Ο μεγαλύτερος τρόμος μου, είναι να μην καταντήσει αυτή η στήλη σαν τις ανάλογες των free press του κώλου. OK είναι καλοκαιράκι, πάμε να το ελαφρύνουμε λιγάκι, μα και πάλι δε βγαίνει Long Hot Summer. Ο πιτσιρικάς που πήγε για μια μπουγάτσα, στα γρήγορα και τσίμπησε και ένα free (?) press, ΔΕΝ έχω την απαίτηση να γνωρίζει (…) πως διαβάζει ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ - ΠΕΡΣΟΝΕΣ και όχι Π Ρ Ο Σ Ω Π Α... Απλά είναι φόρες που ξερνώ από τη γαμημένη την προπαγάνδα σε κάθε επίπεδο. Τα ίδια και τα ίδια. Παρεούλες, φίλοι (λέμε τώρα ..) και 'βάλτε να πάνε πήγανε' ..και πουλάνε και επανάσταση βέβαια, φυσικά.
Οι πιτσιρικάδες είναι (διαχρονικά) ευάλωτοι στην κολακεία .. στο καλόπιασμα... άρα τα κάθε λογής ΣΚΑΤΑ, πλασάρονται με άνεση όταν του χεις στήσει μια καλή εισαγωγούλα για το πόσο φοβερός και τρομερός είναι, πόσο Χαϊ και Ιν λέμε... Από την άλλη, εδώ, στην ίδια χώρα, και την ίδια περίοδο, βλέπω τον πιο έφηβο από όλους τους εφήβους, τον Μίκη Θεωδοράκη, να βγαίνει μπροστά, να τόλμα, να τα χώνει με πάθος, να ελπίζει σε ένα αύριο που περνά μέσα από μια κατανόηση, μια αφύπνιση χωρίς έλεος, και να απλώνει ξανά τον εαυτό του, τη σκέψη του, στους γύρω του.
Δεν έχω καμιά διάθεση για μουσική αυτό το καλοκαίρι, και δεν έχω καμιά διάθεση για μουσική γενικά (πόσο μάλλον για κατανάλωση, συναυλίες κτλ). Έχω διάθεση για μιαν άλλη 'μουσική', αυτή που ακούω μέσα μου, και που τελικά είναι (ήταν και θα είναι εύχομαι..) η ΙΔΙΑ που με οδήγησε χρόνια πριν να την γυρέψω και έξω από μένα...σε αυτό που κάποτε λεγόταν Rock & Roll, ότι στο διάολο κι αν σημαίνει τελικά αυτό, και που σήμερα λέγεται 'μουσική που ΔΕΝ ενοχλεί τις νέες μορφές τεχνολογίας...' δηλαδή μουσική συνοδείας (οκ, με αρκετές εξαιρέσεις ευτυχώς) όπως κάποτε είχαμε 'μουσική για ασανσέρ' δηλαδή. Είχα μια σύντομη κουβέντα με τον Μπαλιωτη πριν καιρό, λέγαμε κάτι για τους Radiohead, ξέρω πως τους λατρεύει δεν μπορώ να σκεφτώ πιο αντιπροσωπευτικό σχήμα (και για αυτό πιο σημαντικό) από αυτούς..αυτό όμως, ΔΕΝ σημαίνει πως τους γουστάρω... Μουσική χωρίς συναίσθημα, χωρίς καύλα, δε τη γούσταρα ποτέ. Είναι ένα ακόμη, από τα πολλά γαμημένα σημεία που συμφωνούμε με τον John Robb. Γούστα θα μου πείτε, ναι, συμφωνώ, κι εδω τελειώνει και η κουβέντα. Και σε όποιο φασιστάκι του χαβαλέ έχει χρόνο για πεσίματα, με πρόφαση του κώλου τη Δημοκρατία (...) να του πω πως δεν ευκαιρώ για ανταλλαγή 'απόψεων'....
Αυτό το ξεφτυλίκι, που ΓΑΜΗΣΕ αυτή τη χώρα σε πολύ πιο ΣΟΒΑΡΑ επίπεδα, το «μπορείς να λες την γνώμη σου αρκεί να συμφωνεί με το μέσο όρο» το έχω κυριολεκτικά χεσμένο δεκαετίες τώρα και δεν το έχω και ανάγκη. Γεμίσαμε οπαδούς… οι Radiohead έχουν ΟΠΑΔΟΥΣ, ο Αστέρας Τρίπολης, η Μαρία με τα μεγάλα βυζιά στη γωνία, οι πάντες... τόσοι πολλοί οπαδοί, που δεν έχουν απομείνει πια ΠΟΛΙΤΕΣ... ‘Αρα, είναι λογικό να τρώει τη μια φάπα μετά την άλλη ο « ανώνυμος» Έλληνας σήμερα ,αυτός που χρόνια ήταν ( αυτό πληρώνει στην ουσία…) οπαδός μα σπάνια ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ (σκεπτόμενος) πολίτης ...
