Ποιοι: Echo and the Bunnymen
Που: Gagarin
Πότε: Πέμπτη 29 Απριλίου 2011
Ήχος: Εξαιρετικός
Κόσμος: Γεμάτο (δεν ήμασταν ο ένας πάνω στον άλλο, αλλά ήταν περίπου γεμάτο το Gagarin)
Οργάνωση: Μια χαρά
Διάρκεια: 1 ώρα και 25 λεπτά
Τα τραγούδια που ακούστηκαν:
22:34 - Going Up
show of
Rescue
Villiers
Bedbugs
Seven Seas
Bring On the Dancing Horses
Silver
Disease
All That Jazz
Think I need it
Never Stop
Zimbo
The Back of Love
The Killing Moon
The Cutter
23:39 - Encore:
Nothing ever lasts forever
Lips Like Sugar
23:53 - Encore 2:
My Kingdom
Do It Clean
00:00
[από το Δημήτρη Αντωνόπουλο]
Ο Ian σουτάρει μια πετσέτα (την δεύτερη απόψε) κι αυτή καρφώνεται στην οροφή του Gagarin! Τον έβλεπα όλο το βράδυ κρεμασμένο γύρω από το μικρόφωνο, πάντα με ένα τσιγάρο στο χέρι, να ανασταίνει ανασαίνοντας και τραγουδώντας, δαίμονες της παντοτινής μας εφηβείας που ΟΡΙΣΤΙΚΑ δεν ανήκει σε κανένα παρελθόν, γιατί πολύ απλά είναι ΑΧΡΟΝΗ και παντοτινά παρούσα.
Τον έβλεπα και σκεφτόμουν "διάολε..με αυτές τις γαμημένες μπαντες μεγαλώσαμε...και πολύ καλά κάναμε." Όσοι διάλεξαν να περασουν το βραδυ τους με τη μπάντα από το Liverpool, ξέρουν καλά για τι μιλάω... Όσο για τους νεότερους που ήταν εκεί, απλά ανακάλυψαν (από κοντά) τον συντομότερο δρόμο για την απόλαυση. Οι Echo and the Bunnymen ήταν σχεδόν σαδιστικά (?) υπέροχοι. Άφθαρτοι από το πέρασμα του χρόνου, ακριβώς σαν τη φωνή του Ian... Δίπλα του πάντα βέβαια, η ήρεμη δύναμη της μπάντας, ο Will Sergeant καθόριζε για ακόμη μια φορά, την ραχοκοκκαλιά του σπουδαίου τους ήχου με μαεστρία και άνεση.Η μπάντα ξεκίνησε (σε ένα γεμάτο, ορεξάτο και με ήχο ΚΡΥΣΤΑΛΛΟ Gagarin) με ένα σετ δυναμίτη, από τα πρώτα τους βήματα, δείχνοντας το δρόμο για όσα θα ακολουθούσαν: Going Up, Show Of Strength, Rescue...
Τους τσόγλανους λέω μέσα μου χαμογελώντας σαρδόνια... Όχι απλά το έχουν ακόμα, μα το ζουν, το μεταδίδουν. Είναι α λ η θ ι ν ό... Σ Υ Μ Β Α Ι Ν ΕΙ... (αν με καταλαβαίνετε, που με καταλαβαίνετε...). Silver, Seven Seas, Bring On The Dancing Horses, από την περισσότερο ποπ (σε σχέση με τα πρώτα τους αλμπουμ) φάση των Bunnymen για τη συνέχεια, σε αψεγάδιαστες εκτελέσεις, γεμάτες από το νεύρο και διάθεση που τους ταιριάζει. Και μετά, 'το τραγούδι που ΕΓΩ δήλωσα πως είναι το σημαντικότερο που γράφτηκε ποτέ...' μουρμουρίζει ο Ian πίσω απο τα κατάμαυρα γυαλιά του και το Killing Moon ξεκινά... Cutter, Villiers And Terrace, Zimbo,The Disease...
Κι εγώ θυμάμαι τη συνέντευξη του Will, λίγες μέρες πριν στην εκπομπή μου και τα όσα μου είχε πει για το σετ τους στην Αθήνα. Ναι παίζουν όντως τραγούδια από τον αφρό της δισκογραφίας τους και από τις πιο σπουδαίες φάσεις της καριέρας τους, χωρίς εκπτώσεις και τυπικούρες... Αν έπρεπε οπωσδήποτε όμως να διαλέξω την κορυφαία στιγμή της βραδιάς, αυτή θα ήταν η τελευταία τους λάμψη πάνω στη σκηνή. Το δεύτερο encore των Bunnymen μετά τα Lipps Like Sugar και Nothing Last Forever, όταν ανέβηκαν για να ισσοπεδώσουν ότι είχε μείνει ακόμη όρθιο, να απορεί για το που στο καλό βρίσκουν τόση ενέργεια και τόσο 'υπόγειο' πάθος....
