Πριν ξεκινήσω οποιονδήποτε σχολιασμό για την περασμένη Τρίτη στο Φάληρο, θα ήθελα να εκφράσω τη βαθιά συγγνώμη μου προς τους Karma Violens και Firewind, γιατί δεν μπόρεσα να παρευρεθώ στο χώρο πριν τις 7 μμ, λογω ενός προσωπικού προβλήματος. Δυστυχώς, λοιπόν δεν μπορώ να σχολιάσω καθόλου την εμφανιση αυτών των συγκροτημάτων, αλλα καμία φορά μας συμβαίνουν καταστάσεις που δεν μπορούμε να αποτρέψουμε.
OPETH
Πάμε λοιπόν να δούμε τι εγινε από τις 19:00 και μετα στο Φάληρο. Οι Opeth βγήκαν με τον ήλιο να βαραει ακόμα με λύσσα και ενώ ο κόσμος δεν είχε γεμίσει το χωρο. Κόσμο είχε βέβαια μπροστά από τη σκηνή αλλα και στην εξέδρα εξ αριστερών αυτής. Ήταν και αρκετός που είχε αράξει στο υπόστεγο εκ δεξιών όπου ήταν τα stand με τις μπύρες. Οι Opeth μπήκαν με το The Grand Conjuration από το Ghost Reveries (2005) και συνέχισαν με το Face of Melinda από το Still Life (1999). Η σοβαρότητα και η επαγγελματικότητα των βορείων συγκροτημάτων είναι γνωστή, πόσο μάλλον των Σουηδικών. Έτσι και οι Opeth ως γνήσιοι εκπρόσωποι του σουηδικού metal, επιβεβαίωσαν το αυτονόητο. Απλοί, λιτοί αλλα ολοκληρωμένοι παρουσίασαν ένα set μιας ώρας μεσα στο κατακαλόκαιρο με βαριές, βόρειες μελωδίες, όπου καλό θα ήταν να τις ακούγαμε με κρύο μεσα στο χειμώνα! Πέρα από την πλάκα, ένα συγκρότημα πολύ αγαπητό στη χώρα μας, ειδικά από κοινό που τους πιστεύει από το 1995 και με 9 studio άλμπουμ συμπύκνωσε το πρόγραμμα του σε μια ωρα και άφησε ευχαριστημένο τον κόσμο που έλιωνε κάτω από τον ηλιόλουστο Αττικό ουρανό.
WHITESNAKE
Γύρω στις 20:00 οι Opeth μας αποχαιρετούν με το Hexx Omega. O ήλιος σιγά σιγά δύει, δεν μας καίει, αλλα μας καίει η αναμονή για τους Whitesnake. Συγκρότημα θρύλος (δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις όταν μάλιστα ο frontman είναι ο David Coverdale). Είναι εννέα παρά τεταρτο και οι Whitesnake βγαίνουν φορτσάτοι με το Best Years (Good to Be bad 2008). Ο κόσμος πλέον συγκεντρώνεται κανονικά και δεν είναι σκορπισμένος από δω κι από κει και παρασέρνεται από τους hard rock ήχους των Whitesnake καθώς και από τη φωνή του αειθαλούς Coverdale. Εγκυκλοπαιδικά, για τους μη γνώστες, ο Coverdale μετα τους Deep Purple έφτιαξε τους Whitesnake το 1978. Μια εξαίρετη φωνή, τόσο άγρια, αλλα και τόσο αισθαντική που πλέον δύσκολα μπορεί να βγει παρόμοια.
Ένα σετ αρκετά καλό, και με το συγκρότημα, με νέα φρέσκια κυκλοφορία (Forevermore 2011) να μας δίνει τον καλύτερο του εαυτό, ζήσαμε αυθεντικές hard rock στιγμές που πλέον έχουν αρχίσει να σβήνουν από το χάρτη της μουσικής. Φυσικά και ακούστηκαν τα hits: Is this love, Slide it in (μέρος του), Fool For your Lovin’, Here I Go Again, Still Of The Night. Δεν θα μας χαλαγε καθόλου αν έκοβαν κανένα από τα πιο πρόσφατα και να ακούγαμε και κανένα Medicine Man ή Crying In the Rain αλλα δεν πειράζει γιατί είχαμε στο τέλος μια εκπληξουλα. O Coverdale μόνος στη σκηνή να τραγουδαει το Soldier of Fortune και δεν νομίζω ότι χρειάζονται σχόλια σε αυτό το σημειο. Η φωνή του "έσπασε" από το μέσον του σετ και μετα, αλλα η ενέργεια και η προσωπικότητα του επι σκηνης δεν πτωούσε τον κόσμο που τραγουδαγε μαζι του. Φοβερός ο ντράμερ της μπάντας.
Οι Whitesnake φεύγουν, εισπράττουν το χειροκρότημα και τις επευφημίες και ηρθε η ωρα για το λόγο που μαζευτήκαμε όλοι μας ανεξαιρέτως στο Φάληρο. Judas Priest. Ένα από τα συγκροτήματα στο οποίο οφείλει το heavy metal την ύπαρξη του. Ένα συγκρότημα ζωής περίπου 40 χρόνων, με ελάχιστες αλλαγές στα line-ups του, για άλλη μια φορά στη χώρα μας στην τελευταία (;;;) μεγάλη του περιοδεία.