Ξέρει καλά το συστηματάκι, το πότε, το που, με ποιούς όρους και με πια μέσα θα ρίξει το τελικό χτύπημα.. γιατί ΣΗΜΕΡΑ, αυτό ακριβώς συμβαίνει. Δεν θα ρίξω καμιά ματιά σε όσα τώρα γράφω, στο τέλος του κειμένου, γιατί μπορεί να σκεφτώ κανέναν 'ευαισθητούλη', να πω 'δε γαμιέσαι..' και να γράψω μια ωραία ιστορία για την επιρροή των sixties στην κουλτούρα της μοτοσυκλέτας σήμερα, ή για το πως η καλλιέργεια ντομάτας οφείλει την ακρόαση του νέου των (όποιων..) Radiohead. Σήμερα δεν γράφω εγώ, γράφει ο τυπάκος που είναι κάτω από το δέρμα μου και γουστάρει να μου μιλήσει και τον ακούω. Μαγκιά του, αφού μου μιλάει ακόμα, ε, ας τον ακούσω…
Αν είχα μια χρονομηχανή, θα πήγαινα στο καλοκαίρι του 1992 σε ένα κάμπινγκ κάπου στην Πελοπόννησο. Εκεί, στα βράδια γύρω από την φωτιά, με την μεγάλη παρέα. Θα επέστρεφα ως άλλος χρονοταξιδιώτης, όπως είμαι σήμερα … θα κοίταζα τον Σπύρο στα μάτια , μετά τον Βασίλη (γύρω στα 60 σήμερα και οι δύο) και θα τους έλεγα «μαλάκες, την πατήσατε …ο πιτσιρικάς ΕΧΕΙ δίκιο..» κι ευτυχώς η δυστυχώς (μάλλον και τα δύο ), ο πιτσιρικάς είμαι εγώ… Τώρα που ακούω σχεδόν παντού (οκ, ο Μάνος ο Χατζιδάκις ΤΑ ΕΛΕΓΕ......) για το πόσο ωραίο πειραματάκι είναι τελικά η Ευρωπαϊκή Ένωση, και πόσο και γαμώ τις ανυπέρβλητες τραπεζικές (κτλ,κτλ,κτλ...) μπίζνες είναι στη ρίζα της, πόσο ελεγχόμενη στην ουσία από το ΚΕΝΤΡΙΚΟ 'σύστημα' των ΗΠΑ είναι, κι επειδή κι εγώ (όπως κι εσύ που διαβάζεις τώρα) θα γίνω λίπασμα μια μέρα στάνταρ...χαίρομαι που πριν απο 20 χρόνια απάντησα στην υψηλή Πανεπιστημιακή (λα λα λα λααααα! που λένε και οι Τρύπες...) παρέα 'καλά που ζείτε; Πίσω απ' τον ήλιο; Το ίδιο σύστημα που κατασκεύασε τις ΗΠΑ, στήνει σήμερα το αντίστοιχο Ευρωπαϊκό πρότζεκτ μάγκες..Το εδώ μαγαζί δηλαδή ..Μπίζνα των τραπεζιτών είναι το έργο … '
Σε λίγες μέρες, οι Hollowmoon, κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους.. Η μπάντα από το Brighton, δεν εχει απλά δαιμονισμένο ταλέντο, έχει και ορμή, ψυχή κάβλα…κι αυτό βάζει κάτω, εκατό «καθιερωμένες» μπάντες από τις οποίες ο λαός περιμένει το νέο τους « Ευαγγέλιο» ..’άλλωστε δεν κολώνουν να περάσουν από τραγούδια όπως το 'Lovers Don't Mind' τη φωνή του Ezra Pound, που όσο φευγάτος κι αν ήταν, το σύστημα (μπροστά στο σπουδαίο του ταλέντο) θα μπορούσε να του συγχωρήσει σχεδόν τα πάντα... εκτός βέβαια από την τόλμη του να εναντιωθεί (στην ουσία ..) στη σκλαβιά της τοκογλυφίας.. Όλα τα άλλα, συγχωρούνται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που οι ΗΠΑ απορρόφησαν το επιστημονικό δυναμικό των Ναζί, με το τέλος του Β’ παγκοσμίου πολέμου...