Do It Clean...κι εγώ πιάνω τον εαυτό μου να αφήνεται, να χάνεται και να ταξιδεύει μέσα σε μια στιγμή... Σπάνιο... Ο Μπαλιώτης μου λέει πως ήταν από τα καλύτερα live που έχει δει ποτέ, ο κόσμος γύρω χαμογελά με εκείνο το χαμόγελο της αληθινής ικανοποίησης κι ο Νίκος ο Τριανταφυλλίδης μου κάνει ένα πανάκριβο δώρο (ναι, ναι, ναι..). Ένα κέρασμα μέσα από την καρδιά του δηλαδή, ένα κέρασμα που δεν περιμένει αντίτιμο απλά, αυτό που μόνο αληθινοί φίλοι μπορούν να σου προσφέρουν τελικά. Πίνω το Johnny στην υγειά του και τον ακούω να μου λέει: 'Δημήτρη, σπουδαίοι επαγγελματίες. Δεν άφησαν τίποτα στην τύχη. Δούλεψαν και την τελευταία λεπτομέρεια, τα φώτα, όλα αυτά... Εξαιρετικοί.' Βγαίνω στο δρόμο και μουρμουράω 'Zimbo..Zimbo..Zimbo...Zimbo...' γαμώτο ήταν τέλειοι...
[από τον Γιώργο Μπαλιώτη - gbal]
Δε νομίζω ότι έχω να προσθέσω πολλά στο πολύ καλό κείμενο του Δημήτρη. Ήταν μια από τις συναυλίες που χαίρεσαι να γράφεις... Η οργάνωση πολύ καλή. Ο κόσμος συνειδητοποιημένος, ήξερε γιατί είχε έρθει στο Gagarin το χθεσινό βράδυ.
Οι Rosebleed για άλλη μια φορά μας έδειξαν ότι συνεχίζουν και δουλεύουν σκληρά για να κρατήσουν σε υψηλά επίπεδα την μπάντα. Είχαν πολύ καλό ήχο για support συγκρότημα και με τo μακρόσυρτo Liberty (που έκλεισαν την εμφάνιση τους), το Claud και το Until next time βέβαια έκαναν άλλη μια καλά προσεγμένη συναυλία. Έχω δει τους Rosebleed πέντε φορές και σε καμία εμφάνιση τους δεν μπορώ να γράψω κάτι αρνητικό. Πρόκειται για μια από τις καλύτερες Ελληνικές μπάντες αυτή τη στιγμή!
Τα παιδιά από την Ηλιούπολη αποχωρούν "ελεύθεροι" (Liberty) και δίνουν την σκυτάλη σε ένα συγκρότημα που έχει επηρεάσει και αυτούς, αλλά και ένα σωρό άλλους μουσικούς. Άκουγα τους Echo and the Bunnymen και μέσα στη μουσική τους διέκρινα για άλλη μια φορά τα στοιχεία που έχουν πάρει οι Coldplay, οι Killers, οι Oasis, οι Franz Ferdinand και τόσοι άλλοι...
Από το 1978 μέχρι και σήμερα είναι πολλά τα χρόνια... Κι όμως οι Bunnymen δούλεψαν το χθεσινό live τους, λες και ήταν στα πρώτα χρόνια της καριέρας τους. Ο ήχος απίστευτος! Άκουγες πεντακάθαρα κάθε όργανο. Μάλιστα, προσπαθούσα να βρω ατέλειες και διέκρινα σε κάποια σημεία την χαμηλότερη ένταση της ακουστικής κιθάρας, αλλά αν ακούσεις την studio εκτέλεση του αντίστοιχου τραγουδιού, θα δεις ότι έτσι έπρεπε να ήταν. Ο Will Sergeant ως μαέστρος κατεύθυνε τους υπόλοιπους με την κιθάρα του, ο drummer απλά καταπληκτικός και ο Ian McCulloch... Τι να πεις για αυτή τη μαγική, καθαρή φωνή; Τι να πεις για το συναίσθημα που βγάζει σε διάφορα σημεία των τραγουδιών; Τι να πεις για έναν άνθρωπο, που είναι 51 χρονών, τραγουδάει από τα τέλη της δεκαετίας του '70 και σήμερα ακούγεται λες και δεν έχει περάσει καμία μέρα από το 1978;
Ήταν μια ωραία, ξεχωριστή, "καθαρή" βραδιά... Do it clean Bynnymen!
