Και πάνω που λες "πού πήγε η ποίηση, πού πήγαν και οι συνθέτες" έρχονται τέτοιοι δίσκοι και σου ανοίγουν τα μάτια. Ευτυχώς, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι σαν τον Κώστα Δημουλέα που συγκινούνται από την ποίηση, μπαίνουν μέσα σε αυτή, τη μελετούν με πάθος και τελικά της βάζουν ένδυμα μελωδικό κι έτσι έρχονται στο στόμα μας στίχοι ποιητικοί που ανοίγουν το μυαλό. Και μπορεί να σηκωθείς να πας και στο βιβλιοπωλείο να πάρεις και καμια συλλογή.
Έκπληξη για μένα λοιπόν Η κομμώτρια και ο θάνατος. Διότι, όπως και να το κάνουμε, εξαίρεση είναι πλέον το σχήμα συνθέτης - ποιητής - ερμηνευτή(έ)ς. Ακόμα πιο εξαίρεση είναι να μην επιλέξεις κάποιον από τους πολύ γνωστούς ποιητές, αλλά τους ακριβοθώρητους Ηλία Λάγιο και Γιώργο Κοροπούλη. Και μάλιστα να αποφύγεις κάθε μανιέρα και συντηρητισμό στη συνθετική προσέγγιση της ποίησής τους. Όλα αυτά, μαζί με τη σοφή επιλογή πρωτίστως της Σωτηρίας Λεονάρδου στο πεδίο των ερμηνευτών, αλλά και των Βασίλη Γισδάκη και Παυλίνας Κατσή, είναι πράγματα που πρέπει να αναγνωριστούν στον Κώστα Δημουλέα, σε αυτήν την πρώτη του προσπάθεια να δημιουργήσει έναν κύκλο τραγουδιών (έχει εργαστεί ως συνθέτης σε θεατρικές και κινηματογραφικές δουλειές).
Στα τρία πρώτα τραγούδια του δίσκου έχεις ήδη καταλάβει ότι δεν υπάρχουν συμβάσεις και κυρίως ότι ο Δημουλέας αντιμετώπισε το κάθε ποίημα σαν θεατρικό μονόπρακτο. Οι ήρωες των ποιητικών ιστοριών των Λάγιου - Κοροπούλη προσφέρονται άλλωστε για κάτι τέτοιο. Είναι άνθρωποι που κάνουν φαινομενικά σουρεαλιστικές σκέψεις, που μπλέκουν το πιο καθημερινό πράγμα με τις πιο σπουδαίες πανανθρώπινες ιδέες, που έχουν ένα πικρό χιούμορ, έναν (αυτο)σαρκασμό και φλερτάρουν με το γκροτέσκ.
Δύσκολο να βάλεις ετικέτα στο δίσκο. Υπάρχουν σίγουρα στοιχεία blues και jazz, ακόμα και παραδοσιακά, αλλά και εντελώς ψυχεδελικές στιγμές όπως το ομώνυμο με το album κομμάτι, ενώ ο ομφάλιος λώρος με το κλασικό "έντεχνο" της ελληνικής μουσικής δεν έχει κοπεί εντελώς. Ξεχώρισα το ιδιαίτερα ρυθμικό Σπουδή στον Α.Κ. με το εκπληκτικό βιολί και τη εξαιρετική Λεονάρδου, όπως και την Αθάνατη παρτίδα όπου ο Γισδάκης κυριολεκτικά ερμηνεύει ένα τραγούδι που μοιάζει με σκηνή θεατρικού έργου. Όμορφο και το jazzy Εν τέλει, ενώ "δύσκολο" αλλά ατμοσφαιρικό και με απίστευτη ποίηση το Η κομμώτρια και ο θάνατος.