Το κείμενο σήμερα δεν έχει σκελετό, ούτε βγάζει κάπου. Δεν χρειάζεται όλα να βγάζουν κάπου πάντα, δεν γράφω σε free press λέμε, τα ξεκαθαρίσαμε στην αρχή. Απλά να πω κλείνοντας, πως αν υπάρχει έστω και ένας που θεωρεί πως αναφέρομαι στους Radiohead, στη μπάντα, στη μουσική της διαδρομή σήμερα εδώ .. πως ξέρω τι θα ψήφιζε αν είχαμε αύριο εκλογές ... Ναι, για τους Radiohead μιλάω τιτανοτεράστιε... Να αποφεύγεις τις πλατείες μόνο αυτή την περίοδο...
Οι πιτσιρικάδες είναι (διαχρονικά) ευάλωτοι στην κολακεία .. στο καλόπιασμα... άρα τα κάθε λογής ΣΚΑΤΑ, πλασάρονται με άνεση όταν του χεις στήσει μια καλή εισαγωγούλα για το πόσο φοβερός και τρομερός είναι, πόσο Χαϊ και Ιν λέμε... Από την άλλη, εδώ, στην ίδια χώρα, και την ίδια περίοδο, βλέπω τον πιο έφηβο από όλους τους εφήβους, τον Μίκη Θεωδοράκη, να βγαίνει μπροστά, να τόλμα, να τα χώνει με πάθος, να ελπίζει σε ένα αύριο που περνά μέσα από μια κατανόηση, μια αφύπνιση χωρίς έλεος, και να απλώνει ξανά τον εαυτό του, τη σκέψη του, στους γύρω του.
Δεν έχω καμιά διάθεση για μουσική αυτό το καλοκαίρι, και δεν έχω καμιά διάθεση για μουσική γενικά (πόσο μάλλον για κατανάλωση, συναυλίες κτλ). Έχω διάθεση για μιαν άλλη 'μουσική', αυτή που ακούω μέσα μου, και που τελικά είναι (ήταν και θα είναι εύχομαι..) η ΙΔΙΑ που με οδήγησε χρόνια πριν να την γυρέψω και έξω από μένα...σε αυτό που κάποτε λεγόταν Rock & Roll, ότι στο διάολο κι αν σημαίνει τελικά αυτό, και που σήμερα λέγεται 'μουσική που ΔΕΝ ενοχλεί τις νέες μορφές τεχνολογίας...' δηλαδή μουσική συνοδείας (οκ, με αρκετές εξαιρέσεις ευτυχώς) όπως κάποτε είχαμε 'μουσική για ασανσέρ' δηλαδή. Είχα μια σύντομη κουβέντα με τον Μπαλιωτη πριν καιρό, λέγαμε κάτι για τους Radiohead, ξέρω πως τους λατρεύει δεν μπορώ να σκεφτώ πιο αντιπροσωπευτικό σχήμα (και για αυτό πιο σημαντικό) από αυτούς..αυτό όμως, ΔΕΝ σημαίνει πως τους γουστάρω... Μουσική χωρίς συναίσθημα, χωρίς καύλα, δε τη γούσταρα ποτέ. Είναι ένα ακόμη, από τα πολλά γαμημένα σημεία που συμφωνούμε με τον John Robb. Γούστα θα μου πείτε, ναι, συμφωνώ, κι εδω τελειώνει και η κουβέντα. Και σε όποιο φασιστάκι του χαβαλέ έχει χρόνο για πεσίματα, με πρόφαση του κώλου τη Δημοκρατία (...) να του πω πως δεν ευκαιρώ για ανταλλαγή 'απόψεων'....Αυτό το ξεφτυλίκι, που ΓΑΜΗΣΕ αυτή τη χώρα σε πολύ πιο ΣΟΒΑΡΑ επίπεδα, το «μπορείς να λες την γνώμη σου αρκεί να συμφωνεί με το μέσο όρο» το έχω κυριολεκτικά χεσμένο δεκαετίες τώρα και δεν το έχω και ανάγκη. Γεμίσαμε οπαδούς… οι Radiohead έχουν ΟΠΑΔΟΥΣ, ο Αστέρας Τρίπολης, η Μαρία με τα μεγάλα βυζιά στη γωνία, οι πάντες... τόσοι πολλοί οπαδοί, που δεν έχουν απομείνει πια ΠΟΛΙΤΕΣ... ‘Αρα, είναι λογικό να τρώει τη μια φάπα μετά την άλλη ο « ανώνυμος» Έλληνας σήμερα ,αυτός που χρόνια ήταν ( αυτό πληρώνει στην ουσία…) οπαδός μα σπάνια ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ (σκεπτόμενος) πολίτης ...
