να πούμε). Πραγματικό σφυροκόπημα. Και η μάχη συνεχίζεται από το νέο κάλεσμα των Saxon με το Back in 79. Δυο πραγματικά πολύ ωραία κομματια για αρχή με σκοπό την προώθηση της νέας τους κυκλοφορίας.
Ήχος πολύ καλός, γεμάτος όπως αρμόζει σε μια μπάντα τέτοιου βεληνεκούς. Η πεντάδα επί σκηνής κεντούσε κυριολεκτικά. Χωρίς να πηγαίνουν πίσω οι υπόλοιποι, ο Biff και ο Paul (Quinn/κιθαρα) σαν πρώτα μελή των Saxon είναι οι μεγάλες μορφές στο χωρο. Η σκηνή γεμίζει και μόνο με την παρουσία τους. Πόσο μάλλον όταν ξεδιπλώνουν τις ικανότητες τους. Και αυτό έκαναν. Απλά, αβίαστα.
Συνέχεια είχε το Never Surrender από το θρυλικό Denim and Leather όπου φέτος κλείνει 30 χρόνια από την πρώτη του κυκλοφορία. Και αυτό ήταν μια αφορμή για το τι θα ακλουθούσε. I've Got to Rock (To Stay Alive), Call To Arms, Solid Ball of Rock, Demon Sweeney Todd, Play It Loud, To Hell and Back Again, When Doomsday Comes, Atila the Hun. Κομματια όλα ένα και ένα. Το Fuzz να χτυπιέται, να τραγουδάει, να εξυμνεί τους Saxon σε κάθε αλλαγή κομματιού. Ο Biff να επικοινωνεί όσο λίγοι frontmen μπορούν να το κάνουν αυτό.
Μεγάλη μας τιμή η εκτέλεση των Call To Arms και When Doomsday Comes από νέο τους δίσκο, μιας και ήμασταν η πρώτη χωρά που τα άκουσε ζωντανά. Και ήταν και κομματάρες, ειδικά το δεύτερο.
Η ωρα πέρναγε ευχαρίστα αλλά κάτι έλειπε, όλοι θέλαμε να ακούσουμε κάτι παραπάνω από την περίοδο ‘80-’86. Και το σύνθημα δίνεται : Broken Heroes. Ρίγη συγκίνησης και μόνο.
Από δω και πέρα, η συναυλία από πολύ καλή περνά στα όρια του μύθου. Η εξέλιξη της ήταν μια μεγάλη έκπληξη σε όλους. Κομματια θρύλοι του heavy metal μας έκαναν να νιώσουμε πάλι παιδιά. Μας γύρισαν στη αλησμόνητη δεκαετία του 80 όπου ο σκληρός ήχος πλέον ήταν τρόπος ζωής. Και παραμένει, τουλάχιστον για εμάς τους ρομαντικούς.
Ξεκινά μια ομοβροντία που περιείχε: 20,000 Feet, The Eagle Has Landed, And the Bands Played On, Denim and Leather, Princess of the Night. Τι άλλο να θέλει κάνεις αυτή τη βραδιά. Κοπάνημα μέχρι τελικής πτώσης, τα λαρύγγια ματωμένα από τους στίχους και τα ρεφρέν, και οι Saxon να καραγουστάρουν που παίζουν σε τέτοιο κοινό και να βαράνε με περισσότερη λύσσα.
Μετά το μνημειώδες Princess of the night, αποχωρούν για να πάρουν και μια ανάσα. Και φυσικά η αγωνία μας στο φουλ. Τι έχει μείνει για το τέλος; Μια έξοδος με 2-3 κομματια και ίσως και μια τελευταία με ένα ακόμα; ΛΑΘΟΣ! Οι Saxon χτύπησαν ανελέητα με τρία encore! Ούτε ένα, ούτε δυο. Τρία παρακαλώ.
Και όταν λέμε ανελέητα εννοούμε τα παρακάτω:
1: Crusader και 747 (Strangers In The Night)
2: Power and the Glory και Ride Like The Wind ( Cr.Cross cover)
3: Strong arm of The Law και η χαριστική βολή Wheels of Steel
Οι Saxon θριαμβευτές επί σκηνής, αγκαλιασμένοι, υποκλίνονται στο κοινό τους που τους αποθεώνει. Ήρθε η ωρα της πραγματικής αποχώρησης.
