Πρωτομαγιά 2011 και βάζω ν' ακούσω το Strange Boutique, το πρώτο άλμπουμ των Μοnochrome Set, για να μπω στο κλίμα. Διάολε, σε μερικές ημέρες θα είναι εδώ, ύστερα από τόσα χρόνια, και πρέπει να βρίσκομαι σε φόρμα για να απολαύσω τον Βid και την εντιμότατη παρέα του να σκαρφαλώνουν πάλι στον τσίγγινο θρόνο του βασιλείου της ιδιόρρυθμης pop, έστω και για τα 15 λεπτά που τους αναλογούν.
Ωστόσο, ακούγοντας πάλι αυτά τα μυστηριώδη, ιδιοσυγκρατικά, σαγηνευτικά, μικρά pop διαμαντάκια που ηχογραφήθηκα τριάντα χρόνια πριν (και βάλε), αντιλαμβάνομαι πόσα πολλά ριφ, λογοπαίγνια, ρυθμικά περάσματα και μελωδίες των Monochrome Set έχω ακούσει από τόσους πολλούς άλλους μουσικούς τα τελευταία τριάντα χρόνια. Δε θα πω ότι όλοι οι παρακάτω έχουν αντιγράψει αυτή τη μικρή, σχετικά άγνωστη μπάντα, αλλά όποιος πει ότι δεν έχει ακούσει στοιχεία των Set στους XTC, Felt, Pale Fountains, Belle and Sebastian, Pastels, James, Orange Juice, Cornershop, Wedding Present, House of Love, Housemartins, The Beautiful South, Franz Ferdinand, Divine Comedy, The Decemberists, Kings of Convenience, The Coral, (OK, σταματάω), ή δεν ακούει καλά, ή είναι ψεύτης.
Οι Monochrome Set είχαν χτυπήσει μια φλέβα χρυσού στα τέλη των 70s. Eίχαν σκαρφιστεί μερικά από τα πιο έξυπνα και πιασαδόρικα κιθαριστικά ριφ, τρελούς ρυθμούς και παμπόνηρους στίχους γεμάτους υπονοούμενα αλλά και γλυκά τίποτα. Ο Bid είχε ένα χάρισμα που ελάχιστοι μουσικοί της εποχής του κατείχαν: χιούμορ. Mαύρο, φλεγματικό, πάντα πετυχημένο. Βυθισμένοι στη μαυρίλα της Βρετανίας των τελών της δεκαετίας του '70, οι περισσότεροι συνομήλικοι των Monochrome Set τραγουδούσαν για τη μιζέρια, την ανεργία και το μίσος, ενώ ο Bid έγραφε κωμικούς στίχους για νοτιοαμερικανικές δικτατορίες ("The Jet Set Junta''), για το σεξ (''The Mating game''), για λολίτες ("Ici Les Enfants''), για φανταστικούς σταρ του σινεμά ("Goodbye Joe'') και για πολλούς άλλους αλλόκοτους ''ήρωες'' και ''χαρακτήρες'' που κατοικούσαν στην αχαλίνωτη φαντασία του (''He's Frank'', ''Eine Symphonie des Grauens'').
Ο Bid, o Lester Square, o Andy Warren και οι ντράμερ που άλλαζαν διαρκώς είχαν φτιάξει ένα δικό τους μικροσκοπικό, φανταστικό σύμπαν, αντίστοιχο του Tim Burton. Ηγογράφησαν για την Rough Trade, τη Virgin, την Cherry Red, την Bianco y Negro. Mέσα σε τέσσερα μόλις στούντιο άλμπουμ κατάφεραν να μαζέψουν ένα θησαυρό διαχρονικών, ιδιόρρυθμων pop τραγουδιών που ακούγονται τόσο φρέσκα αυτή τη στιγμή όσο και οι φράουλες στα καφάσια του μανάβη της γειτονιάς σου.
Ίσως ήταν πολύ ανάλαφροι για τo κοινό της γκρίζας εποχή τους. Ταυτόχρονα ήταν πολύ ''σοβαροί'' για τον κόσμο των Kajagoogoo και των Τhompson Twins. Δεν απογειώθηκαν ποτέ στα charts, παρέμειναν στην κατηγορία του cult. Όλα αυτά όμως δεν έχουν καμία σημασία. Οι Monochrome Set είναι πάλι εδώ με τον Bid, τον Lester Square, τον Andy Warren και με όλα τα βέλη στα φαρέτρα τους. Αυτή τη στιγμή βρίσκονται στη μέση μιας παγκόσμιας τουρνέ που θα τους πάει μέχρι την Ιαπωνία. Θα κάνουν μία στάση στο Passport, στον Πειραιά, στις 7 Μαϊου και καλά θα κάνετε να μπείτε για δύο ώρες στον γεμάτο φαντασία κόσμο τους.
