Από το 1973 μέχρι και σήμερα οι Kiss έγραψαν τη δική τους ιστορία και στο κομμάτι της μουσικής αλλά και των εμφανίσεων επί σκηνής. Αυτή η μεγάλη πορεία των Νεοϋορκέζων θα ολοκληρωθεί μετά το καλοκαίρι, όπως ανακοίνωσε ο Gene Simmons, μπασίστας του συγκροτήματος. Ο Simmons είπε ότι αυτή η απόφαση πάρθηκε από αυτοσεβασμό και αγάπη προς τους fans των Kiss και επαναφέρει στο προσκήνιο μια σχεδόν προαιώνια συζήτηση στον κόσμο της μουσικής: πότε «πρέπει» ένα συγκρότημα ή ένας καλλιτέχνης να αποχωρήσει από την ενεργό δράση;
Οι απαντήσεις δυνητικά είναι πάρα πολλές και εξαρτώνται και από πολλές, κάποιες φορές αστάθμητες, παραμέτρους. Στον αθλητισμό για παράδειγμα μπορείς να βάλεις μια σχετική ημερομηνία λήξης που στο περίπου είναι όταν το σώμα ενός αθλητή ή μιας αθλήτριας δεν ανταποκρίνεται πια στις απαιτήσεις του εκάστοτε αθλήματος. Ισχύει κάτι τέτοιο στη μουσική;
Υπό μία έννοια τα συγκροτήματα ή οι καλλιτέχνες που έχουν συνηθίσει να προσφέρουν στο κοινό πολύ δυναμικές και πολύ ξεσηκωτικές - από άποψη ενέργειας - εμφανίσεις θα μπορούσαν να αποσυρθούν όταν πια τα σώματα δεν μπορούν να συμβαδίσουν με αυτό. Αλλά αυτό ισχύει μόνο για το κομμάτι των ζωντανών εμφανίσεων. Δεν σημαίνει όμως ότι επειδή το σώμα δεν είναι πια - και εύλογα - τόσο συμβατό με αυτό που είχε συνηθίσει το κοινό, ότι αυτόματα σταματάει και η όποια δημιουργικότητα. Οι εκάστοτε καλλιτέχνες μπορούν πολύ άνετα να διοχετεύσουν με άλλο τρόπο την παραγωγικότητά τους ή ακόμα και να αλλάξουν τελείως την επί σκηνής παρουσία τους (κάτι που συμβαίνει διαχρονικά).
Στο δικό μου μυαλό η σκέψη για απόσυρση ενός καλλιτέχνη ή ενός συγκροτήματος ανοίγει όταν πια η δημιουργικότητα αρχίζει να στερεύει. Υπάρχει ένα σημείο καμπής, ειδικά για ιστορικά ονόματα στο κόσμο της μουσικής βιομηχανίας που έχουν προσφέρει πάρα πολλά πράγματα και είναι όταν ο κόσμος αρχίζει να σκέφτεται ότι ο τάδε ή ο δείνα κούρασε, ότι επαναλαμβάνεται, ότι κάνει «αρπαχτές» με βάση το brand του κ.ο.κ. Όταν πλέον το ίδιο το κοινό αρχίζει και σου γυρνάει την πλάτη, εκεί ίσως είναι το σημείο χωρίς επιστροφή. Αυτό μοιάζει να είναι και το σκεπτικό των Kiss που ενδεχομένως για να προλάβουν την υπερβολική φθορά αποφασίζουν να αποσυρθούν. Και εδώ όμως κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ήδη οι Kiss έχουν φθαρεί ήδη πάρα πολύ.
Σε τελική ανάλυση, μπορεί οι καλλιτέχνες να νιώθουν ότι έχουν ακόμα πολλά να δώσουν και είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους, αλλά πάντα το κριτήριο και ο στόχος είναι η ικανοποίηση του κοινού. Είναι ένα επάγγελμα που καλώς ή κακώς εξαρτάται απόλυτα από την απήχηση που έχει στο κοινό και είναι η βασική διαχωριστική γραμή της επιτυχίας ή της αποτυχίας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ασχοληθεί με τη μουσική και λόγω συγκυριών ή άλλων παραγόντων δεν απόλαυσαν την επιτυχία που ενδεχομένως να άξιζαν βάσει κάποιων στοιχειωδών ποιοτικών standards.
Δυστυχώς όμως η σκληρή φύση και η αγωνία αυτής της δουλειάς είναι ακριβώς το γεγονός ότι το αποτέλεσμα εξαρτάται και κρίνεται από το κοινό. Πάντως στο μυαλό όσων διαβάζετε αυτό το κείμενο σίγουρα περιστρέφονται διάφορα ονόματα που θα «έπρεπε» να έχουν αποσυρθεί (νωρίτερα) αλλά και πάλι είστε/είμαστε σίγουροι ότι όντως τα «καλά» τους χρόνια είναι πίσω; Ίσως αυτό είναι ένα ερώτημα που ακριβώς επειδή είναι τόσο ρευστό βασανίζει κοινό και καλλιτέχνες και δυσκολεύει τόσο αυτή την εξίσωση. Anyway, οι Kiss αποφάσισαν ό,τι αποφάσισαν και αφού το δικαιολόγησαν όπως το δικαιολόγησαν σκεπτόμενοι πρώτα και κύρια το κοινό τους, εμένα με βρίσκει σύμφωνο και πάμε παρακάτω.