Μετά από 26 τραγούδια και δυόμιση περίπου ώρες επί σκηνής, οι Saxon έδωσαν ένα καλό μάθημα στα νεοτέρα σχήματα για το πως πρέπει να πορευθούν συναυλιακά. Αλλά ακόμα, έδειξαν και σε άλλα μεγάλα σχήματα που έρχονται στη χωρά μας πως πρέπει να συμπεριφέρονται στο κοινό τους. Να αποδίδουν το μέγιστο των δυνατοτήτων τους, να τους σέβονται και όχι να έρχονται για αρπαχτές. Γιατί και οι Saxon θα μπορούσαν πολύ απλά να το κάνουν αυτό, αφού έχουν νέο δίσκο για προώθηση. Δεν αναλώθηκαν όμως, μόνο σε αυτό.
Οι Saxon μαζί με τους Iron Maiden, Black Sabbath, Motorhead και Judas Priest συνθέτουν μια βρετανική πεντάδα που αποτελεί το θεμέλιο λίθο του heavy metal. Όσο υπάρχουν τέτοια σχήματα και δίνουν live σαν αυτό των Saxon αυτή η μουσική θα ζει αιώνια. Και μείς πρέπει να είμαστε από κοντά για να τη βοηθάμε, ειδικά στα δύσκολα.
Προχθές στο Fuzz λοιπόν. Μια από τις πιο ΕΝΤΙΜΕΣ μπάντες που έχω δει πάνω στη σκηνή... Τα έδωσαν όλα, ο κόσμος το έζησε όσο δεν πάει, ΔΕΝ έκαναν 'απλά' (....) promotion του νέου τους album ('Call To Arms') αν και έπαιξαν βέβαια αρκετά τραγούδια και από αυτό, με τα 'Back In '79' και 'Ηammer Of The Gods' να ξεχωρίζουν.
Τίγκα το Fuzz, το κοινό γεμάτο ενέργεια, η μπάντα με όρεξη να ανταποδώσει τη θερμή υποδοχή, όλα πήγαν ρολόϊ. Οι SAXON είναι μια μπάντα που εκτιμώ χρόνια, ένα σχήμα με συνέπεια και καθοριστικές δουλειές στο ξεκίνημα της δεκαετίας του '80 για το νέο τότε ρεύμα του Βρετανικού μεταλλικού ροκ. Προχθες ήταν καταπληκτικοί. Το θρυλικό 'Denim And Leather' είχε (λογικό) την τιμητική του, καθώς συμπληρώθηκαν 30 χρόνια από την κυκλοφορία του κι έτσι μεταλλικοί ύμνοι όπως τα 'Princess Of The Night' 'Never Surrender' κτλ τιμήθηκαν δεόντως σε καταπληκτικές μάλιστα εκτελέσεις.
Μια από τις πιο ιδιαίτερες στιγμές προχθες ήταν σίγουρα η επική (ω ναι!) απόδοση του εξαιρετικού 'Broken Heroes' από το πολύ καλό επίσης 'Innocence Is No Excuse', έναν αληθινά ΔΕΜΕΝΟ και απολαυστικό δίσκο της μπάντας από τη δεκαετία του '80. Δεν χρειάζεται να πω περισσότερα για όσους δεν ήταν εκεί προχθες (όσοι βρέθηκαν είμαι ΒΕΒΑΙΟΣ πως τώρα 'λιώνουν' για ακόμη μια φορά τα albums της μπάντας), απλά να δώσω μια εικόνα. Μέσα από τίτλους που μιλάνε από μόνοι τους, σε σχέση με το φινάλε του live, αφού πρώτα πω πως έπαιξαν για ΠΑΝΩ από δύο ώρες, με ΔΙΑΘΕΣΗ και ΑΠΟΛΥΤΟ επαγγελματισμό. 'Crusader', 'Wheels Of Steel', 'Denim And Leather', 'Strangers In The Night'... Χρειάζεται να πω κι άλλα; Κορυφαία στιγμή για μένα ήταν η μανιασμένη εκτέλεση του '20.000 ft' και το Δ Ι Α Μ Α Ν Τ Ι βέβαια 'The Eagle Has Landed'. Πέρασα υπέροχα (όπως και ΟΛΟΙ όσοι ήταν εκεί) και χάρηκα μια μπάντα που γουστάρει να παίζει, ξέρει τι κάνει, ξέρει το γιατί και περνάει κι εκείνη όμορφα. Πάντα τέτοια...