Ο δίσκος μού γνώρισε δύο καταπληκτικούς ποιητές που αγνοούσα, μου θύμισε την αξία της μελοποιημένης ποίησης και μου έδειξε ότι υπάρχουν νέοι συνθέτες σαν τον Κώστα Δημουλέα που μπορούν να τονώσουν το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι. Δίσκος που σίγουρα αξίζει να ακουστεί με προσοχή.
info
Κυκλοφορία: 02/2011 (Lyra)
Το Δελτίο Τύπου εδώ
Link: dimouleas.com
Έκπληξη για μένα λοιπόν Η κομμώτρια και ο θάνατος. Διότι, όπως και να το κάνουμε, εξαίρεση είναι πλέον το σχήμα συνθέτης - ποιητής - ερμηνευτή(έ)ς. Ακόμα πιο εξαίρεση είναι να μην επιλέξεις κάποιον από τους πολύ γνωστούς ποιητές, αλλά τους ακριβοθώρητους Ηλία Λάγιο και Γιώργο Κοροπούλη. Και μάλιστα να αποφύγεις κάθε μανιέρα και συντηρητισμό στη συνθετική προσέγγιση της ποίησής τους. Όλα αυτά, μαζί με τη σοφή επιλογή πρωτίστως της Σωτηρίας Λεονάρδου στο πεδίο των ερμηνευτών, αλλά και των Βασίλη Γισδάκη και Παυλίνας Κατσή, είναι πράγματα που πρέπει να αναγνωριστούν στον Κώστα Δημουλέα, σε αυτήν την πρώτη του προσπάθεια να δημιουργήσει έναν κύκλο τραγουδιών (έχει εργαστεί ως συνθέτης σε θεατρικές και κινηματογραφικές δουλειές).
Στα τρία πρώτα τραγούδια του δίσκου έχεις ήδη καταλάβει ότι δεν υπάρχουν συμβάσεις και κυρίως ότι ο Δημουλέας αντιμετώπισε το κάθε ποίημα σαν θεατρικό μονόπρακτο. Οι ήρωες των ποιητικών ιστοριών των Λάγιου - Κοροπούλη προσφέρονται άλλωστε για κάτι τέτοιο. Είναι άνθρωποι που κάνουν φαινομενικά σουρεαλιστικές σκέψεις, που μπλέκουν το πιο καθημερινό πράγμα με τις πιο σπουδαίες πανανθρώπινες ιδέες, που έχουν ένα πικρό χιούμορ, έναν (αυτο)σαρκασμό και φλερτάρουν με το γκροτέσκ.
Δύσκολο να βάλεις ετικέτα στο δίσκο. Υπάρχουν σίγουρα στοιχεία blues και jazz, ακόμα και παραδοσιακά, αλλά και εντελώς ψυχεδελικές στιγμές όπως το ομώνυμο με το album κομμάτι, ενώ ο ομφάλιος λώρος με το κλασικό "έντεχνο" της ελληνικής μουσικής δεν έχει κοπεί εντελώς. Ξεχώρισα το ιδιαίτερα ρυθμικό Σπουδή στον Α.Κ. με το εκπληκτικό βιολί και τη εξαιρετική Λεονάρδου, όπως και την Αθάνατη παρτίδα όπου ο Γισδάκης κυριολεκτικά ερμηνεύει ένα τραγούδι που μοιάζει με σκηνή θεατρικού έργου. Όμορφο και το jazzy Εν τέλει, ενώ "δύσκολο" αλλά ατμοσφαιρικό και με απίστευτη ποίηση το Η κομμώτρια και ο θάνατος.
Ο δίσκος μού γνώρισε δύο καταπληκτικούς ποιητές που αγνοούσα, μου θύμισε την αξία της μελοποιημένης ποίησης και μου έδειξε ότι υπάρχουν νέοι συνθέτες σαν τον Κώστα Δημουλέα που μπορούν να τονώσουν το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι. Δίσκος που σίγουρα αξίζει να ακουστεί με προσοχή.
info
Κυκλοφορία: 02/2011 (Lyra)
Το Δελτίο Τύπου εδώ
Link: dimouleas.com