Echo and the Bunnymen - The Killing Moon @... by MixGrill
Echo and the Bunnymen @ Gagarin, Athens, 28.04... by MixGrill
Που: Gagarin
Πότε: Πέμπτη 29 Απριλίου 2011
Ήχος: Εξαιρετικός
Κόσμος: Γεμάτο (δεν ήμασταν ο ένας πάνω στον άλλο, αλλά ήταν περίπου γεμάτο το Gagarin)
Οργάνωση: Μια χαρά
Διάρκεια: 1 ώρα και 25 λεπτά
Τα τραγούδια που ακούστηκαν:
22:34 - Going Up
show of
Rescue
Villiers
Bedbugs
Seven Seas
Bring On the Dancing Horses
Silver
Disease
All That Jazz
Think I need it
Never Stop
Zimbo
The Back of Love
The Killing Moon
The Cutter
23:39 - Encore:Nothing ever lasts forever
Lips Like Sugar
23:53 - Encore 2:
My Kingdom
Do It Clean
00:00
[από το Δημήτρη Αντωνόπουλο]
Ο Ian σουτάρει μια πετσέτα (την δεύτερη απόψε) κι αυτή καρφώνεται στην οροφή του Gagarin! Τον έβλεπα όλο το βράδυ κρεμασμένο γύρω από το μικρόφωνο, πάντα με ένα τσιγάρο στο χέρι, να ανασταίνει ανασαίνοντας και τραγουδώντας, δαίμονες της παντοτινής μας εφηβείας που ΟΡΙΣΤΙΚΑ δεν ανήκει σε κανένα παρελθόν, γιατί πολύ απλά είναι ΑΧΡΟΝΗ και παντοτινά παρούσα.
Τον έβλεπα και σκεφτόμουν "διάολε..με αυτές τις γαμημένες μπαντες μεγαλώσαμε...και πολύ καλά κάναμε." Όσοι διάλεξαν να περασουν το βραδυ τους με τη μπάντα από το Liverpool, ξέρουν καλά για τι μιλάω... Όσο για τους νεότερους που ήταν εκεί, απλά ανακάλυψαν (από κοντά) τον συντομότερο δρόμο για την απόλαυση. Οι Echo and the Bunnymen ήταν σχεδόν σαδιστικά (?) υπέροχοι. Άφθαρτοι από το πέρασμα του χρόνου, ακριβώς σαν τη φωνή του Ian... Δίπλα του πάντα βέβαια, η ήρεμη δύναμη της μπάντας, ο Will Sergeant καθόριζε για ακόμη μια φορά, την ραχοκοκκαλιά του σπουδαίου τους ήχου με μαεστρία και άνεση.Η μπάντα ξεκίνησε (σε ένα γεμάτο, ορεξάτο και με ήχο ΚΡΥΣΤΑΛΛΟ Gagarin) με ένα σετ δυναμίτη, από τα πρώτα τους βήματα, δείχνοντας το δρόμο για όσα θα ακολουθούσαν: Going Up, Show Of Strength, Rescue...
Τους τσόγλανους λέω μέσα μου χαμογελώντας σαρδόνια... Όχι απλά το έχουν ακόμα, μα το ζουν, το μεταδίδουν. Είναι α λ η θ ι ν ό... Σ Υ Μ Β Α Ι Ν ΕΙ... (αν με καταλαβαίνετε, που με καταλαβαίνετε...). Silver, Seven Seas, Bring On The Dancing Horses, από την περισσότερο ποπ (σε σχέση με τα πρώτα τους αλμπουμ) φάση των Bunnymen για τη συνέχεια, σε αψεγάδιαστες εκτελέσεις, γεμάτες από το νεύρο και διάθεση που τους ταιριάζει. Και μετά, 'το τραγούδι που ΕΓΩ δήλωσα πως είναι το σημαντικότερο που γράφτηκε ποτέ...' μουρμουρίζει ο Ian πίσω απο τα κατάμαυρα γυαλιά του και το Killing Moon ξεκινά... Cutter, Villiers And Terrace, Zimbo,The Disease...Κι εγώ θυμάμαι τη συνέντευξη του Will, λίγες μέρες πριν στην εκπομπή μου και τα όσα μου είχε πει για το σετ τους στην Αθήνα. Ναι παίζουν όντως τραγούδια από τον αφρό της δισκογραφίας τους και από τις πιο σπουδαίες φάσεις της καριέρας τους, χωρίς εκπτώσεις και τυπικούρες... Αν έπρεπε οπωσδήποτε όμως να διαλέξω την κορυφαία στιγμή της βραδιάς, αυτή θα ήταν η τελευταία τους λάμψη πάνω στη σκηνή. Το δεύτερο encore των Bunnymen μετά τα Lipps Like Sugar και Nothing Last Forever, όταν ανέβηκαν για να ισσοπεδώσουν ότι είχε μείνει ακόμη όρθιο, να απορεί για το που στο καλό βρίσκουν τόση ενέργεια και τόσο 'υπόγειο' πάθος....