από το Λουκά Κάκο
Πέμπτη 7 Απριλίου 2011. 20:00 η ωρα και έξω από το Fuzz έχει μαζευτεί αρκετός κόσμος. Οι περισσότεροι έχουν πάρει θέση και περιμένουν με αγωνία να ανοίξει το club. Ήταν γνωστό, ότι το live ξεκίναγε στις 21:00 με τους δικούς μας Spitfire. Η ψυχολογία του κόσμου στα ύψη... Δεν είναι λίγο να δεις τους Saxon, έναν από τα θρυλικότερα συγκροτήματα του κλασσικού βρετανικού heavy metal. Και μάλιστα με support τους Spitfire, όπου οι ίδιοι άνοιξαν πάλι τη συναυλία των Saxon το 1986 στο Περιστέρι.
Κατά τις εννέα παρά οι πόρτες άνοιξαν και το πεινασμένο για βρετανικό μέταλλο πλήθος άρχισε να γεμίζει το Fuzz. Αφού, λοιπόν, πήραμε όλοι τις θέσεις μας, γύρω στις 21:00 κάνουν την εμφάνιση τους στη σκηνή οι Spitfire. Θερμό χειροκρότημα και φυγαμεεεεεέ!
Γεμάτοι ενέργεια, και σε μεγάλα κέφια οι Spitfire άπλωσαν πάνω στη σκηνή την μεταλλική εμπειρία τους και ξεσήκωσαν κυριολεκτικά τον κόσμο. Και γιατί το λέω αυτό; Όποιος έχει δει το ντοκιμαντέρ Metal From Hellas, σε ένα σημείο ο Ηλίας Λογγινίδης (κιθαρα), μιλούσε για το live του 1986 για το πόσο άπειροι ήταν και πόσο τρομαγμένοι βγήκαν να ανοίξουν τη συναυλία των Saxon, αλλά και πως ο Biff (φωνή) τους έδινε κουράγιο για να βγουν στη σκηνή. Έπαιξαν λίγη ωρα (και ήταν απόλυτα φυσικό), περίπου 40 λεπτά, αν δεν κάνω λάθος. Κορυφαίες στιγμές στα Macedonia και Lady of the Night. Μειονεκτήματα : λίγο μπουκωμένος ήχος (πρόβλημα ξεκαθαρίσματος). Θερμό χειροκρότημα και η αντίστροφη μέτρηση αρχίζει.
Μετά το απαραίτητο συγύρισμα στη σκηνή και τα sound checks από τους τεχνικούς η ωρα πήγε 22:00. Τα φώτα σβήνουν και είμαστε έτοιμοι να υποδεχτούμε τον Biff και την παρέα του. Πρώτο κομμάτι Hammer Of The Gods από τη νέα τους κυκλοφορία Call To Arms (κυκλοφορεί τέλος Μαΐου και έχουμε πολλά να πούμε). Πραγματικό σφυροκόπημα. Και η μάχη συνεχίζεται από το νέο κάλεσμα των Saxon με το Back in 79. Δυο πραγματικά πολύ ωραία κομματια για αρχή με σκοπό την προώθηση της νέας τους κυκλοφορίας. Ήχος πολύ καλός, γεμάτος όπως αρμόζει σε μια μπάντα τέτοιου βεληνεκούς. Η πεντάδα επί σκηνής κεντούσε κυριολεκτικά. Χωρίς να πηγαίνουν πίσω οι υπόλοιποι, ο Biff και ο Paul (Quinn/κιθαρα) σαν πρώτα μελή των Saxon είναι οι μεγάλες μορφές στο χωρο. Η σκηνή γεμίζει και μόνο με την παρουσία τους. Πόσο μάλλον όταν ξεδιπλώνουν τις ικανότητες τους. Και αυτό έκαναν. Απλά, αβίαστα.