Οι Monochrome Set εμφανίζονται στο Passport το Σάββατο 7 Μαϊου. Περισσότερα εδώ.
Ωστόσο, ακούγοντας πάλι αυτά τα μυστηριώδη, ιδιοσυγκρατικά, σαγηνευτικά, μικρά pop διαμαντάκια που ηχογραφήθηκα τριάντα χρόνια πριν (και βάλε), αντιλαμβάνομαι πόσα πολλά ριφ, λογοπαίγνια, ρυθμικά περάσματα και μελωδίες των Monochrome Set έχω ακούσει από τόσους πολλούς άλλους μουσικούς τα τελευταία τριάντα χρόνια. Δε θα πω ότι όλοι οι παρακάτω έχουν αντιγράψει αυτή τη μικρή, σχετικά άγνωστη μπάντα, αλλά όποιος πει ότι δεν έχει ακούσει στοιχεία των Set στους XTC, Felt, Pale Fountains, Belle and Sebastian, Pastels, James, Orange Juice, Cornershop, Wedding Present, House of Love, Housemartins, The Beautiful South, Franz Ferdinand, Divine Comedy, The Decemberists, Kings of Convenience, The Coral, (OK, σταματάω), ή δεν ακούει καλά, ή είναι ψεύτης.
Οι Monochrome Set είχαν χτυπήσει μια φλέβα χρυσού στα τέλη των 70s. Eίχαν σκαρφιστεί μερικά από τα πιο έξυπνα και πιασαδόρικα κιθαριστικά ριφ, τρελούς ρυθμούς και παμπόνηρους στίχους γεμάτους υπονοούμενα αλλά και γλυκά τίποτα. Ο Bid είχε ένα χάρισμα που ελάχιστοι μουσικοί της εποχής του κατείχαν: χιούμορ. Mαύρο, φλεγματικό, πάντα πετυχημένο. Βυθισμένοι στη μαυρίλα της Βρετανίας των τελών της δεκαετίας του '70, οι περισσότεροι συνομήλικοι των Monochrome Set τραγουδούσαν για τη μιζέρια, την ανεργία και το μίσος, ενώ ο Bid έγραφε κωμικούς στίχους για νοτιοαμερικανικές δικτατορίες ("The Jet Set Junta''), για το σεξ (''The Mating game''), για λολίτες ("Ici Les Enfants''), για φανταστικούς σταρ του σινεμά ("Goodbye Joe'') και για πολλούς άλλους αλλόκοτους ''ήρωες'' και ''χαρακτήρες'' που κατοικούσαν στην αχαλίνωτη φαντασία του (''He's Frank'', ''Eine Symphonie des Grauens''). Ο Bid, o Lester Square, o Andy Warren και οι ντράμερ που άλλαζαν διαρκώς είχαν φτιάξει ένα δικό τους μικροσκοπικό, φανταστικό σύμπαν, αντίστοιχο του Tim Burton. Ηγογράφησαν για την Rough Trade, τη Virgin, την Cherry Red, την Bianco y Negro. Mέσα σε τέσσερα μόλις στούντιο άλμπουμ κατάφεραν να μαζέψουν ένα θησαυρό διαχρονικών, ιδιόρρυθμων pop τραγουδιών που ακούγονται τόσο φρέσκα αυτή τη στιγμή όσο και οι φράουλες στα καφάσια του μανάβη της γειτονιάς σου.
Ίσως ήταν πολύ ανάλαφροι για τo κοινό της γκρίζας εποχή τους. Ταυτόχρονα ήταν πολύ ''σοβαροί'' για τον κόσμο των Kajagoogoo και των Τhompson Twins. Δεν απογειώθηκαν ποτέ στα charts, παρέμειναν στην κατηγορία του cult. Όλα αυτά όμως δεν έχουν καμία σημασία. Οι Monochrome Set είναι πάλι εδώ με τον Bid, τον Lester Square, τον Andy Warren και με όλα τα βέλη στα φαρέτρα τους. Αυτή τη στιγμή βρίσκονται στη μέση μιας παγκόσμιας τουρνέ που θα τους πάει μέχρι την Ιαπωνία. Θα κάνουν μία στάση στο Passport, στον Πειραιά, στις 7 Μαϊου και καλά θα κάνετε να μπείτε για δύο ώρες στον γεμάτο φαντασία κόσμο τους.
Οι Monochrome Set εμφανίζονται στο Passport το Σάββατο 7 Μαϊου. Περισσότερα εδώ.