Do It Clean...κι εγώ πιάνω τον εαυτό μου να αφήνεται, να χάνεται και να ταξιδεύει μέσα σε μια στιγμή... Σπάνιο... Ο Μπαλιώτης μου λέει πως ήταν από τα καλύτερα live που έχει δει ποτέ, ο κόσμος γύρω χαμογελά με εκείνο το χαμόγελο της αληθινής ικανοποίησης κι ο Νίκος ο Τριανταφυλλίδης μου κάνει ένα πανάκριβο δώρο (ναι, ναι, ναι..). Ένα κέρασμα μέσα από την καρδιά του δηλαδή, ένα κέρασμα που δεν περιμένει αντίτιμο απλά, αυτό που μόνο αληθινοί φίλοι μπορούν να σου προσφέρουν τελικά. Πίνω το Johnny στην υγειά του και τον ακούω να μου λέει: 'Δημήτρη, σπουδαίοι επαγγελματίες. Δεν άφησαν τίποτα στην τύχη. Δούλεψαν και την τελευταία λεπτομέρεια, τα φώτα, όλα αυτά... Εξαιρετικοί.' Βγαίνω στο δρόμο και μουρμουράω 'Zimbo..Zimbo..Zimbo...Zimbo...' γαμώτο ήταν τέλειοι...
[από τον Γιώργο Μπαλιώτη - gbal]
Δε νομίζω ότι έχω να προσθέσω πολλά στο πολύ καλό κείμενο του Δημήτρη. Ήταν μια από τις συναυλίες που χαίρεσαι να γράφεις... Η οργάνωση πολύ καλή. Ο κόσμος συνειδητοποιημένος, ήξερε γιατί είχε έρθει στο Gagarin το χθεσινό βράδυ. Οι Rosebleed για άλλη μια φορά μας έδειξαν ότι συνεχίζουν και δουλεύουν σκληρά για να κρατήσουν σε υψηλά επίπεδα την μπάντα. Είχαν πολύ καλό ήχο για support συγκρότημα και με τo μακρόσυρτo Liberty (που έκλεισαν την εμφάνιση τους), το Claud και το Until next time βέβαια έκαναν άλλη μια καλά προσεγμένη συναυλία. Έχω δει τους Rosebleed πέντε φορές και σε καμία εμφάνιση τους δεν μπορώ να γράψω κάτι αρνητικό. Πρόκειται για μια από τις καλύτερες Ελληνικές μπάντες αυτή τη στιγμή!
Τα παιδιά από την Ηλιούπολη αποχωρούν "ελεύθεροι" (Liberty) και δίνουν την σκυτάλη σε ένα συγκρότημα που έχει επηρεάσει και αυτούς, αλλά και ένα σωρό άλλους μουσικούς. Άκουγα τους Echo and the Bunnymen και μέσα στη μουσική τους διέκρινα για άλλη μια φορά τα στοιχεία που έχουν πάρει οι Coldplay, οι Killers, οι Oasis, οι Franz Ferdinand και τόσοι άλλοι...
Από το 1978 μέχρι και σήμερα είναι πολλά τα χρόνια... Κι όμως οι Bunnymen δούλεψαν το χθεσινό live τους, λες και ήταν στα πρώτα χρόνια της καριέρας τους. Ο ήχος απίστευτος! Άκουγες πεντακάθαρα κάθε όργανο. Μάλιστα, προσπαθούσα να βρω ατέλειες και διέκρινα σε κάποια σημεία την χαμηλότερη ένταση της ακουστικής κιθάρας, αλλά αν ακούσεις την studio εκτέλεση του αντίστοιχου τραγουδιού, θα δεις ότι έτσι έπρεπε να ήταν. Ο Will Sergeant ως μαέστρος κατεύθυνε τους υπόλοιπους με την κιθάρα του, ο drummer απλά καταπληκτικός και ο Ian McCulloch... Τι να πεις για αυτή τη μαγική, καθαρή φωνή; Τι να πεις για το συναίσθημα που βγάζει σε διάφορα σημεία των τραγουδιών; Τι να πεις για έναν άνθρωπο, που είναι 51 χρονών, τραγουδάει από τα τέλη της δεκαετίας του '70 και σήμερα ακούγεται λες και δεν έχει περάσει καμία μέρα από το 1978;
Ήταν μια ωραία, ξεχωριστή, "καθαρή" βραδιά... Do it clean Bynnymen!
Echo and the Bunnymen - The Killing Moon @... by MixGrill
Echo and the Bunnymen @ Gagarin, Athens, 28.04... by MixGrill