JUDAS PRIEST
Ωρα περίπου 22:15 και τα φώτα σβήνουν. Rapid Fire από το British Steel και συνέχεια με το Metal Gods από τον ίδιο δίσκο. Είπατε κατι; Δεν νομίζω!!! To party άρχισε και θα κρατήσει σίγουρα καλά.
Να σχολιάσω τη σκηνή, να σχολιάσω ήχο, να σχολιάσω το κάθε μέλος ξεχωριστά, να να να… Νομίζω ότι είμαι πάρα πολύ λίγος για να κάνω αυτό το εγχείρημα. Όλο και κατι θα λείψει στην περιγραφή. Δυστυχώς αυτά τα live πρέπει να τα βιώνεις και όχι απλά να τα περιγράφεις.
Ένα σετ βγαλμένο μάλλον από παραμύθι, με κομματια θρύλους αλλα και κομματια τα οποία δεν τα ακούγαμε στα live τους τα τελευταία 10 χρόνια, ολοκλήρωσαν την Epitaph World Tour. Και τι εννοώ με αυτό: Heading out of the Highway (Point of Entry 1981), Starbreaker (Sin After Sin 1977), Never Satisfied ( Rocka Rolla 1974 ), The Sentinel ( Defenders Of The Faith 1984 ), Blood Red Skies ( Ram it down 1988 ), The Green Manalishi (διασκευή σε Fleetwood Mac από το Killing Machine 1978 ). Δεν σας φτάνουν αυτά;
Φυσικά και ακουστήκαν οι βόμβες μεγατόνων: Victim of Changes (ανατριχίλα), Painkiller, Electric Eye, Diamonds and Rust (J.Baez δισκευή), Hell Bent For Leather, Nightcrawler, Turbo Lover, Beyond the Realms of Death, You’ve got another thing coming… Ένα πάντρεμα κομματιών από όλες τις δεκαετίες, από όλες τις φάσεις που πέρασε αυτή η υπερμπαντα από το Birmingham.
O Rob Halford σαφώς και έχει χάσει πολύ από τη δυναμική της φωνής του, αλλα δεν έχει αλλάξει η χροιά της και συν τοις άλλοις ξέρει να διαχειρίζεται τη φωνή του. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τραγουδώντας καποια σημεία με ελαφρώς διαφορετικό τρόπο να αναμορφώνει τα κομμάτια και να τα αποδίδει όπως πρέπει χωρίς να τα αλλοιώνει. Όσο για την σκηνική του παρουσία τα είπαμε. Απλά Metal God.
Έκλεισαν μετα από 2 encore (και μετα από περίπου από ένα δίωρο) με το Living after midnight από το British Steel.
Νομίζετε ότι κατι ξέχασα; Όχι βέβαια, έχω αφήσει καποια highlights για το τέλος! Breaking the Law, λίγο πριν το πρώτο encore μέσα σε ντελίριο αλλα και με το Halford να μην τραγουδαει το κομμάτι, αφού το τραγούδησε κυριολεκτικά όλος ο κόσμος, από την αρχή μέχρι το τέλος.
Εχω κι άλλο!!! Η κλασσικη εμφανιση επι σκηνης με τη μηχανη για την εκετελεση του Hell bent for Leather.
Και μεσα σε ολο αυτό το σκηνικο, φωτιες και laser. Ένα φαντασμαγορικο show.
To πιο μελανο σημειο ειδικά για εμάς τους παλιότερους, ήταν η απουσία (που τη γνωρίζαμε ήδη) του K.K. Downing στην κιθαρα. Ένα από τα πιο γνωστά καθαριστικά δίδυμα του metal (άλλο κλασσικό είναι οι Smith/Murray των Iron Maiden) για πρώτη φορά έσπασε. O Tipton είχε συμπαραστάτη ένα πολύ καλό κιθαρίστα (δεν υπήρξε το παραμικρό πρόβλημα στην εκτέλεση των κομματιών), αλλα είναι αλλιώς όταν έβλεπες το δίδυμο Tipton/Downing. Οι Hill (μπάσο) και Travis (ντραμς) σταθερές αξίες, εδώ και πάρα πολλα χρόνια ειδικά με τον πρώτο που είναι από την αρχή των Priest.
Επίλογος : Για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, στην συναυλία αυτή ο κύριος όγκος του κόσμου ήρθε να αποχαιρετίσει τους Priest. Ως γνωστόν από δηλώσεις του ιδιου του Hill θα σταματήσουν τις μεγάλες περιοδείες, δεν διαλύονται και θα κάνουν συγκεκριμένες εμφανίσεις. Όποιος , λοιπόν, παρευρέθηκε την Τρίτη στο Φάληρο κατά τη γνώμη μου παρακολούθησε μια αυθεντική heavy metal εμφανιση και ίσως την καλύτερη συναυλία των Priest στη χώρα μας.
Σχετικό θέμα