Συνέχεια είχε το Never Surrender από το θρυλικό Denim and Leather όπου φέτος κλείνει 30 χρόνια από την πρώτη του κυκλοφορία. Και αυτό ήταν μια αφορμή για το τι θα ακλουθούσε. I've Got to Rock (To Stay Alive), Call To Arms, Solid Ball of Rock, Demon Sweeney Todd, Play It Loud, To Hell and Back Again, When Doomsday Comes, Atila the Hun. Κομματια όλα ένα και ένα. Το Fuzz να χτυπιέται, να τραγουδάει, να εξυμνεί τους Saxon σε κάθε αλλαγή κομματιού. Ο Biff να επικοινωνεί όσο λίγοι frontmen μπορούν να το κάνουν αυτό.
Μεγάλη μας τιμή η εκτέλεση των Call To Arms και When Doomsday Comes από νέο τους δίσκο, μιας και ήμασταν η πρώτη χωρά που τα άκουσε ζωντανά. Και ήταν και κομματάρες, ειδικά το δεύτερο.
Η ωρα πέρναγε ευχαρίστα αλλά κάτι έλειπε, όλοι θέλαμε να ακούσουμε κάτι παραπάνω από την περίοδο ‘80-’86. Και το σύνθημα δίνεται : Broken Heroes. Ρίγη συγκίνησης και μόνο.
Από δω και πέρα, η συναυλία από πολύ καλή περνά στα όρια του μύθου. Η εξέλιξη της ήταν μια μεγάλη έκπληξη σε όλους. Κομματια θρύλοι του heavy metal μας έκαναν να νιώσουμε πάλι παιδιά. Μας γύρισαν στη αλησμόνητη δεκαετία του 80 όπου ο σκληρός ήχος πλέον ήταν τρόπος ζωής. Και παραμένει, τουλάχιστον για εμάς τους ρομαντικούς.
Ξεκινά μια ομοβροντία που περιείχε: 20,000 Feet, The Eagle Has Landed, And the Bands Played On, Denim and Leather, Princess of the Night. Τι άλλο να θέλει κάνεις αυτή τη βραδιά. Κοπάνημα μέχρι τελικής πτώσης, τα λαρύγγια ματωμένα από τους στίχους και τα ρεφρέν, και οι Saxon να καραγουστάρουν που παίζουν σε τέτοιο κοινό και να βαράνε με περισσότερη λύσσα. Μετά το μνημειώδες Princess of the night, αποχωρούν για να πάρουν και μια ανάσα. Και φυσικά η αγωνία μας στο φουλ. Τι έχει μείνει για το τέλος; Μια έξοδος με 2-3 κομματια και ίσως και μια τελευταία με ένα ακόμα; ΛΑΘΟΣ! Οι Saxon χτύπησαν ανελέητα με τρία encore! Ούτε ένα, ούτε δυο. Τρία παρακαλώ.
Και όταν λέμε ανελέητα εννοούμε τα παρακάτω:
1: Crusader και 747 (Strangers In The Night)
2: Power and the Glory και Ride Like The Wind ( Cr.Cross cover)
3: Strong arm of The Law και η χαριστική βολή Wheels of Steel
Οι Saxon θριαμβευτές επί σκηνής, αγκαλιασμένοι, υποκλίνονται στο κοινό τους που τους αποθεώνει. Ήρθε η ωρα της πραγματικής αποχώρησης.
Μετά από 26 τραγούδια και δυόμιση περίπου ώρες επί σκηνής, οι Saxon έδωσαν ένα καλό μάθημα στα νεοτέρα σχήματα για το πως πρέπει να πορευθούν συναυλιακά. Αλλά ακόμα, έδειξαν και σε άλλα μεγάλα σχήματα που έρχονται στη χωρά μας πως πρέπει να συμπεριφέρονται στο κοινό τους. Να αποδίδουν το μέγιστο των δυνατοτήτων τους, να τους σέβονται και όχι να έρχονται για αρπαχτές. Γιατί και οι Saxon θα μπορούσαν πολύ απλά να το κάνουν αυτό, αφού έχουν νέο δίσκο για προώθηση. Δεν αναλώθηκαν όμως, μόνο σε αυτό.
Οι Saxon μαζί με τους Iron Maiden, Black Sabbath, Motorhead και Judas Priest συνθέτουν μια βρετανική πεντάδα που αποτελεί το θεμέλιο λίθο του heavy metal. Όσο υπάρχουν τέτοια σχήματα και δίνουν live σαν αυτό των Saxon αυτή η μουσική θα ζει αιώνια. Και μείς πρέπει να είμαστε από κοντά για να τη βοηθάμε, ειδικά στα δύσκολα.