Ξέρει καλά το συστηματάκι, το πότε, το που, με ποιούς όρους και με πια μέσα θα ρίξει το τελικό χτύπημα.. γιατί ΣΗΜΕΡΑ, αυτό ακριβώς συμβαίνει. Δεν θα ρίξω καμιά ματιά σε όσα τώρα γράφω, στο τέλος του κειμένου, γιατί μπορεί να σκεφτώ κανέναν 'ευαισθητούλη', να πω 'δε γαμιέσαι..' και να γράψω μια ωραία ιστορία για την επιρροή των sixties στην κουλτούρα της μοτοσυκλέτας σήμερα, ή για το πως η καλλιέργεια ντομάτας οφείλει την ακρόαση του νέου των (όποιων..) Radiohead. Σήμερα δεν γράφω εγώ, γράφει ο τυπάκος που είναι κάτω από το δέρμα μου και γουστάρει να μου μιλήσει και τον ακούω. Μαγκιά του, αφού μου μιλάει ακόμα, ε, ας τον ακούσω…
Αν είχα μια χρονομηχανή, θα πήγαινα στο καλοκαίρι του 1992 σε ένα κάμπινγκ κάπου στην Πελοπόννησο. Εκεί, στα βράδια γύρω από την φωτιά, με την μεγάλη παρέα. Θα επέστρεφα ως άλλος χρονοταξιδιώτης, όπως είμαι σήμερα … θα κοίταζα τον Σπύρο στα μάτια , μετά τον Βασίλη (γύρω στα 60 σήμερα και οι δύο) και θα τους έλεγα «μαλάκες, την πατήσατε …ο πιτσιρικάς ΕΧΕΙ δίκιο..» κι ευτυχώς η δυστυχώς (μάλλον και τα δύο ), ο πιτσιρικάς είμαι εγώ… Τώρα που ακούω σχεδόν παντού (οκ, ο Μάνος ο Χατζιδάκις ΤΑ ΕΛΕΓΕ......) για το πόσο ωραίο πειραματάκι είναι τελικά η Ευρωπαϊκή Ένωση, και πόσο και γαμώ τις ανυπέρβλητες τραπεζικές (κτλ,κτλ,κτλ...) μπίζνες είναι στη ρίζα της, πόσο ελεγχόμενη στην ουσία από το ΚΕΝΤΡΙΚΟ 'σύστημα' των ΗΠΑ είναι, κι επειδή κι εγώ (όπως κι εσύ που διαβάζεις τώρα) θα γίνω λίπασμα μια μέρα στάνταρ...χαίρομαι που πριν απο 20 χρόνια απάντησα στην υψηλή Πανεπιστημιακή (λα λα λα λααααα! που λένε και οι Τρύπες...) παρέα 'καλά που ζείτε; Πίσω απ' τον ήλιο; Το ίδιο σύστημα που κατασκεύασε τις ΗΠΑ, στήνει σήμερα το αντίστοιχο Ευρωπαϊκό πρότζεκτ μάγκες..Το εδώ μαγαζί δηλαδή ..Μπίζνα των τραπεζιτών είναι το έργο … ' Σε λίγες μέρες, οι Hollowmoon, κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους.. Η μπάντα από το Brighton, δεν εχει απλά δαιμονισμένο ταλέντο, έχει και ορμή, ψυχή κάβλα…κι αυτό βάζει κάτω, εκατό «καθιερωμένες» μπάντες από τις οποίες ο λαός περιμένει το νέο τους « Ευαγγέλιο» ..’άλλωστε δεν κολώνουν να περάσουν από τραγούδια όπως το 'Lovers Don't Mind' τη φωνή του Ezra Pound, που όσο φευγάτος κι αν ήταν, το σύστημα (μπροστά στο σπουδαίο του ταλέντο) θα μπορούσε να του συγχωρήσει σχεδόν τα πάντα... εκτός βέβαια από την τόλμη του να εναντιωθεί (στην ουσία ..) στη σκλαβιά της τοκογλυφίας.. Όλα τα άλλα, συγχωρούνται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που οι ΗΠΑ απορρόφησαν το επιστημονικό δυναμικό των Ναζί, με το τέλος του Β’ παγκοσμίου πολέμου...
Το κείμενο σήμερα δεν έχει σκελετό, ούτε βγάζει κάπου. Δεν χρειάζεται όλα να βγάζουν κάπου πάντα, δεν γράφω σε free press λέμε, τα ξεκαθαρίσαμε στην αρχή. Απλά να πω κλείνοντας, πως αν υπάρχει έστω και ένας που θεωρεί πως αναφέρομαι στους Radiohead, στη μπάντα, στη μουσική της διαδρομή σήμερα εδώ .. πως ξέρω τι θα ψήφιζε αν είχαμε αύριο εκλογές ... Ναι, για τους Radiohead μιλάω τιτανοτεράστιε... Να αποφεύγεις τις πλατείες μόνο αυτή την περίοδο...
Σχετικό θέμα